3, 2, 1… Καλή χρονιά.
Το γυάλινο ποτήρι με το κρασί υψώθηκε στον αέρα, να πίνει στην υγειά της την φετινή χρονιά. Κοίταξε απ’ το παράθυρο τα βεγγαλικά στον ουρανό.
Λίγη λάμψη και μετά εξαφανίστηκε. Όπως κι εκείνος.
Σκορπούσε κρότο και φως κι έπειτα σιγή και σκοτάδι. «Που να' ναι;», σκέφτηκε. Με ποιον να γιορτάζει; Άραγε το κρυστάλλινο ποτήρι του είχε αποδεχτεί ν’ ακούσει το "ντινγκ" πριν τις ευχές για μια πιο επιτυχημένη κι ευτυχισμένη χρονιά;
Άργησε ο φετινός απολογισμός.
Πέρυσι τέτοια μέρα, γιόρταζαν μαζί κι ευχήθηκαν την επόμενη Πρωτοχρονιά να είναι αγκαλιασμένοι και να δίνουν εσκιμώϊκα φιλιά. Πόσο τη χαροποίησε αυτή η ανάμνηση. Ξαφνικά της έλειπε λιγότερο τώρα η απουσία του.
Έπειτα, το Φεβρουάριο οργάνωναν διήμερο μακριά απ’ όλους κι όλα. Μονάχα οι δυό τους. Μ’ έναν ζεστό καφέ κι ένα όμορφο βουκολικό τοπίο από θολωμένα τζάμια . Φωτογραφίες ανέμελες και ξέγνοιαστες για να περάσει ο μήνας με ευχάριστη διάθεση.
Μάρτιος. Έτοιμοι να υποδεχτούν το μανδύα της άνοιξης και να ζεστάνουν τις καρδιές τους. Να ντύσουν με τα φύλλα κάθε φόβο και πληγή και να περπατήσουν μαζί σε κάθε δύσβατο μονοπάτι.
Να φτάσουν στο καλοκαίρι τους. Διακοπές κάτω απ’ τον ήλιο. Αλμύρα στα κορμιά κι έρωτα. Να εξερευνούν τα κορμιά στον βυθό και να μη γνωρίζουν από ναυάγια. Πλήρεις κι εφοδιασμένοι να υποδεχτούν το φθινόπωρο και να πλησιάζουν πολύ κοντά στην ευχή τους. Να τους βρει κι ο επόμενος χρόνος μαζί.
Αυτά ειπώθηκαν. Το υποτιθέμενο ημερολόγιό τους.
Μα στην πραγματικότητα δεν κατάφεραν να πάνε το ταξίδι που σχεδίαζαν λόγω ξαφνικών υποχρεώσεων. Ένας Φεβρουάριος μόνο κλάματα και μία άνοιξη χωρίς χρώματα. Το καλοκαίρι μόνο άγχος και γκρίνια που τίποτα δε θύμιζε από νηνεμία κι έρωτα. Το φθινόπωρο ήρθε πολύ γρήγορα και πέρασε βασανιστικά αργά με υπερπροσπάθειες να φτάσουν στην ευχή της χρονιάς.
Τελικά δεν κατάφεραν να είναι μαζί. Δεν, δεν δεν...
Μόνο αρνητικά αποτελέσματα ο απολογισμός. Τώρα κατάλαβε και ξάφνου, ξέχασε.
Στην υγειά της λοιπόν. Αυτή θα είναι η χρονιά της.
