Κλαις, φοβάσαι, δειλιάζεις. Νιώθεις πιο μόνος από ποτέ. Και, ξέρεις, η χειρότερη μοναξιά είναι αυτή που δεν είναι απόλυτη. Αυτή που βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους μα νιώθεις πως κανείς δε σε καταλαβαίνει. Αυτή που δεν μπορείς να βρεις λίγη ώρα να μείνεις ουσιαστικά μόνος αλλά ταυτόχρονα δε θες κι όλας. Τι περίεργο, δεν είναι;
Πώς όλα τα πράγματα μοιάζουν τόσο διαφορετικά όταν στα
περιγράφει κάποιος άλλος, όταν τα φαντάζεσαι, ή όταν είσαι έξω από το χορό.
Πόση απόκλιση έχει η πραγματικότητα τελικά και πόσο χαζό να εναποθέτεις τις
ελπίδες σου σε λόγια άλλων.
Πολλές φορές σκέφτηκες να τα παρατήσεις όλα και να
σηκωθείς να φύγεις, όμως να πας πού; Να κάνεις τι; Μια μεγάλη σύγχυση η ζωή σου
όλη και μια αναποφασιστικότητα. Όμως πρέπει να βρεις το δρόμο σου και πια δεν
μπορείς να το κάνεις με τον εύκολο τρόπο. Βουτάς
στα βαθιά και κολυμπάς, είτε ξέρεις, είτε όχι.
Δεν έχεις πια μπρατσάκια, σωσίβια ή ναυαγοσώστες. Είσαι
μόνος στη μέση του πουθενά και πρέπει να μάθεις να τα καταφέρνεις χωρίς βοήθεια. Είτε θα τα βγάλεις πέρα και θα επιβιώσεις,
είτε θα πνιγείς κλαίγοντας. Διαλέγεις και παίρνεις το δικό σου μονοπάτι.
Ναι, φυσικά και θα μου πεις πως θα τα καταφέρεις, αλλά σ’
αυτές τις περιπτώσεις δεν αρκούν τα λόγια. Όσο και να θες. Με λόγια δεν επιβίωσε κανείς από την τρικυμία. Μα με το μυαλό του, τη
θέληση του, τη δύναμή του. Βρες ποιο είναι το δικό σου δυνατό σημείο και
πάλεψε.
Πάλεψε γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι κι όσο στηρίζεσαι
στους άλλους, πάντα θ’ απογοητεύεσαι. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που
μας βοηθούν, όπως μπορεί ο καθένας, και είναι εκεί στις δύσκολες στιγμές. Και
στις δύσκολες, εκεί είναι που βλέπεις ποιους πραγματικά έχεις δίπλα σου και
ποιοι αξίζουν να μείνουν.
Ωστόσο,
πάνω απ’ όλα πρέπει να πατάς στα δικά σου πόδια και στις δικές σου αντοχές. Να
δεις μέχρι πού μπορείς να φτάσεις και να πας ακόμα παραπέρα.
Αγανακτείς, λυπάσαι που τα πράγματα δεν είναι καθόλου
όπως τα περίμενες. Δεν ξέρεις πώς να τα διαχειριστείς όλα, αλλά πρέπει να βρεις
έναν τρόπο γιατί δε γίνεται αλλιώς. Ναι ρε παιδί μου, κλάψε, ξέσπασε. Αλλά μετά
τι; Βρες έναν τρόπο να έρθεις στα ίσια σου.
Κι
αν δεν ξέρεις ποια είναι τα ίσια σου, ψάξε να τα βρεις κι αυτά.
Πολλά πράγματα να κάνεις ταυτόχρονα, ξέρω, μα πώς αλλιώς θα βρεις μια άκρη;
Προτιμάς να κάθεσαι κλεισμένος στο καβούκι σου, να μη μιλάς σε άνθρωπο και ν’
αφήνεις απλά τον χρόνο να κυλά; Ωραία, να τι θα καταφέρεις: μια μεγάλη τρύπα
στο νερό.
Είναι
απόλυτα λογικό να φοβάσαι, κάθε αρχή και δύσκολη. Και πάντα οτιδήποτε
καινούργιο μας τρομάζει. Όμως μας ενθουσιάζει κι όλας. Μην
κοιτάζεις μόνο τ’ αρνητικά. Ξέρω, δε σου ζητάω κάτι εύκολο. Όταν όλα σου
μοιάζουν στραβά, πελαγώνεις, πνίγεσαι, νιώθεις πως δεν μπορείς να πάρεις αέρα.
Τι θα καταφέρεις έτσι όμως; Το πολύ-πολύ να οικονομήσεις
καμιά κατάθλιψη, να κουμπώσεις κανα χαπάκι για να ηρεμήσεις, ν’ αρχίσεις ν’
αποκτάς κακές συνήθεις ή να ξαναρχίζεις τις ήδη κομμένες. Δεν είναι λύση όμως. Ξεκόλλα!
Σήκω, κοιτάξου στον καθρέφτη και πάρε δόσεις αισιοδοξίας.
Αν δεν μπορείς εσύ να συνεφέρεις τον
εαυτό σου, τότε ποιος; Αν δεν μπορείς εσύ να πατήσεις στα πόδια σου, ποιον
περιμένεις να σε σώσει;
Ξέχνα τα παραμύθια. Εδώ είναι πραγματικότητα. Και είναι
σκληρή. Τόσο σκληρή που κόβει μέχρι και τον πιο δυνατό βράχο. Μα, αν μάθεις να
τη διαχειρίζεσαι, μπορεί να γίνει ένας επίγειος παράδεισος. Ήδη είναι. Απλά δεν
μπορείς να το δεις. Είσαι τόσο απασχολημένος με το να μιζεριάζεις που χάνεις
τις ομορφιές που βρίσκονται γύρω σου.
Κανείς
δεν ξεκίνησε από ψηλά. Καθένας έχει περάσει τον δικό του Γολγοθά για να
μπορέσει να πετύχει τους στόχους του. Θαρρείς πως είσαι η
εξαίρεση;
Το θέμα είναι να είσαι προσηλωμένος στον στόχο σου.
Να σηκώνεσαι στα πόδια σου αποφασιστικά την
ίδια στιγμή που νιώθεις ότι δεν μπορείς να κάνεις ούτε βήμα. Να ορθώνεις
ανάστημα την ίδια στιγμή που υποφέρεις κι ουρλιάζεις από πόνο κι απόγνωση. Να παίρνεις
φόρα και να τρέχει μπροστά έτοιμος να τα γαμήσεις όλα. Καταλαβαίνεις;
Να είσαι μαχητής! Τίποτα δεν αποκτιέται τζάμπα. Νομίζεις
πως είσαι ο μόνος; Ε, λοιπόν, όχι. Χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν καθημερινά και
προσπαθούν για κάτι καλύτερο. Χιλιάδες
άνθρωποι ουρλιάζουν βουβά. Λυγίζουν. Πονάνε. Μα συνεχίζουν τον αγώνα τους ακόμα κι αν τα γόνατά τους είναι ματωμένα. Σηκώνονται και συνεχίζουν.
Ίσως να μη σε παρηγορεί αυτό. Ο βαθμός δυσκολίας για τον
καθένα είναι διαφορετικός και, πίστεψέ με, το καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν μπορείς
να νιώσεις καλύτερα επειδή δεν είσαι ο μόνος που φοβάται ή υποφέρει. Όμως,
σκέψου. Πώς θα βρεθείς στην κορυφή αν
δεν έχεις νιώσει πρώτα τον πάτο; Πώς θα πάρεις απόφαση πως σου αξίζουν τα
καλύτερα αν δεν έχεις νιώσει στο πετσί σου τα χειρότερα;
Προχώρα. Έχεις μια ζωή να χτίσεις. Και μην ξεχνάς, δεν
είσαι μόνος.
Τι κι αν χάθηκες στη διαδρομή, τι κι αν λάκισες. Πάντα
υπάρχουν κι άλλες ευκαιρίες. Φρόντισε να τις αρπάξεις και να τις αξιοποιήσεις.
Νιώσε πόσο δυνατός είσαι και αγωνίσου για τα θέλω σου και τα ιδανικά σου.
Δε χρειάζεσαι κανέναν ήρωα. Γίνε ο ήρωας του εαυτού σου. Αυτός που πάντα ήθελες.
Μη μασάς. Το χεις!
