Απόψε έχω προβληματιστεί πολύ έντονα. «Ωχ», θα σκεφτείτε από μέσα σας, «τι θα γράψει πάλι η τρελή;» Όχι, μην τρομάζετε. Δεν έχει ερωτικά απόψε, ούτε κίνκι.
Ξέρετε, αναλογίζομαι πόσα χρόνια αναλώνομαι να γράφω για γκόμενους που δεν αξίζουν κιόλας και πάει τσάμπα η φανφάρα και τα πολύκροτα σχήματα λόγου. Σήμερα αποφάσισα να γράψω για μια πραγματικά δυνατή σχέση που έχει δοκιμαστεί και περάσει κυριολεκτικά από 40 κύματα, βουνά, κάμπους και λαγκάδια.
Οι φίλοι, λένε, είναι ο τρόπος του Θεού να ζητήσει συγγνώμη για τους συγγενείς που μας έδωσε. Αν και δεν αντιμετωπίζω ιδιαίτερα προβλήματα με συγγενείς, ο Θεός φάνηκε γενναιόδωρος μαζί μου βάζοντάς τη στη ζωή μου.
Δώδεκα χρόνια μετράω μαζί της.
Από λιλιπούτεια ανθρωπάκια μέχρι ολόκληρες γαϊδούρες. Θα σας έβαζα και φώτο, αλλά εγώ έχω μαγουλάκια κι αυτή μοιάζει με Αιθιοπάκι που έχει ρέψει από την αφαγία. Είμαστε και φωτο-αγενείς. Κρίμα, όμως, γιατί αν μας βλέπατε, θα λέγατε: «Αυτές δεν είναι αδερφές». Θα μπορούσαμε, αλλά κολλάμε σε μικρές λεπτομέρειες όπως ότι εγώ είμαι ξανθιά και κατάλευκη κι αυτή μοιάζει με το Αιθιοπάκι που προανέφερα και χρωματικώς (με βρίζει από μέσα της γι'αυτόν το δημόσιο διασυρμό).
Τι κι αν δυο άνθρωποι είναι απολύτως ανόμοιοι εξωτερικά; Αυτό δεν καθιστά αδύνατη την εσωτερική τους ομοιότητα. Αυτή είναι που οδηγεί τους ανθρώπους όχι απλά στη φιλία αλλά στα όρια της αδελφοσύνης.
Εγώ αδέρφια δεν έχω, ούτε κι αυτή. Έγινε, όμως, αδερφή μου κι έγινα δική της. Δε χρειάστηκε πολλή προσπάθεια. Δεν έτυχε, πέτυχε και κάπως έτσι μετράμε αυτή τη δεκαετία plus που προανέφερα και τυραννάμε η μια την άλλη σαδομαζοχιστικά.
Μαζί στα εύκολα, μαζί και στα δύσκολα.
Σε χωρισμούς, καυγάδες, αποτυχίες, επιτυχίες, επί ΠΑΣΟΚ, επί ΝΔ, επί ΣΥΡΙΖΑ, οικονομική κρίση, capital controls, Μνημόνια 1,2,3 κι ούτω καθεξής. Μπορεί να περνούν τα χρόνια, ν' αλλάζουν οι κυβερνήσεις, το πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι, μα η φιλία αυτή παραμένει ανεξίτηλη.
Μπορεί να έχω φίλους καλούς κι αγαπημένους, αλλά κανείς στην πραγματικότητα δε θα μπορούσε να πάρει τη θέση σου. Ξέρεις τι σκέφτομαι ανά πάσα στιγμή, πως νιώθω, γιατί μιλάω πολύ ή γιατί τα λόγια μου είναι μετρημένα, μπορώ να καταλάβω αν αισθάνεσαι άνετα σ’ ένα περιβάλλον, αν λυπάσαι, αν φοβάσαι, αν χαίρεσαι.
Άλλωστε, οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Αυτό που μετράει δεν είναι να μιλάς, αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις
Ακόμη κι όταν ήρθε η ώρα να φύγω και να ζήσω κάπου αλλού, αντισταθήκαμε στη λησμονιά της απόστασης. Μέχρι πρότινος δηλαδή, γιατί τον τελευταίο καιρό τα έχω βρει μπαστούνια.
Μου έχεις λείψει, μωρή σακαφιόρα!
Έχω κουραστεί μ’ αυτό το ασφυκτικό πρόγραμμα και δε μου περισσεύει καιρός για τις άλλοτε πολύωρες τηλεφωνικές συζητήσεις μας. Τώρα άντε μέσα σ’ ένα σουκου να χωρέσεις όλα τα νέα της εβδομάδας που οπωσδήποτε χρειάζονται εξονυχιστική ανάλυση. Γιατί δε νοείται συζήτηση, γνήσια δική μας, αν το 70% του χρόνου που μιλάμε δεν περιλαμβάνει κουτσομπολιό και γκομενάκια.
Αναπολώ στιγμές που, αν και μακριά σου, ζούσα με κάθε λεπτομέρεια κάθε συνταρακτικό συμβάν στη ζωή σου. Μεγαλώνουμε, γαμώτο. Αναλαμβάνουμε ευθύνες και δε μας μένει χρόνος ν' αναβιώσουμε τις εφηβικές - φοιτητικές συνήθειές μας.
Προχθές μιλήσαμε ξανά. Μια απ’ τις περιορισμένες πια συνομιλίες μας. Διηγούσουν τα τελευταία σου νέα κι εγώ ένιωθα ανήμπορη να τα βιώσω σαν να ήταν δικά μου. Στ' ορκίζομαι ένιωσα σαν να σε προδίδω. Σαν να μην αξίζω το βαρύτιμο τίτλο της κολλητής.
Μα περνάει ο καιρός. Σε λίγες μέρες πάλι μαζί θα είμαστε. Θα μαζευτούμε να κάνουμε όλα εκείνα τα κοριτσίστικα πράγματα που πρέπει. Θα μου φτιάξεις καφέ και θα ξεκινήσουμε το ατέλειωτο κουβεντολόι.
Στο τέλος, ως γνωστόν, θα καταλήξουμε να γουρουνιάζουμε με πίτσα απ’ την οποία θα φας δυο κομμάτια κι εγώ τα υπόλοιπα. Θα κάτσουν στα ψωμάκια, θα σου γκρινιάζω μια εβδομάδα, αλλά πάλι θα μ΄ αγαπάς.
Εκτός αν κουράστηκες με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μου τόσα χρόνια.
Δεν είμαι κι ο πιο φυσιολογικός άνθρωπος στον κόσμο, αλλά την αγάπη μου τη δίνω αμέριστα στους ανθρώπους που εκτιμώ κι εσύ την αξίζεις πρώτη απ' όλους.
