Λένε πως οι ταινίες είναι
βγαλμένες απ’ τη ζωή και πως η ίδια η ζωή είναι από μόνη της μια ταινία. Λένε
πώς αν κάνεις τον σωστό συνδυασμό αυτών των δύο διαπιστώσεων, η δική σου
ταινία, δηλαδή η δικιά σου ζωή, θα είναι υποψήφια για Όσκαρ. Κανείς όμως δεν
μπορεί να σου εγγυηθεί το αγαλματάκι.
Βλέπεις, η ζωή είναι ταινία.
Άλλες φορές καλογυρισμένη κι άλλες όχι, με στοιχεία δράματος, έντονου
ρομάντζου, άφθονου γέλιου κι ορισμένες φορές μετατρέπεται σε θρίλερ. Τότε, το
μόνο που θες είναι ένας κουβάς ποπ κορν και μια γωνία για να παρατηρείς τις εξελίξεις.
Οι ταινίες απ’ την άλλη μπορεί να βασίζονται σε αληθινές καταστάσεις, όμως όλες
κρύβουν μια μεγάλη δόση υπερβολής.
Ένας έρωτας σε μια ταινία θα έχει happy end, ενώ στην πραγματική ζωή το happy end, θ’ αργήσει να έρθει ή πιθανό να
μην έρθει ποτέ. Κανένας στην πραγματικότητα δε θα προσπαθήσει τόσο. Δε θα
διεκδικήσει. Δε θα παλέψει. Στην πραγματική ζωή είμαστε όλοι κότες. Όλοι
επαναπαυόμαστε στα λόγια και ξεχνάμε τις πράξεις.
Σε μια ταινία όλα φαίνονται πιο
εύκολα. Πιο ανώδυνα. Πιο υπαρκτά. Οι πρωταγωνιστές θα προσπαθήσουν με νύχια και
με δόντια να διεκδικήσουν την καρδιά του άλλου, χωρίς να νοιάζονται για τις
συνέπειες ή την εξέλιξη και στο τέλος, το καλό κι ο έρωτας θα νικήσουν!
Στην πραγματική ζωή όμως, εμείς
-οι κοινοί θνητοί-, θα θαφτούμε κάτω απʾ την επιθυμία της διεκδίκησης γιατί
πολύ απλά μας κερδίζει ο φόβος. Ο φόβος του μετά. Ο φόβος του «τι θα πουν οι
άλλοι». Ο φόβος της ήττας και της απόρριψης.
Καταπιεσμένα όντα. Αυτό είμαστε!
Καταπιεσμένα και καταδικασμένα στο βωμό της δειλίας και του θεαθήναι.
Όλοι λόγια, λόγια, λόγια και από
πράξεις μία και μοναδική. Φυγή!
Πάντα το να φεύγεις είναι πιο
εύκολο απ’ το «μένω και το παλεύω»!
Δεν παύει όμως να έχεις όνειρα κι
επιθυμίες, ακόμα κι αν η φυγή σού γνέφει να την ακολουθήσεις.
Έχεις πιάσει πολλές φορές τον
εαυτό σου να ζηλεύει μια ταινία. Να ζηλεύει αυτόν τον παραμυθένιο έρωτα. Μέσα
στην οθόνη, οι επιθυμίες σου παίρνουν σάρκα και οστά. Ταυτίζεσαι με αυτό που
βλέπεις και μετά αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορείς κι εσύ να ζήσεις κάτι παρόμοιο.
Γιατί δεν μπορείς κι εσύ να φτιάξεις απ’ την αρχή το δικό σου παραμύθι. Το δικό
σου σενάριο.
Να χτυπήσει το κινητό σου μες στη
νύχτα, ν’ ακούσεις «είμαι κάτω απ’ το σπίτι σου! Κατέβα!», κι εσύ, χωρίς να
νοιαστείς για την εμφάνισή σου, να υπακούσεις πειθήνια μόνο και μόνο για να
δεις εκείνο το πρόσωπο.
Τρέμουν τα χέρια σου μέχρι να
φτάσεις στην είσοδο, αλλά μόλις δεις τη φιγούρα εκείνη απέναντί σου, νιώθεις τα
γόνατά σου να λύνονται. Η επιθυμία ν’ ακούσεις εκείνη τη φωνή, να νιώσεις την
ανάσα του στ’ αυτιά σου, υπερισχύει. Το μόνο που θες είναι να μείνεις λίγο μαζί
του και ν’ αποτυπώσεις στη μνήμη σου αυτή τη στιγμή.
Ναι, αυτή η σκηνή είναι βγαλμένη
από ταινία. Αυτό το τηλέφωνο υπάρχει μες στο σενάριο κι εσύ εκείνη την ώρα
είσαι ο πρωταγωνιστής της ζωής σου. Η μόνη διαφορά είναι πως όλα όσα νιώθεις
εκείνη την ώρα, δεν είναι ταινία. Είναι η πραγματικότητα. Η δική σου
πραγματικότητα.
Όλα είναι βγαλμένα απ’ τη ζωή κι
όλα μπορούν να πάρουν σάρκα κι οστά, αρκεί να βάλουμε τα «θέλω» μας πολύ πιο
ψηλά απ’ τα «πρέπει». Ο έρωτας θρέφεται με τη διεκδίκηση και τη μάχη. Οι
άνθρωποι λατρεύουν την ένταση και το πάθος τους αναζωογονεί.
Ήρθε επιτέλους η στιγμή να πάρεις
την κατάσταση στα χέρια σου!
Γίνε ο πρωταγωνιστής της ζωής σου
κι ο σεναριογράφος της ολόδικής σου ταινίας. Γίνε ο ήρωας κι όχι ο λιποτάκτης.
Κλείσε συνωμοτικά το μάτι στη φυγή, πιάσε τον φόβο απ’ το χέρι και χάραξε τη
δική σου πορεία.
Ποτέ δεν ξέρεις που θα σε βγάλει.
Δεν ξέρεις αν θα υπερισχύσει το happy end ή το tears everywhere, πάντως θα ξέρεις με σιγουριά
πως εσύ το προκάλεσες μαχόμενος, επομένως οποιαδήποτε κατάληξη θα την
υποδεχτείς με χαμόγελο και θα συνεχίσεις με καμάρι στην επόμενη σκηνή.
Τουλάχιστον, δε θα κάθεσαι
αδρανής με έναν κουβά ποπ κορν στο
χέρι.
