Τι είναι η ευτυχία μου λες;
Δε μου λες γιατί φοβάσαι, ε; Φοβάσαι να μιλήσεις γι'
αυτά που δεν ξέρεις, αλλά και γι’ αυτά που έμαθες, για τα οποία, μ’ έναν
ανεπαίσθητο τρόπο, σου απαγόρευσαν να μιλάς.
Ο κόσμος. Αυτός είναι που σε τρομάζει. Αυτός είναι που σου πατά το φρένο.
Σε ελέγχει. Ελέγχει το φόβο σου, ελέγχει και σένα.
Γιατί τους αφήνεις, μου λες; Εσύ τι σκέφτεσαι;
Φυσικά και δεν ξέρω τι
σκέφτεσαι. Ούτε εσύ ξέρεις τι σκέφτομαι εγώ. Έτσι, μας έμαθαν. Να μη μιλάμε γι'
αυτά που έχουμε στο κεφάλι μας. Γιατί μπορεί να είναι παράλογα και θα τρομάξουν
οι άλλοι. Τι είναι, όμως, το παράλογο; Σ’ έναν κόσμο που μόνο παράλογος είναι,
τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις;
Αυτό που βαπτίζουν οι άλλοι λογικό για σένα, γιατί
να επιβάλλεται να το κάνεις; Γιατί να μην κάνεις κάτι διαφορετικό; Γιατί, λόγου
χάρη, να μην είσαι μ’ ένα διαφορετικό άνθρωπο απ’ αυτόν που λένε
οι άλλοι ότι αρμόζει σε σένα.
Ποιος είναι εκείνος που θα σου θέσει τα όρια σου, που θα
σου φτιάξει τις επιλογές σου;
Δε μεγαλώσαμε όλοι στο
ίδιο σπίτι. Αμφιβάλλω αν έχουμε μεγαλώσει καν στον ίδιο κόσμο. Ο καθένας φτιάχνει
τον κόσμο του. Δεν τον πασάρει απ’ τον έναν στον άλλον. Δεν έχει μοτίβα, δεν
έχει συγκεκριμένο πατρόν για να σχεδιάζεται κάθε φορά με τον ίδιο
τρόπο.
Ούτε είναι το κάθε σπίτι το μικρό σπίτι στο λιβάδι.
Δεντράκια, μελισσούλες κι άνθρωποι που περπατάνε αμέριμνοι. Οι άνθρωποι πια δεν είναι αμέριμνοι. Έχουν
προβλήματα. Όλοι έχουμε. Το θέμα είναι να μην τα φορτώνουμε και στους άλλους.
Κάπως έτσι, λοιπόν, κάποιος σου φορτώνει την ευθύνη για
τις δικές του επιλογές που δεν έκανε, για τα δικά του θέλω που δεν απέκτησε.
Έτσι ξεκινάνε τα
στερεότυπα. Απ’ τον θυμό. Απ’ τον πνιγμό, καλύτερα. Από αυτά που έχεις θαμμένα
μέσα σου για καιρό και τα έχεις αφήσει να σε πνίξουν. Κι όταν δεις μια
διαφορετική ευτυχία απ’ τη δική σου, θυμώνεις. Θες να την αλλάξεις. Όχι τη δική
σου, αλλά του άλλου.
Έμεινες αδρανής, φιλαράκο και ξέχασες κι αυτά που έμαθες.
Γιατί να κρίνεις κάποιον επειδή γουστάρει να είναι
με κάποιον άλλον άνθρωπο που έχει
διαφορετικό χρώμα από σένα; Ή γιατί να δαχτυλοδείχνεις τη
γυναίκα με το μωρό στην αγκαλιά που δεν έχει πατέρα; Ρώτησες γιατί δεν έχει; Φυσικά και δε ρώτησες. Το στόμα σου δεν το
'χεις για να μιλάς, αλλά για να κρίνεις.
Δεν πιστεύω σ’ έναν
ιδεατό κόσμο γιατί ξέρω ότι δεν μπορεί να συμβεί. Πιστεύω όμως στο ένα βήμα τη
φορά. Τίποτα δε χαρίζεται. Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν είναι δύσκολο.
Έχεις ακούσει πως κάνει το ρολόι; Τικ-τακ. Βήμα βήμα.
Μόνο μπροστά πάει.
Έτσι, πρέπει να
κάνουμε κι εμείς για να ξεκινήσουμε να φτιάχνουμε τον κόσμο μας. Να μην κοιτάμε
πίσω, να μην κάνουμε ό,τι και πριν. Να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Να βάζουμε
κάθε φορά ένα καινούριο λιθαράκι και σιγά- σιγά ο φόβος θα καταρρεύσει.
