Έρχεται κάποια στιγμή που όλα θ’ αλλάξουν. Πρέπει ν’ αλλάξουν γιατί έχουμε μάθει ότι οι άνθρωποι εξελίσσονται. Δεν κάνει να μένουμε στατικοί. Με άλλα λόγια, μεγαλώνουμε. Ναι, παιδιά, μεγαλώνουμε. Όσο τρομακτικό κι αν ακούγεται.
Τι; Δε σου ακούγεται έτσι; Εμένα ναι, και μάλιστα πολύ.
Όλα είναι ωραία και ρόδινα. Όλα χαλαρά κι όλα έρχονται
εύκολα. Ή τουλάχιστον θες να είναι έτσι. Θέλω να είναι έτσι. Και τι κάνω γι'
αυτό; Μια τρύπα στο νερό!
Ζητάω ευκαιρίες να μεγαλώσω. Να μπω σ’ έναν νέο κύκλο που
είναι, βέβαια, απαιτητικός και μόνιμος. Κι όταν έρχονται οι ευκαιρίες
τις πετάω στον κάδο με τα σκουπίδια. Ξέρεις γιατί; Γιατί φοβάμαι. Γιατί έχω καλοβολευτεί στο
κρεβατάκι και τις κουβερτούλες μου και κάνω εχθρό όποιον με βγάλει απ' τη
ζεστασιά μου.
Έχω πεισμώσει και το μόνο που κάνω είναι να παραπονιέμαι
γι' αυτά που θέλω να κάνω και δε μπορώ. Γι' αυτά που θέλω να έχω κι ακόμη δεν
τα έχω καν αγγίξει. Θέλω να σηκωθώ να φύγω, να μην κοιτάξω πίσω. Να κάνω κάτι
καινούριο. Να φτιάξω κάτι απ’ την αρχή. Μόνη μου. Να πάω κάπου και να μη γνωρίζω
κανέναν. Η περιπέτεια εξιτάρει την περιέργειά μου.
Όλα καλά κι όλα ωραία. Σωστά, δε σκέφτομαι; Όχι!
Μπούρδες σκέφτομαι.
Δεν κάνω τίποτα για να πάρω αυτά που θέλω. Αρνούμαι να
κάνω το οτιδήποτε, γιατί περιμένω να έρθουν όλα τόσο εύκολα. Όμως, δε θα έρθουν.
Δε θα έρθουν αν δε σηκωθώ να κάνω πράγματα γι' αυτά. Ούτε ο τόπος που μένω
φταίει.
Θέμα διάνα! Φταίει ο τόπος που μένω ή εγώ; Οι άνθρωποι
που είναι σ’ αυτόν μαζί μου; Ή αυτοί που δεν είναι;
Θα σου απαντήσω με σιγουριά. Αυτοί που δεν είναι!
Καλώς ή κακώς έχουμε ήδη φτιάξει ένα μικρό κύκλο με τους
ανθρώπους μας.
Δε σου φταίει το σπίτι σου. Δε σου φταίει ο τόπος σου.
Σου φταίει που δεν έχεις κοντά σου τους ανθρώπους σου.
Εκείνους που μοιραζόσουν καθημερινά κομμάτια της ζωής
σου. Κι όλοι ξέρουμε ότι άλλοτε ήταν κάποιες απ’ τις καλύτερες κι άλλοτε
κάποιες απ’ τις χειρότερες στιγμές της ζωής σου. Γι' αυτό αρνείσαι ό,τι
σου παρουσιάζεται μακριά απ’ αυτούς. Γιατί τα πράγματα χωρίς αυτούς δεν κυλάνε,
όπως θα ήθελες να κυλούν.
Ακριβώς! Όπως δε θα ήθελες εσύ. Δε σημαίνει ότι δεν
κυλούν, ότι δεν έχουν ροή. Απλώς, δεν έχουν νόημα.
Κι είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην έχουν. Γιατί ο σκοπός
μας είναι αυτός. Να μοιραζόμαστε καθημερινά κομμάτια της ζωής μας μ’ αυτούς που
γουστάρουμε, που αγαπάμε, που λατρεύουμε, που δεν κάνουμε χωρίς αυτούς κι ούτε
αυτοί χωρίς εμάς.
Δε μιλάω για αγάπες και λουλούδια. Μιλάω, κατά βάση, για
τις φιλίες μας. Χωρίς να αποκλείω και το ρόλο του έρωτα. Όλοι ξέρουμε πόσο
σημαντικός είναι κι αυτός.
Αν δεν έχεις, όμως, τους φίλους σου να εξομολογηθείς τα
μυστικά σου, να πεις τις τρελές ιδέες που σου σκαρφίστηκαν στο μυαλό, να
σκάσετε μαζί στα γέλια στη μέση του πολυσύχναστου δρόμου, ποιο το νόημα να
κάνεις κάτι καινούριο;
Ναι, οι άνθρωποι τα καταφέρνουν μόνοι τους. Και βουνά
μπορούν να κινήσουν, αλλά και τα σιδερά, αν θερμανθούν, λυγίζουν.
Όμως, αν πράγματι θες να κάνεις κάτι νέο, κάτι για σένα,
κάτι για τη ρημάδα τη φαντασία σου ν’ ανάψουν τα αίματα, το πρώτο που
έχεις να κάνεις είναι να σηκωθείς. Να πάψεις να παραπονιέσαι και ν’ αρπάξεις
την ευκαιρία που είναι μπροστά στα μάτια σου.
Κι αφού, πλέον, είσαι όρθιος, θα πας στους ανθρώπους
σου να τους βρεις.
