Μα καλά, αυτή η μαμά δε λυπάται
το παιδί της που πρέπει να πάει για δουλειά; Τι θέλει και μαγειρεύει πρωί-πρωί;
Σηκώνεσαι με βαριά καρδιά και
κατευθύνεσαι προς την κουζίνα με την ελπίδα αυτό το «κάτι» να είναι έτοιμο,
ώστε να φας μια μπουκιά. Σε ξύπνησε που σε ξύπνησε η μυρωδιά -η οποία όσο περνά
η ώρα γίνεται ακόμα πιο διαπεραστική- τουλάχιστον να το εκμεταλλευτείς.
Η κουζίνα όμως είναι σβηστή, η
μαμά σου ψήνει καφέ κι η μυρωδιά συνεχίζεται.
-Μα καλά,
ποιος μαγειρεύει πρωί-πρωί;
- Η κα
Ματούλα απ’ τον τρίτο πρέπει να ʾναι. Μοσχομυρίζει όλη η πολυκατοικία! Κάτι με
σάλτσα κάνει.
Η απογοήτευση στα μάτια σου είναι
ολοφάνερη, αλλά δεν πτοείσαι. Παίρνεις τον καφέ σου, βάζεις ένα φούτερ κι
αποφασίζεις να τον απολαύσεις στο μπαλκόνι. Ασυναίσθητα, αρχίζεις να παρατηρείς
τα μπαλκόνια και τα παράθυρα των σπιτιών απέναντί σου.
Είναι πολλά και για πρώτη φορά τα
νιώθεις δίπλα σου. Τόσο κοντά σου που μπορείς να τ' αγγίξεις. Πλησιάζεις τα
κάγκελα κι αρχίζεις ν’ αφουγκράζεσαι στους ήχους και τις μυρωδιές.
Κανέλλα και λάδι. Μυρωδιά
βρεγμένου χώματος κι άφθονου μαλακτικού.
Κάποιος τηγανίζει πατάτες
-χαρακτηριστική μυρωδιά- ενώ κάποιος άλλος πλένει το μπαλκόνι ή απλώνει ρούχα!
Ένα συνεχές κορνάρισμα σου τρυπάει τ’ αυτιά. Πάλι κάποιο αυτοκίνητο θα έκλεισε
το παρκινγκ του κυρίου απ’ τον πέμπτο της απέναντι πολυκατοικίας. Δράμα κάθε
φορά!
Ήχος από πατζούρι που ανοίγει και
να! η κα Μαρία απέναντι βγήκε στο μπαλκόνι να μαζέψει τα παιχνίδια του Γιαννάκη, του εγγονού της. Ο κος Γιώργος δίπλα πλένει το μπαλκόνι του, ενώ απ’ το
απέναντι παράθυρο ακούγεται, σχετικά δυνατά για πρωί, o Σινάτρα
που πετάει στο φεγγάρι.
Άραγε, το ζευγάρι που τσακωνόταν
δυνατά χθες το βράδυ να είναι μαζί ακόμα; Εκείνος της είπε να χωρίσουν, αλλά
μετά έκλεισαν το τζάμι και δεν προλάβαμε ν’ ακούσουμε τη συνέχεια.
Η μπάντα απ’ τον τρίτο όροφο της
πολυκατοικίας μας σταμάτησε να κάνει πρόβες γύρω στις 00.30, όταν ένας κύριος
από την πολυκατοικία που βλέπει τον φωταγωγό μας άρχισε να ωρύεται επειδή λέει,
ήθελε να κοιμηθεί. Άκου κει!
Ήχος εξώπορτας και τσουπ! να τη η
φοιτήτρια από απέναντι. Πάει για μάθημα λογικά, αλλά ξέχασε πάλι το φως του
μπαλκονιού της αναμμένο. Θα περάσω απ’ τον φούρνο στη γωνία φεύγοντας και θα το πω στον αδερφό της
που δουλεύει εκεί.
Σιγά-σιγά όλα τα παράθυρα
ανοίγουν. Κλάματα μωρών, αλλά και το βουητό απ’ την ηλεκτρική σκούπα
διαταράσσουν την ησυχία. Παιδιά που πάνε σχολείο γελούν δυνατά καθώς διασχίζουν
το στενό, ενώ ένας παλιατζής έκανε την εμφάνισή του απ’ το πουθενά.
Τον Σινάτρα απ’ το απέναντι
παράθυρο, τώρα πια, τον συνοδεύει η Καιτούλα η Γαρμπή που ακούγεται απʾ τη δική
μας πολυκατοικία. Κάποιος έχει κέφια πρωί-πρωί! Ο σκύλος του πρώτου ορόφου από
απέναντι έχει ξεσηκώσει τη γειτονιά γιατί απ’ το δικηγορικό γραφείο στη γωνία
ακούγονται πάλι φωνές. Απορώ πως αντέχουν οι δικηγόροι εκεί μέσα!
Λογικά όπου να ναι θα βγει η κα
Ματούλα από κάτω και θα φωνάξει την κα. Παναγιώτα από απέναντι για να
καλημεριστούν και να κουτσομπολέψουν. Μιλάνε όμως κάπως δυνατά κι έτσι
μαθαίνουμε κι εμείς τα νέα της γειτονιάς μας -κι όχι μόνο!
Χειμώνα, καλοκαίρι θα βγουν και
θα μιλήσουν για καμιά ώρα, μέχρι να δώσουν ραντεβού στις εισόδους των
πολυκατοικιών τους, ώστε να ξεκινήσει η καθιερωμένη βόλτα τους. Πρώτο πέρασμα
το μικρό σούπερ μάρκετ στη γωνία, μετά στη κα Κατερίνα τη μανάβισσα για
κουτσομπολιό και ντομάτες, στον φούρνο για χωριάτικο ψωμί, στο φαρμακείο για το
πρωινό μέτρημα της πίεσης και μετά θα περάσουν απ’ τον κύριο Νίκο τον ανθοπώλη
και τον περιπτερά για ένα καλημέρα.
Πού τα ξέρω όλα αυτά; Αφού μετά
θα μαζευτούν πάλι στα μπαλκόνια κι όλο και κάτι ή κάποιον θα σχολιάσουν! Γιατί
έτσι γίνεται στις γειτονιές!
Είτε μένεις σε μονοκατοικία, είτε
σε πολυκατοικία, πάντα θα είσαι μέρος μιας γειτονιάς. Κάθε γειτονιά έχει τους
δικούς άγραφους νόμους και κώδικες επικοινωνίας. Όλοι βρίζονται μεταξύ τους
αλλά μετά όλες οι πόρτες ανοίγουν για έναν γρήγορο καφέ. Υπάρχουν συμπάθειες,
παρέχεται βοήθεια, ενώ το κουτσομπολιό πάει σύννεφο.
Θα ξεχάσω εγώ όταν δεν μπορούσα
να παρκάρω κι ο κος Γιάννης από απέναντι βγήκε να με βοηθήσει φωνάζοντας απ’
τον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας; Ρεζίλι έγινα αλλά χαλάλι! Του το χρωστάω
του κ. Γιάννη γιατί ακόμα εκεί θα ήμουν.
Οι γειτονιές έχουν τα καλά τους
και τα κακά τους. Τα καλά είναι οι μυρωδιές, οι ήχοι, οι φωνές, οι μουσικές, τα
γέλια ή τα κλάματα, οι τσακωμοί, οι αγάπες, τα βρισίδια πολλές φορές, οι
«καλημέρες» κι οι «καληνύχτες», τα γαβγίσματα, οι κόρνες. Όλα αυτά συνθέτουν
την ελληνική πραγματικότητα. Τις ελληνικές παραδοσιακές γειτονιές. Κάθε
γειτονιά ένα μικρό χωριό χωρίς τα «τίνος είσαι εσύ» γιατί υπάρχουν και τα
κουδούνια!
Προσοχή όμως γιατί υπάρχει και το
κακό της υπόθεσης! Αν θες να μη σου κρεμάσουν τα κουδούνια στη γειτονιά, κλείνε
τα παράθυρα! Πίστεψέ με, δεν έχουν μόνο οι τοίχοι αυτιά και καλό είναι κάποια
πράγματα να μένουν μεταξύ μας αλλιώς μαύρο φίδι που μας έφαγε!
