Έτρεχες να προλάβεις το λεωφορείο. Προσπαθούσες να τρέξεις βασικά, καθώς το πόδι σου, φρέσκο απ' τη φυσικοθεραπεια, σού έριχνε σουβλιες, αλλά εκείνη την στιγμή ήθελες απλά να το προλάβεις για να μην αργήσεις πάλι στη δουλειά και καθίσεις μετά παραπάνω να συμπληρώσεις το χρόνο κερατιατικα.
Με μια κίνηση ανάμεσα σε tae kwon do και capoeira, αγνοώντας τους πόνους, σταματάς με το ζόρι το λεωφορείο μπαίνοντας μπροστά του, γιατί σε διαφορετική περίπτωση ο φαντασμενος δημόσιος υπάλληλος με τα 2500 ευρώ μισθό το μήνα, θα σε αγνοούσε και θα έφευγε.
Μπαίνεις μέσα παραπατωντας, και βλέπεις ότι το εσωτερικό του οχήματος θύμιζε είτε το εσωτερικό γνωστού μπεργκεραδικου στο οποίο απ' τον πολύ κόσμο για να καταφέρεις να φας πρέπει να έχεις ξάδερφο τον ιδιοκτήτη, είτε το pit της συναυλίας των Slayer στο Sonisphere Festival στη Μαλακάσα.
Με χίλια ζόρια, μετά από 13 στάσεις περίπου, σηκώνεται ένα παλικάρι και κατεβαίνει. Όπως είναι φυσικό πας να καθίσεις για να ξεκουράσεις και το πόδι σου. Αυτό που εκτυλίχθηκε μετά απλά δεν περιγράφεται.
Τουλάχιστον 7 ζευγάρια ματιά από γριές σου έριχναν κεραυνοβολες ματιές και κατάρες που θα έκαναν το call of Cthulu να μοιάζει με παραμυθάκι με παιδικές ιστορίες. Μερικοί παππούδες σήκωσαν τις μαγκούρες τους εις ένδειξη διαμαρτυρίας πριν καν μιλήσουν, επειδή τόλμησες να καθίσεις. Βέβαια αυτοί ήταν ήδη καθιστοι κανονικά στις τριγύρω θέσεις. Αλλά αυτό δεν είχε σημασία.
Σημασία είχε πως ήσουν κάτω από 40 κι είχες την αναίδεια να καθίσεις στο κάθισμα του λεωφορείου, ενώ υπήρχαν μέσα άνθρωποι που σίγουρα ήταν μάρτυρες στο χτίσιμο της Ακρόπολης. Υπάρχει μια γενική αντίληψη ανά τις δεκαετίες, η οποία λέει πως πρέπει να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους σε ηλικία. Δεκτό. Μέχρι ενός σημείου βέβαια.
Σόρρυ, μπάρμπα. Δεν μπορώ να σε σεβαστώ όταν στην ουρά στην τράπεζα κλέβεις τη σειρά του άλλου, ακόμα και αν κάνει ότι κοιτάζει το ρολόι του. Δεν μπορώ να σε σεβαστώ όταν ενώ περπατάς στο δρόμο ξαφνικά την πετάς έξω και κατουρας σαν να μην τρέχει τίποτα. Δε θα σε σεβαστώ όταν μπαίνεις στο λεωφορείο και κράζεις όλο τον κόσμο λέγοντας πως μας χρειάζεται άλλη μια χούντα επειδή δε σηκώνεται η έγκυος για να καθίσεις εσύ, επειδή έχεις κουραστεί απ' την ξεκούραση που σου προσφέρει το αραλίκι της σύνταξης εδώ και 28 χρόνια που την έχεις πάρει.
Ο σεβασμός δεν πρέπει να απαιτείται από κανέναν, ανεξαρτήτου ηλικίας. Πρέπει να κερδίζεται. Και κερδίζεται με τις πράξεις. Τους καλούς τρόπους και την ευγενική συμπεριφορά. Πράγμα που θες δε θες, μπάρμπα καραβλαχε, συναντάται πολύ περισσότερο σε άτομα μικρότερων ηλικιών κι όχι σε άτομα της δικής σου ηλικίας.
Ναι, μπορεί να πολεμησες τους Γερμανούς για να μπορούμε να μιλάμε όλοι μας ελληνικά σήμερα κι όχι να αποτελούμε προάστιο του Μονάχου. Απ' την άλλη μπορεί να ήσουν και μαυραγοριτης κι εκμεταλλευοσουν την πείνα των ανθρώπων για να πλουτιζεις.
Δε με νοιάζει ότι κι αν ήσουν πριν 70 χρόνια.
Αυτό που με νοιάζει είναι πως θέλει θράσος - το λιγότερο - ν' απαιτείς από κάποιον να σε σεβαστεί, ενώ εσύ φέρεσαι σαν πιθηκας, κι αγνοείς την κοινή λογική και τους τρόπους καλής συμπεριφοράς. Δε θα υποστηρίξεις ότι η δική τους γενιά φταίει για τα σημερινά χάλια της κοινωνίας. Όχι, απ' τη στιγμή που οι συνομήλικοι σου, τη μία το παίζουν αγανακτισμενοι στο Σύνταγμα διαμαρτυρομενοι για τη μείωση του μισθού στα 700 ευρώ κι απ' την αλλη, μερικά χρόνια μετά ψηφίζουν κι εκλέγουν κυβέρνηση αυτόν που τον πήγε στα 500.
Καθε γενιά έχει τα δικά της καλά κι άσχημα. Το νόημα όμως είναι, κάθε ανθρωπος ανεξαρτήτου ηλικίας να σέβεται το συνάνθρωπο του κι όχι να χρησιμοποιεί την ηλικία αυτή σαν μέσο για να κλέψει στην ουρά ή για να πάρει στο τρόλεϊ τη θέση κάποιου με πατεριτσες.
Κατέβηκες απ' το λεωφορείο και σκεφτόσουν ότι «εντάξει, του μένουν 658 περίπου δευτερόλεπτα να ζήσει, αστον να το παίξει δικτάτορας στο λεωφορείο. Κάποια στιγμή θα σταματήσει να καταναλώνει το οξυγόνο των υπολοίπων».
Περνάς από ένα πεζόδρομο. Ξαφνικά μια μπάλα πέφτει πάνω σου. Βρίσκεις τον εαυτό σου να βάζει τις φωνές στο πιτσιρίκι που ήρθε να τη μαζέψει.
Εντάξει. Έγινες εσύ ο γέρος. Σκοτώστε με τώρα.
