ilov.gr

Είσαι μια πληγή που ποτέ δεν έκλεισε

2019-03-07T17:58:00.000+02:00

Υπάρχουν κάποιες πληγές που ποτέ δε θεραπεύονται εντελώς. Είναι σαν να έχουν κλείσει επιφανειακά, όμως είναι εκεί, πυορροούν. Δηλητηριάζουν.

Πονούν με το παραμικρό.

Ακόμα κι αν κάποια στιγμή θεραπευτούν, αφήνουν πίσω μια αίσθηση κενού.

Απόψε, με την οθόνη μπροστά μου, τα δάκτυλά μου στο πληκτρολόγιο ακίνητα και τον κέρσορα να περιμένει, προσπαθώ να σκάσω το απόστημα, να το ανοίξω με νυστέρι μου τις λέξεις, να παραδεχτώ στον εαυτό μου αυτό που με στοιχειώνει.

Σε ψάχνω… Σε κάθε καινούργια σχέση, σε κάθε γνωριμία. Αφού οι δυο μας καταφέραμε να καταστρέψουμε αυτό που υπήρχε ανάμεσά μας. Αυτό το δέσιμο, την χημεία και την μαγεία. Για μένα ήσουν και παραμένεις μοναδικός και, ανάθεμά σε, έβαλες τον πήχη πολύ ψηλά, με αποτέλεσμα να μην μπορεί κανείς να σε υπερβεί.

Τόσα χρόνια δεν έχω ξαναβρεί αυτή την ένωση εγκεφάλων και την έκσταση του έρωτα. Μόνο επιδερμικούς ενθουσιασμούς και τίποτα παραπάνω. Προσπαθώ να ξαναβρώ τι; Το άλλο μου μισό; Αυτό ήσουν για μένα.

Το ειρωνικό είναι ότι το ήξερα. Όταν πρωτογνωριστήκαμε δεν ήθελα να σε πλησιάσω. Μετά; Σ’ αγαπούσα τόσο που φοβόμουν. Ναι, φοβόμουν ότι αν χωρίζαμε θα έσπαγα σε κομμάτια. Πόσο νέοι, πόσο ανόητοι ήμαστε ν’ αφήσουμε κάτι τέτοιο να τελειώσει;

Μάζεψα τα κομμάτια μου και προσπάθησα να προχωρήσω. Έχει περάσει τόσος καιρός, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Για μένα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ο πόνος είναι ακόμα νωπός. Πού και πού πίνω τον καφέ μου από την κούπα σου και το βλέμμα μου γυρίζει στο παρελθόν.

Τίποτα δεν είναι εύκολο χωρίς εσένα.

Προσπαθώ να μη σε σκέφτομαι συχνά, αλλά πάντα υπάρχει κάτι να σε θυμίζει, που με αρπάζει και με πετάει πίσω στις στιγμές που περάσαμε μαζί. Παγώνω. Νιώθω κομμάτια και σε καταριέμαι.

Μια μυρωδιά, ένα τραγούδι. Τόσο κοντά και τόσο μακριά. Τόσο εύκολα ζωντανεύει το φάντασμα σου. Μετά, το καταχωνιάζω κάπου βαθιά μέσα μου, να μη με πονάει, να συνεχίσω να ζω και ν’ ανασαίνω.

Χρόνια τώρα προσπαθώ να σε αποβάλλω απ’ τον οργανισμό μου, να προχωρήσω. Κάπου εκεί κάτω απ’ την επιφάνεια, παραμονεύεις μέχρι να κάνεις πάλι την πληγή να αιμορραγεί. Κάποτε ήσουν η ευλογία μου, τώρα η κατάρα μου.

Πόσο πια; Δεν πάει άλλο, νιώθω σαν να λείπει ένα μέλος από το κορμί μου, σαν να είμαι μισή.

Δεν ξέρω πια τι κάνεις, δεν ξέρω αν νιώθεις το ίδιο, δε θέλω να μάθω, δεν θέλω να βασανίζομαι, δεν μπορώ. Θέλω απλά να ξανανιώσω αυτήν την ολοκλήρωση και να νιώσω ξανά εντάξει. Να νιώσω όλα μου τα κομμάτια να κολλάνε ξανά και να είμαι πλήρης.

Είσαι ό,τι καλύτερο μου συνέβη κι ό,τι χρειάζομαι να ξεχάσω. Μα δεν μπορώ. Μόνη, στη σιγαλιά απόψε μόνο θα το παραδεχτώ στον εαυτό μου.

Είσαι μια πληγή που ποτέ δεν έκλεισε και με καίει ακόμα.

Αρκετά! Απόψε, με τα μάτια βουρκωμένα, ένα τσιγάρο να μου κάνει παρέα και με το βλέμμα στον ουρανό, κάνω μια ευχή. Να βγεις από μέσα μου, να μπορέσω να βρω ξανά την αγάπη.

Είμαι το λάθος που πάντα θα γυρίζεις

2019-03-07T17:17:00.000+02:00

Κάθομαι απέναντι σου και σε παρατηρώ. Παρατηρώ πως κρατάς με το αριστερό σου χέρι το ποτήρι με το κόκκινο κρασί.

Πως κλείνεις το ποτήρι μες στην παλάμη σου και πως ο αντίχειράς σου ακουμπάει την άκρη που εξέχει απ' το φινετσάτο και κολονάτο μισογεμάτο ποτήρι. Παρατηρώ το σώμα σου. Πως εφαρμόζει τέλεια το μαύρο κουστούμι στους ώμους σου. Καμία ζάρα. Καμία τσάκιση. Πως χαϊδεύει τα μακριά σου άκρα και πως γλείφει άψογα κάθε μέρος που εξέχει.

Παρατηρώ το πρόσωπό σου.

Πως συσπάται όταν σε πλησιάζει κάποιος που αντιπαθείς και πως χαμογελάς όταν μιλάς με κάποιον που εκτιμάς. Τα μάτια σου που λάμπουν όταν ακούς αυτό που θες και πως σκοτεινιάζουν όταν αρχίζει το μυαλό σου να επεξεργάζεται ιδέες και λόγια.

Παρατηρώ τις κινήσεις σου. Κοφτές και γρήγορες, λες κι αν χαλαρώσεις θα χάσεις το παιχνίδι. Κανένα χαμόγελο δεν είναι αυθόρμητο. Όλα προμελετημένα και προγραμματισμένα. Λες και δεν είσαι άνθρωπος. Λες κι είσαι απλά ένα καλοδιαβασμένο ρομποτάκι. Λες και... Δεν είσαι όμως...

Δεν είσαι για μένα. Γιατί εγώ σε ξέρω. Γιατί εγώ σε λύνω και σε διαβάζω! Γιατί εσύ με άφησες να σε διαβάσω. Γιατί εσύ μου αφέθηκες.

Γιατί εγώ ξέρω πως είσαι όταν βγάζεις τη μάσκα της παντοδυναμίας ή όταν μένεις γυμνός μπροστά σε κάτι που λαχταράς. Και κυριολεκτώ... Γίνεσαι έρμαιο των παθών και των λαθών σου. Έτσι με χαρακτήριζες.. Λάθος! Ένα λάθος που πάντα γυρνούσες. Πάντα...

Για μένα θα είσαι πάντα ο άνθρωπος που μπορούσα να γδύσω σε μερικά λεπτά και δεν εννοώ σωματικά. Το σωματικό είναι εύκολο. Είσαι ο άνθρωπος που παραδινόταν με κάθε τρόπο στα χέρια μου. Εγώ, αυτή την εικόνα που παρουσιάζεις αυτή τη στιγμή την έχω σβήσει προ πολλού.

Από τη βραδιά εκείνη στην εταιρεία πριν τέσσερα χρόνια περίπου. Όταν σε έκλεισα στο γραφείο μου και αντί να με κοιτάξεις στα μάτια, κατέβασες το κεφάλι. Εσύ! Όταν σε πλησίασα κι αντί να βγεις από πάνω, απολογήθηκες. Σε εμένα! Όταν τα μάτια σου γέμισαν δάκρυα κι αντί να τα σκουπίσεις, τ' άφησες να τρέξουν και ξεστόμισες “κάνε με ό,τι θες!”.

Όταν άφησα αυτές τις τέσσερις λέξεις να μετατρέψουν το γραφείο σε απόλυτο χάος. Ρούχα πεταμένα στην άκρη, ένας άντρας και μια γυναίκα χωρίς συστολές κι ενδοιασμούς, χωρίς μάσκες να βυθίζονται σ' ένα πάθος χωρίς μέτρο. Χέρια σε δέρματα πυρακτωμένα, φωνές πνιχτές, ανάσες κοφτές και ψυχές ξεγυμνωμένες. Όταν σε είδα να παραδίνεσαι σ' ένα χορό χωρίς βήματα άνευ όρων. Όταν κατάλαβες πως για πρώτη φορά ανήκεις σε κάποιον άλλον....

Ανήκες σε εμένα! Ψυχή τε και σώματι.

Πρώτα σε έγδυσα νοητικά. Μπορούσα να διαβάσω κάθε σκέψη σου μ' ένα και μόνο βλέμμα. Να παίξω στα πιο σκοτεινά στενά του μυαλού σου και να χειριστώ κάθε αμαρτωλή φαντασίωσή σου. Αυτά ήταν παιχνιδάκι.

Το δύσκολο κι αυτό που σε τρέλανε ήταν ότι εισερχόμουν σε κάθε μα κάθε σκέψη σου. Την έκανα δική μου και μετά σε άφηνα να την πάρεις! Μετά σε έγδυσα σωματικά. Μελέτησα σπιθαμή προς σπιθαμή κάθε μέρος. Δέρμα στο δέρμα. Στη συνέχεια, σε έγδυσα συναισθηματικά. Σε άφησα να γίνεις ένα μαζί μου. Σου επέτρεψα να γίνεις κομμάτι μου γιατί αυτό χρειαζόσουν και σε έκανα δικό μου. Με όλη τη σημασία της λέξης.

Μου ανήκες ολοκληρωτικά κι ήταν κάτι που δεν επιδίωξα. Μόνος σου ήρθες και μόνος σου έφυγες. Μετά από τέσσερα χρόνια που ζούσες μέσα από μένα βρήκες το κουράγιο να φύγεις...

“Ήσουν ένα λάθος!”, είπες.

Κάθομαι λοιπόν και σε παρατηρώ πως έχεις περασμένο το δεξί σου χέρι γύρω από τη μέση της. Είναι μικρή, γλυκιά και αφελής. Δε θα μπορέσει ποτέ να σε λύσει. Όχι γιατί είναι δεν μπορεί, αλλά γιατί εσύ είσαι ανίκανος να της δοθείς. Σε κοιτάει στα μάτια και λιώνει, ενώ εσύ ψάχνεις απεγνωσμένα το λάθος που θα σε θρέψει.

Το βλέμμα σου συνάντησε το δικό μου. Αυτά τα δευτερόλεπτα σου φάνηκαν αιώνας. Τα μάτια σου σκοτείνιασαν, αλλά δεν έχασες την οπτική επαφή. Το δεξί σου χέρι έπεσε από τη μέση της και κατέβασες το κεφάλι. Παραδόθηκες ξανά. Σε εμένα!

Όταν βρεθήκαμε γυμνοί κάτω από τα σεντόνια, λίγες ώρες μετά, το παραδέχτηκες... “Είσαι το λάθος που πάντα θα γυρίζω!”.

Που στη δικιά μου γλώσσα σημαίνει πως ό,τι κι αν συμβεί θα ανήκεις σε εμένα...

Κάθε σημάδι είναι απόδειξη μιας ζωής γεμάτης

2019-03-07T17:16:00.000+02:00

Η μνήμη μας, λένε, ορίζεται από δύο παράγοντες: την όσφρηση και τις έντονες σωματικά εμπειρίες μας. Με βάση τις μνήμες από αυτά τα δύο, ταυτιζόμαστε με ανθρώπους και καταστάσεις κατά την πορεία της ζωής μας. Για παράδειγμα το σαπούνι της γιαγιάς μας έχει τύχει σε όλους μας να το ξανασυναντήσουμε κάπου και ν’ ανοίξουν κουτάκια με εικόνες.

Από την άλλη, σίγουρα σας έχει τύχει να ξεχάσατε τι φάγατε την προηγούμενη ημέρα αλλά να θυμάστε με απόλυτη ακρίβεια πώς αποκτήσατε αυτή την υπέροχη ουλή στο γόνατό σας.

Ίσως, όταν περιγράφετε το γεγονός στην παρέα σας να σκάτε από τα γέλια, αλλά κατά βάθος εύχεστε να μπορούσατε να επιστρέψετε για λίγο σε εκείνη την εποχή, ακόμη και σε εκείνη τη στιγμή του ατυχήματος.

Όλοι, λίγο ή πολύ, θα θέλαμε να ξαναζήσουμε το κάθε μικρό παιδικό σωματικό μας τραύμα, μιας κι αυτά όρισαν την καλύτερη μας ηλικία και μας δίδαξαν στην ενήλικη ζωή.

Οι ουλές και οι αμυχές του παιδιού που υπήρξαμε κάποτε, είναι τα παράσημα μας αλλά και τα διαπιστευτήρια πως δε μας απορρόφησε τη τηλεόραση, ούτε και το διάβασμα και πως ήμασταν τόσο δυνατοί, ώστε κανένας τοίχος, κανένα δέντρο και καμία ταράτσα δεν μπορούσε να μας εμποδίσει να βρούμε τον «κλέφτη» του παιχνιδιού.

Είναι η απόδειξη πως ζήσαμε ανέμελα, αθώα και δραστήρια χρόνια από εκείνα που αν γυρίσετε τη ματιά σας πίσω, θα δείτε τη γιαγιά σας να σας κυνηγάει δήθεν με το μπλάστρι της κουζίνας επειδή κάνατε κάποια αταξία, ή τους αγώνες κατάβασης με τα ποδήλατα από τη πιο μεγάλη κατηφόρα του χωριού και ύστερα ένα μπουλούκι από ποδήλατα παιδιά και χώμα καταμεσής του δρόμου να μετράνε λαβωματιές.

Τα σημάδια μας αποτελούσαν ανέκαθεν την άτυπη συμβουλή ή νουθεσία της γιαγιάς ή της μαμάς μας . Ακόμη και το «στα ̓λεγα εγώ» που σιχαινόμασταν αλλά κατά βάθος πάντα περιμέναμε να το ακούσουμε, γιατί επιβεβαιώναμε πως ακόμη κάποιος νοιάζεται αλλά και το πως ωριμάσαμε στην εφηβεία και στην ενήλικη ζωή μας.

Τα γδαρμένα γόνατα, τα σκισμένα ρούχα, τα κατάγματα κι οι μώλωπες δε μας εμπόδισαν να ξαναπιάσουμε το τιμόνι του ποδηλάτου και να συνεχίσουμε τη πορεία μας. Οι τούμπες με το ποδήλατό μας, μας δίδαξαν πως ό,τι και να συμβεί στη ζωή σου, εσύ πρέπει να ξανασηκωθείς.

Πρέπει να καθαρίσεις όπως-όπως τις πληγές σου και να προλάβεις τη βόλτα με τα ποδήλατα. Τα σημάδια μας δίδαξαν να τη γλεντάμε τη ζωή πριν το κάνει εκείνη με μια ορθοπεταλιά, με ένα «έλα μωρέ μια γρατζουνιά είναι» και με λίγη καλή παρέα.

Θυμάστε κάθε φορά που χτυπούσατε τη γιαγιά σας να σας λέει «σώπα βρε, μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει!»;

Λοιπόν, δεν είναι τελείως τυχαίο ρητό. Τίποτα από όσα μας λέγανε δεν ήταν τυχαίο. Μπορεί η πληγή σου να έχει κλείσει σωματικά, αλλά θα θυμάσαι για μια ζωή τις συνέπειες και τις καταστάσεις. Κι αυτό μας ακολούθησε αργότερα και στην έφηβη και στην ανεξάρτητη ενήλικη ζωή μας.

Με τα μηχανάκια, τα αμάξια, τα ξενύχτια. Οι γονείς μας ξάγρυπνοι και πολλές φορές η πόρτα κλειδωμένη, αν δε γυρίζαμε την προκαθορισμένη ώρα. Ακόμη κι αυτό διδαχή ήταν. Δε θα είναι πάντα κάποιος εκεί να σε περιμένει ή ακόμη κι αν είναι, δε θα το κάνει για πάντα.

Θυμηθείτε το πρώτο σας πέσιμο με το παράνομο μηχανάκι του φίλου σας. Σε κάτι τέτοια καταλαβαίνει ποιοι μένουν και ποιοι φεύγουν. Το σπασμένο σας πόδι ή χέρι, τα ράμματά σας, έκαναν το ξεσκαρτάρισμα στους φίλους σας. Κι εκεί είδατε πως τελικά αν δε νοιαστείς εσύ για το σπασμένο σου πόδι δε θα το κάνει κανένας άλλος, πέρα από τους γονείς σου.

Κι έρχεται η ενήλικη ζωή με ελάχιστους καλούς ανθρώπους δίπλα σου, μυριάδες ουλές και τεράστια σοφία και σου θυμίζει πως ό,τι έγινες σήμερα και ό,τι σε απαρτίζει, το οφείλεις σε αυτό το ελεύθερο, κακοτράχαλο παιδί που υπήρξες κάποτε. Το οφείλεις σε εκείνη την εποχή που το παιχνίδι, το χωριό, το σπίτι και οι φίλοι σου ήταν το δικό σου προσωπικό σχολείο και καταφύγιο.

Και τέλος είναι η απόδειξη και στα δικά σου παιδιά πως τίποτα δεν μπορείς να καταφέρεις, αν δεν το αφήσεις να σε αγγίξει και δε σε μαρκάρει.

Πρώτη φορά μπαμπάς

2019-02-22T16:57:00.000+02:00

Τρεις τη νύχτα. Μια σπαρακτική κραυγή ακούγεται να σκίζει την ησυχία της νύχτας. Ή, τουλάχιστον, έτσι νόμιζες καθώς ήσουν από τον ύπνο και μέχρι πριν τρία δευτερόλεπτα έβλεπες ότι κολυμπούσες σε μια θάλασσα από burgers, ενώ στο background ακουγόταν Metallica.

Σηκώνεσαι από το κρεβάτι καθώς δε θες να σηκώσεις πάλι τη σύζυγο, η οποία έχει να κοιμηθεί νύχτα περίπου δυόμιση χρόνια, από τότε δηλαδή που έμεινε έγκυος.

Μέσα στο παιδικό δωμάτιο, ανάμεσα στις αφίσες του Superman και του Daredevil βλέπεις τον γιο σου να έχει σηκωθεί όρθιος στην κούνια και να σε κοιτάζει σαν να μην τρέχει τίποτα.

Αυτό το βλέμμα της απόγνωσης του «πάρτε με αγκαλιά να παίξω, για μένα δεν είναι τρεις τη νύχτα, είναι δέκα το πρωί» σε συνδυασμό με το κλάμα για να μας τραβήξει την προσοχή, ξέρεις πως σημαίνει ότι τελειώνει για απόψε ο ύπνος. Σε πονάνε όλες οι αρθρώσεις σου, είσαι 35 χρόνων και νιώθεις 70.

Βέβαια, παραμένει το γεγονός πως αυτό που δεν πίστευες με τίποτα πριν κάνεις παιδί και στο έλεγαν όλοι οι φίλοι σου, πως είναι γλυκιά κούραση, ισχύει. Είναι ανεξήγητο και αψηφά τους νόμους της φυσικής, αλλά ισχύει.

Δε θα ξεχάσεις την πρώτη μέρα που φέρατε το μωρό από το μαιευτήριο, καθώς μια επιπλέον παρουσία στο σπίτι απαιτούσε ιδιαίτερη φροντίδα και συνεχή επί εικοσιτετραώρου βάσεως επίβλεψη. Υπάρχει πλέον μια τεράστια αλλαγή. Άλλος ένας άνθρωπος που πρέπει να φροντίζουμε, άρα δεν είμαστε υπεύθυνοι (ανεύθυνοι) δηλαδή μόνο για τον εαυτό μας.

Η ζωή σου αλλάζει σε τεράστιο βαθμό. Δε σταματάς όμως να ζεις. Βάζεις προτεραιότητα το παιδί σου φυσικά, και στο βαθμό που σου επιτρέπεται συνεχίζεις και τις δραστηριότητες που σου αρέσουν.

Κάτι που δεν το κάνουν όλοι, είναι λυπηρό το γεγονός ότι πολλοί χρησιμοποιούν το παιδί σαν δικαιολογία για να μη βγαίνουν πλέον έξω, ή να αποφεύγουν παρέες που δεν έχουν το θάρρος να τους κοιτάξουν στα μάτια και να τις ξεκόψουν εντελώς.

Αυτοί είναι ξεφτίλες και ξεφτίλας δε θα γίνεις ποτέ σου. Από τη μέρα που γεννήθηκε σχεδόν, το παιδί το έχεις πάρει μαζί σου παντού. Πέρα από τον κίνδυνο της απομόνωσης και της μη κοινωνικοποίησης, είναι και θέμα υγείας. Δε γίνεται να κλείσεις το παιδί σπίτι σου σε μια γυάλα, και μια μέρα να είναι ενός έτους και με το που το βγάλεις έξω θα αρρωστήσει κατευθείαν. Και αυτό στο έλεγε η κοινή λογική σου, πριν στο πει ο εκάστοτε γιατρός.

Με αυτές τις σκέψεις, συνειδητοποιείς πως ήδη κλαίει εδώ και κανένα τρίλεπτο, άρα θα πρέπει ό,τι είναι να κάνεις να το κάνεις γρήγορα για να μην ξυπνήσει και η σύζυγος, αλλιώς δε θα έχει καν νόημα το ότι σηκώθηκες εσύ για το παιδί.

Πρώτο check αν μας έχει κεράσει κάτι στην πάνα, όχι. Δεύτερο check αν πεινάει. Του φτιάχνεις ένα γάλα ενώ συνεχίζει και βγάζει ήχους που πιάνουν μόνο σκύλοι και δελφίνια, και προσπαθείς να του το δώσεις. Το πίνει σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να πληροφορήθηκε ο μικρός πως είναι είδος υπό εξαφάνιση οι αγελάδες.

Προς το παρόν ηρεμεί, και σκέφτεσαι «ωραία, θα δρομολογήσουμε τη διαδικασία του ύπνου τώρα», χωρίς φυσικά να έχεις ιδέα τι πρέπει να κάνεις για να κοιμηθεί, γιατί παρόλο που τον έχεις κοιμίσει πολλές φορές, τις τελευταίες ημέρες μάλλον βγάζει κι άλλο δόντι, και αυτό σημαίνει...πόνος. Και για σένα, όχι μόνο για αυτόν.

Είχε ξυπνήσει στις τρεις, το ρολόι έδειχνε τώρα πεντέμισι. Εδώ και ώρα δεν έκλαιγε, είχε εμφανή τα πρώτα σημάδια της κούρασης. Αυτό σημαίνει πως το πολύ στις έξι θα είχε κοιμηθεί, και σου έμενε κι εσένα ένα μισάωρο μέχρι τις έξι και μισή για να κοιμηθείς πάλι πριν σηκωθείς και πάλι για δουλειά. Ζωάρα.

Δε σε ένοιαζε όμως. Οι σωματικοί πόνοι ήταν αφόρητοι, όπως επίσης ανυπόφορο θα ήταν και το κράξιμο που θα άκουγες την επόμενη μέρα στη δουλειά λόγω των βατραχιών που θα πετούσες στους συναδέλφους σου λόγω της έλλειψης συγκέντρωσης από την αϋπνία. Και πάλι δε σε ένοιαζε. Αυτά που ένιωθες για αυτό το πλασματάκι, το οποίο προήλθε από εσένα και το άλλο σου μισό, ήταν πάνω από κάθε πόνο, σωματικό ή ψυχικό.

Και όχι, δεν το έκανες για να αποκαταστήσεις την κακή φήμη των απανταχού μπαμπάδων, η οποία τους θέλει αναίσθητους, να μην ασχολούνται καν με το παιδί, να σαπίζουν σε ένα καναπέ και να περιμένουν τη μαμά να τα κάνει όλα, με τη δικαιολογία ότι «εγώ δουλεύω και αυτή κάθεται όλη μέρα σπίτι με το παιδί».

Ξέρεις ότι αν άλλαζαν οι ρόλοι αντίστροφα, έστω και για δύο ημέρες, αν κρατούσες δηλαδή το παιδί όλη μέρα στο σπίτι και δούλευε η σύζυγος, θα πήγαινες κλαίγοντας εσύ στην μάνα σου για βοήθεια. Let's face it, τη δουλειά που κάνει η μάνα στο σπίτι, δουλειές σπιτιού μαζί με τη φροντίδα του παιδιού όλη μέρα, δεν την κοντράρουν ούτε τρία οχτάωρα ταυτόχρονα.

Η ώρα έχει πάει έξι και μισή. Ο μικρός μέσα στην τρελή χαρά χοροπηδάει στο σαλόνι και ρίχνει κάτω ό,τι υπάρχει. Η μαμά του από την εξάντληση δεν έχει ακούσει τίποτα από τη φασαρία.

Δεν το σκέφτεσαι και πολύ.

Τηλέφωνο στη δουλειά, ενημέρωση ότι δε θα πας, και δίνεις στη μαμά μερικές ώρες ακόμα ξεκούρασης.

Βέβαια δεν το κάνεις μόνο για να είσαι δίκαιος και για να δώσεις στη σύντροφο σου λίγο χρόνο ακόμα να συνέλθει. Είναι και εγωιστικοί οι λόγοι. Και δε φοβάσαι να το παραδεχθείς.

Δεν αντέχεις να αφήσεις να περάσουν οι επόμενες δέκα τουλάχιστον ώρες χωρίς να δεις αυτή τη φατσούλα....

Ο Ζαχίρ, οι Ζαχίρ, η υποκρισία

2019-02-19T14:06:00.001+02:00

Ο Ζαχίρ. Ο Αφγανός με την απίστευτη ιστορία ζωής που συγκίνησε όλη την Ελλάδα. Μια οντισιόν για το Master Chef που δε θα ξεχαστεί εύκολα.

Ψάχνοντας έναν τρόπο να κυνηγήσει το όνειρο του, ο Ζαχίρ βρέθηκε μπροστά στον τηλεοπτικό φακό για να μας «ξεμπροστιάσει» όλους. Το ξεμπροστιάσει σε εισαγωγικά, καθώς απαιτεί ένα ελάχιστο επίπεδο ηθικής που πολλοί δε διαθέτουν.

«Δεν είμαι μαλάκας να βάλω Αφγανό στο μαγαζί μου». Και αφήνω αυτό εδώ.

Οι Ζαχίρ. Θα σου πω κάτι που ήδη ξέρεις. Υπάρχουν εκατοντάδες Ζαχίρ εκεί έξω. Η πιο κοινή πολιτική αντιμετώπισης απέναντί τους, είναι η αδιαφορία. Το έχω δει. Το έχω ζήσει.

Θυμάμαι τον «Ζαχίρ» στο λεωφορείο. Τον πρόσφυγα με το σπασμένο χέρι. Στο άλλο χέρι ένα φυλλάδιο απ’ τους γιατρούς του κόσμου με το όνομα ενός νοσοκομείου υπογραμμισμένο. Με τα λίγα αγγλικά που ήξερε, προσπαθούσε να ρωτήσει τον κόσμο σε ποια στάση πρέπει να κατέβει. Η απάντηση απ’ όλους η ίδια: «Δεν ξέρω».

Δεν ξέρω. Η απάντηση με τις λιγότερες ευθύνες. Η απάντηση του ξεφορτώματος. Γιατί να μπεις στη διαδικασία να σπαταλήσεις τον πολύτιμο χρόνο σου, προσπαθώντας να εξηγήσεις σε κάποιον κάτι τόσο σημαντικό, όταν μπορείς απλά να βάλεις τα ακουστικά σου και να απολαύσεις τα υπέροχα μουσικά κομμάτια στο κινητό σου;

Αλήθεια, έχεις βάλει ποτέ τον εαυτό σου στη θέση του; Κρατάει ένα φυλλάδιο γραμμένο στα ελληνικά, που σαφώς δεν μπορεί να διαβάσει. Άρα δεν ξέρει καν πως προφέρεται το μέρος που πρέπει να πάει. Κοιτάει γεμάτος αγωνία τον κόσμο, ψάχνοντας να βρει το ελάχιστο ενδιαφέρον από κάποιον, απλά για να πάρει μια πληροφορία.

Ταυτόχρονα, η μέση Ελληνίδα εξηντάρα που βγήκε μια βόλτα στην αγορά για να πάρει τα απαραίτητα δώρα στα εγγόνια, τον κοιτάζει με αηδία γιατί τολμά να χρησιμοποιεί ένα μέσο μεταφοράς, που δικαιωματικά της ανήκει γιατί εκείνη έκοψε εισιτήριο ενώ εκείνος όχι.

Είναι η ίδια γυναίκα που έχει κόρη/γιο μετανάστη και θα θυμώσει πάρα πολύ «με τους Γερμαναράδες τους ρατσιστές» που δεν αντιμετωπίζουν το παιδί της με τον σεβασμό που του αξίζει.Είναι η ίδια γυναίκα που έχει ακούσει, θυμάται και αφηγείται τις ιστορίες των προσφύγων παππούδων της και τον ρατσισμό που δέχτηκαν μέχρι να ενσωματωθούν στη νέα τους πατρίδα.

Όχι, δεν έχεις μπει στη ζώνη του λυκόφωτος. Είσαι απλά στην Ελλάδα του 2019 που κλείνει τα μάτια κατ’ επιλογήν στο προσφυγικό και τρέχει για το ήδη ξεπουλημένο εδώ και χρόνια, όνομα της Μακεδονίας.

Η υποκρισία. Σε αυτή την χώρα που ελάχιστοι παραδέχονται ότι είναι ρατσιστές, τι είναι πιο τίμιο τελικά; Να πεις σε κάποιον «δε σε βάζω στο μαγαζί μου γιατί είσαι Αφγανός, Αλβανός, Σύριος» ή να πεις απλά «δεν ξέρω»;

Οι «δεν ξέρω» είναι αυτοί που θα σου πουν πως δεν είναι ρατσιστές. Πως απλά δεν είχαν χρόνο να απαντήσουν. Κρύβονται πίσω από τη μάσκα του βαθιά δημοκράτη, που προσφέρει ό,τι μπορεί όταν μπορεί. Κι όταν έρθει η ώρα εκείνη να αντιμετωπίσουν κατάματα τον ρατσισμό τους, τους κυριεύει η αδιαφορία.

Είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται τον ρατσισμό μονόδρομα. Βλέπουν μόνο αυτόν που δέχονται. Βλέπουν μόνο το προφανές. Τον βλέπουν μόνο όταν αυτός γίνεται πράξη. Άρα η απραξία του “δεν ξέρω” δεν είναι ρατσισμός.

Να που τελικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της κοινωνίας δεν είναι ο ρατσισμός. Είναι όλο αυτό που επιλέγουμε να δείχνουμε. Μια εικόνα ικανή να μας ανεβάσει στα μάτια των άλλων κι ας είναι και σαθρή.

Και κάπου ανάμεσα στον Ζαχίρ, τους Ζαχίρ και την αδιαφορία, χάσαμε τον Άνθρωπο. Που ίσως τελικά και να μην βρήκαμε ποτέ.

Η ευθύνη του να είσαι άνθρωπος είναι μεγάλη. Είναι πολύ ευκολότερο να είσαι άτομο. Ένα άτομο που περιστρέφεις τη ζωή σου γύρω από σένα και τη βόλεψή σου. Η επιλογή όμως είναι δική σου.

Δυο ξένοι που κάποτε γνωρίζονταν καλά

2019-02-19T13:41:00.000+02:00

Έτσι όπως αρχίσαμε, έτσι και τελειώνει. Δύο ξένοι.

Σχεδόν δε θυμάμαι πώς γνωριστήκαμε. Αν προηγήθηκε χειραψία. Μόνο το όνομά σου θυμάμαι, να το προφέρω με συνοδεία ενθουσιασμού και μιας κάποιας δικαιοδοσίας.

Οι συναντήσεις συχνές. Η επικοινωνία καθημερινή κι οι άμυνες περίπατο. Η οικειότητα ολοφάνερη και τα μάτια να χαμογελούν.

Όμως όλα αυτά δεν ταίριαζαν με τα μεταξύ μας συμφωνηθέντα.

Χαλαρή πορεία, να περνάμε καλά. Για το «εγώ» μας ούτε λόγος.

Βέβαια συμφώνησα με τον εγωισμό μου να ερωτοτροπεί με τον φόβο σου.

Αρχικά βολεύτηκα. Δεχόμουν κάθε προσπάθεια απόδειξης ενδιαφέροντος από τη μεριά σου. Όντως περνούσα καλά. Τα λόγια σου τάιζαν και χόρταιναν την αυτοεκτίμησή μου, που στάθηκαν ικανά να ξεπεράσω μια κατάσταση που με είχε βλάψει.

Το ήξερες.

Κι ας μην ήθελες να δεις την αλήθεια. Γι’ αυτό και πρώτη, όταν αντιλήφθηκα πως το σκηνικό κάθε άλλο παρά χαλαρό φάνταζε, σου πρότεινα να το σχολάσουμε το πανηγύρι.

Δε συμφώνησες. Αντ’ αυτού πρότεινες να συνεχίσουμε χωρίς να το επιδιώκουμε και να το αφήνουμε να συμβαίνει.

Μαλακίες τυλιγμένες σε ροζ κορδέλες, μαζί και οι καύλες σου.

Δέχτηκα τις φρίκες σου, τις ανορεξίες σου, αιτιολογούσα τα παιδιαρίσματά σου. Χάιδευα κάθε πληγωμένη έκφραση που σου προκαλούσαν τα πισωγυρίσματα.

Και ήρθες ένα βράδυ να μου πεις ότι δεν ένιωσες, ότι δεν είχαμε τίποτα.

Κεφάλαιο απογοήτευση. Ήξερες, ρε ξεφτιλισμένε, ότι εγώ αισθάνθηκα κι απλά έπαιρνες τα όμορφα που σου χάρισα για να ωραιοποιήσεις τελικώς την εικόνα σου.

Δυστυχώς δεν τα εκμεταλλεύτηκες σωστά να χτίσεις και μια όμορφη ψυχή, λιγότερο φοβισμένη.

Εγώ είχα δει μια ύπαρξη τόσο γλυκιά και πεινασμένη για συναίσθημα. Έναν άνθρωπο με στόχους και ιεραρχία προτεραιοτήτων. Κάτω από το σκοτάδι ένιωσα λέξεις δυνατές μέσα από αγκαλιές και στο φως είδα βλέμματα να φωνάζουν ευτυχία.

Εκείνο το βράδυ μου τα πήρες όλα πίσω. Ξαφνικά δε βρίσκω λόγους να μείνω.

Τα «πρέπει σου» μου γίνανε θηλιά στο λαιμό κι εγώ θέλω αέρα να αναπνέω. Λυπήθηκα που κέρδισαν αυτά και λίγο με ένοιαζε να μάθω ποια ακριβώς ήταν .

Εξαφάνιση.

Αποφύγαμε ο ένας τον άλλον, όπως ο διάολος το λιβάνι κι όταν η μοίρα γέλασε χαιρέκακα και μας έφερε απέναντι, δύο τυπικές φράσεις υπό συνοδεία αμηχανίας και προσπάθεια για βλέμματα αδιαφορίας .

Δεν ξέρω για σένα, εγώ πάντως σιχάθηκα το «αντίο» μας. Δεν μπορώ να δεχτώ πως απλά γέμισα το πολυάσχολό σου πρόγραμμα Ούτε πως βόλεψε στην άψογα κανονισμένη ζωή σου.

Ίσως να μην κατάφερα να γίνω αυτό που ήθελες. Αλλά, αυτό που είμαι ένιωσε και προσπάθησε πολύ για αυτό που είχαμε. Πήγε κόντρα σε κριτικές, έκλεισε αυτιά σε ότι αρνητικό σου προσάψανε και γύρισε την πλάτη στο παρελθόν που τόσο σε τρόμαζε.

Δεν ξέρω τι είδες, τι κατάλαβες κι αν έχει σημασία πια .

Μακάρι να με κράταγαν τα μάτια σου να μείνω, συγχώρα με που αυτό που θες, δεν ήθελα να γίνω.

Δύο ξένοι που δεν έχουν τι να πουν.

Εμείς.

Δεν είναι κακό να είσαι παρθένα

2019-02-19T13:11:00.000+02:00

Ζούμε στην εποχή του εύκολου και γρήγορου σεξ. Μηδαμινά συναισθήματα, ελάχιστη εγκράτεια κι ανύπαρκτη σοβαρότητα σε μερικά ευαίσθητα θέματα σχετικά με τη σεξουαλική ζωή. Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι ... κάτσει!

Εν έτει 2019 υπάρχουν ακόμα πολλά κορίτσια τα οποία δεν έχουν έρθει σε σεξουαλική επαφή. Ναι, υπάρχουν ακόμα και πιστέψτε με, δεν είναι κολλητικό. Μη νομίζετε ότι θα πάθετε τίποτα αν τις αγγίξετε. Ήμαρτον!

Φυσικά, υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στις παρθένες και στις δήθεν παρθένες. Η γνήσια παρθένα δε χρειάζεται να υποκρίνεται κάτι που δεν είναι. Εκείνοι που βλέπουν τους άλλους κι όχι απλά τους κοιτάνε, θα το καταλάβουν κι οφείλουν να το σεβαστούν. Η δήθεν παρθένα στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό δείχνει κι ίσως κάτι παραπάνω. Αυτό βέβαια είναι με μεγάλη ιστορία...

Κι έρχομαι στην ερώτηση...Γιατί πρέπει να ντρέπεται ένα κορίτσι επειδή είναι παρθένα;

Κάποτε όλες -και όλοι (μην ξεχνιόμαστε!)- ήμασταν στην ίδια θέση. Το να έχεις επιλέξει να μην έρθεις σε σεξουαλική επαφή δεν είναι ντροπή. Αντιθέτως! Δείχνει ότι είσαι συνειδητοποιημένο άτομο κι αποφασισμένο να έχεις την πρώτη φορά που επιθυμείς με τον άνθρωπο που θα επιλέξεις εσύ. Δε θέλεις να κάνεις σεξ με κάποιον μόνο και μόνο για να πεις ότι απλά έκανες. Δεν είναι μόδα!

Δε χρειάζεται να φοβάσαι να το πεις. Αν είσαι λίγο μεγαλύτερη ηλικιακά, σίγουρα θα βρεθούν κάποιοι άνθρωποι που θα κάνουν διάφορα σχόλια γι’ αυτή σου την επιλογή. Δε σε νοιάζει! Αυτά τα υπέροχα και καθόλου κομπλεξικά σχόλιά τους είναι δικό τους πρόβλημα, όχι δικό σου. Δε χρειάζεται να φορτωθείς μ’ αυτά, αλλά ούτε και να “ξεφορτωθείς” κάτι επειδή κάποιοι το θεωρούν ελάττωμα. Ούτε αρρώστια είναι, ούτε κάτι άξιο κοροϊδίας.

Είναι κάτι πολύ γλυκό και αθώο και πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους. Δεν πρέπει να μειωθεί η σπουδαιότητα της πρώτης φοράς! Δεν παίζει ρόλο η ηλικία. Πρέπει να είναι μια συνειδητή και ώριμη απόφαση. Γιατί λοιπόν να μην γίνει όταν εσύ νιώσεις έτοιμος κι όχι επειδή πρέπει; Όταν θα έρθει η ώρα να προχωρήσεις, θα το κάνεις. Αν δεν το κάνεις, πάει να πει πως δε έχει έρθει ακόμα η στιγμή.

Το ότι δεν έχεις έρθει σε σεξουαλική επαφή είναι καθαρά δικό σου θέμα. Μπορεί να μην έχεις βρει τον άνθρωπο εκείνο που θα σου κάνει το κλικ ή τη στιγμή εκείνη που θα αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο. Δεν είναι κακό, ούτε παράλογο! Είναι δικό σου το σώμα, οπότε εσύ έχεις την πίτα, εσύ και το μαχαίρι! Έχεις το δικαίωμα της επιλογής και δεν πρέπει να αφήσεις κανέναν να στο στερήσει.

“Ναι, εσύ καλά τα γράφεις από έναν υπολογιστή. Ρώτα κι εμάς πως νιώθουμε όμως...”.

Ξέρω πάρα πολύ καλά πως νιώθετε. Πέρασα κι εγώ αυτή τη φάση κάποτε. Φοβόμουν να το πω μην τυχόν και φύγει εκείνος που είχα επιλέξει. Μην τυχόν και με κοροϊδέψει. Αλλά ξέρετε κάτι; Χεστήκατε! Αν φύγει, δεν άξιζε! Τελεία και παύλα. Θα συμφωνήσω βέβαια πως δεν είναι κάτι που το διαχειρίζεσαι εύκολα, αλλά πρέπει να το σεβαστείς, αν πραγματικά νοιάζεσαι, και να προχωρήσετε δίπλα δίπλα για να σας μείνει αξέχαστο.

Δε χρειάζεται κανένας να πιέζεται για να κάνει σεξ. Κάποια πράγματα καλό θα είναι να τα αφήσουμε να μας βγαίνουν αυθόρμητα. Αν βάλουμε πρέπει και στο κρεβάτι μας, μαύρο φίδι που μας έφαγε!

Σταματήστε, λοιπόν, να σχολιάζετε τα πάντα και επικοινωνήστε με το ταίρι σας. Μια σχέση για να κρατήσει χρειάζεται την επικοινωνία. Μέσα από την επικοινωνία θα έρθει και το καλό σεξ. Θα με θυμηθείτε...

Μη βιάζεστε! Τα καλά πράγματα θέλουν υπομονή!

Οι άνθρωποι που αγάπησαν πολύ, όταν φεύγουν δε ρίχνουν βλέμμα προς τα πίσω

2019-01-24T13:34:00.003+02:00

Κάποια στιγμή θα τα καταλάβεις όλα, αγάπη μου. Φοβάμαι όμως ότι εκείνη η στιγμή δε θα έρθει πριν να είναι ήδη αργά. Θα με έχεις χάσει.

Ίσως και να έχει μια λογική. Ίσως μόνο τότε να μπορείς να κάνεις τη δίκαιη αυτοκριτική σου, χωρίς να έχεις τη δυνατότητα να με στήνεις απέναντι.

Γιατί έτσι είναι. Τώρα με έχεις απέναντί σου κι όχι δίπλα σου. Δεν μπαίνεις στον κόπο να κοιτάξεις τις παραλείψεις σου, τις αθετημένες υποσχέσεις σου, όλα τα πράγματα που δεν έκανες.

Ίσως τότε να καθαρίσει η ματιά σου και να σταματήσουν να σε ταλαιπωρούν όλες οι εξωπραγματικές ιδέες που στοιχειώνουν το μυαλό σου. Άλλωστε μόνο όταν χάσουμε κάτι μπορούμε να το εκτιμήσουμε.

Ίσως πάλι αυτό να μην συμβεί ποτέ. Είναι πάντα πιο βολικό ν’ αποδώσουμε τις ευθύνες που μας αντιστοιχούν σε κάποιον άλλον, κοσμώντας τον εν απουσία του με λογής λογής επίθετα που είναι καθρέφτης των δικών μας πράξεων.

Ίσως, ίσως μόνο όταν βρεθείς με κάποια άλλη να μπορέσεις να κάνεις τη σύγκριση και να καταλάβεις πόσα σου έδωσα και πόσα λίγα πήρα, πόσα ανέχομαι επειδή ελπίζω.

Δεν ξέρω. Ελπίζω να μην μάθω. Ελπίζω ότι μπορεί ν’ αλλάξει κάτι. Γι’ αυτό άλλωστε ακόμα είμαι εδώ. Αν και, δε σου κρύβω, δεν το πιστεύω. Έμαθα βλέπεις με σκληρό τρόπο ότι στα λόγια είσαι καλός, αλλά σκέψη χωρίς να μετουσιώνεται σε πράξη για μένα είναι στείρα.

Εμένα τουλάχιστον αυτό είναι το ατού μου, οι πράξεις. Όχι τόσο τα λόγια. Αυτά είναι λίγα, ξεκάθαρα, μετρημένα και ζυγισμένα. Χρειάζεται να θέλεις να τ’ ακούσεις και να τεντώσεις προσεκτικά τ’ αυτιά σου.

Ίσως απλά επειδή έτσι ακριβώς είναι και τα πράματα στο μυαλό μου. Απλά, λιτά και ξεκάθαρα. Απλοποιημένα όσο δεν πάει άλλο. Όπου ένα κι ένα κάνουν δύο. Και το δύο είναι μαζί.

Όταν με βάζεις, λοιπόν, απέναντι, μάθε ότι με διαιρείς. Ένα δια ένα μας κάνει ένα. Οπότε, σ’ αυτή την περίπτωση καλύτερα να είμαι μόνη μου. Βλέπεις; Απλά μαθηματικά.

Όπως την βραδιά που σου έδωσα το χέρι μου. Είχα πλήρη επίγνωση ότι ήθελα να πορευτούμε μαζί. Αλλά μέρα τη μέρα το κάνεις πιο δύσκολο. Σπάνια κρατάς το χέρι μου τώρα. Κι αυτό μου φέρνει ένα κόμπο στο λαιμό. Γιατί έχουμε τόσα για ν’ αγωνιστούμε, τόσα να κατακτήσουμε και δεν το βλέπεις.

Και λυπάμαι που είναι πιο καθαρή η ματιά μου και βλέπει λίγο πιο πέρα, πέρα από τα μικροπροβλήματα που σκαλώνεις το μυαλό σου. Που δεν ξεχωρίζεις τα προσωρινά εμπόδια και δεν εστιάζεις στο πώς μπορούν να ξεπεραστούν.

Με τρελαίνει που αφήνεις μικρονεύρα να σ’ επηρεάζουν τόσο, που να θολώνουν την όραση και την κρίση σου, να στρεβλώνουν την προοπτική σου και να κολλάνε στον εγκέφαλό σου, ενώ ξέρεις καλά πόσο καλά περνάμε μαζί, μετατρέποντας τον ψύλλο σε ελέφαντα!

Αλλά να θυμάσαι ότι άνθρωποι που έχουν υπομονή κι επιμονή, όταν θεωρήσουν κάτι τελειωμένο, γι’ αυτούς σημαίνει ότι έχουν καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια και είναι εντάξει με τον εαυτό τους.

Όταν, λοιπόν, φεύγουν, δεν ξανακοιτούν πίσω τους γιατί δεν υπάρχει λόγος. Δεν είναι σκληρότητα. Απλά δεν έχουν «ίσως» και «αν» να στοιχειώνουν το μυαλό τους. Η μαθηματική πράξη έχει γίνει κι έχει δώσει αποτέλεσμα.

Πριν λοιπόν συμπληρωθεί ο αριθμός δίπλα στο ίσον, έχεις ακόμη την ευκαιρία ν’ αλλάξεις την πράξη.

Θα το κάνεις; Σε προκαλώ.

Δε θέλω να 'μαι η καβάτζα κανενός

2019-01-24T13:34:00.002+02:00

Γράφει η Στεύη Τσούτση.

Αγαπητέ «φίλε».
Σε σένα μιλάω, που αποφάσισες εν μία νυκτί ότι δε με θες πια για φίλη αλλά για κάτι παραπάνω.

Ελπίζω να ξέρεις ότι είσαι μαλάκας. Όχι επειδή ανακάλυψες πως τα συναισθήματά σου για μένα άλλαξαν. Ίσως υπό άλλες συνθήκες να μπορούσαν να είναι και τα δικά μου διαφορετικά.

Είσαι μαλάκας γιατί δεν μπήκες καν στη διαδικασία να χωρίσεις για να μου την πέσεις. Την έχεις την κοπέλα και την κυκλοφορείς με δόξα και τιμή, την αφήνεις να οραματίζεται γάμους και παιδιά κι εσύ καβλαντίζεις με μένα. Πόσο καραγκιόζης μπορεί να είσαι; Και το κυριότερο, πόσο απελπισμένη με θεωρείς;

Όχι φίλε, δε μου κάνεις αν είσαι έτσι. Δε μου κάνεις ούτε για σύντροφος, ούτε καν για φίλος. Γιατί ανθρώπους που φέρονται έτσι σκάρτα σε εκείνον που επέλεξαν να είναι μαζί, δεν τους γουστάρω.

Ειλικρινά προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτεσαι. Γιατί με τι σκέφτεσαι το ξέρω. Ανενόχλητο το πάνω κεφάλι, έχει δώσει τα ηνία παρακάτω. Αλλά με μένα δε θα σου περάσει. Εγώ «κολλητέ» ούτε απελπισμένη για άντρα είμαι, ούτε θα γίνω η καβάτζα κανενός. Δε θα είμαι το αποκούμπι σου όποτε στα πρήζει αυτή που επέλεξες. Στην τελική διώξ’ την αν δε σου κάνει. Τι την κρατάς; Τι την κοροϊδεύεις; Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει η κοροϊδία, μην το κάνεις.

Όσο για μένα, δε θα γίνω ιεραπόστολος του έρωτα. Δε θα γίνω το παθιασμένο αποκούμπι σου επειδή δεν περνάς καλά. Επιλογή σου να μένεις εκεί, άρα επιλογή σου κι αυτό που ζεις, όπως το ζεις.

Τι μου κλαίγεσαι; Πόσο παραπάνω θα πέσεις στα μάτια μου λέγοντας ότι θα το τελειώσεις; Ασπρόμαυρη ελληνική ταινία κλάψας έχεις καταντήσει αγόρι μου και δυστυχώς δε συγκινείς, ούτε πείθεις κανέναν.

Μου αξίζει ένας άντρας που να έχει λόγο, να έχει τσαγανό, να αποφασίζει και να μη δειλιάζει να κάνει πράξεις τις αποφάσεις του. Εσύ κρύβεσαι πίσω από δικαιολογίες που ούτε εσύ καλά καλά πιστεύεις και αναζητάς καβάτζες.

Αλλού ίσως και να τις βρεις. Εδώ δεν έχει. Εδώ εκτιμώνται οι άντρες οι αληθινά παντελονάτοι. Αυτοί που πρώτα θα τελειώσουν ό,τι τους κρατάει και μετά θα πιάσουν και θα πουν για αισθήματα, θα τάξουν για το μέλλον.

Τι να τάξεις εσύ, βρε κακομοίρη; Τι έχεις να τάξεις πέρα από συναισθήματα δίχως βάθος; Αερολογίες του απόπατου…

Όσο το σκέφτομαι τόσο θυμώνω μαζί σου. Αν και δε σου πρέπει ο θυμός αλλά η λύπη μου. Να σε λυπάμαι πρέπει, μαλάκα μου, γιατί αυτό που ζεις εσύ το έφτιαξες, εσύ το συντηρείς. Και όπως φαίνεται το αξίζεις. Μείνε εκεί, λοιπόν, κι εμένα άσε με. Δεν είμαι για τα δικά σου βαλτωμένα νερά.

Δε σου αξίζω. Δεν αξίζω να είμαι η καβάτζα ούτε η δική σου, ούτε κανενός. Γι’ αυτό σάλτα και βολέψου στη μίζερη ζωή σου ή απλά σάλτα μου στον αγύριστο.
Εδώ για σένα δεν έχει τίποτα…

Εκείνοι που επιμένουν να μένουν λίγοι

2019-01-22T17:36:00.002+02:00

Η ζωή σου φορτώνει χρόνια κι εμπειρία, μα οι άνθρωποι που συναντάς σε κάθε στροφή της πορείας που ακολουθείς, εξακολουθούν να είναι μια έκπληξη. Σαν ένα κουτί σοκολατάκια ένα πράγμα. Ένα όμορφο, φανταχτερό κουτί που περιμένεις να περιέχει την καλύτερη ελβετική σοκολάτα γάλακτος κι αντί αυτού, σου σκάει στον ουρανίσκο η φτηνιάρικη γεύση του λικέρ με μια επίγευση καμένου κακάο.

Φυσικά και ξενερώνεις, τόσο με την έκβαση, όσο και με την αναμονή που, τελικά, δεν άξιζε τον κόπο. Στην περίπτωση που έχεις να κάνεις με αποτυχημένα σοκολατάκια τούς ρίχνεις ένα σουτ στον κάδο, μοιράζεις μια μούντζα στο ζαχαροπλαστείο που στα συνέστησε και στα χρυσοπούλησε, και γυρνάς στο κλασικό πράσινο Noisetta που ξέρεις κι εμπιστεύεσαι.

Όταν, όμως, έχεις να κάνεις με τον ανθρώπινο παράγοντα, τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα και κυνικά. Ειδικότερα, όταν είσαι ένας άνθρωπος με κουλτούρα κι ενσυναίσθηση που δε θέλεις να κρίνεις με την πρώτη στραβή, γιατί όπως είπε και ο καλός Χριστούλης «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».

Κάπου εκεί αρχίζει και η παράνοια. Παρόλο που ξέρεις πως αυτή η πίκρα η μαύρη, που κατεβαίνει με δυσκολία στον έρμο τον οισοφάγο σου, δεν είναι καθόλου του γούστου σου, εσύ συνεχίζεις και τη γεύεσαι με την ελπίδα πως μέσα σε ένα ολόκληρο κουτί σκατά, μπορεί να βρεις μια σπάνια γεύση που θα σε δικαιώσει και θα διαψεύσει την πρώτη σου εντύπωση.

Ένα πράγμα θα σου πω κι ύστερα θα σωπάσω…not. Ο λόγος που επιμένεις να τρως συμπεριφορές που σου προκαλούν αηδία, είναι γιατί αρνείσαι να παραδεχτείς πως έχεις κάνει μια λάθος επιλογή.

Όπερ έδει δείξαι κακή εκτίμηση, χαμένος χρόνος και η αγαπημένη φράση της μάνας σου «στα ‘λεγα εγώ, αλλά δεν άκουγες» για άλλη μία φορά εύστοχη παντός καιρού. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το θέλεις, γιατί θα πρέπει να σταθείς μπροστά σ’ έναν καθρέφτη και να ρίχνεις φάσκελα στον εαυτό σου.

Εκτός, όμως, από την εγωιστική πλευρά του θέματος, καθότι η αυτοκριτική -που λίγοι δυστυχώς κάνουν- πονάει, είναι κι αυτή η νοοτροπία του καλού Σαμαρείτη που αναβλύζει γάργαρα από την ψυχούλα σου.

Της δίνεις, λοιπόν, και καταλαβαίνει της υπερπροσπάθειας σ’ ένα ύστατο εγχείρημα να δώσεις μάτια στον τυφλό και στον ανάπηρο πόδια. Ατελείωτες συζητήσεις, ανάλυση της ανάλυσης, και να! τα τσιγάρα στα τασάκια, και να! η στεναχώρια και να! η προστασία στον «παρεξηγημένο» χαρακτήρα που δεν κατάλαβε κανείς εις βάθος, με αποκορύφωμα να φτάνεις στο σημείο να πιστεύεις πως ο γιαλός είναι στραβός κι όχι εσύ στραβάδι.

Ποιος ξέρει; Ίσως γιατί θες να πας κόντρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι; Ίσως γιατί πιστεύεις πως από αγκάθι βγαίνει ρόδο; Ίσως γιατί κάποτε εσύ ο ίδιος παρεξηγήθηκες και δε σου δόθηκε ο χρόνος και ο χώρος να αποδείξεις τι είσαι; Συμπεριφορικές θεωρίες πολλές που εσύ κι ο ψυχολόγος σου μόνο μπορείτε ν’ αποκρυπτογραφήσετε.

Το αποτέλεσμα είναι ένα σε όλο αυτό: Η προσωπική σου φθορά.

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ο απέναντί σου θα είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων ταγάρι. Όχι, όμως, από εκείνα τα καλά, τα κομψοτεχνήματα που έφτιαχνε η γιαγιά σου στο χωριό, αλλά από εκείνα τα ψευτο-χειροποίητα που πουλάνε στα τουριστικά καταστήματα για 5 ευρώ.

Έτσι, όχι μόνο δε θα αναγνωριστείς ως καλός φίλος, σύντροφος, συγγενής, ρε παιδί μου, αλλά θα σου δοθεί και μια ταμπελάρα σαν της Εθνικής οδού, με τη λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» με μεγάλα γράμματα και φωτάκια neon για να μπορούν να σε βρίσκουν τα γιαούρτια ακόμη και μέσα στην ομίχλη.

«Το δις εξαμαρτείν τ’ αυτόν ουκ ανδρός σοφού». Σου τα έλεγαν στο σχολείο αλλά έκανες κοπάνα στα αρχαία.

Ας μη βγάλουμε, όμως, τα μαστίγια κι ας το πιάσουμε από τα βασικά. Δεν μπορείς να σώσεις κάποιον που δε θέλει να σωθεί. Όσο αδιανόητο κι αν σου φαίνεται κάποιοι άνθρωποι έχουν πάρει διαζύγιο με την καλύτερη εκδοχή.

Τους αρέσει να είναι μπινέδες, αγενείς, κουτσομπόληδες, διπρόσωποι, καριόληδες. Τους αρέσει να είναι τοξικοί από επιλογή. Σ’ αυτό το σημείο να τους αναγνωρίσουμε μια κάποια ευφυΐα καθώς το έχουν εντοπίσει και το έχουν εξελίξει το πράγμα.

Η δραματική κατάσταση είναι με αυτούς που τους φτύνουν και νομίζουν πως βρέχει ή στο πιο σουρεαλιστικό σενάριο πως είναι ευχές για να μην τους πιάνει το κακό το μάτι. Σε αυτή την περίπτωση, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, καθώς έχεις να κάνεις με ντουβάρια πια κι όχι με νοήμονα όντα.

Ό,τι και να πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου, αλλά ακόμα κι αν δεν πεις λέξη, πάλι θα πέσει φτυάρι γιατί το να είσαι κρυφοπληγίτσα και δη μπετόν αρμέ σιγανοπαπαδιά, σημαίνει πως έχεις να κάνεις με ανθρώπους χωρίς καμιά λογική, ηθική και βάση σταθερότητας. Κάπου που να μπορείς να πατήσεις για να φτάσεις σε ασφαλή συμπεράσματα.

Πάρε το απόφαση, υπάρχουν κι αυτοί που επιμένουν να μένουν λίγοι σε όλα τους. Είναι κάτι που έχει αντικατοπτρισμό και στις κοινωνικές τους σχέσεις και συναναστροφές. Εσύ δεν είσαι παπάς να εξομολογείς και σίγουρα δεν είσαι σύμβουλος για να καθοδηγείς έναν άνθρωπο, που αισθάνεται τέλεια μέσα στη μη υγιή κενότητά του.

Κράτα το σάλιο σου, φτύσε τον κόρφο σου μη βρεθεί άλλο τέτοιο φρούτο στον δρόμο σου και τράβα παρακάτω.

Οι σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω σου θα πρέπει να έχουν γεύση εκλεπτυσμένη και γλυκιά, άρωμα μεθυστικό και να μη ζέχνουν βοθρίλα.

Κόψε τη φτήνια, λοιπόν, προτού πάθεις δηλητηρίαση!

Δώσε καμιά σημείωση στον εργαζόμενο συμφοιτητή σου, ρε μαλάκα

2019-01-21T17:44:00.001+02:00

Μιας και πλησιάζει η περίοδος των εξετάσεων στα πανεπιστήμια , αποφάσισα να γράψω και ν’ αφιερώσω αυτό το άρθρο σ’ όλα αυτά τα παιδιά εκεί έξω που παλεύουν για τα αυτονόητα αλλά και σε όλους αυτούς τους συμφοιτητές μας, που τους έρχονται τα πράγματα κάπως πιο εύκολα και παρ’ όλα αυτά δε δίνουν του αγγέλου τους σημειώσεις και καμία βοήθεια γενικώς.

Όλοι γνωρίζουμε και βλέπουμε πως οι καιροί είναι δύσκολοι. Ουκ ολίγα παιδιά εγκαταλείπουν χρόνο με το χρόνο τις σπουδές τους, και συνάμα τα όνειρά τους, λόγω δυσμενών οικονομικών συνθηκών.

Ακόμη πιο πολλά παιδιά αναγκάζονται να δουλεύουν κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους στο πανεπιστήμιο -και μάλιστα περισσότερες από μία δουλειές- προκειμένου ν’ αντεπεξέλθουν.

Ξέρετε υπήρξα ένα απ’ αυτά τα παιδιά και, δε σας κρύβω, πως είναι δύσκολο και σκληρό. Είναι άδικο να βλέπεις μια μερίδα συμφοιτητών σου να κινούνται άνετα, να παρακολουθούν τα μαθήματά τους, να μπορούν να χαλάσουν το κάτι παραπάνω στην πιο ανέμελη περίοδο της ζωής τους κι εσύ να μετράς τα χάλκινα νομίσματα για μια εξάδα νερό (χωρίς να σημαίνει ότι έστω κι υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορείς να περάσεις καλά).

Ναι! Υπάρχουν κι αυτά, δυστυχώς.

Το καλό με τη φοιτητική ζωή, όμως, είναι πως μπαίνει σε μια μικρογραφία της αληθινής κοινωνίας στην οποία θα βγεις σε λίγα χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Θα βρεις αυτούς που θα σε στηρίξουν, αυτούς που θα σου γυρίσουν την πλάτη, αυτούς που θα σε πλευρίσουν με σκοπό, και αυτούς που ό,τι και να είσαι, ό,τι και να έχεις, θα είναι εκεί (σπανίζουν, σας το λέω από εμπειρία).

Θα βρεις κάθε καρυδιάς καρύδι και θα πρέπει να το υποστείς. Φυσικά μόνο εσύ θα ενδιαφερθείς για σένα, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο.

Δεν μπορούν να καταλάβουν όλοι τη θέση κι αυτό φαίνεται από τη στιγμή που ανακοινώνεται η εξεταστική, μέχρι και τη λήξη της.

Τα μέσα μαζικής δικτύωσης υπερφορτώνονται από ανακοινώσεις, ερωτήσεις, πληροφορίες, στάτους που ψάχνουν απελπισμένα για σημειώσεις και τα ρέστα.

Τα γραφεία διεκπεραίωσης εργασιών παίρνουν φωτιά (να τα λέμε και αυτά!) και φυσικά σαν λαός της τελευταίας στιγμής (είναι στο DNA μας πώς να το κάνουμε), ψάχνουμε τα αυγά και τα πασχάλια.

Ανάμεσα, λοιπόν, σε αυτή την πανικόβλητη μάζα, υπάρχουν παιδιά που όντως έχουν λόγο να ζητάνε βοήθεια. Και υπάρχουν κι εκείνοι οι συμφοιτητές μας, που σύμφωνα με την άποψή τους έπρεπε να έχουν κόψει το λαιμό τους όλοι εκείνοι οι «τεμπέληδες», να έρχονται στα μαθήματα.

Όλοι εσείς, που ήσασταν όλο το έτος «σωστοί» φοιτητές, και μπράβο σας και το θαυμάζω απεριόριστα, εσείς που παρόλο το ξενύχτι ή την κούραση, σηκωνόσασταν στις οχτώ για να πάτε για μάθημα, δε χρειάζεται να είστε τόσο μαλάκες όταν σας ζητάνε βοήθεια.

Αναγνωρίζω την προσπάθειά σας και καταλαβαίνω πως νιώθετε αδικία να κριθείτε ίσα με κάποιον που δεν έχει πατήσει, όμως η ανθρωπιά δεν έχει να κάνει με δικαιοσύνη.

Επίσης για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, δε μιλάω για παιδιά που δεν ξέρουν το δρόμο για τη σχολή επειδή βαριούνται, μιλάω για εκείνα τα παιδιά που προσπαθούν να επιβιώσουν και να σπουδάσουν. Που και πάλι από τη πλευρά τους πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο. Ακόμη και εκείνοι που δουλεύουν μπορούν να τα συντονίσουν και τα δύο, όχι στο 100% αλλά τουλάχιστον στο 60.

Δεν μπορώ να δεχτώ, όμως, ή να ακούω απόψεις του στιλ «δεν έχεις έρθει εδώ για να βγάλεις λεφτά, αλλά για να σπουδάσεις» ή «πάρε τον κώλο σου να διαβάσεις για να τελειώσεις νωρίτερα, αφού δυσκολεύεσαι».

Βλάκα μου, για να διαβάσει και να τελειώσει νωρίτερα πρέπει να έχει να φάει και να κοιμηθεί. Και μη μου πείτε για φοιτητική εστία και σίτιση γιατί όποιος δεν το έχει βιώσει, δεν ξέρει.

Επιπλέον μάτια έχετε και βλέπετε τι αγώνας γίνεται κάθε χρόνο σε κάθε γωνιά της Ελλάδας για να στεγαστούν κι αυτοί οι ελάχιστοι. Οπότε ερχόμαστε πάλι στην αρχή.

Δε χρειάζεται να γίνεστε αγενείς και ζώα. Λίγο μυαλό θέλει και προσπάθεια να μπείτε στη θέση του άλλου, υπολογίζοντας όλοι τις παραμέτρους στην Ελλάδα του 2019. Αν εσείς βρείτε καλύτερη, πιθανή λύση, είμαστε ανοιχτοί σε βοήθεια.

Αντιθέτως, η βοήθεια σας μπορεί να κάνει κάποιο εργαζόμενο παιδί εκεί έξω να τελειώσει γρηγορότερα και να γυρίσει σπίτι του.

Αν πάλι επιμένετε να μη δώσετε τίποτα στο φτωχό συγγενή, καλό θα είναι να αρνηθείτε ευγενικά. Εσείς που τα βρίσκετε έτοιμα δεν έχετε κανέναν δικαίωμα να μιλάτε και να κρίνετε, τον άλλον που στην τελική παλεύει για τα αυτονόητα.

Στρέψτε το δάχτυλο στον εαυτό σας (για να μην πω καλύτερα πού αλλού θα έπρεπε να το στρίψετε) και κάντε την αυτοκριτική σας κι ευχαριστήσετε όποιον σας βοήθησε να έχετε αυτή τη πλεονεκτική θέση.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ μέρους όλων των εργαζόμενων φοιτητών εκεί έξω, όλους εκείνους που δεν έκριναν ποτέ, ούτε ρώτησαν πώς και τι, και μας χάρισαν μερικές αράδες από τις ευλογημένες σημειώσεις τους και λίγο απ’ τον δικό τους φοιτητικό χρόνο.

Εσάς σας αγαπάμε λίγο περισσότερο να ξέρετε!

Καλή εξεταστική!

Γεννήθηκα για να είμαι τρελός καλλιτέχνης

2019-01-14T18:04:00.000+02:00

Εγώ όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω τρελός καλλιτέχνης. Το ξέρω μέσα στην καρδιά μου.

Η επιφοίτηση μού ήρθε ένα βράδυ, όταν οδηγώντας μετά από άλλη μια μέρα ατελείωτου τρεξίματος, έπιασε μια καταρρακτώδης βροχή μ’ εντυπωσιακούς κεραυνούς που αυλάκωναν από άκρη σ’ άκρη τον ουρανό.

Δεν ήμουν σε θέση να κάτσω ν’ απολαύσω αυτό το μεγαλείο της φύσης, αλλά έριχνα κλεφτές ματιές στον ουρανό, τρέχοντας, προσπαθώντας να φέρω σε πέρας τις υποχρεώσεις τις μέρας.

Για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, είμαι ευχαριστημένη με τη ζωή μου, αγαπάω τη δουλειά μου κι οι υποχρεώσεις μου προκύπτουν από επιλογές που έχω ενσυνείδητα κάνει, οπότε τις κάνω χωρίς να παραπονιέμαι, αντίθετα, με χαμόγελο.

Αλλά να, ξέρω ότι υπάρχει πολλή τρέλα μέσα μου, πολλή ζωή κι εμπειρίες που έχω ακόμα να ρουφήξω. Δεν έχω κουραστεί και το μυαλό μου είναι τόσο νέο, όσο τρελή είναι η καρδιά μου.

Έχω στόχους κι όνειρα και πραγματικά είμαι απ’ τα άτομα που λέω ότι δε μου φτάνει μια ζωή να ζήσω! Έχω τόσα να κάνω, τόσα να μάθω που θέλω πέντε-έξι ζωές τουλάχιστον. Ή, εν πάση περιπτώσει, ας κάνει κάτι και η επιστήμη με την κλωνοποίηση. Με δυο τρεις κλώνους θα τα βολέψω!

Γι’ αυτό είμαι επιλεκτική με τα πράγματα που επιλέγω να επενδύσω τον χρόνο μου, προσπαθώ να χωρέσω, όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες σε μια ζωή. Ατενίζω τα πρώτα «άντα», αλλά νιώθω εικοσιπέντε.

Αν με ρωτήσεις πως φαντάζομαι τον εαυτό μου στα πενήντα μου, θα σου πω ότι θα περνάω ξανά την εφηβεία μου, με ορμή και καινούργια ενδιαφέροντα να μου γεμίζουν τη ζωή και τρελά όνειρα να μου συνεπαίρνουν το κεφάλι!

Μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη, αναζητώντας νέες περιπέτειες και γνώσεις. Με ταξίδια στον κόσμο και μέσα μου! Να ρουφάω τη ζωή ως το μεδούλι και να ζητάω κι άλλο!

Απορώ με τους ανθρώπους που όταν παντρεύονται και κάνουν οικογένεια θεωρούν ότι έχουν κλείσει σαν άνθρωποι κι εφησυχάζονται σε μια ρουτίνα. Είναι φορές λοιπόν που αναρωτιέμαι γιατί δεν μπορώ να καθίσω σε μια μεριά τον πωπό μου!

Ευλογία είναι αυτό ή κατάρα; Εγώ πάντως το νιώθω ευλογία τις περισσότερες ώρες.

Γι’ αυτό σου λέω, θα γίνω τρελός καλλιτέχνης και θα καταπιαστώ με όλες τις τέχνες. Γιατί μόνο μέσα απ’ αυτή την ιδιότητα μπορώ να τα κάνω όλα αυτά.

Να σου πω πως φαντάζομαι τη ζωή, σαν να ‘ναι θάλασσα κι εγώ τώρα δροσίζω τον εαυτό μου με ομορφιά, γνώση κι εμπειρία και μ’ αρέσει τόσο πολύ που θέλω να κάνω μια βουτιά και να βρεθώ μέσα της.

Από ηθοποιός, φωτογράφος και συγγραφέας, μέχρι ό,τι άλλο μπορεί να κατεβάσει το κεφάλι μου!

Οπότε κοιτάω να επιτύχω τους πρακτικούς στόχους που έχω θέσει και ν’ αρχίσω να επινοώ από την αρχή τον εαυτό μου, αφήνοντάς τον να ξεδιπλωθεί σε όλα του τα πλάτη και τα μήκη, αποκαλύπτοντας τις ηλιόλουστες βουνοκορφές και τ’ απάτητα ρουμάνια με το μόνο αποτελεσματικό τρόπο που ξέρω.

Την τέχνη, την έκφραση και το μοίρασμα. Με τον μόνο τρόπο που μπορώ να μεταδώσω όλη αυτή την θεϊκή τρέλα, ώσπου να γίνει μεταδοτική!

Ξεγυμνωθείτε!

2019-01-14T17:46:00.001+02:00

Ξεγυμνωθείτε!

Είναι λέξη που περικλείει μέσα όλα τα συναισθήματα και τις ανασφάλειες κάθε ανθρώπου. Και για να ξεκαθαρίσω κάτι, δεν αναφέρομαι στο ψυχικό ξεγύμνωμα. Αυτό είναι ζόρικο και τις περισσότερες φορές χρειάζεται ο κατάλληλος άνθρωπος ή η κατάλληλη στιγμή για να γίνει.

Εγώ αναφέρομαι στο σωματικό ξεγύμνωμα. Δέρμα προς δέρμα. Γυμνό και ατόφιο. Αναφέρομαι στο αίσθημα της ελευθερίας που θα νιώσεις όταν μείνεις γυμνός. Στην παντοδυναμία του σώματός σου αδιαφορώντας για την εικόνα που δείχνεις προς τα έξω.

Ξεγυμνώσου!

Άσε ελεύθερα τα μπράτσα και τα μπούτια σου. Τους όχι γραμμωμένους κοιλιακούς σου. Τα γρατζουνισμένα γόνατά σου και τους σημαδεμένους αγκώνες σου. Τα όχι γυμνασμένα πόδια σου και τους ζουμερούς γλουτούς σου.

Τι; Περίμενες ν’ αναφερθώ στα απολλώνια σώματα που κτίζονται με κόπο και ιδρώτα; Όχι! Υπάρχουν κι άλλα σώματα εξίσου όμορφα κι ας μην προορίζονται για εξώφυλλα περιοδικών.

Τόσα όμορφα σώματα καταπιεσμένα μέσα σε ρούχα διότι δεν ταιριάζουν με το σύνολο. Είναι, λένε, παράταιρα κι άσχημα!

Για κουνήστε λίγο το κεφάλι δεξιά κι αριστερά να δω κάτι...

Άκου, άσχημα! Αυτά είναι τα πιο όμορφα σώματα που έχετε δει.

Σώματα με παραπάνω κιλά ή με λιγότερα από το φυσιολογικό λόγω ποικίλων προβλημάτων. Είτε υγείας, είτε επειδή έκοψαν το τσιγάρο, είτε επειδή τρώνε (όπως το δικό μου ας πούμε!). Σώματα σκουρόχρωμα ή πολύ λευκά.

Σώματα με σημάδια εμφανή κι έντονα ή σημάδια που είναι πολύ διακριτικά. Πρόσωπα με ρυτίδες γιατί κανένας δεν τα έβαλε με το χρόνο. Σώματα γεμάτα φακίδες που κάθε καλοκαίρι είναι πιο όμορφα από ποτέ. Σώματα με μικρό στήθος και μεγάλα οπίσθια. Σώματα με μικρά οπίσθια και μεγάλο στήθος. Κεφάλια με κοντά μαλλιά ή χωρίς μαλλιά.

Σώματα που γέμισαν ραγάδες από εγκυμοσύνες, όπως των μαμάδων μας ή ακόμα το δικό σου, νέα μανούλα. Έφερες μια ζωή στον κόσμο. Έκανες αγώνα και άφησε το σημάδι του. Σιγά! Σώματα με λεύκη. Λατρεμένα και πανέμορφα λευκά σημάδια. Κανένας λόγος να ντρέπεσαι και να τα κρύβεις. Είχα κάποτε την τύχη να λατρέψω ένα λευκό τσουλούφι και κάποιες λευκές βλεφαρίδες. Σημάδια γέννησης που σε ομορφαίνουν ακόμα περισσότερο. Σώματα που δεν είναι αρτιμελή, είτε επειδή αναγκάστηκαν, είτε επειδή γεννήθηκαν έτσι. Γλουτοί με κυτταρίτιδα.

Γδύσου! Άσε ελεύθερα όλα όσα σε αναγκάζουν να κρύβεις. Είναι δικά σου. Είναι το κορμί σου. Εκείνο που κάποτε παίδεψε τη μαμά σου. Εκείνο που κάποιος λατρεύει να φιλάει. Ο χάρτης κάποιου άλλου. Εκείνο που θα γεννήσει το παιδί σου. Αυτό που θα γδύσει το ταίρι σου. Το δώρο σου από το Θεό. Ο φύλακας της ψυχής σου.

Γδύσου! Εμφάνισε όλα εκείνα που σε τρομάζουν και θες να τα ξεφορτωθείς. Πιάσε τα μπράτσα σου. Κλείσε στην παλάμη σου το στήθος σου. Σκέψου πόσο τυχερός είσαι... Κάποιοι δεν έχουν. Τσίμπα τα οπίσθια σου και κούνησε τα στους ρυθμούς του αγαπημένου σου τραγουδιού. Χάιδεψε σημάδια που μένουν ανεξίτηλα. Βγάλε τις ψεύτικες βλεφαρίδες, τα ψεύτικα νύχια και ξεβάψου.

Νιώσε το σώμα σου. Άκουσέ το. Μίλησέ του. Γδύσου και κοίτα το! Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από ένα σώμα γυμνό και γεμάτο αυτοπεποίθηση. Από ένα σώμα γνήσιο και αληθινό.

Τίποτα δε συγκρίνεται από ένα σώμα που λατρεύεται και αγαπιέται έτσι ακριβώς όπως είναι!

Προχώρα, εκείνη δεν πρόκειται να 'ρθει

2019-01-08T19:49:00.000+02:00

Και πάλι εδώ.

Δευτέρα βράδυ κι ίσα που έχει ξεκινήσει η βδομάδα για τον Φίλιππο.

Ακόμα μία εβδομάδα δίχως κάτι το συνταρακτικό, οτιδήποτε έξω απ̓ τα συνηθισμένα. Δεν αποτελεί έκπληξη άλλωστε, αφού έτσι ζει εδώ και μήνες, βουτηγμένος στην πλήξη μ' όλο το βάρος της ευθύνης στις πλάτες του.

Μεγάλο βάρος οι ενοχές και τ̓ αναπάντητα ερωτήματα. Ένα χρόνο τώρα σέρνει το κουφάρι του με το φορτίο αυτό. Μένει να αναρωτιέται καθημερινά τι στο διάβολο έκανε λάθος, τι έπρεπε να πει ή να πράξει αλλιώτικα. Αναμνήσεις χρόνων να παίζουν ξανά και ξανά μες το κεφάλι του σαν τηλεταινία. Άλλες γλυκές, άλλες πικρές, μα καμία που να του δίνει μια σαφή απάντηση στα γιατί που τον κατασπαράζουν ακόμη.

- Κρίμα που πρέπει να φύγεις τόσο σύντομα.

- Μην το σκέφτεσαι. Άλλωστε απόψε είμαι ακόμα εδώ. Μαζί σου. Σε αυτή την ταράτσα, παρέα με το αυγουστιάτικο φεγγάρι.

- Αισιόδοξος και, να τολμήσω να πω, λίγο ρομαντικός;

- Ρεαλιστής, ειλικρινής και μου αρέσεις. Πολύ.

Ένα γλυκό χαμόγελο ζωγραφισμένο τόσο στα χείλη, όσο και στα έντονα μελαγχολικά της μάτια ήταν αρκετό για να πάρει την απάντηση που γύρευε.

Δεν μπορούσε παρά να είναι ευθύς και συνάμα γλυκός απέναντι της. Ήθελε να αξιοποιήσει το λίγο χρόνο που είχαν μαζί. Εκεί που οι διακοπές του έφταναν στο τέλος τους, εκείνη σύντομα θα ξεκινούσε τις σπουδές της. Χωρίς να ξέρει αν και πού θα έσμιγαν ξανά οι δρόμοι τους, ήταν ήδη βέβαιος πως αυτό το κορίτσι το ήθελε στη ζωή του κι όχι μόνο για εκείνο τον Αύγουστο.

Έτσι, λοιπόν, χαμένος στις σκέψεις του, ξάφνου αρπάζει τα κλειδιά και, τραβώντας απότομα την πόρτα πίσω του, βγαίνει από το σπίτι βιαστικά.

Συνήθως κάθε φορά που νιώθει να πνίγεται στις αναμνήσεις, ένας περίπατος είναι αρκετός ώστε ν̓ αδειάσει το μυαλό του.

Δυστυχώς όχι τούτη τη φορά.

Απόψε έχει ανάγκη να το σκάσει.

Μακριά απ̓ το σπίτι εκείνο που έζησε μαζί της.

Μακριά απ̓ την πόλη. Αυτή την πόλη που έγινε και δική του, αφότου συναντήθηκαν. Μακριά από τις ίδιες τις επιλογές του, όλες εκείνες που την έφεραν κοντά του κι όσες την έδιωξαν μακριά.

Με βήμα ταχύ, τρέχει ο Φίλιππος, τρέχει μαζί κι ο νους του. Μάταια προσπαθεί να ξεγελάσει τον εαυτό του. Ξέρει πολύ καλά πού τον έβγαλε ο δρόμος.

Γνώριμο, βλέπεις, ετούτο το κατώφλι.

Μπροστά στη μισάνοιχτη πράσινη πόρτα να στέκεται εκείνη, αποχαιρετώντας τον μ̓ ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη και τη συγγνώμη στο βλέμμα, σαν να μην έφτανε να βγει απ̓ τα χείλη της. Μια εικόνα τόσο ζωντανή ακόμα στο μυαλό του, μένει επίμονα εκεί να τον στοιχειώνει.

Εικόνες και αναμνήσεις από τα χρόνια που πέρασαν μαζί.

Πέντε χρόνια μ̓ εκείνη να είναι η πρώτη επιλογή του κάθε στιγμή, κάθε μέρα, κάθε βραδιά.

Μέχρι εκείνο το βράδυ Δευτέρας, όταν του άφησε στο τραπεζάκι τα κλειδιά, ενώ εκείνος έστεκε παγωμένος να την κοιτά να φεύγει από το σπίτι τους, βγαίνοντας απροειδοποίητα από τη ζωή του μα ποτέ απ’ την καρδιά του.

«Δεν είμαι αυτό που ψάχνεις. Άργησα να το παραδεχτώ στον εαυτό μου, αλλά και σε σένα. Αισθάνομαι πως, όλα αυτά τα χρόνια που είμαστε μαζί, καταπιέζεσαι εξαιτίας μου, πως προσπαθείς να είσαι εκείνος που πιστεύεις ότι θέλω στη ζωή μου, ενώ ταυτόχρονα περιμένεις πως κάποτε θα επιθυμούμε τελικά το ίδιο: μια μόνιμη δέσμευση με στερεοτυπικές διαδικασίες που ήξερες ανέκαθεν πως θεωρώ ανούσιες φανφάρες.

Είναι άδικο και για τους δυο μας. Εγώ θέλω συνταξιδιώτη, ενώ εσύ λιμάνι. Ειλικρινά πιστεύω πως αυτά τα δύο θα έπρεπε να ταιριάζουν μεταξύ τους, αλλά για κάποιο λόγο νιώθω πως δεν τα καταφέρνουν.

Σ’ αγαπώ. Σ’ αγαπώ πολύ, πάρα πολύ, για να σε κρατήσω δέσμιο σε μια σχέση που κάποτε θα νιώσεις πως σε παγίδευσε σε μια ζωή που δεν την ήθελες.

Αισθάνομαι πως σου στερώ την ευτυχία που πραγματικά ψάχνεις. Αυτό που εσύ ορίζεις ως ευτυχία. Αυτή που ταιριάζει στο δικό σου πλάνο, στα δικά σου μέτρα και σταθμά. Δυστυχώς, όμως, όχι στα δικά μου.

Όλον αυτό τον καιρό είμαστε μαζί σε ένα όμορφο ταξίδι, μα φαίνεται πως ο τελικός προορισμός του καθένα μας μοιάζει να είναι τελείως διαφορετικός. Θέλω να απολαμβάνω την ελευθερία μου μαζί σου, να μοιράζομαι την καθημερινότητά μου μαζί σου, να κοιμάμαι μαζί σου, να ξυπνάω μαζί σου, να κάνω σχέδια και όνειρα, να τα γκρεμίζω και να τα χτίζω ξανά μαζί σου. Και θέλω τόσο πολύ να κάνεις κι εσύ το ίδιο.

Να με επιλέγεις, όχι να με χρειάζεσαι. Να απολαμβάνεις το ταξίδι όσο κι εγώ, όχι να ανυπομονείς πότε θα πιάσουμε λιμάνι. Να ζεις με μένα όχι γιατί δεν μπορείς μακριά μου, αλλά γιατί γουστάρεις να προχωράμε μαζί.

Τελικά ίσως ήρθε η ώρα να μάθεις να επιλέγεις και να χρειάζεσαι πρώτα τον εαυτό σου σε όλη τη διαδρομή, άσχετα από τον προορισμό. Ζήσε για σένα».

Δεν άνοιξε καν το στόμα του. Δεν ήξερε τι να απαντήσει σ’ έναν μονόλογο που νόμισε πως δε θα ακούσει ποτέ. Έμεινε να την κοιτάζει μες τα μάτια παγωμένος και ανέκφραστος, σαν να μην τον άγγιξε ούτε μια λέξη της.

Έμεινε εκεί να κοιτάζει τα μελαγχολικά της μάτια, δακρυσμένα πια, καθώς πλησίαζε την πόρτα. Έτσι απλά κι αθόρυβα, την άφησε να φύγει.

Άτιμος σύμβουλος όμως η καρδιά σαν πληγωθεί απ’ τον έρωτα. Ένας σύμβουλος, που αυτή τη νύχτα, τον οδηγεί ξανά στη γειτονιά τους.

Στο σπίτι τους.

Στο κατώφλι τους.

Με βλέμμα καρφωμένο στην αυλή, σαν να ελπίζει ενδόμυχα πως η πόρτα θα ανοίξει ξανά, εύχεται να έρχονταν πίσω οι στιγμές. Μαζί τους εκείνη.

Η γυναίκα που ήρθε, είδε κι αγάπησε.

Ο χρόνος, όμως, νεράκι που κυλά, μα πίσω δε γυρνά. Φώτα σβηστά. Στο σπίτι κανείς.

Πωλείται.

Η Ελπίδα σου έφυγε, Φίλιππε.

Προχώρα.

Δε θα σου ξαναπεί «καλή βδομάδα».

Το σώμα σου σου ανήκει

2019-01-08T14:23:00.003+02:00

Εδώ και μισή ώρα κοιτάω τη λευκή σελίδα μπροστά μου. Έχω κολλήσει. Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Συγγνώμη που άργησα να επανέλθω. Είναι που απέχω καιρό από το γράψιμο. Είναι που το θέμα το σημερινό είναι βαρύ και δύσπεπτο. Είναι πολλά.

Είναι που κάθε φορά στο άκουσμα ειδήσεων με θέμα την κακοποίηση των γυναικών ανατριχιάζω. Ταυτίζομαι. Όχι ως συμπάσχουσα, αλλά ως γυναίκα που δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι στη θέση κάθε κακοποιημένης γυναίκας θα μπορούσα να βρεθώ εγώ.

Είναι που τρέφω και μια λαχτάρα για διαρκή χειραφέτηση, που θεωρώ την αξιοπρέπεια το σημαντικότερο εφόδιο για να πορευτεί κανείς, που αγαπώ το σώμα μου και θεωρώ την αυτοδιάθεσή του όχι απλά μια θεωρία, αλλά μια δεδομένη κατάσταση.

Γιατί όταν θα πω «όχι», σημαίνει όχι. Θα το καταλάβεις. Δε σου κάνω «τσαλίμια». Απλώς ΔΕ ΘΕΛΩ. Κι εσύ για να επιβεβαιώσεις τον ανδρισμό σου, καθώς σου είναι δύσκολο να χωνέψεις ότι σε απορρίπτω, αποφασίζεις να με εξαναγκάσεις να κάνω σεξ μαζί σου; Να με εξαναγκάσεις να σου επιτρέψω να βεβηλώσεις το σώμα μου;

Το σώμα μου δεν είναι πράγμα. Βρίσκεται σε συνάφεια με το πνεύμα μου και την προσωπικότητά μου και συνθέτουν την ανθρώπινη οντότητά μου. Ο βιασμός, λοιπόν, είναι σωματικός, πνευματικός και ψυχικός. Διότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παραβιάσει την επιθυμία μου να μην προβώ σε συνουσία μαζί του.

Το δυστυχές, όμως, είναι ότι παραβιάζεται καθημερινά. Σοκάρουν τα ποσοστά βιασμών παγκοσμίως. Στην Ινδία καταγγέλονται 100 βιασμοί την ημέρα, ενώ στις Η.Π.Α. κάθε 45 δευτερόλεπτα βιάζεται μια γυναίκα.

Αλλά ας μιλήσουμε για τα δικά μας δεδομένα. Στην Ελλάδα δηλώνονται στις αρχές μόλις 200 βιασμοί το χρόνο, ενώ υπολογίζεται πως στην πραγματικότητα φτάνουν τους 4.500. 4.500 ανθρώπινα -όχι μόνο- σώματα αλλά και ψυχές εξαναγκάζονται, βασανίζονται και θα κάνουν πολλά χρόνια να ξαναβρούν γαλήνη και ηρεμία ή δε θα βρουν ποτέ ξανά.

4.500 είναι ένα τρομακτικός αριθμός που αντανακλά την απανθρωπιά, την έλλειψη παιδείας, τα βαθύτατα ριζωμένα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και τις πατριαρχικές αντιλήψεις του έθνους μας.

Βιασμός σημαίνει καταπάτηση σεβασμού στη γυναικεία αξιοπρέπεια και κατ’ επέκταση κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πράγμα που φανερώνει σοβαρό δημοκρατικό έλλειμμα.

Όμως, η καταστρατήγηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος δε συνίσταται μόνο στο βιασμό. Είναι και αυτό το απάνθρωπο έθιμο της κλειτοριδεκτομής.

Σύμφωνα με τα ήθη και τις αντιλήψεις διαφόρων αφρικανικών και ασιατικών φυλών η κλειτοριδεκτομή αποτελεί ένα «απαραίτητο στοιχείο για τη σωστή ανατροφή ενός κοριτσιού, αλλά κι έναν τρόπο για να προετοιμαστεί για την ενηλικίωση και τον γάμο», καθώς, όπως φαίνεται, η σεξουαλική απόλαυση συνιστά ακόμη έναν φορέα δεινών.

Μέσω της κλειτοριδεκτομής, οι γυναίκες έχουν σωστή σεξουαλική συμπεριφορά και μειωμένη επιθυμία για ερωτικές συναναστροφές, και έτσι παραμένουν πιστές στο μεγάλωμα των παιδιών και στον σύζυγό τους. Η γυναίκα που δεν έχει κάνει κλειτοριδεκτομή δυσκολεύεται να βρει σύζυγο, καθώς θεωρείται ότι παραμένει ανικανοποίητη κι έχει διαρκώς σεξουαλικές ορέξεις.

Για το τέλος αφήνω και το κάποτε μέγα ταμπού της έκτρωσης, μιας και πλέον είναι από τα σημαντικότερα κεκτημένα. Στην Ελλάδα χρειάστηκαν πάνω από 10 χρόνια αγώνων του φεμινιστικού κινήματος για να κερδηθεί ο νόμος της έκτρωσης, ως ελεύθερη επιλογή των γυναικών στο σώμα τους.

Υπάρχουν, όμως, αρκετές χώρες στις οποίες εξακολουθεί να απαγορεύεται, ενώ συχνά προβάλλονται εμπόδια στις υπηρεσίες έκτρωσης ακόμα και σε χώρες όπου η νομοθεσία την επιτρέπει. Οι γυναίκες αναγκάζονται να υποστούν σε μεγάλο βαθμό τη χρήση της αντίρρησης συνείδησης εκ μέρους των υπαλλήλων των φορέων αναπαραγωγικής υγείας, υποχρεωτικές περιόδους αναμονής ή μεροληπτικές συμβουλευτικές υπηρεσίες, με αποτέλεσμα να αποκλείονται από στοιχειώδεις υπηρεσίες αναπαραγωγικής υγείας όπως η αντισύλληψη και η νόμιμη διακοπή κύησης.

Μετά ταύτα πρέπει να γνωρίζετε ότι μεταξύ των δικαιωμάτων που έχουν κατοχυρωθεί στη Διακήρυξη του Πεκίνου το 1995 είναι και το δικαίωμα των γυναικών να έχουν τον έλεγχο και ν’ αποφασίζουν ελεύθερα και υπεύθυνα σχετικά με θέματα που αφορούν τη σεξουαλικότητά τους, συμπεριλαμβανομένης και της σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας χωρίς εξαναγκασμό, διάκριση και άσκηση βίας.

Αλλά τι να πουν αυτές οι λέξεις σ’ ένα αδηφάγο κοινό που έχει εξαγριωθεί και δεχόμενο άκριτα κατάλοιπα εκατοντάδων ετών , διαιωνίζει καταστάσεις μη μπορώντας να ελέγξει ένστικτα και ενορμήσεις;

Είναι ψιλά γράμματα για πολλούς τα δικαιώματα και η πολυτιμότητά τους. «Είναι λογικό να κακοποιούνται οι γυναίκες σεξουαλικά, αφού ντύνονται προκλητικά», λένε και το πιστεύουν με περίσσια βεβαιότητα, ακόμη και νέα παιδιά, εν έτει 2019 πλέον.

Ω καιροί, ω ήθη! Είναι απογοητευτικό αυτό, γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές, κράτος. Αμελήσατε να εμφυσήσετε στα παιδιά σας τα νοήματα της ισότητας και του σεβασμού και τώρα όλα παίρνουν την κατρακύλα.

Γι’ αυτό προτού να είναι πολύ αργά, εσύ, που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές, αν είσαι γένους αρσενικού, αναλογίσου πόσες φορές έγινες προσβλητικός, πόσες φορές σκέφτηκες για ένα βιασμό πως «ήταν το σωστό και της άξιζε», πόσες φορές επιβράβευσες νοερά τους εγκληματίες που προέβησαν σε τέτοιες πράξεις.

Είναι καιρός να αποτινάξεις τις παρωχημένες αντιλήψεις , να δώσεις χώρο στις γυναίκες και να μάθεις να σέβεσαι τόσο τη γυναικεία αξιοπρέπεια, όσο και τη δική σου.

Αν είσαι γένους θηλυκού μην αγνοείς ότι αυτή η ειδεχθής πράξη μπορεί να συμβεί και σε εσένα. Δείξε πυγμή, δυναμικότητα και θάρρος και μην επιτρέπεις σε κανέναν να προσβάλλει την προσωπικότητά σου.

Αν, όμως, ανήκεις στο φύλο το «ασθενές» κι έχεις βιώσει ανάλογες συμπεριφορές, δεν είσαι μόνη. Κάθε λυσσαλέα επίθεση σεξουαλικής βίας κατά μιας γυναίκας δεν υποτιμά μόνο την ίδια, αλλά ολόκληρο το γυναικείο φύλο.

Κατάγγειλέ το, μην το αφήνεις να διαιωνίζεται, μην τους επιτρέπεις να σε εξευτελίζουν, να μας εξευτελίζουν.

Κάθε πληγή είναι παράσημο ανδρείας της μάχης που έδωσες

2019-01-08T14:23:00.002+02:00

Ζεστός καφές στο τραπέζι, σόμπα παραδίπλα κι η φωνή του Παπακωνσταντίνου να χουχουλιάζει το χειμωνιάτικο απόγευμα.

«Στον απολογισμό μας σπάσαν κάτι χρόνια, τι κρίμα ήταν γυάλινα, δεν ήταν αιώνια»…

Αλλαγή. Μια λέξη που φοβόμαστε και δε θέλουμε ν̓ ακουμπήσουμε ούτε για πλάκα.

Αλλαγή, όχι με την έννοια του ξεβολέματος ή μιας πάγιας κατάστασης, όσο με την εκδοχή της ατομικής μας αναδιαμόρφωσης.

Φόβος απέναντι στο ενδεχόμενο να σταθούμε μια μέρα μπροστά στον καθρέφτη και να μη βρούμε τίποτα γνώριμο πίσω από τις ρωγμές, τη σκληράδα και την τραχύτητα του ειδώλου που αντικρίζουμε.

Αλλάζει ο άνθρωπος, μη γελιόμαστε.

Καμιά φορά απότομα.

Καμιά φορά κι άσχημα.

Η ζωή έχει την τάση να φέρεται κυκλοθυμικάˑ άλλοτε σαν καλή κι υποστηρικτική σύζυγος κι άλλοτε σαν εξαγριωμένος νταβατζής που δεν έβγαλε την ημερήσια ταρίφα.

Οι καρέκλες των ψυχολόγων γεμίζουν πολύωρα, γιατί εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε να δεχτούμε, ν̓ αγκαλιάσουμε και κατ̓ επέκταση ν̓ αγαπήσουμε την νέα μας εκδοχή. Βελτιωμένη, κουτσή, φοβική, καχύποπτη, όποια κι αν αυτή είναι.

Επιμένουμε να ρίχνουμε νοσταλγικές ματιές στο παρελθόν, στη ροζ εποχή της ολότητας ή του μαρκαδόρου -όπως μου αρέσει να λέω- που το πιο επίπονο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί, ήταν να μας κλέψουν το αγαπημένο μας χρώμα μπογιάς στα καλλιτεχνικά.

Εγκλωβισμένοι σ̓ αυτή την ανάμνηση, τείνουμε να ψειρίζουμε καθετί διαφορετικό που βλέπουμε πάνω μας, να μεμψιμοιρούμε πως «δεν ήμουν έτσι» και να σφίγγουμε γύρω από τον λαιμό μας τη θηλιά της αυτολύπησης και της αυτοτιμωρίας.

Κλεινόμαστε σ̓ ένα κουτί φόβου κι αφηνόμαστε να μεγαλώνουμε άγρια και θηριώδη, όπως κάθε πλάσμα που ζει στο σκοτάδι και στη μοναξιά.

Ρίχνουμε απανωτές κλωτσιές στην ευτυχία μας, μέχρι που φτάνουμε στο τέλος. Μέχρι που βλέπουμε πως τελικά πέρασαν τα χρόνια άδεια και πως για μια αποδοχή, χάσαμε όλο το ταξίδι.

Ο άνθρωπος που θα είσαι αύριο, δε θα είναι ο ίδιος με τον άνθρωπο που είσαι σήμερα. Δε θα είναι ίδιος ούτε με τον άνθρωπο που ξύπνησες κι αντίκρισες χτες. Όποιος κι αν είσαι, όποιος κι αν γίνεις, θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να σε αποδέχεσαι, να σε εκτιμάς και να σ̓ εμπιστεύεσαι, φροντίζοντας μέσα σ̓ αυτή την αλλαγή να μαθαίνεις και να γίνεσαι καλύτερος.

Είναι εύκολο να μετατρέπεσαι σε αρνητικό πόλο, ν̓ αφήνεις να σε καταπίνει το βαρύ, ίσως, παρελθόν και να γίνεσαι μίζερος. Να χάνεις το κουράγιο, την αισιοδοξία σου και να θέλεις να κρυφτείς απ̓ τον κόσμο, σαν μικρό παιδί κάτω από τα σκεπάσματα.

Πονάνε τα σημάδια στις αλλαγές του καιρού, ποιος μπορεί να πει το αντίθετο;

Κάθε πληγή, όμως, εκτός από υπενθύμιση μιας δυσάρεστης στιγμής που θες να ξεχάσεις, είναι κι ένα παράσημο ανδρείας σ’ έναν πόλεμο που, ανεξάρτητα αν κέρδισες ή έχασες, σε βρήκε στο τέλος του όρθιο.

Σκέψου, πως κάθε σου χαρακιά αποτελεί ένα μικρό βιβλίο σοφίας. Μια αφορμή για να σκαλίσεις λίγο πιο βαθιά μέσα σου, ανταλλάσσοντας μια φιλική χειραψία γνωριμίας με τον άγνωστο, μέχρι πρότινος, εαυτό σου.

Αν δεν ήταν τα σημάδια σου, θα είχες μείνει στάσιμος μέσα στο προστατευτικό περίβλημα της παιδικής σου αφέλειας. Θα ήσουν, ίσως, κι αρκετά ρηχός ως άνθρωπος, καθώς θα ακουμπούσες μόνο την επιφάνεια του νερού, χωρίς να μάθεις ποτέ τι κρύβει ένας βυθός στα πιο σκοτεινά και δυσπρόσιτα μέρη του.

Ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, όπως άγγελος δεν είσαι κι εσύ. Κι αν σε βοήθησε κάπου η ιστορία που γράφεις κάθε μέρα στη σελίδα της εκάστοτε νέας αυγής, είναι που έμαθες τη σκοτεινή σου πλευρά. Που την άγγιξες, την αγκάλιασες, την άφησες να σε καταπιεί και στο τέλος αποφάσισες πως δε σου κάνει. Γιατί εν τέλει, ήθελες να είσαι κάτι καλύτερο από ένα φάντασμα που ζητά εκδίκηση κι αστείρευτα δάκρυα.

Αντί, λοιπόν, να κάνεις βήματα τρέχοντας προς τα πίσω, πάρε ανάσα και φύγε μπροστά.

Αυτά που βίωσες δεν μπορούν ν’ αλλάξουν, αλλά μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις σαν οδηγούς που θα κάνουν εσένα μια αναβαθμισμένη έκδοση. Ένα σοφό άνθρωπο που θα λειτουργήσει σαν φάρος ελπίδας για κάποιους άλλους. Που θα μπορέσει να λάμψει μέσα στις κουτσουρεμένες πλευρές του και θα δείξει πως οι καταιγίδες δεν εμποδίζουν ένα λουλούδι ν’ ανθήσει.

Μην αφήνεις τον χρόνο να περνάει, μη φοβάσαι να συμφιλιωθείς με το είδωλο του καθρέφτη.

Σ’ έναν κόσμο ραγισμένων αρτιοτήτων, γίνε αυτός που αν και σμπαραλιασμένος, εξακολουθείς να νιώθεις και να προχωράς ως ολόκληρος.

Αυτοί οι ανεκπλήρωτοι έρωτες που έζησαν απέναντι στον χρόνο

2019-01-06T19:43:00.000+02:00

Η κρυφή ιστορία της Κάτιας.

Μια καλοκαιρινή, αυγουστιάτικη φωτογραφία ήταν ο λόγος που τον γνώρισα.

Πρώτες διακοπές με φίλες, χωρίς γονείς. Παίζαμε στην παραλία κι αποφασίσαμε να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες για ν’ απαθανατίσουμε τη στιγμή.

Μια άγνωστη παρουσία βρέθηκε μέσα στο πλάνο. Έσπευσα να ρωτήσω ποιος είναι.

Μου γυάλισε.

Κολλητός της καινούριας κοπέλας που μόλις είχε μπει στην παρέα μας. Δεν έχασα χρόνο. Της είπα να κανονίσει να βγούμε όλοι μαζί.

Μου άρεσε πολύ και δεν το έκρυψα. Βγήκαμε για ποτό το ίδιο κιόλας βράδυ. Δε μου έδινε τη σημασία που θα ήθελα, αλλά δεν του περνούσα κι αδιάφορη καθώς έδειχνε.

Λάτρεψα το χαμόγελό του. Το χιούμορ του και την κοινωνικότητά του.

Πάνω που ετοιμαζόμουν να του μιλήσω, άρχισε να μας εξιστορεί τη σχέση του με την Ελένη. Ξενέρωσα μόλις άκουσα πως είναι «πιασμένος».

Δεν τον διεκδίκησα, δεν ασχολήθηκα. Ούτε καν που ξεστόμισα πως μου άρεσε.

Έκατσαν έτσι οι συγκυρίες όμως και τον ξανασυνάντησα, στην Αθήνα πια. Τυπικές συζητήσεις, ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο κι αυτό ήταν. Εξομολογήθηκα στη φίλη μου, το πόσο πολύ θα ήθελα να τον κάνω δικό μου.

Εκείνη, ξενερωμένα μου είπε πως είναι τόσο κολλημένος που δεν πρόκειται να δει ερωτικά άλλη γυναίκα.

Πείσμωσα. Τον ήθελα. Και θα έκανα τα πάντα για να τον κερδίσω. Έχω μάθει ό,τι θέλω, να το διεκδικώ. Έτσι, άρχισα να του στέλνω. Μιλούσαμε αραιά και πού.

Όταν ρώτησα να μου πει μερικά πράγματα για εκείνον, σοκαρίστηκα. Όλα όσα μου έγραφε, έμοιαζαν να με χαρακτηρίζουν. Ένιωθα σαν να μιλάω με τον αρσενικό εαυτό μου. Αποκορύφωμα της συζήτησης, εκείνο το τραγούδι.

«Άκου αυτό. Είναι το αγαπημένο μου. Θέλω να το χορέψω στο γάμο μου».

Όταν είδα τον τίτλο, σάστισα. Ανατρίχιασα. Τα μάτια μου βούρκωσαν. Δεν ήταν δυνατόν. Δεν μπορεί να ήθελε να χορέψει το ίδιο τραγούδι στο γάμο του μ’ εκείνο που ήθελα κι εγώ.

Αφού επανήλθα, του περιέγραψα το σοκ που έπαθα. Ξαφνιάστηκε. Δεν το περίμενε. Του φάνηκε απίστευτη σύμπτωση. Εκείνο το τραγούδι, ήταν κι η «αρχή» μας.

Μιλούσαμε καθημερινά στο τηλέφωνο. Κάθε πρωί, το πρώτο καλημέρα και κάθε βράδυ, το τελευταίο καληνύχτα. Μερικές φορές, με καλούσε τ’ απογεύματα, απλά για ν’ ακούσει τη φωνή μου, όπως έλεγε.

Ναι, αυτό ήταν ένα σημάδι. Όταν τηλεφωνούσε ενώ βρισκόταν έξω για καφέ κι έλεγε πως απλά του έλειψε η φωνή μου, ένιωθα τόσο σημαντική.

Στο μεταξύ, έμαθα πως χώρισε. Ήταν η ευκαιρία μου.

Αποκτήσαμε ένα πολύ παράξενο δέσιμο.

«Φίλοι» δηλώναμε.

Κι αυτό ήμασταν, πρακτικά.

Τα πρώτα εισιτήρια κλείστηκαν. Άρχισαν οι αντίστροφες μετρήσεις. Κι έφτασε το πρώτο Σαββατοκύριακο που με φιλοξένησε στο σπίτι του. Όταν πάτησα το πόδι μου έξω απ’ το κτελ, έτρεξε και μ’ αγκάλιασε λες και με περίμενε μήνες.

Με σύστησε αμέσως στη μητέρα του, η οποία ήταν απίστευτα φιλική μαζί μου. Αφού φτάσαμε στο σπίτι, μ’ έκαναν να νιώσω πολύ οικεία και ζεστά. Περίμενα να νιώσω αμήχανα, αλλά συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

Ξενυχτήσαμε χαζογελώντας, συζητώντας για τις ζωές μας, τα όνειρά μας και τους στόχους μας. Ύστερα, κοιμηθήκαμε αγκαλιά, χωρίς να υπάρξει τίποτα ερωτικό ανάμεσά μας.

Το πρωί, με βρήκε ξαπλωμένη σ' ένα διπλό κρεβάτι, τυλιγμένη στα σεντόνια, μόνη.

Σηκώθηκα, κατέβηκα τις σκάλες και τον αναζήτησα. Βρισκόταν στην κουζίνα και μου ετοίμαζε πρωινό. Τη χαρά που με κατέκλυσε εκείνη τη στιγμή, δεν μπορώ να την περιγράψω.

Ήθελα να γίνει δικός μου πάση θυσία!

Το απόγευμα με ξενάγησε στα μέρη του, με γνώρισε στους φίλους του και με κυκλοφόρησε στα στέκια του. Ένα υπέροχο διήμερο που δεν ήθελα να τελειώσει.

Δυστυχώς, όμως, έφτασε ή ώρα της αναχώρησης. Δεν ήθελε να φύγω και το έδειχνε.

Με πήγε στα κτελ, με βαριά καρδιά και μ’ αποχαιρέτισε μ’ ένα φιλί στο μάγουλο. «Αρχίζω να μετράω αντίστροφα από τώρα μέχρι να σε ξαναδώ», είπε χαμογελώντας.

Τα λόγια του, η αφορμή μου να κλείσω επιτόπου τα εισιτήρια για το επόμενο Σαββατοκύριακο.

Κρυφά.

Γύρισα στην Αθήνα προσμένοντας να περάσουν οι μέρες το συντομότερο δυνατό.

Δε μου έκανε καμία νύξη για το οτιδήποτε μεταξύ μας αλλά ούτε κι εγώ.

Οι μέρες περνούσαν, τα τηλεφωνήματα συνεχίζονταν κι εγώ έβραζα στο ζουμί μου. Ένιωθα ευτυχισμένη και ταυτόχρονα χαμένη. Δεν ήξερα τι γινόταν. Όλα έδειχναν πως με θέλει, αλλά δεν έκανε καμία κίνηση παραπάνω.

«Θα ’ναι ντροπαλός» σκέφτηκα.

Παρασκευή βράδυ, ετοίμασα βαλίτσες.

Σάββατο πρωί, ήμουν εκεί. Τα είχα κανονίσει όλα με τη μητέρα του.

Άνοιξε τα μάτια του κι αντίκρισε εμένα να τον χαζεύω. Πετάχτηκε. Με αγκάλιασε κι αναρωτήθηκε τι συμβαίνει. Χάρηκε που του έκανα έκπληξη.

Άλλο ένα διήμερο απόλυτης γαλήνης κι ευτυχίας.

Μα πάλι έφτασε η στιγμή του αποχαιρετισμού. Μου ζήτησε να μείνω. Δεν αντιστάθηκα. Έχασα το κτελ και γύρισα δύο ημέρες αργότερα στο σπίτι μου.

Δικαιολογία στη μητέρα μου; Απεργίες. Σιγά μην το έψαχνε.

Κι ας φώναζε για τις απουσίες που θα έκανα στο σχολείο. Γιατί ναι, ήμουν ακόμα σχολιαρόπαιδο.

Όταν ήρθε η στιγμή να φύγω, μου έδωσε έναν φάκελο. Ένα γράμμα κι ένα μικρό αρκουδάκι μπρελόκ για να με συντροφεύει στο ταξίδι, όπως είπε. Με όρκισε ν’ ανοίξω το γράμμα αφότου μπω στο κτελ. Το δέχτηκα.

«Είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί, να το ξέρεις. Περνάω υπέροχα μαζί σου. Σε αγαπάω τρελοκόριτσο και είσαι το διδυμάκι μου» ήταν κάποιες από τις φράσεις που έκαναν τα μάτια μου να βουρκώνουν και ταυτόχρονα τα χείλη μου να διακατέχονται από μια ανείπωτη χαρά.

Παρ’ όλα αυτά με μπέρδευε. Έτσι, αποφάσισα να εκδηλώσω πρώτη τα συναισθήματά μου. Του εξομολογήθηκα πως περνάω υπέροχα μαζί του αλλά δεν είμαι σίγουρη αν έχουμε τις ίδιες επιθυμίες. Του εκμυστηρεύτηκα τον έρωτά μου.

Σ’ εκείνο το σημείο, γκρεμίστηκαν όλα μου τα όνειρα, μ’ εκείνο το ηλίθιο μήνυμα που έλαβα γι’ απάντηση. Μου έλεγε πως με βλέπει φιλικά. Ξενέρωσα. Στεναχωρήθηκα. Δεν απομακρύνθηκα όμως. Απλά περίμενα τη δική του κίνηση.

Μία εβδομάδα αργότερα, εμφανίστηκε μπροστά μου φάντης μπαστούνης. Με αγκάλιασε, με φίλησε (στο μάγουλο, κλασικά) και πήγαμε για έναν καφέ. Είπε πως δεν ήθελε να με χάσει από τη ζωή του.

«Είναι μοναδικό αυτό που έχουμε και δε θέλω να το χαλάσω», έλεγε συνεχώς. Το δέχτηκα.

Το Ναύπλιο-Αθήνα, το είχα κάνει Παγκράτι-Κολιάτσου. Κάθε Σαββατοκύριακο ήμουν εκεί.

Ύστερα τα Χριστούγεννα.

Και την Πρωτοχρονιά.

Λειτουργούσαμε σαν ζευγάρι. Δε διαφέραμε σε τίποτα. Μοιάζαμε πολύ πιο ερωτευμένοι από πολλά ζευγάρια που γνώριζα. Μόνο που δεν ήμασταν. Η μόνη μας διαφορά, το ερωτικό κομμάτι. Δε μ’ ενοχλούσε. Με πονούσε μόνο, που φλέρταρε με άλλες κοπέλες. Αλλά η δική μας σχέση, ήταν μοναδική. Καμιά δε θα συγκρινόταν μαζί μου.

Πέρασαν οι μήνες, ερχόταν Αθήνα, πήγαινα Ναύπλιο. Όλα γνωστά. Καλά, ήρεμα. Ώσπου μια μέρα, αποφάσισε να δοκιμάσει να δει πως θα ναι να ’μαστε κανονικό ζευγάρι.

Και μου το ζήτησε.

Η περιγραφή των συναισθημάτων μου φαντάζομαι είναι περιττή. Μου έκανε έκπληξη. Δεν ήξερα πώς να τον χαιρετίσω. Περίμενα να με φιλήσει...

Κοιταχτήκαμε στα μάτια, γεμάτοι αμηχανία. Γύρω μας, οι φίλοι μας. Σταθήκαμε στο κέντρο ενός κύκλου κι έτσι δώσαμε το πρώτο μας φιλί.

Ένας μήνας πέρασε. Η σχέση μας δεν άλλαξε διόλου. Μόνη αλλαγή, τα φιλιά στο μάγουλο που μετατράπηκαν σε φιλιά στα χείλη.

Ζούσα ένα όνειρο. Ήμασταν πράγματι διδυμάκια. Σε αυτά που πιστεύαμε, στον τρόπο που μιλούσαμε, σε κοινές μας εμπειρίες. Μονίμως ο ένας στο μυαλό του άλλου. Είχε φτάσει σε σημείο που μας τρόμαζε.

Κι ένα απόγευμα, καθώς ψώνιζα το δώρο του για του Αγ. Βαλεντίνου, έσκασε η βόμβα. Ήθελε να χωρίσουμε.

Προσπάθησε, έλεγε, αλλά δε του βγήκε. Δεν ήθελε ν’ αλλάξει τίποτα μεταξύ μας. Προσπάθησε να με δει ερωτικά, αλλά δεν μπόρεσε. Κλάματα, φασαρίες, χαμός. Η απάντησή μου προς εκείνον ένα απλό «ok» που δήλωνε την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν.

Στεναχωρήθηκε. Δεν ήθελε να με πληγώσει και το ήξερα. Αλλά το έκανε. Δεν άλλαξε τίποτα μεταξύ μας. Του έδωσα το δώρο του κι εκείνος το δικό μου και συνεχίσαμε σαν «φίλοι».

Ποτέ δεν κατάλαβα πώς με όλα αυτά που έκανε για μένα κι έτσι όπως μου φερόταν μπορούσε να με δει σαν φίλη. Απλά το δέχτηκα.

Συνεχίσαμε να πηγαινοερχόμαστε και να κοιμόμαστε αγκαλιά. Να τραγουδάμε, να περπατάμε χέρι-χέρι, να πειραζόμαστε και να μιλάμε όλη μέρα στο τηλέφωνο.

Συνέχισε να με αποκαλεί «αγάπη του, λατρεία του, ματάκια του» κτλ. Κι εγώ το ίδιο.

Μια ιδιαίτερη σχέση, που ποτέ, κανένας δεν μπόρεσε να την καταλάβει. Ούτε καν εγώ η ίδια.

Χαθήκαμε έπειτα από έναν χρόνο, διότι οι σύντροφοί μας δεν μπορούσαν να δεχτούν την σχέση μας.

Τον συνάντησα πριν λίγο καιρό, ήπιαμε καφέ και είπαμε τα νέα μας. Αγκαλιαστήκαμε κι αναπολήσαμε τα παλιά. Έχω ακόμα εκείνο το κουτάκι που φυλάει όλα του τα γράμματα.

Πού και πού το ανοίγω, τα διαβάζω, νοσταλγώ και χαμογελάω.

Δεν ξέρω τι θα έκαναν άλλοι στη θέση μου και πώς θα το αντιμετώπιζαν. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά όμως, είναι πως κάποιοι έρωτες, όταν δεν ολοκληρώνονται, μένουν ανόθευτοι κι αλώβητοι στο χρόνο.

Αναλλοίωτοι κι αλησμόνητοι.

Και είμαι χαρούμενη που έχω ζήσει έναν τέτοιον έρωτα.

Εκείνες οι στιγμές, οι πραγματικά δικές σου

2019-01-06T19:06:00.001+02:00

Μέσα στο χάος της καθημερινότητας, της σκοτούρας, του τρεξίματος κι όλων των προβλημάτων που υπάρχουν, κάποιοι θεωρούν ότι οι άνθρωποι που αναζητούν κάποιες στιγμές μοναχικότητας είναι αντικοινωνικοί, άξεστοι και περίεργοι.

Λυπάμαι αλλά δεν είναι έτσι. Όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως του χαρακτήρα, έχουν την ανάγκη να μένουν μόνοι και ν’ απολαμβάνουν για λίγο τον εαυτό τους. Έχουν την ανάγκη να ξεκουραστούν, να σκεφτούν, να χαλαρώσουν και να περάσουν ποιοτικό χρόνο μονοί τους.

Η μοναξιά κι η μοναχικότητα δεν είναι καθόλου ταυτόσημες έννοιες. Η σημασία της κάθε λέξης εκπροσωπεί κάτι τελείως διαφορετικό.

Δυστυχώς, ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους μόνους, τόσο μόνους που προσπαθούν να γεμίσουν το κενό τους με διάφορα ηλίθια πράγματα όπως φαγητό, αλκοόλ ή ατέλειωτες ώρες προσήλωσης μπροστά από έναν υπολογιστή.

Είναι λυπηρό το ποσό μόνοι νιώθουν, το οποίο έχει ως αποτέλεσμα να χάνουν κάθε όρεξη για ζωή και περιπέτεια. Εκτός απ’ αυτό χάνουν και τον ίδιο τους τον εαυτό. Διαμορφώνουν μια «εχθρική σχέση» και δεν επικοινωνούν καθόλου μαζί του.

Η μοναχικότητα είναι τελείως διαφορετική. Είναι κάτι θετικό και απαραίτητο, ή ακόμα και αναγκαίο για τον άνθρωπο.

Μοναχικότητα για μένα σημαίνει ένα άδειο σπίτι από φασαρία, φωνές και δυνατούς ήχους. Είναι εκείνη η ώρα που ο κάθε άνθρωπος αναζητάει την απόλυτη ησυχία, αυτή την ησυχία που μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς, να βασανιστείς, να ονειροπολήσεις και να ονειρευτείς.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από ιδιωτικό χρόνο. Χρόνο δηλαδή μόνο για τους εαυτούς τους. Ο καθένας αξιοποιεί αυτόν τον χρόνο διαφορετικά. Κάποιοι μπορεί να θέλουν αφιερώσουν ένα ολόκληρο απόγευμα απολαμβάνοντας μια περιποίηση προσώπου και σώματος και γενικά ένα ολοκληρωμένο beauté. Κάποιοι άλλοι απλά να πιούν μια κούπα καφέ και να διαβάσουν το αγαπημένο τους βιβλίο.

Για εμένα προσωπικά κάτι τέτοιες ώρες μοναχικότητας είναι να παρακολουθώ μια χαζοταινία που πέτυχα τυχαία, συνοδευόμενη από το αγαπημένο μου φαγητό, το oποίο έχω μαγειρέψει για εμένα, γιατί ξέρω ότι το αξίζω. Για μένα αυτό είναι μοναχικότητα και παράλληλα ευτυχία.

Μοναχικότητα σημαίνει να χάνεσαι απ’ όλους κι απ’ όλα, αλλά για λίγο. Είναι εκείνες οι ώρες που είσαι με τον εαυτό σου και μόνο για τον εαυτό και δε θέλεις ν’ απαντήσεις σε κανένα τηλέφωνο, σε κανένα μήνυμα. Δε θέλεις ν’ αφήσεις κανέναν να χαλάσει αυτή την απίστευτη ατμόσφαιρα που έχεις δημιουργήσει.

Καμία φορά η μοναχικότητα είναι καλό πράγμα, σε αντίθεση με τη μοναξιά. Η μοναχικότητα σε κάνει να συμφιλιώνεσαι με τον εαυτό σου και να γνωρίζεις περισσότερο όλες τις πτυχές του. Δεν είναι κακό να «χαθείς» από τα πάντα για λίγες ώρες ή και μέρες, το έχεις ανάγκη γι’ αυτό μην απολογείσαι σε κανέναν.

Σε αντίθεση, η μοναξιά είναι επαναλαμβανομένη και μπορεί να επιφέρει πολλά προβλήματα, στην εσχάτη των περιπτώσεων ακόμα και κατάθλιψη. Οι άνθρωποι που πνίγονται από τη μοναξιά έχουν χάσει κάθε επιθυμία για ζωή και για δραστηριότητες.

Η μοναχικότητα σε κάνει πιο κοινωνικό και συμφιλιωμένο με εσένα, ενώ η μοναξιά σε αποξενώνει και σε φθείρει.

Μη φοβάσαι ότι θα κριθείς γι’ αυτή σου την επιλογή. Απόλαυσε το άδειο σπίτι και τις άπλετες στιγμές ηρεμίας που σου προσφέρει. Κάνε παρέα με τον εαυτό σου αλλά σκέψου, η μοναχικότητα είναι απαραίτητη, αλλά θανάσιμη αν κρατήσει πολύ γιατί θα επιφέρει τη μοναξιά.

Γέμισε τις μπαταριές σου, πάρε δυνάμεις και βγες έξω ν’ απολαύσεις τη συντροφικότητα, την παρέα σου και τη ζωή!

Όπου και να πάω, η μνήμη με γυρνάει σε σένα

2019-01-05T20:42:00.000+02:00

Η κρυφή ιστορία της Ιφιγένειας.

Λένε, πως το τελευταίο κομμάτι της μνήμης που μας εγκαταλείπει είναι οι μελωδίες και τα τραγούδια που μας άρεσαν, αφού συνδέονται με τους τελευταίους ισχυρούς νευρώνες του θυμητικού μας, που αφορούν πρόσωπα, καταστάσεις και στιγμές.

Ένα τραγούδι που μοιάζει ασήμαντο, περιλαμβάνει για κάποιον όλη του τη ζωή ή την ουσία που τον κράτησε ζωντανό.

Είναι μία το βράδυ κι επιστρέφω απ’ τη δουλειά, σχεδόν με την όψη ζωντανού νεκρού απ’ την κούραση. Είναι από τις λίγες φορές που δε θέλω ν’ ακούσω τίποτα.

Είναι από εκείνες τις μέρες που σκέφτεσαι μια διαφορετική τροπή στη ζωή σου, αν είχες επιλέξει αλλιώς.

Κι όμως κάτι με παρακινεί να ανοίξω την ένταση του ραδιοφώνου.

Και τότε, το άκουσα.

Δε χρειάστηκαν παρά μόνο οι πρώτες νότες της εισαγωγής και το σκηνικό άλλαξε. Έφυγε η κούραση, το αμάξι κι ο άδειος δρόμος και μεταφέρθηκα σε εκείνο το ουζερί που μας στέγασε για παραπάνω από έναν χρόνο, σ’ εκείνο το τραπέζι που είχε ακούσει και είχε δει τα πάντα , και με εσένα στο πάλκο να τραγουδάς.

Είχαμε χρόνια να συναντηθούμε, απ’ το πρώτο μας έτος σχεδόν. Οι επιλογές μας, μας απομάκρυναν απ’ τη σχολή και το νησί και όταν συναντηθήκαμε, ήμασταν και οι δύο αλλιώς.

Εσύ με άλλα γούστα, το δέρμα σου καλυμμένο με μελάνι και τα «πιστεύω» κι οι ιδέες σου κάπως εναλλακτικές και συντριπτικές για τον δικό μου μέχρι τότε καθωσπρεπισμό.

Εγώ, μια γυναίκα πλέον, που πάλευε να σωθεί απ’ τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειές της μέσα από δίαιτες, γυμναστική και μουσική.

Δε μας πήρε πολύ για να ξανά συστηθούμε, να ξαναγελάσουμε, να με κάνεις να αισθανθώ αμήχανα, να σε κάνω να αισθανθείς μοναδικός. Κι οι δύο του επαγγέλματος κάθε φορά που τραγουδούσε κολλούσα σαν μαγνήτης. Και ήρθε εκείνη η στιγμή που ένα τραγούδι, μίλησε για όλα εκείνα που έπρεπε να πούμε και δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Κάθισε εδώ κοντά μου, μου λειψες ξαφνικά, έτσι όπως πέφτει ο ήλιος, χτυπάει η μοναξιά ...

Και με κοιτούσες και σε κοιτούσα κι ήταν όλα λαμπρά, μεγαλειώδη. Και μου μίλαγες με τις νότες και την κιθάρα κι εγώ έπιανα κουβέντα μαζί σου, σε μια συζήτηση που δεν μπορούσαν να υπάρξουν παρεμβολές, γιατί μόνο εσύ κι εγώ ξέραμε.

Κι από τότε, κάθε μέρα μου έδινες λόγους να πιστεύω περισσότερο, πως τελικά για αυτό γεννηθήκαμε και οι δύο, για να συναντηθούμε ,να κοιταχτούμε και να πάρουμε φωτιά.

Για αυτό έγινε ο κόσμος, μάτια μου, για να μπορέσουμε να ζήσουμε στιγμές πάνω απ’ την έννοια του χρόνου, του έρωτα και της σχέσης. Κι ούτε αρχή, ούτε τέλος, ούτε μέτρημα έχει αυτό το αίσθημα.

Χρόνια μετά, ακόμη την ίδια ενέργεια έχουμε κάθε φορά που συναντιόμαστε, τυχαία πλέον, αλλά για μας πάντα τα τυχαία μας έδεναν.

Έτσι θα συμβαίνει.

Θα περάσουν οι καιροί, θα γνωρίσουμε άλλους ανθρώπους κι άλλα τραγούδια, θα πάμε σε άλλα μέρη, σ’ άλλη ηλικία και κάθε φορά που θα ακούγεται αυτό το τραγούδι, θα επιστρέφουμε σ’ εκείνο το τραπέζι, στο ίδιο μαγαζί, με τις ίδιες ματιές και ιδέες και θα τα έχουμε πει όλα.

Άλλωστε αυτό δεν είναι το νόημα που κρύβεται στις μουσικές και στα τραγούδια; Να μπορείς να επιστρέφεις εκεί που θες και να το ξαναζείς, να μπορείς να μιλάς χωρίς να ανοίγεις το στόμα σου και παρόλα αυτά να λες τις ομορφότερες λέξεις.

Γιατί αν δεν υπήρχαν τα τραγούδια καμία στιγμή δε θα ξεχώριζε. Γιατί είναι τα τραγούδια που σε οδηγούν στην οδό των ονείρων από εκεί που ξεκινάνε όλα.

Έχω φτάσει σπίτι και κάθομαι στο αμάξι.

Χαμογελάω και σκέφτομαι πως τελικά όντως ο κόσμος έγινε για να σε συναντήσω, μόνο γι’ αυτό.

Η τεχνολογία δεν είναι του διαβόλου

2019-01-05T19:32:00.001+02:00

Βγήκες από το σπίτι. Η μέρα ήταν υπέροχη. Τόσο που παρόλο που είχε 5 βαθμούς, ο ήλιος έκαιγε κι εσύ ένιωθες ότι είχε 25.

Το κινητό σου ήταν φυσικά η προέκταση του χεριού σου. Δεν ντρεπόσουν να το παραδεχτείς, άλλωστε ήταν η αλήθεια. Φρόντιζες πάντα, φεύγοντας απ’ το σπίτι να μην έχει κάτω από 98% μπαταρία, μ’ αποτέλεσμα να τσεκάρεις ανά πάσα στιγμή κάθε notification που έσκαγε στην οθόνη.

Στο δρόμο περπατώντας με το ζόρι απέφευγες τις λακκούβες και τα έργα της ΔΕΗ, καθώς κοίταζες ανά 3" την οθόνη, μήπως χάσεις κάποια ειδοποίηση που δεν τσέκαρες, ή κάποιο μήνυμα στο viber που δεν το απάντησες ακριβώς τη στιγμή που ήρθε. Επίσης κατέβαζες απ’ το σπίτι επεισόδια από σειρές του Netflix για να τις βλέπεις στο μετρό ανενόχλητος, γιατί 7 σεζόν Suits πού να προλάβεις να τις δεις όλες στο σπίτι.

Πάντα σε κορόιδευαν για αυτό, και αντιμετώπιζες τον χλευασμό ηλικιωμένων στο λεωφορείο, ανθρώπων που έπεφτες πάνω τους στο δρόμο επειδή δεν έβλεπες μπροστά σου, και γενικά το να πας κάπου που δεν είχες την άνεση του καναπέ σου όπου δεν κινδύνευες να πέσεις σε τρύπα, ήταν μια αρκετά οδυνηρή εμπειρία για σένα.

Ε, και λοιπόν;

Πού είναι, όμως, το κακό σε όλο αυτό (πέρα απ’ τον προφανή κίνδυνο της σωματικής σου ακεραιότητας);

Γιατί είχαν λυσσάξει όλοι οι επαναστάτες του καναπέ, κάνοντας κηρύγματα και καταδικάζοντας την καταραμένη και «κακιά» τεχνολογία η οποία μας αποξενώνει, μετατρέποντάς μας σε άβουλα ζόμπι που περπατάνε στο δρόμο, σκοντάφτοντας σε λακκούβες, ενώ τυφλοί τους δείχνουν τις τρύπες με τα μπαστούνια τους για να μην πέσουν μέσα;

Καταρχάς να δούμε το κομμάτι της αποξένωσης και της απομόνωσης.

Όταν επικοινωνώ ταυτόχρονα στο viber με 5 άτομα που, απ’ αυτά τα 4 είναι σε άλλη πόλη, και λέμε τα νέα μας με ουσία και χωρίς τη φλυαρία της προφορικής/τηλεφωνικής επικοινωνίας, κάθε άλλο παρά αποξένωση είναι. Στο σπίτι μου έχω ένα pc που μου επιτρέπει να ακούω μουσική, να διαβάζω βιβλία, να παίζω παιχνίδια και να κάνω και εργασίες για τη σχολή μου ταυτόχρονα.

Πλέον, η τεχνολογία μού επιτρέπει να τα κάνω όλα αυτά και στο δρόμο. Σαν προέκταση του χεριού μου.

Αφού μπορώ, γιατί να μην τα κάνω;

Όταν δηλαδή ο χιπστεράς που φοράει τα ρούχα της γιαγιάς του (κυριολεκτικά) και γυαλιά χωρίς να έχει μυωπία διαβάζει... Προυστ στα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος, μόνος του, χωρίς παρέα και χωρίς να μιλάει σε κανένα αυτός είναι ψαγμένος και σκεπτόμενος, αλλά όταν εγώ στο κινητό μου βλέπω Daredevil στο μετρό, είμαι ο ανεγκέφαλος και κατεστραμμένος από την τεχνολογία που δεν αλληλοεπιδρώ με άλλα άτομα;

Μήπως έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά και ορίζουμε τα πράγματα κατά το συμφέρον μας, και για να ικανοποιούμε την ανάγκη να κράζουμε ό,τι κάνει ο άλλος διαφορετικό από εμάς είτε έχει δίκιο είχε όχι;

Μάλλον έτσι είναι.

Η ατάκα που ακούγεται πιο συχνά και από την λέξη "kill" σε κομμάτι Manowar, είναι «η σημερινή νεολαία έχει καταστραφεί γιατί όλη μέρα είναι με ένα κινητό ή ένα tablet στο χέρι ενώ παλιά έβγαιναν και έπαιζαν στην αλάνα».

Η απάντηση σε αυτό είναι πολύ απλή. Παλιά έβγαιναν στην αλάνα, γιατί δεν είχαν τίποτα ενδιαφέρον να κάνουν σπίτι τους, κι έβγαιναν να παίξουν μπάλα γιατί είχαν σπάσει όλα τα βάζα της μαμάς, και πολλές φορές τα έστελνε έξω και η ίδια η μαμά γιατί εκτός από τα βάζα, είχαν σπάσει και τα νεύρα της.,

Αν η τεχνολογία που έχουμε σήμερα πχ στο gaming υπήρχε το 1965, θα βλέπαμε τον Ζήκο στο Της Κακομοίρας» να παίζει pro με τα φιλαράκια του σε ένα καναπέ τρώγοντας Domino's, αντί να είναι στο καφενείο της γειτονιάς και να παίζει ποδοσφαιράκι.

Το 1970, που δεν υπήρχαν φυσικά φορητές συσκευές, σε μια στάση λεωφορείου θα έβλεπες 20 άγνωστους να διαβάζουν όλοι εφημερίδα μέσα στο δρόμο, γιατί πολύ απλά δεν υπήρχαν κινητά. Αν υπήρχαν κινητά, όλοι θα ήταν με ένα κινητό στο χέρι αντί για εφημερίδα. Είναι το ίδιο πράγμα, η ανάγκη του να απασχολείσαι με κάτι ενημερωτικό ή μη, προκειμένου να περάσει η ώρα και να κάνεις τη δουλειά σου, να έρθει το λεωφορείο και να πας κάπου.

Αν αυτή η τεχνολογία υπήρχε το 1986, δε θα βλέπαμε στη σκηνή από το «Τα Τσακάλια» τέσσερις εφήβους να είναι σε μια καφετέρια κι οι δύο να διαβάζουν βιβλία, ο ένας εφημερίδα και ο τέταρτος να ακούει μουσική στο Walkman. Αν αυτή η σκηνή παίζονταν σε μια σημερινή ταινία, ή αν έμπαινα σήμερα εγώ σε μια καφετέρια κι έβλεπα αυτούς τους τέσσερις εφήβους, θα τους έβλεπα με τα κινητά στο χέρι και αντί να μιλάνε μεταξύ τους, να μιλάνε με άλλους σε chat, ή να ακούνε μουσική, ή οτιδήποτε άλλο.

Δεν είναι κακό απαραίτητα. Ούτε και καλό. Είναι αυτό που είναι. Είναι στην ανθρώπινη φύση.

Το ότι κάνω παρέα με ένα φίλο μου αλλά για 10 λεπτά π.χ δε μιλάμε γιατί διαβάζω ένα άρθρο στο ίντερνετ στο κινητό μου, ή γιατί απαντάω σε κάποιο mail, δε σημαίνει πως πετάω στα σκουπίδια τη φιλία μας, ούτε πως ξαφνικά σε βαριέμαι τόσο, που δε θέλω να σου μιλήσω καν.

Απλά τώρα θέλω να παίξω Clash of Clans στο κινητό μου. Έτσι κι αλλιώς κι εσύ πριν λίγο χάζευες γυμνές... Influencers στο Instagram. Δεν κρατάω κακία.

Το μόνο σίγουρο είναι πως το ’60 το ’70 και το ’80 τα παιδιά ήταν στις αλάνες γιατί δεν είχαν κάτι πιο ενδιαφέρον πέρα από ηλίθια προγράμματα στην τηλεόραση, με βαρετές εκπομπές και σειρές πριν τα ιδιωτικά κανάλια.

Αν υπήρχε η τεχνολογία παλιά, όλα τα παιδιά θα ήταν μπροστά από μία οθόνη από 2 χρόνων. Όπως και σήμερα.

Σε καμία περίπτωση δεν είναι το ιδανικό αυτό. Συμβαίνει, όμως, και είναι στο χέρι του κάθε γονιού να κρατήσει τις ισορροπίες και να μην χαζέψει το παιδί του -κυριολεκτικά- μπροστά σε μια οθόνη.

Για εμάς που γεννηθήκαμε πριν 35 χρόνια, άρα ζήσαμε την παιδική ηλικία χωρίς ίντερνετ, δεν είχαμε υπολογιστή, δεν είχαμε κινητό, έχοντας ζήσει λοιπόν και την εποχή της αλάνας, το να γυρίζουμε σπίτι γεμάτοι πληγές μετά από 5 ώρες μπάλα, μας εθίζει διαφορετικά πλέον στην τεχνολογία.

Όσο εύκολα πλέον το κινητό έχει γίνει προέκταση του χεριού μας, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να γίνει και η απεξάρτηση. Για εμάς τουλάχιστον που πηγαίναμε δημοτικό το 1993.

Και αυτό γιατί ζήσαμε 25 τουλάχιστον χρόνια παίζοντας σε παιδικές χαρές γήπεδα και αλάνες, και μετά με τη έκρηξη της τεχνολογίας πλέον μπορούμε να βλέπουμε σειρές ακόμα και στην τουαλέτα.

Ο 15 χρόνος όμως που βλέπει YouTube από τα 5 του, σίγουρα θα πρέπει να περιορίσει τον εθισμό περισσότερο από εμάς. Αυτός είναι που αν για μια μέρα αν του πάρεις το κινητό ή του κλείσεις το router θα πάθει σύνδρομο στέρησης και θα καταλήξει στο πάτωμα με σπασμούς να βγάζει αφρούς από το στόμα και να φωνάζει "viber viber".

Με αυτές τις σκέψεις, λοιπόν, αφού απέφυγες με δεξιοτεχνία μια κολώνα και ένα μηχανάκι ντελιβερά που έκανε κόντρες πάνω στο πεζοδρόμιο, έπεσες πάνω σ’ ένα πάγκο της λαϊκής μέσα στις ντομάτες, την ώρα που έκανες harvest τις ψηφιακές ντομάτες στο Farmville.

Γελούσαν μέχρι και τα σπόρια.

Εκείνοι οι τυχαίοι άνθρωποι που μας έγιναν αναγκαίοι

2019-01-05T18:54:00.000+02:00

Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσους ανθρώπους έχεις συναντήσει στη ζωή σου; Με τους περισσότερους από αυτούς, τυχαίνει απλά να είστε απλά στο ίδιο μέρος, την ίδια στιγμή κι όταν αυτή η στιγμή είναι πια παρελθόν, εξαφανίζονται μαζί της.

Είναι όμως και οι άλλοι. Αυτοί οι λίγοι «άλλοι», που εμφανίζονται στη ζωή σου σε ανύποπτο χρόνο απ’ το πουθενά και διεκδικούν με θέση σε αυτή κι από άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, γίνονται δικοί σου άνθρωποι.

Η αφορμή είναι συνήθως ασήμαντη. Μια ερώτηση στη στάση του λεωφορείου, η ατελείωτη αναμονή στις δημόσιες υπηρεσίες, ένας διάλογος στο σούπερ μάρκετ, μια τράκα ενός τσιγάρου. Μην προσπαθείς να το εξηγήσεις. Έτσι είμαστε σχεδιασμένοι. Να αναζητούμε διαρκώς θησαυρούς. Αληθινούς ή και άνθρακες.

Μπορεί να γίνεται και υποσυνείδητα. Ψάχνουμε το κάτι που θα τραβήξει το βλέμμα μας από εκεί που το έχουμε εστιασμένο. Κάποιον να μας δώσει μια άλλη οπτική. Γι’ αυτό είμαστε τόσο διαφορετικοί και ίσως γι’ αυτό καταλήξαμε να λέμε πως τα ετερώνυμα έλκονται.

Και κάπως έτσι, μια απλή κουβέντα στον χώρο αναμονής ενός νοσοκομείου, μπορεί να καταλήξει σε σχέση ζωής. Ο άγνωστος που μπήκε στη ζωή σου και το μόνο που ήξερες γι’ αυτόν ήταν το μικρό του όνομα, θα γίνει ο άντρας της ζωής σου, ο καλύτερος σου φίλος, ο άνθρωπός σου.

Η τυχαία συνάντηση γίνεται προγραμματισμένη. Τα θέματα συζήτησης θα αλλάζουν το ένα μετά το άλλο, απλά και μόνο για να ανακαλύψετε ότι και μόνο το να μιλάτε είναι εθιστικό. Οι συναντήσει πυκνώνουν ώσπου να γίνουν καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα που δεν θέλεις να διαταραχτεί από τίποτα. Μια καθημερινότητα που λάτρεψες από το πουθενά.

Είναι τρομακτικό, αν το καλοσκεφτείς. Καταλήγεις να μοιράζεσαι τις πιο σκοτεινές σου σκέψεις, το βαθύτερο «εγώ» σου, με έναν άγνωστο. Κάποιος που μέχρι πριν λίγο αγνοούσες την ύπαρξή του, τώρα γίνεται η οικογένεια σου. Και το πιο σοκαριστικό απ’ όλα, είναι ότι μέχρι τη στιγμή που γνωριστήκατε, μπορεί να είχες περάσει άπειρες φορές από δίπλα του, χωρίς να του είχες δώσει την παραμικρή σημασία.

Και κάπως έτσι καταλήγεις να αγαπάς έναν άγνωστο χωρίς ταμπέλες. Χωρίς να μπορείς να μπορείς να καθορίσεις ακριβώς τι αγάπη είναι αυτή -ερωτική, φιλική, αδερφική. Γιατί είναι όλα αυτά μαζί.

Δεν ξέρεις πώς θα καταλήξεις. Δεν ξέρεις καν αν φτάνει αυτό που νιώθεις για να κρατήσει ζωντανό αυτό που έχεις. Άλλωστε, η καθημερινότητα μπορεί να σκοτώσει και τα πιο βαθιά συναισθήματα. Προς το παρόν ξέρεις πως δεν είναι δυνατόν να περάσει μια μέρα χωρίς να είσαι ευγνώμων γι’ αυτό που έχεις. Γι’ αυτόν τον άγνωστο που έγινε αγάπη. Έτσι, χωρίς ορισμό.

Τα κουτάκια και οι ταμπέλες, δεν χωρούν σε αυτό. Κράτησέ τα για κάτι μικρότερο. Μην αναλώνεσαι σε ορισμούς και ετυμολογίες. Ζήσε αυτό που έχεις, όπως είναι και μην τρώγεσαι με καρτελάκια και επισημάνσεις. Γιατί φίλε μου, αυτό είναι που μετράει. Να έχεις νιώσει αυτό που δεν ορίζεται με λέξεις, περιγραφικά. Αυτό που δεν ορίζεται με τύπους, αποδείξεις και αξιώματα. Ούτε καν αφηρημένα.

Το «Σ’ αγαπώ, χωρίς ταμπέλες».

Φοβάμαι μήπως με τόσο κρυφτό χαθούμε

2019-01-04T16:39:00.001+02:00

Πέρασε ένας που σου έμοιαζε. Τινάχτηκα απ̓ τη θέση μου λες και με χτύπησε ρεύμα. Προξένησα την απορία όλων των υπολοίπων, μα δεν μπορούσα να τους εξηγήσω τι μου συνέβη. Σκαρφίστηκα αμέσως ένα ψέμα και θαρρώ πως έκρυψα την ταραχή μου.

Απείχα απ̓ τις συζητήσεις χαμένη στις σκέψεις μου.

Γιατί ταράχτηκα όταν νόμισα πως σε είδα; Τι είσαι για μένα;

Απέφευγα να μπω στο τριπάκι να το αναλύσω. Αρχικά γιατί τρέμω να παραδεχτώ κάτι πιο μεγάλο, κι απ̓ την άλλη μου έχεις παρουσιάσει ένα σωστό θρίλερ.

Άλλωστε κι εσύ φοβάσαι. Φοβάσαι εμένα. Το βεβαρυμμένο παρελθόν μου, τις επιλογές μου.

Δεν έχεις προσπαθήσει καν να σκεφτείς πόσο με στεναχωρεί εμένα αυτό. Να καταβάλλω προσπάθειες σε καθημερινή βάση για να δεις πέρα απ̓ αυτά που έχεις συνηθίσει να βλέπεις και ν̓ ακούς. Ο κόσμος πάντα θα λέει. Μα τι ξέρει στ̓ αλήθεια ;

Σταμάτησα να τα βάζω με τους άλλους. Ξέρω ότι έσφαλα και πού, και οι συγγνώμες μου ήταν αληθινές. Πλήρωσα με τύψεις αντιδράσεις κι ωρίμασα. Έμαθα να κοιτάω στα μάτια όσους με αδίκησαν κι ίσως να παίρνουν και τα πιο αληθινά μου χαμόγελα. Με έκαναν να σεβαστώ τον εαυτό μου και να παλέψω να βελτιωθώ.

Εάν το κρεβάτι μου φιλοξένησε πολλούς ή λίγους, πρόβλημα δικό μου. Πουτάνα σε κάνει η συμπεριφορά κι όχι ο αριθμός. Το τι έχω να δώσω και πόσα μπορώ ακόμα να αισθανθώ. Το ξέρω καλύτερα εγώ.

Δε με έχεις δει πραγματικά. Γνωρίζεις όσα επέλεξα να σου φανερώσω. Μιας ανέμελης κι ακατέργαστης περιόδου εμπειρίες. Μα υπάρχει κι άλλη πλευρά. Σκοτεινή σε πρώτη φάση, που χρωματίζεται σταδιακά με συναισθήματα. Εξού κι ο λόγος που την έχω κρύψει τόσο καλά.

Δεν είσαι και έτοιμος να με δεις ολόκληρη. Μπορεί βέβαια και να μη θέλεις.

Το διαφορετικό δύσκολα το αποδέχονται. Οι περισσότεροι το φοβούνται. Γιατί, λοιπόν, να θέλεις να βγεις απ̓ τα νερά σου; Γιατί να μην κινηθείς εκ του ασφαλούς με μια άλλη;

Εγώ το έχω ξαναδεί το έργο. Πώς να σκεφτείς πως με πληγώνεις; Κι όχι γιατί με αφήνεις. Μα γιατί φοβάσαι να το σκεφτείς καν το σκηνικό μας; Ακόμη κάνω λάθος. Τότε δε σου έκανα για τα γούστα σου, αλλά δεν εξαφανιζόσουν μην τυχόν σου βάλω την ταμπέλα του μαλάκα.

Δεν έχω σχεδιάσει plan b για εμάς. Είπα απ̓ την αρχή, όπως πάει. Αν δεν πάει άλλο, ας φανεί. Δε θέλω τα χείλη σου να σχηματίζουν τη λέξη «τέλος». Γιατί τότε θα πεισθώ πως κάτι υπήρχε και δεν το έζησα σωστά.

Μόνο μη με αφήνεις για αύριο, γιατί η έσχατη επιλογή δεν αρέσει σε κανέναν.

Φωνές και φασαρία διέκοψαν τις σκέψεις μου και με επανέφεραν στο τραπέζι με μια γλυκόπικρη γεύση.

Τώρα ήσουν όντως εσύ.

Χαμογέλασα τόσο όσο έπρεπε, κι όχι όσο θα ήθελα, για τα προσχήματα. Κλείνω τα μάτια μου και ξεκινάω να μετράω. Να δούμε πότε θα σε βρω.

Οι μικρές στιγμές κάνουν τη ζωή

2019-01-04T14:37:00.005+02:00

“Ogres have layers. Onions have layers. You get it? We both have layers.”

Απίστευτη και τόσο αληθινή ατάκα στην αγαπημένη μας παιδική ταινία Shrek.

Τώρα που είναι γιορτές, ας ξαναβρούμε το παιδί μέσα μας! Ταινιούλα, ζεστή σοκολάτα και πολύχρωμες ανταύγειες από τα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου!

‘Όλοι μας, λοιπόν, έχουμε στρώματα, πολλά στρώματα σε κάθε τι που σκεφτόμαστε και πράττουμε. Όσο μεγαλώνουμε, περισσότερα στρωματά προστίθενται στο «κρεμμύδι» μας, καινούργιες εγκεφαλικές συνάψεις δημιουργούνται σύμφωνα με τις γνώσεις κι εμπειρίες που προστίθενται.Από απλοί, γινόμαστε όλο και πιο πολύπλοκοι στα θέλω μας, στους στόχους μας, στους καθημερινούς μας ρυθμούς.

Ο χρόνος, που παλιά εξαπλωνόταν μπροστά μας ως το άπειρο, γεμάτος όνειρα και προσδοκίες, τώρα τεμαχίζεται σε μυριάδες κομμάτια. Χρονοδιαγράμματα που πρέπει να τηρηθούν, προθεσμίες που πρέπει να προλάβουμε κι άλλες λοιπές υποχρεώσεις γίνονται βρόγχοι που μας πνίγουν. Τρέχουμε να προλάβουμε το ρολόι.

Λένε ότι όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο επιλεκτικοί. Σε κάθε επίπεδο. Από τα άτομα που θα επιλέξουμε να κρατήσουμε δίπλα μας ως τις επιλογές διασκέδασης που θα κάνουμε. Αρχίζουμε να μετράμε τι και ποιος έχει σημασία για εμάς. Είναι άραγε αλήθεια αυτό κι αν ναι, γιατί συμβαίνει; Το έχετε σκεφτεί ποτέ;

Η γνώμη μου είναι ότι ναι, συμβαίνει και είναι απολύτως φυσικό. Γιατί από τη μία πλευρά, κάπου εκεί στα 35 με 40 έχεις πια βρει τον εαυτό σου και τα πατήματά σου, αφού έχεις φάει τα μούτρα σου, αφού έχεις κάνει τα πειράματα σου και εκατοντάδες άνθρωποι έχουν περάσει από τη ζωή σου. Ξέρεις πια τι σ’ αρέσει και τι ευχαριστεί και το σημαντικότερο, δεν νιώθεις πια ότι έχεις κάτι ν’ αποδείξεις!

Από την άλλη πλευρά, πιθανότατα έχεις ήδη οικογένεια κι αυξημένες ευθύνες στη δουλειά σου, μια περίπλοκη και με πολλές απαιτήσεις καθημερινότητα. Ο ελεύθερος χρόνος είναι ελάχιστος. Το νιώθεις. Οπότε ναι, είσαι πιο επιλεκτικός κι εκεί ακριβώς είναι που θες να επενδύσεις σε απλά πράγματα.

Να χουζουριάσεις στην αγκαλιά του συντρόφου σου και να απολαύσετε μια καλή κωμωδία στον καναπέ ή ν’ απολαύσετε ένα ποτήρι κρασί και μια καλή συζήτηση κάτω από τ̓ αστέρια.

Να είσαι με έναν παλιό φίλο που σε ξέρει χρόνια κι όντας μαζί του μπορείς ν’ απεκδυθείς από όλους τους ρόλους και τις ευθύνες, απ’ όλα τα προσωπεία που φοράς για ν̓ ανταπεξέλθεις στην καθημερινότητα σου.

Να φροντίσεις τον εαυτό σου και να χαλαρώσεις. Ν̓ αποτινάξεις από πάνω σου για λίγο την καθημερινότητα και να γελάσεις αβίαστα! Δεν έχεις χρόνο για τοξικούς ανθρώπους κι άβολες καταστάσεις. Θέλεις εκείνες τις στιγμές να νιώσεις χαλαρός, αγαπημένος κι ικανοποιημένος.

Μην νιώθεις ενοχές γἰ αυτό!

Είσαι επιλεκτικός γιατί εκεί κάνεις την αποσυμπίεσή σου, ξεκουράζεις το μυαλό σου και φορτώνεις τις μπαταρίες σου, κάνοντας πράγματα που σ’ ευχαριστούν με ανθρώπους που αγαπάς. Ακόμα κι αν σε πουν εγωκεντρικό, ποιος νοιάζεται τελικά; Αν είσαι εσύ καλά, όλα είναι ή γίνονται καλύτερα!

Ζωγράφισε, λοιπόν, ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό σου, πάρε απ̓ το χέρι τους ανθρώπους της ζωής σου κι άρχισε να υφαίνεις όμορφες και φωτεινές στιγμές, με αγάπη και χαμόγελο. Γιατί από αυτές τις μικρές στιγμές φτιάχνεις μια ολόκληρη ζωή!

Θέλω ανθρώπους αναμμένους

2019-01-04T14:22:00.000+02:00

Είναι πολύ απλό.

Δε θέλω άλλη δηθενιά κι άλλη νεόπλουτη νοοτροπία. Γεμίσαμε με ανθρώπους ψεύτικους, ρηχούς κι αβαθείς. Δε θέλω άλλη κακομοιριά κι άλλη γκρίνια. Χορτάσαμε από «μακάρι να είχα...» κι από «θα ευτυχήσω μόνο αν...».

Δε θέλω άλλη ψυχρότητα.

Κουράστηκα να βλέπω πρόσωπα μουντά και μάτια κενά, λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Δε θέλω προχειρότητες και τσαπατσουλιές. Να μάθεις να δίνεις χρόνο και να επενδύεις σε καθετί που αγαπάς.

Δε θέλω μοναξιά.

Αναρωτήσου γιατί σ' έναν κόσμο γεμάτο μόνους, εσύ είσαι μόνος...

Δε θέλω μοναχικότητα. Καλές οι σειρές στο σπίτι μαζί μ' ένα μπολ πατατάκια, αλλά σκέψου πόσο πιο όμορφα θα ήταν αν ήσουν με την παρέα σου κι έπαιζες επιτραπέζια όλη νύχτα.

Δε θέλω στημένα πράγματα. Πιο όμορφος δε θα είσαι πότε απ' όταν βρίσκεσαι γυμνός στην αγκαλιά εκείνου που αγαπάς, κάτω από το πάπλωμα.

Δε θέλω άλλο φαίνεσθαι.Ο πλούτος της ψυχής είναι πιο ισχυρός απ΄του χρήματος κι αυτό το έχουμε ξεχάσει.

Δε θέλω άλλο θεαθήναι. Είναι πραγματικά ανούσιο κι ανώφελο να κάνεις πράγματα για τα μάτια του κόσμου. Μάθε να κάνεις πράγματα για τα δικά σου μάτια ή για τα μάτια εκείνων που αγαπάς.

Δε θέλω άλλο σκοτάδι. Συνήθισε το μάτι στο μαύρο. Η ζωή είναι γεμάτη χρώματα κι εσύ είσαι τυχερός που έχεις ένα δυνατό ζευγάρι μάτια που μπορούν να κοιτάξουν το ήλιο.

Δε θέλω άλλα δάκρυα. Το αλμυρό νερό απ̓ τα μάτια το κρατάμε μόνο για όσα είναι απαραίτητο να τρέξει. Μην το σπαταλάς εδώ κι εκεί, όσο δύσκολο κι αν είναι.

Δε θέλω άλλα ψεύτικα χαμόγελα. Το χαμόγελο είναι η πιο σέξι κι όμορφη καμπύλη στο σώμα σου. Δε χρειάζεται κόπο για να την αποκτήσεις. Είναι έμφυτη! Κανένα εμφύτευμα δε θα σε κάνει πιο ποθητό απ' αυτή την καμπύλη.

Δε θέλω άλλες φωτοτυπίες. Όπου κι αν κοιτάξεις βλέπεις το ίδιο. Τίποτα το ξεχωριστό δε σου τραβάει το βλέμμα. Πνιγμένες μοναδικότητες στο βωμό του copy paste.

Δε θέλω άλλα ρομπότ. Προγραμματισμένα λόγια και μηχανικές κινήσεις και πράξεις. Ίσα-ίσα για να χρυσώσεις το χάπι και να πεις πως «κάτι έκανα κι εγώ!».

Δε θέλω τυποποιημένα συναισθήματα. Κάποια πράγματα δεν εξαγοράζονται και δεν πωλούνται. Κάποιοι, κάποτε μόχθησαν για να νιώθουν.

Δε θέλω άλλες εύκολες λύσεις... Κουράστηκα!

Είναι πολύ απλό.

Θέλω ανθρώπους που λάμπουν τα μάτια τους. Θέλω γάργαρα γέλια και αληθινά χαμόγελα. Από εκείνα που δεν ξεκολλάνε απ' το πρόσωπο. Εκείνα τα ηλίθια!

Θέλω ψυχές φωτισμένες. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θέλω χέρια που κρατάνε κτητικά κι όχι μηχανικά. Στόματα που φιλούν με πάθος. Ανάσες γρήγορες και πνιχτές κραυγές που περικλείουν κάθε λέξη. Θέλω την ηδονή στα μάτια.

Θέλω δάκρυα ευτυχίας. Θέλω ξεγυμνώματα ψυχής και σώματος. Κορμιά παραδομένα. Μυαλά κοφτερά. Ανθρώπους μαζί κι όχι μόνους. Παρέες αληθινές. Θέλω ανθρώπους διψασμένους για επιτυχία. Ανθρώπους που δε θα φοβηθούν να παλέψουν. Δε θ' ανησυχήσουν για τις γρατσουνιές στα γόνατα, που δε θα μετανιώσουν για τις γρατσουνιές της ψυχής.

Άντρες που θα πέθαιναν για όσα αγαπούν. Γυναίκες που θα θυσιάζονται γι' αυτούς τους άντρες.

Άτομα με στόχους και όνειρα. Ζωές βουτηγμένες στην ευτυχία επειδή εκτιμήθηκαν όσα ήδη υπάρχουν. Ζευγάρια που χαίρονται με τα μικρά. Θέλω φως. Χρώμα. Θερμότητα και αυθορμητισμό.

Θέλω πολλά «μαζί». Γνήσια σ̓ αγαπώ.

Πηγαία «δεν μπορώ χωρίς εσένα». Δυνατά «πάντα». Θέλω ανθρώπους αστέρια με όλη τη σημασία της λέξεις. Ανθρώπους που δε νοιάζονται για το τι θα πει ο κόσμος, αλλά νοιάζονται για τον δικό τους κόσμο. Θέλω πάλη για ρομαντισμό και αγώνα για τη ζωή.

Βαρέθηκα τους σβησμένους ανθρώπους. Κι εσύ τους βαρέθηκες, κι ας μην το παραδέχεσαι. Πρόσεχε μη σβήσεις κι εσύ. Προσέχω μη σβήσω κι εγώ...

Στη φωτιά να πηγαίνεις... Εκείνη σε κρατάει ζεστό!

Όλοι έχουμε δικαίωμα στο οξυγόνο

2017-06-14T18:43:00.002+03:00

Χειμώνας. Δευτέρα απόγευμα. Είχες κανονίσει να πας για καφέ με την κοπέλα σου κι ένα φιλικό ζευγάρι. Έβρεχε και δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές. Στην περιοχή σου υπήρχαν 2 μαγαζιά που είχαν και εσωτερικό ικανοποιητικό χώρο να καθίσει κόσμος, χωρίς να έχουν τραπέζια έχοντας κάνει κατάληψη σε πεζοδρόμια, πλατείες ή ακόμα και σε πυλωτές πολυκατοικιών.

Συναντιέσαι στην πλατεία με το φιλικό ζευγάρι κι έχουν φέρει μαζί και το μωρό τους, ενός έτους. Το πράγμα δυσκολεύει. Ξέρεις γιατί, απλά οι άλλοι δεν το ξέρουν. Θα το μάθουν σύντομα.

Μπαίνετε στο πρώτο μαγαζί. Με το που ανοίγει η πόρτα σου σκάει ένα ντουμάνι στα μούτρα που θα ζήλευε κι ο μαστούρης από τις ταινίες Scary Movie. Βλέπεις ότι όλοι καπνίζουν μέσα γιατί φυσικά η εφαρμογή των νόμων στην Ελλάδα είναι προαιρετική κι εφικτή μόνο εφόσον δε χαλά τα συμφέροντα του εκάστοτε κλέφτη / επιχειρηματία / απατεώνα καταστηματάρχη.

Σε όλα τα τραπέζια είχε κάτι γελοία σφηνοπότηρα μισογεμισμένα με νερό. Γιατί φυσικά είναι πολύ λογικό. Το κάπνισμα επιτρέπεται. Τα τασάκια όχι.

Εσύ κι οι φίλοι σου τραπήκατε σε άτακτο φυγή, σαν τζιβάτος που τον κυνηγάνε με Rexona.

Στο απέναντι κατάστημα τα ίδια. Δεν υπήρχε φυσικά χώρος καπνιζόντων και μη, υπήρχαν απλά στοιβαγμένα τραπέζια και καρέκλες για ανθρώπους προφανώς σε μέγεθος hobbit, οι οποίοι θα έπρεπε να προμηθεύονται κι αντιασφυξιογόνες μάσκες κατά την είσοδο τους στο κατάστημα, με ειδική τρύπα φυσικά για να περνάει το καλαμάκι του φρέντο.

Όλα κι όλα. Πρώτα ο καφές και μετά η αναπνοή.

Σκέφτεσαι όμως. Δυστυχώς είχες την κακή συνήθεια κάποιες φορές να σκέφτεσαι. Αλλά πραγματικά είναι εξωφρενικό το να θες πραγματικά μάσκα για να μπορείς να αναπνεύσεις.

Αυτό που (παραδόξως!) κατακτήθηκε σαν ανθρώπινο δικαίωμα (!?!) ακόμη και στις δημόσιες υπηρεσίες ή στις ιδιωτικές εταιρείες και σε χώρους εργασίας γενικότερα, δηλαδή σε κλειστό χώρο να μην καπνίζει κανένας (και πρόσφατα να μην ατμίζει, καθώς πλέον έχει γίνει το ίδιο ενοχλητικό κι αντιαισθητικό), στις καφετέριες και γενικά στους χώρους διασκέδασης εφαρμόστηκε για μερικές εβδομάδες μόνο.

Και φυσικά εφαρμόστηκε μόνο για όσο υπήρχε ο φόβος του προστίμου μέχρι ο πολυμήχανος (όταν έχει να κάνει με λαμογιά) Έλληνας να βρει παραθυράκι.

Το πρόστιμο αρχικά το επιβαρυνόταν το μαγαζί. Άρα απαγορεύτηκε αρχικά ειδικά στις καφετέριες το κάπνισμα δια ροπάλου γιατί κανένας ιδιοκτήτης καταστήματος δε θα πλήρωνε, φυσικά, πρόστιμο για έναν πελάτη που ήθελε να κάνει τσιγάρο με τον καφέ του.

Στη συνέχεια όμως αυτό είχε αντίκτυπο στους πελάτες. Δυσαρέσκεια από την πλευρά τους, άρχισαν ν’ αραιώνουν την παρουσία τους στα εν λόγω μαγαζιά, άρα οι ιδιοκτήτες έχαναν σταδιακά την πελατεία τους. Δεν υπήρχε φυσικά περίπτωση να το επιτρέψουν αυτό.

Άρα απλά απέσυραν τα τασάκια από τα τραπέζια. Άρχισαν να φέρνουν ποτηράκια. Μικρότερα τασάκια που έμοιαζαν με σφηνοπότηρα. Ακόμα και το κλασικό μεταλλικό δοχείο που συνήθως βάζουν (όταν κόβουν) την απόδειξη. Σου λένε να καπνίζεις εκεί μέσα, αλλά να μη σε δει κανείς.

Το αποτέλεσμα είναι ντουμάνια που έμοιαζαν με τα σύννεφα καπνού που χρησιμοποιούσαν οι ερυθρόδερμοι για να επικοινωνούν μεταξύ τους και πελάτες που ανέχονται τη ζημιά που γίνεται στα μάτια και στα πνευμονία τους, απλά και μόνο για να πληρώσουν και να πιουν έναν πανάκριβο καφέ, ενώ παράλληλα βήχουν προσπαθώντας να αναπνεύσουν.

Πέρα απ’ το κλασικό θέμα σεβασμού προς το συνάνθρωπο το οποίο έχει εκλείψει πλέον και δεν υπάρχει καν σαν ιδέα, αυτός που καπνίζει κάνει αυτό που δε θα ήθελε να του κάνει ο διπλανός του.

Στο σπίτι σου κάνε ό, τι θέλεις. Κάπνιζε μέχρι τα πνευμόνια σου να γίνουν σαν απανθρακωμένοι αερόσακοι, αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να με κάνεις ν’ αναπνέω τον καρκίνο σου παρά τη θέληση μου σε δημόσιο χώρο. Κανένα δικαίωμα.

Κι όχι, η μόδα των τελευταίων χρόνων του ατμίσματος δεν απαλύνει λίγο το πρόβλημα. Σεβαστή η προσπάθεια των ανθρώπων που στα πλαίσια της διαδικασίας της απεξάρτησης τους από τη νικοτίνη κάνουν πλέον ηλεκτρονικό τσιγάρο, αλλά δυστυχώς ο άνθρωπος έχει την τάση να τα πηγαίνει όλα στα άκρα με άσχημο τρόπο.

Υπάρχουν κι αυτοί που το κάνουν με αξιοπρέπεια, αλλά πλέον έχει καταντήσει γελοίο ακόμα κι αυτό, καθώς βλέπεις άτομα με το ηλεκτρονικό στο στόμα, και με αυτάρεσκο ύφος να στο φυσάνε επίτηδες όλο μέσα στα μούτρα, με τη δικαιολογία ότι «δεν είναι βλαβερό».

Ούτε το να μασάω τσίχλα και να κάνω φούσκες είναι βλαβερό για την υγεία. Ούτε το να ξύνω το εσωτερικό του αυτιού μου είναι βλαβερό για σένα. Δεν μπορείς όμως να σκας τις φούσκες στα μούτρα, ούτε να μου δείχνεις με περηφάνια αυτό που έβγαλες από το αυτί να σου πω μπράβο, επειδή μ’ αυτό θα μπορούσες να στοκάρεις τις γωνίες στο σπίτι σου. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Όταν πίνω τον καφέ μου σε δημόσιο χώρο δε θέλω ντουμάνια στα μούτρα μου. Κάθε είδους.Πολλά ζητάω;

Δεν είναι ανάγκη να έχεις μωρό μαζί σου, όπως έτυχε να έχουνε στην παρέα μου. Ή κάποια κοπέλα σε ενδιαφέρουσα. Ή κάποιο άτομο με αναπνευστικό πρόβλημα. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο οξυγόνο. Και δε χρειάζεται να τρέχουμε στα δασάκια να το βρούμε.

Βρίσκεις τελικά ένα τελευταίο μαγαζί που θυμάσαι, το οποίο μάλιστα δε μαζεύει και πολύ κόσμο, ούτε έχει τέρμα τη μουσική.Ωραία. Θα μπορούμε και ν’ αναπνέουμε, αλλά και να μιλήσουμε σαν άνθρωποι.

Έχετε καθίσει κι όλα καλά για κανένα μισάωρο. Στο μαγαζί κυριολεκτικά μόνοι σας. Μέχρι τη στιγμή που θα μπουν 4 μουσάτοι κάγκουρες με μαλλί φράχτη, από ένα ηλεκτρονικό τσιγάρο στο χέρι, και να αποφασίσουν γκαρίζοντας ν’ αρχίσουν ν’ ατμιζουν όλοι μαζί, με αποτέλεσμα ο καπνός να βγει σχεδόν από την καμινάδα. Λίγο ακόμα και θα έφτανε στο Έντορας κι ο βασιλιάς Θέοντεν θα κατέφθανε για βοήθεια να πολεμήσουν τα Ορκ.

Σηκώνεστε όλοι μαζί, βγαίνετε με ψυχραιμία έξω στη βροχή (καλύτερα!), κλείνετε την πόρτα του μαγαζιού, τους κλειδώνετε μέσα μαζί με τον ιδιοκτήτη που επιτρέπει αυτή την κατάσταση, αμπαρώνετε την πόρτα και φεύγετε ήσυχοι. Δε σε νοιάζει τι απέγιναν. 4 λιγότεροι.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις ότι απαγορεύτηκε δια νόμου και το άτμισμα στους εσωτερικούς χώρους.

Το σαρκαστικό κι απελπισμένο γέλιο σου ακούστηκε μέχρι το Έντορας, όπου ο βασιλιάς Θέοντεν έντρομος διέταξε τους καβαλάρηδες του να υποχωρήσουν, αφού κατάλαβε ότι το κακό είχε απλωθεί παντού πλέον.