Περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας, θα δει κανείς άστεγους να χρησιμοποιούν ένα μικρό χώρο του πεζοδρομίου ως κρεβάτι για να κοιμηθούν. Ο καθένας, έχει τη δική του, πικρή ιστορία. Οι λόγοι οι οποίοι οδηγούν κάποιον στο δρόμο, είναι πολλοί. Αν τους αναζητήσει κανείς, ίσως βρεθεί αντιμέτωπος με ιστορίες ανήκουστες. Ίσως και όχι.
Ποια είναι, όμως, η δική σου ευθύνη σ' αυτό; Φυσικά και δε φέρεις ουδεμία ευθύνη για την κακή τους μοίρα αλλά, εάν τους συναντάς καθημερινά στο δρόμο και δεν τους προσφέρεις κάτι, τότε έχεις ευθύνη για την μετέπειτα κατάληξή τους.
Ο Γιώργος, ήταν έφηβος όταν υπέκυψε στα ναρκωτικά. Η μητέρα του ήταν ιερόδουλη κι η σύλληψη του ήταν τυχαία. Ωστόσο, ο αγαπητικός της μητέρας του και πατέρας του, τον αναγνώρισε. Όμως, οι δύο τους θέλησαν να τον πουλήσουν έναντι του ποσού των 100.000 δραχμών.Για καλή του τύχη, οι παππούδες του, πρότειναν να τον υιοθετήσουν εκείνοι δίνοντας παράλληλα το ποσό που ζητούσαν οι γονείς του.
Ο λόγος που έμπλεξε στα ναρκωτικά, ήταν ο θάνατος του αδερφού του, ο οποίος απεβίωσε λόγω υπερβολικής χρήσης ναρκωτικών. «Θέλησα να γνωρίσω το ναρκωτικό που έστειλε στον άλλο κόσμο τον αδερφό μου», μου είπε κλαίγοντας. Τώρα ο Γιώργος, ισχυρίζεται πως έχει διακόψει τη χρήση ναρκωτικών ουσιών. Περπατάει στα φανάρια και ζητάει βοήθεια από τους περαστικούς προκείμενου να ζήσει.
Η περίπτωση του Γιώργου είναι μία από τις πολλές που υπάρχουν. Ο καθένας τους έχει περπατήσει το δικό του δύσβατο μονοπάτι. Κάθε ημέρα γι αυτούς τους ανθρώπους, είναι ένας αγώνας επιβίωσης. Κοιμούνται και ξυπνάνε όντας διαρκώς σ' ένα ρίνγκ μάχης για τη ζωή. Η μοίρα για εκείνους, δεν επιφύλαξε μια φυσιολογική ζωή αλλά έναν διαρκή αγώνα.
Εάν πότε τους συναντήσεις στο δρόμο, πρόσφερε με αγάπη μια μικρή βοήθεια. Αρκεί για να τους ξεδιπλώσεις το χαμόγελο τους. Μη λυπάσαι να δώσεις γιατί, στη ζωή, ό,τι δίνουμε, μας επιστρέφεται διπλό.
Κι αν αυτές οι μέρες μας θυμίζουν πως πρέπει να δείχνουμε την αγάπη και την ελεημοσύνη, ίσως ξανασκεφτούμε ότι το πρόβλημα δε σταματάει μόλις σβήσουν τα φώτα του χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Κι αν έστω τώρα κάνεις αυτή την κίνηση ν' απλώσεις το χέρι σου και να δώσεις μια ελπίδα, να δείξεις πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που νοιάζονται, άνθρωποι που θέλουν κάτι ν' αλλάξει, είναι σημαντικό.
Παρ' όλα αυτά, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ζουν υπό μη φυσιολογικές συνθήκες διαβίωσης. Εάν θεωρούμε πως δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε αυτήν την κατάσταση, μπορούμε έστω να προσφέρουμε ό,τι δυνάμεθα. Μια ελάχιστη αρωγή είναι σημαντική.
Εσύ θα βοηθήσεις;
