- Άσε με να
φύγω και να κλείσω επιτέλους αυτόν το διακόπτη…
- Θα είμαι
πάντα από πίσω σου να σου θυμίζω ποιoς
είσαι.
- Μα, δε θέλω
να θυμάμαι. Ειδικά αυτά απ’ τα οποία έτρεχα να ξεφύγω.
- Πρέπει όμως.
Το παρελθόν ποτέ δεν πέθανε. Ήταν εκεί, από πίσω σου.
- Εγώ επιλέγω.
Δε θέλω πλέον να νιώθω και τον κλείνω…
- Μη!
Το παρελθόν μας είναι πάντα εκεί, από πίσω μας, για να
μας θυμίζει ποιοι είμαστε πραγματικά και από πού ξεκινήσαμε.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μας που μας δίνεται η
επιλογή να χρησιμοποιήσουμε μια ιδιότητα που έχουμε ως άνθρωποι, για να
μπορέσουμε να ξεχάσουμε, να παγώσουμε μέσα μας και πλέον να μη νιώθουμε. Αυτή η
ιδιότητα λέγεται διακόπτης.
Φανταστείτε πως είστε στο αγαπημένο δωμάτιο στο σπίτι
σας. Μπορεί να είναι οποιοδήποτε κι από πάνω σας υπάρχει μόνο μια λάμπα. Ο
διακόπτης της είναι δίπλα σας. Τον κλείνετε και τον ανοίγετε ανάλογα με το αν ένα
δωμάτιο σας είναι χρήσιμο ή όχι τη δεδομένη στιγμή.
Το να τον κλείσετε είναι εύκολο, διότι βλέπετε ακριβώς
πού είναι. Τι γίνεται στο άνοιγμα, όμως;
Πέφτετε, σκουντουφλάτε σε καμιά καρέκλα, σπάτε και κάνα
βάζο κι απ’ τα πολλά-πολλά βρίσκετε το διακόπτη κι ανάβετε το φως. Τι
καταφέρατε; Έχετε προκαλέσει ζημιά στο χώρο κι εν μέρει σωματική σ’ εσάς.
Η εικόνα ήταν εντελώς αλληγορική κι αυτό που περιγράφεται
παραπάνω είναι πώς λειτουργούν τα συναισθήματα. Πώς και σε ποιους επιλέγουμε να
τα διοχετεύουμε και με ποιον τρόπο τα κρύβουμε και παγώνουμε μέσα μας.
Όταν είσαι ένας ευδιάθετος άνθρωπος με βλέμμα καθαρό προς
τον κόσμο είσαι ένα φωτεινό δωμάτιο, δηλαδή ένας άνθρωπος που έχει μάθει να
διαχειρίζεται τα συναισθήματά του και τα διοχετεύει σ’ αυτούς που τα αξίζουν.
Παρ’ όλα αυτά, όταν είσαι ένας ψυχρός άνθρωπος με βλέμμα κενό προς τον κόσμο
είσαι ένα σκοτεινό δωμάτιο, δηλαδή ένα άτομο που δεν ξέρει πλέον να
διαχειρίζεται τα συναισθήματά του και φοβάται να τα διοχετεύσει οπουδήποτε και
σε οποιονδήποτε.
Στην τελευταία περίπτωση χρησιμοποίησα τη λέξη «πλέον»
επειδή το σκοτεινό δωμάτιο συνήθιζε κάποτε να είναι ένα φωτεινό κι οι διάφορες
καταστάσεις το οδήγησαν στο σκοτάδι. Είτε αυτές έχουν την ταμπέλα του
παρελθόντος ή των επιλογών που διαδραμάτισαν τη ζωή του, είτε την ανάμειξη του
με ανθρώπους που δε γνώρισαν στην ζωή τους τι θα πει φως.
Έτσι, όταν βρίσκεστε μέσα σ’ ένα δωμάτιο με κατεβασμένο
το διακόπτη θα σας πάρει λίγη ώρα μέχρι να τον βρείτε και να τον ξανασηκώσετε,
αλλά να θυμάστε ότι εδώ δεν έχει σημασία ο χρόνος, αλλά η φθορά που υποστήκατε στη
διαδρομή για να τον βρείτε, είτε είναι ψυχολογική, είτε σωματική.
Παρατηρείστε εσάς μπροστά σ’ έναν καθρέφτη κι αφήστε τον
εαυτό σας να νιώσει ό,τι σας πήραν κάποιοι άλλοι.
Μη φοβηθείτε να κλάψετε. Μερικές φορές χρειάζεται κι αυτό
είναι που μας διαχωρίζει από οτιδήποτε άψυχο. Μην τα κρατάτε μέσα σας. Αφήστε
τα συναισθήματά σας να σας κατακλύσουν και πείτε μετά στον εαυτό σας πόσο σας
έλειψε.
Κι όλα με τον καιρό θα μπουν στη σειρά με λίγο συμμάζεμα
των σπασμένων.
