Τρεις τη νύχτα. Μια σπαρακτική
κραυγή ακούγεται να σκίζει την ησυχία της νύχτας. Ή, τουλάχιστον, έτσι νόμιζες
καθώς ήσουν από τον ύπνο και μέχρι πριν τρία δευτερόλεπτα έβλεπες ότι
κολυμπούσες σε μια θάλασσα από burgers, ενώ στο background ακουγόταν Metallica.
Σηκώνεσαι από το κρεβάτι καθώς δε
θες να σηκώσεις πάλι τη σύζυγο, η οποία έχει να κοιμηθεί νύχτα περίπου δυόμιση
χρόνια, από τότε δηλαδή που έμεινε έγκυος.
Μέσα στο παιδικό δωμάτιο, ανάμεσα
στις αφίσες του Superman και του Daredevil βλέπεις τον γιο
σου να έχει σηκωθεί όρθιος στην κούνια και να σε κοιτάζει σαν να μην τρέχει
τίποτα.
Αυτό το βλέμμα της απόγνωσης του
«πάρτε με αγκαλιά να παίξω, για μένα δεν είναι τρεις τη νύχτα, είναι δέκα το
πρωί» σε συνδυασμό με το κλάμα για να μας τραβήξει την προσοχή, ξέρεις πως
σημαίνει ότι τελειώνει για απόψε ο ύπνος. Σε πονάνε όλες οι αρθρώσεις σου,
είσαι 35 χρόνων και νιώθεις 70.
Βέβαια, παραμένει το γεγονός πως
αυτό που δεν πίστευες με τίποτα πριν κάνεις παιδί και στο έλεγαν όλοι οι φίλοι
σου, πως είναι γλυκιά κούραση, ισχύει. Είναι ανεξήγητο και αψηφά τους νόμους
της φυσικής, αλλά ισχύει.
Δε θα ξεχάσεις την πρώτη μέρα που
φέρατε το μωρό από το μαιευτήριο, καθώς μια επιπλέον παρουσία στο σπίτι
απαιτούσε ιδιαίτερη φροντίδα και συνεχή επί εικοσιτετραώρου βάσεως επίβλεψη.
Υπάρχει πλέον μια τεράστια αλλαγή. Άλλος ένας άνθρωπος που πρέπει να
φροντίζουμε, άρα δεν είμαστε υπεύθυνοι (ανεύθυνοι) δηλαδή μόνο για τον εαυτό
μας.
Η ζωή σου αλλάζει σε τεράστιο
βαθμό. Δε σταματάς όμως να ζεις. Βάζεις προτεραιότητα το παιδί σου φυσικά, και
στο βαθμό που σου επιτρέπεται συνεχίζεις και τις δραστηριότητες που σου
αρέσουν.
Κάτι που δεν το κάνουν όλοι, είναι
λυπηρό το γεγονός ότι πολλοί χρησιμοποιούν το παιδί σαν δικαιολογία για να μη
βγαίνουν πλέον έξω, ή να αποφεύγουν παρέες που δεν έχουν το θάρρος να τους
κοιτάξουν στα μάτια και να τις ξεκόψουν εντελώς.
Αυτοί είναι ξεφτίλες και ξεφτίλας
δε θα γίνεις ποτέ σου. Από τη μέρα που γεννήθηκε σχεδόν, το παιδί το έχεις
πάρει μαζί σου παντού. Πέρα από τον κίνδυνο της απομόνωσης και της μη κοινωνικοποίησης,
είναι και θέμα υγείας. Δε γίνεται να κλείσεις το παιδί σπίτι σου σε μια γυάλα,
και μια μέρα να είναι ενός έτους και με το που το βγάλεις έξω θα αρρωστήσει
κατευθείαν. Και αυτό στο έλεγε η κοινή λογική σου, πριν στο πει ο εκάστοτε
γιατρός.
Με αυτές τις σκέψεις, συνειδητοποιείς
πως ήδη κλαίει εδώ και κανένα τρίλεπτο, άρα θα πρέπει ό,τι είναι να κάνεις να
το κάνεις γρήγορα για να μην ξυπνήσει και η σύζυγος, αλλιώς δε θα έχει καν
νόημα το ότι σηκώθηκες εσύ για το παιδί.
Πρώτο check αν μας έχει
κεράσει κάτι στην πάνα, όχι. Δεύτερο check αν πεινάει. Του φτιάχνεις
ένα γάλα ενώ συνεχίζει και βγάζει ήχους που πιάνουν μόνο σκύλοι και δελφίνια,
και προσπαθείς να του το δώσεις. Το πίνει σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να
πληροφορήθηκε ο μικρός πως είναι είδος υπό εξαφάνιση οι αγελάδες.
Προς το παρόν ηρεμεί, και σκέφτεσαι
«ωραία, θα δρομολογήσουμε τη διαδικασία του ύπνου τώρα», χωρίς φυσικά να έχεις
ιδέα τι πρέπει να κάνεις για να κοιμηθεί, γιατί παρόλο που τον έχεις κοιμίσει
πολλές φορές, τις τελευταίες ημέρες μάλλον βγάζει κι άλλο δόντι, και αυτό
σημαίνει...πόνος. Και για σένα, όχι μόνο για αυτόν.
Είχε ξυπνήσει στις τρεις, το ρολόι
έδειχνε τώρα πεντέμισι. Εδώ και ώρα δεν έκλαιγε, είχε εμφανή τα πρώτα σημάδια
της κούρασης. Αυτό σημαίνει πως το πολύ στις έξι θα είχε κοιμηθεί, και σου
έμενε κι εσένα ένα μισάωρο μέχρι τις έξι και μισή για να κοιμηθείς πάλι πριν
σηκωθείς και πάλι για δουλειά. Ζωάρα.
Δε σε ένοιαζε όμως. Οι σωματικοί
πόνοι ήταν αφόρητοι, όπως επίσης ανυπόφορο θα ήταν και το κράξιμο που θα
άκουγες την επόμενη μέρα στη δουλειά λόγω των βατραχιών που θα πετούσες στους
συναδέλφους σου λόγω της έλλειψης συγκέντρωσης από την αϋπνία. Και πάλι δε σε
ένοιαζε. Αυτά που ένιωθες για αυτό το πλασματάκι, το οποίο προήλθε από εσένα
και το άλλο σου μισό, ήταν πάνω από κάθε πόνο, σωματικό ή ψυχικό.
Και όχι, δεν το έκανες για να
αποκαταστήσεις την κακή φήμη των απανταχού μπαμπάδων, η οποία τους θέλει
αναίσθητους, να μην ασχολούνται καν με το παιδί, να σαπίζουν σε ένα καναπέ και
να περιμένουν τη μαμά να τα κάνει όλα, με τη δικαιολογία ότι «εγώ δουλεύω και
αυτή κάθεται όλη μέρα σπίτι με το παιδί».
Ξέρεις ότι αν άλλαζαν οι ρόλοι
αντίστροφα, έστω και για δύο ημέρες, αν κρατούσες δηλαδή το παιδί όλη μέρα στο
σπίτι και δούλευε η σύζυγος, θα πήγαινες κλαίγοντας εσύ στην μάνα σου για
βοήθεια. Let's face it, τη δουλειά που κάνει η μάνα στο σπίτι,
δουλειές σπιτιού μαζί με τη φροντίδα του παιδιού όλη μέρα, δεν την κοντράρουν
ούτε τρία οχτάωρα ταυτόχρονα.
Η ώρα έχει πάει έξι και μισή. Ο
μικρός μέσα στην τρελή χαρά χοροπηδάει στο σαλόνι και ρίχνει κάτω ό,τι
υπάρχει. Η μαμά του από την εξάντληση δεν έχει ακούσει τίποτα από τη φασαρία.
Δεν το σκέφτεσαι και πολύ.
Τηλέφωνο στη δουλειά, ενημέρωση ότι
δε θα πας, και δίνεις στη μαμά μερικές ώρες ακόμα ξεκούρασης.
Βέβαια δεν το κάνεις μόνο για να
είσαι δίκαιος και για να δώσεις στη σύντροφο σου λίγο χρόνο ακόμα να συνέλθει.
Είναι και εγωιστικοί οι λόγοι. Και δε φοβάσαι να το παραδεχθείς.
Δεν αντέχεις να αφήσεις να περάσουν
οι επόμενες δέκα τουλάχιστον ώρες χωρίς να δεις αυτή τη φατσούλα....
