Σήμερα, που λέτε, ήταν να
γράψω για την αρνητικότητα και πώς μπορούμε να την αποβάλλουμε απ’ τη ζωή μας,
αλλά μετά από μία «ενδο-σελιδική» συζήτηση αποφάσισα να το αναβάλλω για την
επόμενη φορά.
Σήμερα θα παίξουμε με την
αδιάκοπη επίθεση βλακείας που δεχόμαστε απ’ την τηλεόραση, τόσο σε επίπεδο
διαφημίσεων, όσο κι εκπομπών (σήριαλ που σε κάνουν να θες να πηδήξεις απ’ το
παράθυρο και εκπομπές μόδας/λάιφσταιλ/τραγουδιού).
Πάρτε λίγο τηλεοπτικό
καρκίνο. Οικογένειες που παίρνουν πρωινό με (ψεύτικο) χαμόγελο στα χείλη
στις 8 το πρωί. Στις 8 το γαμημένο πρωί. Μικρά παιδιά που χασκογελάνε
πάντα με το ίδιο γαμημένο ηχογραφημένο γέλιο. Το μισώ αυτό το γέλιο, θέλω να πιάσω το πλησιέστερο παιδί και να το
καρφώσω σε κάγκελο κάτω απ’ το πιγούνι, αλά Vlad the Impaler. «Χιχιχι! –
Σκάσε!».
Διαφημίσεις παιχνιδιών με
παιδιά που ενθουσιάζονται με το νέο σκυλάκι-ρομπότ που χέζει στ’ αλήθεια! Μα, τι
χαζοί που είμαστε που ακόμα δεν έχουμε αγοράσει ένα τέτοιο…
Διαφημίσεις
με μπισκότα/σοκολάτες/μαλακίες, όπου ο generic καθημερινός τυπάς ξαφνικά
μπαίνει σ’ έναν άλλο κόσμο, όπου μασουλώντας την εκάστοτε σκουπιδογκοφρέτα
γίνεται «γαμάω-τάο» κι η ζωή του είναι πλέον ταινία! (φυσικά, μέχρι να
τελειώσει η γκοφρέτα, και να πρέπει να πάρει άλλη, σωστά;).
Διαφημίσεις δημητριακών με
τον κλασικό ηλίθιο που όταν μασάει μία κουταλιά επεξεργασμένο εμετό (μούσλι το
λένε, νομίζω) βρίσκει – μαντέψτε – γκόμενα/φίλους/κοινωνική ζωή.
Διαφημίσεις
με την κλασική χαζογκόμενα που απορεί «μα πώς θα καθαρίσει αυτό το μπάνιο
τώρα;;;», οπότε σκάει μύτη ο προηγούμενος ηλίθιος με το κλασικό φσουτ-φσουτ που
είναι (ω, τι έκπληξη) καλύτερο απ' όλα τ' άλλα.
Βότανα και μυστικά γιατρικά
του Αγίου Όρους, επειδή deep down inside, είσαι ακόμα λίγο κατίνα. Το έξυπνο
ρολόι που μετράει πόσα βήματα έκανες και πόσο έφαγες χτες βράδυ (επειδή δε θες
να είσαι βόδι τώρα που έρχεται καλοκαίρι, ε;). Διαφημίσεις με το έξυπνο
πολυμίξερ που κόβει και βράχια. Τι, δεν πιστεύετε; Διαφημίσεις με το υπέρδιπλο
στρώμα και το μαξιλάρι που κλάνεις και κάνει γκελ.
Καμιά
θερμαινόμενη παπαροθήκη θέλεις; Έχουμε κι απ’ αυτές…Έλεος! Και φυσικά, πάντα με
μουσικές που θυμίζουν φτηνό σούπερ μάρκετ ή ακριβή τσόντα.
Ας μην παραλείψω βέβαια και
τις διάφορες εκπομπές που θέλουν με το στανιό να σε πείσουν ότι η ζωή σου έχει
λιγότερο νόημα ή αξία απ’ του κάθε μαϊντανού.
Ας
μην παραλείψω τις εκπομπές με ψώνια/μαγειρέματα/σκατά, όπου η κλασική κολεκτίβα
από βλαμμένες 40φεύγα θείες προσπαθεί η μία να βγάλει τα μάτια της άλλης. Με
τακτ πάντα, ε;Ας μην παραλείψω τα καρκινο-σήριαλ με το politically correct χιούμορ
νηπίων. Όχι, ηλίθιε, δε γελάω με αστεία που έχουν ως σκοπό να μην προσβάλουν
κανέναν!
Το χιούμορ είναι πετυχημένο
μόνο όταν έχει σκοπό να καυτηριάσει και να κάνει κάποιον να αισθανθεί και λίγο
άβολα. Τι να κάνουμε; Στα εν λόγω σήριαλ, όχι, δεν το καταφέρνει, και το
χειρότερο, ούτε καν προσπαθεί.
Επίσης, τι στο διάολο
συμβαίνει με τα σήριαλ που μεταφράζονται/διασκευάζονται από ξένες παραγωγές;
Πρώτον, γιατί; Τόσα λαμπρά
μυαλά υπάρχουν στον ελλαδικό χώρο, για ποιο γαμημένο λόγο έχουμε τόσα χρόνια να
δούμε μία καινούρια καλή σεναριακή ιδέα; Δεύτερον,
υπάρχουν συγκεκριμένες ατάκες, οι οποίες έχουν πολύ γέλιο στη γλώσσα προέλευσής τους. Όχι στα ελληνικά.
Καταλάβετέ το επιτέλους, μη
μεταφράζετε τα’ αμετάφραστα και μη βάζετε τους ίδιους και τους ίδιους ηθοποιούς
να προσπαθούν να βγάλουν γέλιο με το τσιγκέλι. Δε θα τα καταφέρουν. Κουράστηκαν
κι εκείνοι, κουραστήκαμε κι εμείς. Έλεος.
Αν,
λοιπόν, νιώθεις ηλίθιος μετά από λίγη ώρα τηλεόρασης, φίλε θεατή, τότε ο στόχος
της έχει επιτευχθεί. Ένα μυαλό περασμένο στο μπλέντερ είναι πιο ήμερο, πιο
εύπλαστο, πιο εύπιστο.
Είναι εύπεπτη η πληροφορία
που σου πλασάρουν, ντυμένη με εύκολες μουσικές, εικόνες, μηνύματα.
Επαναλαμβανόμενα μοτίβα που σου δείχνουν ηλίθιους, οι οποίοι καταναλώνουν,
μόνο που στο τέλος αυτό που δεν μπορείς να καταλάβεις είναι ότι σου κάνουν conditioning.
Δηλαδή,
σου δείχνουν μία εικόνα ανόητη, πλαισιωμένη όμως με τόοοοση ευτυχία.
Μήπως
τελικά ο χαζεμένος στη διαφήμιση ή το σήριαλ δεν είναι τόσο χαζεμένος, σκέφτεσαι.
Μήπως θα γίνω κι εγώ ευτυχισμένος αν πάρω κι εγώ το κινητό αυτό; (ακόμα κι αν
δεν έχω λεφτά για τσιγάρα). Μήπως θα γίνω πιο ευτυχισμένος αν μάθω τι γίνεται
επιτέλους στο επόμενο επεισόδιο;
Μήπως δεν είμαι τελικά τόσο
έξυπνος, ρε παιδιά;
Μπορεί
και να είσαι, μπορεί κι όχι. Θα κάνω μία εκτίμηση και θα υποθέσω ότι, για να
είσαι εδώ τώρα, μάλλον θα το έχεις φιλοσοφήσει λίγο. Μ’ άλλα λόγια, δε σε
κόβω για βλάκα.
Βλέπεις, ευκολότερα θα
καταναλώσεις όταν πειστείς ότι το IQ σου είναι τελικά μικρότερο απ’ όσο
νόμιζες. Ευκολότερα θα καταναλώσεις όταν πιστέψεις ότι έχεις τις ίδιες ανάγκες
με τους άλλους. Ευκολότερα
θα καταναλώσεις όταν πειστείς ότι τελικά έχεις κι εσύ μία τέτοια ανάγκη, ακόμα
κι αν δεν το είχες προηγουμένως σκεφτεί.
Σκέψου λίγο τι απ’ όλα όσα
σου πλασάρουν, χρειάζεσαι. Κάνε ένα πείραμα και μείνε λίγη ώρα μπροστά απ’ το
χαζοκούτι. Παράκαμψε την ανάγκη σου να βρίσεις ή να το κλείσεις, και παρατήρησε
πόσες είναι οι άμυαλες, με μηδενικό χιούμορ ή άποψη διαφημίσεις κι εκπομπές.
Δες
και νιώσε σε πόσο χρόνο θα αναισθητοποιηθείς και σκέψου πόσο επικίνδυνο είναι
αυτό για το μυαλό σου. Και τέλος, κάνε μία μεγάλη χάρη στον εαυτό σου και
κλείσε την τηλεόραση.
Till next time…
