«Θα τα πούμε», είπε κι η φιγούρα του άρχισε να γίνεται σκιά που χανόταν καθώς αποκρινόταν.
Με κάποιους ανθρώπους, όσα μας συνδέουν, άλλα τόσα μας χωρίζουν. Μας είναι αδιανόητο όμως να κόψουμε την επαφή μαζί τους. Ας μην μπορούμε να ονοματίσουμε τη σχέση που έχει τελικά διαμορφωθεί. Ας διαφέρει πλέον η καθημερινότητα.
Το τηλέφωνο, έστω ενός λεπτού διάρκειας, επειδή ένιωσε πως περνάς δύσκολα. Το μήνυμα, επειδή άκουσε τυχαία το τραγούδι σας και σε θυμήθηκε. Ένας καφές για να μάθει τα νέα σου και να αποτυπώσει την εικόνα σου για όσο. Το ενδιαφέρον εκδηλώνεται, ξέρετε, και με τους πιο απλούς τρόπους κι ίσως είναι από τα πιο όμορφα πράγματα.
Είναι δύσκολο να προσαρμοστείς σε πραγματικότητες που δεν επέλεξες. Ακόμη πιο οδυνηρό, να συμβιβάζεσαι με καταστάσεις που δεν σου αξίζουν. Είναι, όμως, μάταιο ν’ αναλωθείς και ν’ αναμοχλεύεις το άδικο.
Tο γεγονός αυτό δεν σου αφαιρεί, βέβαια, το δικαίωμα να ενεργείς με αυθορμητισμό ή να σ’ εμποδίζει να νιώθεις και να εκδηλώνεσαι κατά πως κρίνεις πως πρέπει για κάποιον άνθρωπο.
Κάποτε ήταν τα πάντα για σένα. Μοιάζει σχεδόν ανόητο να παριστάνεις τον ξένο. Να φθονείς τη χαρά και να ευτυχείς με τη δυστυχία του.
Η ρουτίνα μου ρουφάει την ενέργεια. Η δουλειά με περιορίζει και νιώθω να κινούμαι σε ταχύτατες συχνότητες με ελάχιστες κινήσεις. Η παρούσα σχέση μου, την παρούσα φάση, δεν δείχνει την στοιχειώδη κατανόηση και νιώθω να βαλτώνει. Θέλω ν’ ανασάνω καθαρό αέρα και να βρω ξανά, πρωτίστως, εμένα.
Μου είναι σχεδόν επιτακτική η ανάγκη του ήχου της φωνής σου, μα σκέφτομαι, Σάββατο βράδυ, σίγουρα θα έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Αποφάσισα λοιπόν, να πάω σε εκείνο το μέρος που μου σύστησες. Από εδώ, η πόλη μοιάζει πράγματι με κουκίδα. Είναι περίεργο που με τόσα φώτα επικρατεί η ησυχία που επιθυμώ. Μολονότι δεν προνόησα και το αεράκι σαν να ψύχρανε, δε θέλω να φύγω ακόμη.
Ξάφνου δύο χέρια μου περνούν μία ζακέτα και με χαϊδεύουν απαλά στην πλάτη. Φυσικά εσύ! Κάθεσαι δίπλα μου με την χαλαρότητα που σε διακατέχει.
«Ήμουν σίγουρος ότι θα το παίξεις μαγκάκι και δε θα υπολογίσεις το κρύο εδώ πάνω. Είναι ωραία η θέα, έτσι; Πάρε κανένα ρεπό και καθιέρωσέ το. Χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση. Αν και είσαι όμορφη έτσι θλιμμένη, σου πηγαίνουν πιο πολύ τα χαμογελαστά μάτια. Θα χαλαρώσεις και θα φτιάξουν τα πράγματα. Απλά για μια φορά κάνε λίγο υπομονή και προσπάθησε να καταλάβεις και τη δική του μεριά. Η όλη κατάσταση σ’ έχει καταβάλλει και τα βλέπεις αρνητικά. Κράτα τη ζακέτα. Μου τη δίνεις όταν τα ξαναπούμε».
Έχωσε την μύτη του στα μαλλιά μου, όπως λάτρευε να κάνει και με αγκάλιασε σφιχτά. Ύστερα έφυγε κοιτώντας με να του χαμογελάω.
Μια ζακέτα. Πέντε άρτιες περιεχομένου επί της ουσίας προτάσεις. Μια αγκαλιά και μια υπόσχεση. Τόσο απλά, τόση ευτυχία.
«Να τα ξαναπούμε», ψιθύρισα. Σχεδόν ούτε εγώ με άκουσα. Το προστάζει, όμως, φανερά η ανάγκη μου.
