Ναι, ξέρω ότι ακούγεται
γενικόλογο.
Ναι, ξέρω ότι ακούγεται σαν logo
εταιρίας που κάνει επίκληση στη βαθύτερη ανάγκη σου να γίνουν οι ανάγκες κι οι
επιθυμίες σου σεβαστές.
Ναι, θα το κάνω πιο νιανια.
Μετά από ορισμένες πρόσφατες
συζητήσεις που είχα με φίλους και γνωστούς, από πολύ χαλαρές κουβέντες μέχρι
την έκφραση έντονων φιλανθρωπικών συναισθημάτων (που χου «θα τη σκοτώσω την
καριόλα» ή «γιατί είστε τόσο μαλάκες τελικά;»), μου ήρθε μία πολύ ιδιαίτερη
επιφοίτηση.
Ο
μισός κόσμος κατηγορεί τον υπόλοιπο μισό ότι «δεν τον καταλαβαίνουν», «δεν τον
αγαπάνε», «δεν τον εκτιμούν/σέβονται», «δεν μπορούν να μείνουν σε μία σχέση».
Ωπα. Μισό (ακολουθούν
δύσκολες και σκληρές ερωτήσεις).
Ξέρεις γιατί αισθάνεσαι
χάλια; Ξέρεις
γιατί δεν μπορείς να σταυρώσεις «νορμάλ» σχέση; Ξέρεις γιατί νιώθεις
αδικημένος, πληγωμένος, κουρασμένος, αποκαμωμένος απ’ τον εαυτό σου κι απ’ τον
κόσμο; Ξέρεις
γιατί όλα είναι τόσο στραβά, βρε αδερφέ;
Ε λοιπόν δε θα το πιστέψεις.
Εσύ φταις!
Προλαβαίνοντας την (εύλογη)
αντίδρασή σου, θα σου πω το εξής: δε
σημαίνει ότι κάνεις κάτι κακό, ούτε ότι κάτι πάει ουσιωδώς στραβά με την πάρτη
σου.
However, κι αφού ειπώθηκε ο
μαγικός όρος «η πάρτη σου», ας εξηγήσω λίγο τι εννοώ με τη λογική ότι εσύ
φταις.
Πόσες φορές κλαίγεσαι ότι
ενώ εσύ τα’ χεις όλα καλά με τον εαυτό σου, οι άλλοι δεν το βλέπουν αυτό;
Πόσες
φορές έχεις αναρωτηθεί τι πάει στραβά με σένα, και παρά τα προτερήματά σου, δε
βρίσκονται οι κατάλληλοι άνθρωποι για να σε εκτιμήσουν;
Κοίτα να δεις λοιπόν, τι
(μπορεί να) παίζει εδώ.
Δε
χρειάζεται να είσαι πάντα ο «σωστός», ο «κατάλληλος», ο «είμαι εντάξει με τον
εαυτό μου», ο «ξέρω τι θέλω».
Ειδικά
αν δεν ισχύει κάτι απ’ όλα αυτά, κι απλά προσπαθείς να κρατήσεις ένα προσωπείο
δύναμης κι ισχύος (μην αφήνοντας τον/ην άλλο/η να δει το βαθύτερο «εγώ» σου)
εκεί σου’ χω κακά νέα.
Θα την πατήσεις ό, τι προτερήματα κι αν
θεωρείς ότι διαθέτεις.
(Ο
άλλος δε θα μείνει μαζί σου μόνο για τις φωτεινές, δυνατές και σίγουρες
πτυχές σου. Θα ψάξει και τ’ αδύναμά σου σημεία. Αν αυτά δεν είναι εμφανή,
πρέπει κι εσύ να παραδεχτείς ότι κάτι βρωμάει εδώ. Βλέπεις, όσο ψάχνεις,
βρίσκεις, κι αν ο άλλος σε ξεψαχνίσει αρκετά, όλο και κάτι θα ανακαλύψει. Αλλά
αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και θα το πιάσουμε άλλη στιγμή.)
Σημασία
έχει το ότι όσο δεν αποδέχεσαι τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου, δεν
αποδέχεσαι ουσιαστικά τον εαυτό σου. Όσο δεν αποδέχεσαι το ότι έχεις και μελανά
σημεία, κρύβεις την πλήρη εικόνα σου και δεν αφήνεις και τους άλλους (εκτός απ’
τον εαυτό σου) να δουν, και πιθανότατα να εκτιμήσουν το «όλο» σου.
Πώς σχετίζεται αυτό με την
προτεραιότητα στον εαυτό σου, θα ρωτήσεις. Και θα έχεις δίκιο. Και θα σου πω.
Δεν
κάνεις διαφήμιση. Δεν είσαι διαφήμιση των προτερημάτων σου. Δεν είσαι ένα
«ευέλικτο πακέτο παροχών και προϊόντων» με σκοπό να ικανοποιήσει. Έχεις και
σημεία σκοτεινά, δύσκολα, ακόμα και παράλογα. Αισθάνεσαι, φοβάσαι, θέλεις,
καυλώνεις ρε παιδί μου. Έχεις ένστικτα εκτός από λογική. Αλλά όλα αυτά, πού
βρίσκονται;
Αν τα χρειαστείς, θα τα
βάλεις να δουλέψουν για σένα ή θα τα χαντακώσεις;
Όταν
χρειαστεί να βάλεις τον εαυτό σου πάνω απ’ την ανάγκη του άλλου, πώς θα
αντιδράσεις; Όταν αυτό που θέλεις εσύ δε συμβαδίζει με το θέλω κάποιου άλλου
(ακόμα και σημαντικού άλλου), ποιος θα κάνει ευκολότερα πίσω;
Αν η απάντησή σου είναι αυτή
που υποπτεύομαι, είναι καιρός ίσως για μία αλλαγή.
Δώσε,
λοιπόν, βάση στο πόσο αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου. Δες πόσο δέχεσαι τα σκοτεινά
σου σημεία κι όσα μπορεί να θεωρείς «μειονεκτήματα».
Ψάξου.
Αφού αρχίσεις να
καταλαβαίνεις τον εαυτό σου καλύτερα, θα δεις ότι για καιρό δεν τον
ικανοποιείς. Τουλάχιστον όχι όσο θα έπρεπε, όχι με τον τρόπο που του είναι
απαραίτητο.
Δεν
είσαι προτεραιότητα για σένα και γι’ αυτό φταις εσύ.
Δεν
είναι κακό. Είναι ο τρόπος που μαθαίνουμε να φερόμαστε, να κινούμαστε στον
κόσμο, να δημιουργούμε προσδοκίες και να περιμένουμε ανταπόδοση. Είναι ο τρόπος
που έχουμε μάθει να είμαστε σφουγκοκωλάριοι των άλλων για να μη φανούμε κακοί ή
ακόμα χειρότερα «διαφορετικοί».
Παρ’ όλα αυτά, το ότι «φταις»
είναι και το κλειδί εδώ.
Αφού
εσύ φταις, εσύ έχεις και τον έλεγχο! Εσύ μόνο μπορείς να στρίψεις το τιμόνι της
δικής σου ζωής εκεί που θέλεις, χωρίς να περιμένεις κάτι απ’ τους άλλους.
Εσύ μόνο μπορείς να βάλεις
τον εαυτό σου και τις ανάγκες του πάνω από κοινωνικά κατασκευασμένες ευγένειες
και συμβιβασμούς.
Εσύ
μόνο μπορείς να διεκδικήσεις αυτό που θέλεις κι ας δυσαρεστήσεις και λίγο. Ας
παίξεις και λίγο με το μυαλό των άλλων. Ας γίνεις λίγο «κωλόπαιδο». Δεν πειράζει να γίνεις και λίγο
κωλόπαιδο.
Ας αρχίσεις να δείχνεις το
πλήρες «εγώ» σου κι αν είναι να μείνουν λιγότεροι κοντά σου, ας είναι.
Δεν
μπορούμε και, ας το καταλάβουμε επιτέλους, δε θέλουμε να ικανοποιήσουμε τους
πάντες! Δε
φτιαχτήκαμε μ’ αυτό το σκοπό. Δεν είναι η φύση μας κι η
λειτουργία μας αυτή.
Προτεραιότητα σε σένα,
λοιπόν, στα δικά σου προτερήματα κι ελαττώματα, στο δικό σου τρόπο να ζεις.
Till next time…
