Πολλές φορές συνομιλώ με τον
εαυτό μου. Καλά τα πάμε, δε λέω, αλλά ένα πράγμα είναι που δεν αντέχω˙ τον
αντίλαλο της άδειας μου ψυχής.
Λέμε πολλά οι δυο μας. Μιλάμε για
τα λάθη μας, αναπολούμε όμορφες στιγμές, νοσταλγούμε τα φιλιά σου, τις αγκαλιές
σου και συγκεκριμένα τη ζεστή μυρωδιά σου.
Η ηχώ μάς κάνει να τα ακούμε και
να τα ξανακούμε. Στην επανάληψη. Πάλι και πάλι το ίδιο υπέροχο έργο της
ιστορίας μας, χωρίς φυσικά κανένα από τα μελανά σημεία της.
Προσπάθησα να ξεφύγω από την ηχώ
σου, αλλά ποιος και τι να χωρέσει στην ψυχή μου. Πού να βρω στολίδια και
ντελικάτα πράγματα να τη γεμίσω, αφού έφυγες και τα πήρες όλα μαζί σου.
Ποιος να θελήσει να μπει σε μια
άδεια ψυχή;
Βλέπεις, όταν έφυγες ρήμαξε ο
τόπος εδώ μέσα στα έγκατα του εαυτού μου. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Επισκέπτης
κανείς. Μόνο εγώ κι εκείνος νʾ αναμοχλεύουμε το παρελθόν.
Σωτηρία καμιά.
Τα σημάδια σου παντού στους
τοίχους σαν κάδρα που, χρόνια κρεμασμένα στο ίδιο σημείο, άφησαν το περίγραμμά
τους.
Μου αρέσει να τα κοιτάζω. Είναι
σαν το τσίμπημα που με κάνει να καταλάβω, αν ονειρεύτηκα όλες αυτές τις
υπέροχες στιγμές ή αν όντως τις έζησα.
Τα αποτυπώματά σου τα αγαπώ κι ας
μην ξαναμπούν ποτέ τα κάδρα σου στη θέση τους. Είναι ό,τι μου απέμεινε απʾ το
παραμύθι μας. Μιλάνε και λένε ότι κάποτε ήσουν εδώ, μέσα μου.
Κάθομαι μαζί μʾ εμένα και σʾ
ανάβω. Ύστερα σε σβήνω. Σε αποθεώνω και σε βρίζω.
Γιατί ακόμη και τώρα, στην
απόλυτη σιωπή, δεν είμαστε μέτριοι, ούτε χλιαροί σαν κάποιους άλλους δήθεν
ευτυχισμένους.
Εμείς τα ζήσαμε όλα στον υπέρτατο
βαθμό. Αγαπηθήκαμε ως την άκρη του κόσμου και μισηθήκαμε ως την άλλη άκρη του.
Σμίξαμε και χωρίσαμε με το πάθος που αρμόζει στην κάθε περίπτωση.
Σμίξαμε με παθιασμένο έρωτα και
χωρίσαμε με παθιασμένο μίσος.
Κι εγώ να βρίσκομαι κάπου εκεί
στη μέση του πάθους και του μίσους...Να σε λατρεύω και να σε σιχαίνομαι μαζί.
Παρέα μου, μοναδική πια, η ηχώ
των στιγμών μας και 2-3 highlights του «μαζί» μας στο repeat 'n' repeat...
