Πάνε μήνες που ήρθα στη δική σου θέση κι είδα πόσο πονάει. Μήνες τώρα θέλω να σου γράψω.
Αν διαβάζεις, μάθε ότι πλήρωσα με το ίδιο νόμισμα, ίσως και
με το παραπάνω, όλο το κακό που στάθηκα η αφορμή για να σου συμβεί. Δεν το ήθελα να σου τον κλέψω. Δε σε ήξερα
καν. Τον ερωτεύτηκα όπως τον ερωτεύτηκες κι εσύ κάποτε κι άρα ξέρεις πόσο «ιδανικός»
μοιάζει στην αρχή και σ’ όλη την πορεία.
Μέχρι να βγάλει τη μάσκα που φοράει.Το είδες κι εσύ το
τέρας που κρύβει πίσω από το πολυφορεμένο «αγαθό» προσωπείο. Μετά από σένα κι
εγώ.
Πάντα
ήμουν ένα βήμα πίσω από το δικό σου και τώρα ένα βήμα μπροστά από μια άλλη, τη
νυν. Τη λυπάμαι, ξέρεις, αλλά εύχομαι να είναι αυτή που θα έχει το χρίσμα και
θα τον κάνει να βιώσει τον πόνο που μας προκάλεσε. Να είναι αυτή που θα του
χαρακώσει την καρδιά στρίβοντας μέσα της το μαχαίρι. Όπως έκανε αυτός σ’ εμάς.
Κι αν δεν είναι αυτή τότε θα 'ναι μια άλλη. Ίσως η ίδια η
ζωή που θα του το χρωστάει με τόκο. Και ξέρεις ε... Όσος περισσότερος καιρός περάσει, τόσο ανεβαίνει το χρέος στα τεφτέρια
της δικαιοσύνης.
Αν διαβάζεις, να σου πω ακόμη ότι η αξιοπρεπέστατη αποδοχή
του χωρισμού σας δεν τον άγγιξε. Ούτε ένα δάκρυ δεν κύλησε από τα μάτια του. Ούτε
μια στιγμή δεν έδειξε να πονάει. Αντίθετα, ξεχείλιζε μονάχα τρανταχτά γέλια κι
ευτυχία!
Μα πόσο γρήγορα ξεπερνάει τους ανθρώπους και τις σχέσεις;
Μου το
έδειχνε, το φώναζε κι έπρεπε να το 'χα καταλάβει ότι δε δένεται. Ότι το μόνο
που τον νοιάζει είναι το τομαράκι του. Έπρεπε αλλά ο ερωτευμένος δε βλέπει
καθαρά. Ούτε ένα δάκρυ του δεν κύλησε και στο δικό μας αντίο. Μόνο τρανταχτά
γέλια κι ευτυχία.
Αν διαβάζεις, να σου πω ότι ενώ μου ήσουν άγνωστη, κάθε
μέρα ένιωθα τύψεις που ήμουν εγώ η αφορμή να τον χάσεις. Κάθε μέρα ήσουν η
έγνοια μου. Ήθελα να είσαι καλά.
Θέλω
να σου πω ότι τη μέρα που ήρθε η δική μου σειρά, τον έβρισα με όλη
μου τη
δύναμη και την οργή. Τον έβρισα και κάθε λέξη μου, που ξεπήδαγε με ορμή, τον
χτύπαγε και για τις δυο μας. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για εσένα.
Μήνες τώρα θέλω να σου πω πόσο τυχερή ήσουν που γλίτωσες
από εκείνον νωρίτερα από ότι εγώ. Αν διαβάζεις, μάθε ότι το δικό σου παράδειγμα
κι η δική σου δύναμη να πας μπροστά και μακριά του, ενέπνευσε κι εμένα να κάνω
το ίδιο. Σου χρωστώ, λοιπόν, ένα
συγγνώμη κι ένα ευχαριστώ.
Οι
δρόμοι μας δε θα συναντηθούν ποτέ, αλλά πάντα θα μας ενώνει μια αόρατη κλωστή. Μια
κοινή αγάπη, ένα κοινό πάθος, μια ολόιδια ιστορία.
