Ο Ζαχίρ. Ο Αφγανός με την απίστευτη
ιστορία ζωής που συγκίνησε όλη την Ελλάδα. Μια οντισιόν για το Master Chef που
δε θα ξεχαστεί εύκολα.
Ψάχνοντας έναν τρόπο να κυνηγήσει
το όνειρο του, ο Ζαχίρ βρέθηκε μπροστά στον τηλεοπτικό φακό για να μας «ξεμπροστιάσει»
όλους. Το ξεμπροστιάσει σε εισαγωγικά, καθώς απαιτεί ένα ελάχιστο επίπεδο
ηθικής που πολλοί δε διαθέτουν.
«Δεν είμαι μαλάκας να βάλω Αφγανό
στο μαγαζί μου». Και αφήνω αυτό εδώ.
Οι Ζαχίρ. Θα σου πω κάτι που ήδη
ξέρεις. Υπάρχουν εκατοντάδες Ζαχίρ εκεί έξω. Η πιο κοινή πολιτική αντιμετώπισης
απέναντί τους, είναι η αδιαφορία. Το έχω δει. Το έχω ζήσει.
Θυμάμαι τον «Ζαχίρ» στο λεωφορείο.
Τον πρόσφυγα με το σπασμένο χέρι. Στο άλλο χέρι ένα φυλλάδιο απ’ τους γιατρούς
του κόσμου με το όνομα ενός νοσοκομείου υπογραμμισμένο. Με τα λίγα αγγλικά που
ήξερε, προσπαθούσε να ρωτήσει τον κόσμο σε ποια στάση πρέπει να κατέβει. Η
απάντηση απ’ όλους η ίδια: «Δεν ξέρω».
Δεν ξέρω. Η απάντηση με τις
λιγότερες ευθύνες. Η απάντηση του ξεφορτώματος. Γιατί να μπεις στη διαδικασία
να σπαταλήσεις τον πολύτιμο χρόνο σου, προσπαθώντας να εξηγήσεις σε κάποιον
κάτι τόσο σημαντικό, όταν μπορείς απλά να βάλεις τα ακουστικά σου και να
απολαύσεις τα υπέροχα μουσικά κομμάτια στο κινητό σου;
Αλήθεια, έχεις βάλει ποτέ τον εαυτό
σου στη θέση του; Κρατάει ένα φυλλάδιο γραμμένο στα ελληνικά, που σαφώς δεν
μπορεί να διαβάσει. Άρα δεν ξέρει καν πως προφέρεται το μέρος που πρέπει να
πάει. Κοιτάει γεμάτος αγωνία τον κόσμο, ψάχνοντας να βρει το ελάχιστο
ενδιαφέρον από κάποιον, απλά για να πάρει μια πληροφορία.
Ταυτόχρονα, η μέση Ελληνίδα
εξηντάρα που βγήκε μια βόλτα στην αγορά για να πάρει τα απαραίτητα δώρα στα
εγγόνια, τον κοιτάζει με αηδία γιατί τολμά να χρησιμοποιεί ένα μέσο μεταφοράς,
που δικαιωματικά της ανήκει γιατί εκείνη έκοψε εισιτήριο ενώ εκείνος όχι.
Είναι η ίδια γυναίκα που έχει
κόρη/γιο μετανάστη και θα θυμώσει πάρα πολύ «με τους Γερμαναράδες τους
ρατσιστές» που δεν αντιμετωπίζουν το παιδί της με τον σεβασμό που του αξίζει.
Είναι η ίδια γυναίκα που έχει ακούσει, θυμάται και αφηγείται τις ιστορίες των
προσφύγων παππούδων της και τον ρατσισμό που δέχτηκαν μέχρι να ενσωματωθούν στη
νέα τους πατρίδα.
Όχι, δεν έχεις μπει στη ζώνη του
λυκόφωτος. Είσαι απλά στην Ελλάδα του 2019 που κλείνει τα μάτια κατ’ επιλογήν
στο προσφυγικό και τρέχει για το ήδη ξεπουλημένο εδώ και χρόνια, όνομα της
Μακεδονίας.
Η υποκρισία. Σε αυτή την χώρα που
ελάχιστοι παραδέχονται ότι είναι ρατσιστές, τι είναι πιο τίμιο τελικά; Να πεις
σε κάποιον «δε σε βάζω στο μαγαζί μου γιατί είσαι Αφγανός, Αλβανός, Σύριος» ή
να πεις απλά «δεν ξέρω»;
Οι «δεν ξέρω» είναι αυτοί που θα
σου πουν πως δεν είναι ρατσιστές. Πως απλά δεν είχαν χρόνο να απαντήσουν.
Κρύβονται πίσω από τη μάσκα του βαθιά δημοκράτη, που προσφέρει ό,τι μπορεί όταν
μπορεί. Κι όταν έρθει η ώρα εκείνη να αντιμετωπίσουν κατάματα τον ρατσισμό
τους, τους κυριεύει η αδιαφορία.
Είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται τον
ρατσισμό μονόδρομα. Βλέπουν μόνο αυτόν που δέχονται. Βλέπουν μόνο το προφανές.
Τον βλέπουν μόνο όταν αυτός γίνεται πράξη. Άρα η απραξία του “δεν ξέρω” δεν
είναι ρατσισμός.
Να που τελικά, το μεγαλύτερο
πρόβλημα αυτής της κοινωνίας δεν είναι ο ρατσισμός. Είναι όλο αυτό που
επιλέγουμε να δείχνουμε. Μια εικόνα ικανή να μας ανεβάσει στα μάτια των άλλων
κι ας είναι και σαθρή.
Και κάπου ανάμεσα στον Ζαχίρ, τους
Ζαχίρ και την αδιαφορία, χάσαμε τον Άνθρωπο. Που ίσως τελικά και να μην βρήκαμε
ποτέ.
Η ευθύνη του να είσαι άνθρωπος
είναι μεγάλη. Είναι πολύ ευκολότερο να είσαι άτομο. Ένα άτομο που περιστρέφεις
τη ζωή σου γύρω από σένα και τη βόλεψή σου. Η επιλογή όμως είναι δική σου.
