Παρέα με
τα κορίτσια ξεκινήσαμε για τις καθιερωμένες μας διακοπές. Όλες ήταν σε σχέση κι
εγώ η μόνη -προσφάτως- ελεύθερη. Ο πρόσφατος χωρισμός μού είχε κόψει τα φτερά
κι είχα προσγειωθεί λίγο απότομα στην πραγματικότητα.
Το μόνο
που ήθελα ήταν αλκοόλ. Πολύ αλκοόλ. Ήθελα να ξεδώσω. Ν’ αφήσω πίσω αυτόν τον
ηλίθιο χωρισμό και ν’ αλλάξω παραστάσεις. Μέσα μου βαθιά ήξερα πως τίποτα δεν
είχε τελειώσει κι ήμουν σίγουρη πως μόλις γυρνούσα θα ήμασταν ξανά μαζί, όμως
τώρα δε μ’ ένοιαζε! Ήμουν έτοιμη για όλα και το εννοούσα.
Το
τελευταίο βράδυ, δεν είχαμε καθόλου διάθεση για ποτό, όμως βγήκαμε μια βόλτα
και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε σ’ ένα μαγαζί γεμάτο τουρίστες. Μες στον
ασφυκτικά γεμάτο χώρο, παραπάτησα. Πάνω στον πανικό μου ένιωσα ένα χέρι να με
πιάνει στον αέρα.
Μόλις
πάτησα τα πόδια μου στο έδαφος, γύρισα και τα μάτια μου καρφώθηκαν σ’ ένα
σκούρο βλέμμα. Δύο μάτια γεμάτα λάμψη. Μία ρίγη διαπέρασε όλο μου το κορμί όταν
άπλωσε το χέρι του και πρόφερε τ’ όνομά του.
Δε
θυμάμαι αν ήταν Έλληνας ή όχι. Δε θυμάμαι αν συστήθηκα. Το μόνο που θυμάμαι
είναι τα χέρια του να με τραβούν επάνω στο σώμα του κι εκείνος να λικνίζεται σ’
αρμονία με τον ρυθμό. Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω απ’ τη μέση μου, ενώ τα
πρόσωπά μας βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής.
Δε μ’
ενδιέφερε αν γύρω μου ήταν κόσμος, δε μ’ ένοιαζε αν θα τον ξαναδώ. Ήθελα απλά
να δαγκώσω αυτά τα χείλη και να νιώσω τα χέρια του πάνω στο γυμνό δέρμα μου.
Τον
τράβηξα απ’ το χέρι και βγήκαμε απ’ το μαγαζί. Για λίγη ώρα περιπλανηθήκαμε στα
σκοτεινά στενά του νησιού κι εκεί σε μια γαλάζια κλειστή πόρτα, πήρα επιτέλους
αυτό που ήθελα. Το φιλί του είχε μια γεύση από δυόσμο κι αλάτι.
Εκείνος
πολύ προσεκτικά παραμέρισε τα ρούχα μας και σχεδόν αθόρυβα σήκωσε το κορμί μου
κι το ακούμπησε στην κλειστή πόρτα με την πλάτη μου ν’ ακουμπάει πάνω στην κρύα
και ξύλινη επιφάνεια. Τα πόδια μου τυλίχτηκαν γύρω απ’ τη μέση του και χωρίς
ενδοιασμούς άφησα όλο μου το βάρος επάνω του. Μόλις οι ανάσες μας άρχισαν να
γίνονται όλο και πιο γρήγορες, έκλεισα τα μάτια κι αφέθηκα.
Δεν ξέρω
πόση ώρα είχε περάσει όταν ακούμπησα τα πόδια μου ξανά στο έδαφος. Προσπάθησα
να συγκεντρώσω όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει, ώστε να πάρω τον δρόμο της
επιστροφής. Εκείνος με κοίταξε στα μάτια κι άρχισε να γελάει. Έπιασε το χέρι
μου και με οδήγησε μέχρι το ξενοδοχείο.
Στην
είσοδο κοντοστάθηκε. Έβγαλε τη μπλούζα του και μου την έδωσε. Έπιασε το πρόσωπό
μου στα χέρια του, με κοίταξε και με φίλησε. Χαμογέλασε και χωρίς να πει
κουβέντα, άρχισε ν’ απομακρύνεται. Πήρα την μπλούζα αγκαλιά κι ανέβηκα για ύπνο.
Το επόμενο
βράδυ με βρήκε στην Αθήνα, δεσμευμένη ξανά κι ημίγυμνη στην αγκαλιά του πρώην
μου. Το μόνο ρούχο ήταν το μπλουζάκι που μύριζε δυόσμο κι αλάτι.
Εκείνο το
βράδυ στο νησί ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν. Το κερασάκι στην τούρτα μου. Αν
ήταν σωστό ή λάθος, δεν ξέρω και δεν είναι κανένας σε θέση να μου το πει. Όλοι
κάποια στιγμή πληρώνουμε τα πάντα σ’ αυτή τη ζωή κι είμαι πολύ περίεργη να δω
τον δικό μου λογαριασμό! Όλοι κρύβουμε έναν άλλον εαυτό μέσα μας κι ο δικός μου
ικανοποιήθηκε δίχως άλλο.
Ακόμα και
τώρα, μετά από τόσο καιρό, νιώθω την έξαψη που ζωγραφίστηκε τότε στα μάγουλά
μου. Ακόμα νιώθω στα αυτιά μου τις συγχρονισμένες ανάσες μας κι ακόμα φοράω
εκείνο το ξεφτισμένο μπλουζάκι που μύριζε δυόσμο κι αλάτι.
Ήταν οι
καλύτερες διακοπές μου κι ας μην έμαθε ποτέ κανείς τι συνέβη. Αν είχα ακόμα μια
ευκαιρία, θα το ξανάκανα, όπως ακριβώς και την πρώτη φορά! Είχα, δεν είχα
σχέση!
