Γράφει η Στεύη Τσούτση.
Αγαπητέ «φίλε».
Σε σένα μιλάω, που αποφάσισες εν μία νυκτί ότι δε με θες πια για φίλη αλλά για κάτι παραπάνω.
Αγαπητέ «φίλε».
Σε σένα μιλάω, που αποφάσισες εν μία νυκτί ότι δε με θες πια για φίλη αλλά για κάτι παραπάνω.
Ελπίζω να ξέρεις ότι είσαι μαλάκας. Όχι επειδή ανακάλυψες πως τα συναισθήματά σου για μένα άλλαξαν. Ίσως υπό άλλες συνθήκες να μπορούσαν να είναι και τα δικά μου διαφορετικά.
Είσαι μαλάκας γιατί δεν μπήκες καν στη διαδικασία να χωρίσεις για να μου την πέσεις. Την έχεις την κοπέλα και την κυκλοφορείς με δόξα και τιμή, την αφήνεις να οραματίζεται γάμους και παιδιά κι εσύ καβλαντίζεις με μένα. Πόσο καραγκιόζης μπορεί να είσαι; Και το κυριότερο, πόσο απελπισμένη με θεωρείς;
Όχι φίλε, δε μου κάνεις αν είσαι έτσι. Δε μου κάνεις ούτε για σύντροφος, ούτε καν για φίλος. Γιατί ανθρώπους που φέρονται έτσι σκάρτα σε εκείνον που επέλεξαν να είναι μαζί, δεν τους γουστάρω.
Ειλικρινά προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτεσαι. Γιατί με τι σκέφτεσαι το ξέρω. Ανενόχλητο το πάνω κεφάλι, έχει δώσει τα ηνία παρακάτω. Αλλά με μένα δε θα σου περάσει. Εγώ «κολλητέ» ούτε απελπισμένη για άντρα είμαι, ούτε θα γίνω η καβάτζα κανενός. Δε θα είμαι το αποκούμπι σου όποτε στα πρήζει αυτή που επέλεξες. Στην τελική διώξ’ την αν δε σου κάνει. Τι την κρατάς; Τι την κοροϊδεύεις; Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει η κοροϊδία, μην το κάνεις.
Όσο για μένα, δε θα γίνω ιεραπόστολος του έρωτα. Δε θα γίνω το παθιασμένο αποκούμπι σου επειδή δεν περνάς καλά. Επιλογή σου να μένεις εκεί, άρα επιλογή σου κι αυτό που ζεις, όπως το ζεις.
Τι μου κλαίγεσαι; Πόσο παραπάνω θα πέσεις στα μάτια μου λέγοντας ότι θα το
τελειώσεις; Ασπρόμαυρη ελληνική ταινία κλάψας έχεις καταντήσει αγόρι μου και
δυστυχώς δε συγκινείς, ούτε πείθεις κανέναν.
Μου αξίζει ένας άντρας που να έχει λόγο, να έχει τσαγανό, να αποφασίζει και να μη δειλιάζει να κάνει πράξεις τις αποφάσεις του. Εσύ κρύβεσαι πίσω από δικαιολογίες που ούτε εσύ καλά καλά πιστεύεις και αναζητάς καβάτζες.
Αλλού ίσως και να τις βρεις. Εδώ δεν έχει. Εδώ εκτιμώνται οι άντρες οι αληθινά παντελονάτοι. Αυτοί που πρώτα θα τελειώσουν ό,τι τους κρατάει και μετά θα πιάσουν και θα πουν για αισθήματα, θα τάξουν για το μέλλον.
Τι να τάξεις εσύ, βρε κακομοίρη; Τι έχεις να τάξεις πέρα από συναισθήματα δίχως βάθος; Αερολογίες του απόπατου…
Όσο το σκέφτομαι τόσο θυμώνω μαζί σου. Αν και δε σου πρέπει ο θυμός αλλά η λύπη μου. Να σε λυπάμαι πρέπει, μαλάκα μου, γιατί αυτό που ζεις εσύ το έφτιαξες, εσύ το συντηρείς. Και όπως φαίνεται το αξίζεις. Μείνε εκεί, λοιπόν, κι εμένα άσε με. Δεν είμαι για τα δικά σου βαλτωμένα νερά.
Δε σου αξίζω. Δεν αξίζω να είμαι η καβάτζα ούτε η δική σου, ούτε κανενός. Γι’ αυτό σάλτα και βολέψου στη μίζερη ζωή σου ή απλά σάλτα μου στον αγύριστο.
Εδώ για σένα δεν έχει τίποτα…