Όταν οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με αρνητικά για αυτούς, στερεότυπα, φαίνεται να δοκιμάζουν ένα πρόσθετο γνωστικό φορτίο, που μπορεί να μειώσει την απόδοσή τους για έναν στόχο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην ψυχολογία μιας γυναίκας όταν βάλλεται από παντού με τα στερεότυπα που έχουν δημιουργηθεί γύρω από αυτήν και την οδήγηση.
«Τράβα να πλύνεις κάνα πιάτο κι
άσε την οδήγηση», «γυναίκα είναι η μπροστινή οδηγός, τι περιμένεις!» είναι μερικές πολυχρησιμοποιημένες φράσεις από
δυσαρεστημένους με τη γυναικεία οδήγηση άντρες, ωστόσο ουκ ολίγες φορές έχουν
χρησιμοποιηθεί κι από γυναίκες προς γυναίκες (ντροπή σας, πού πήγε η γυναικεία
αλληλεγγύη;).
Βίντεο με γυναικεία λάθη στην
οδήγηση δίνουν και παίρνουν και χλευαστικές εικόνες με αστειάκια κυκλοφορούν
διαρκώς στο διαδίκτυο. Πώς λοιπόν, να πιστέψει στον εαυτό της η εκκολαπτόμενη
οδηγός αφού η ίδια η κοινωνία την απορρίπτει;
Είναι αποδεδειγμένο επιστημονικά
ότι από τις γυναίκες λείπει η αντίληψη του χώρου και των διαστάσεων ενός
αυτοκινήτου, λόγος για τον οποίο δυσκολεύονται στο παρκάρισμα. Αυτό όμως δεν
τις καθιστά ανάπηρες.
Μπορεί να είναι φοβικές ή να μην
είναι αρκετά συγκεντρωμένες κάνοντας πολλά άλλα πράγματα ταυτόχρονα, όπως βάζοντας
κραγιόν ή μάσκαρα με το στόμα ανοιχτό έχοντας κατεβάσει το καθρεφτάκι του
οποίου την πραγματική λειτουργία συχνά δε γνωρίζουν, αλλά ας ζυγίσουμε λίγο τα
γεγονότα.
Ποιος οδηγεί
συνήθως μεθυσμένος;
Ο άντρας.
Και ποιος
ξεχνάει να φορέσει ζώνη ή ισχυρίζεται ότι τον ενοχλεί;
Ο άντρας.
Μήπως ο ίδιος
είναι που το βλέπει βασιλιάς της ασφάλτου και νομίζοντας ότι οδηγεί Ferrari σε Grand
Prix της Formula 1 πατάει το γκάζι αλύπητα ακόμη και σε
ώρες αιχμής; Κάτι μου λέει πως
και σ᾽ αυτό η απάντηση είναι θετική.
Ποιος, λοιπόν,
είναι πιθανότερο να προκαλέσει ατύχημα; Πάντως σίγουρα όχι η γυναίκα. Η γυναίκα
όντας φοβική είναι και αμυντική οδηγός. Φοράει πάντα ζώνη, δεν παραβιάζει τη
σήμανση, αποφεύγει την αντικανονική προσπέραση και συνήθως δεν έχει καλή σχέση
με το γκάζι.
Άρα, το μόνο που
την επηρεάζει λειτουργικά στην οδήγηση είναι η φωτεινή επιγραφή που της έχει
κοτσάρει η κοινωνία πως είναι ανίκανη να οδηγήσει καλά.
Άσε που μόλις πιάσουν τιμόνι, όλο παρατηρήσεις δέχονται οι μαθητευόμενες οδηγοί από τους έμπειρους τάχα. Αυτό κι αν τις επηρεάζει αρνητικά.
Κάτσε, ρε φίλε, εσύ δεν υπήρξες μαθητής οδήγησης; Εσύ γεννήθηκες με το τιμόνι αγκαλιά και ήξερες να οδηγείς από τα γεννοφάσκια σου; Δε νομίζω.
Γι᾽ αυτό εσείς που διακατέχεστε από την άκρατη επιθυμία να το παίξετε Μπάρκουλης στη «Σχολή για Σωφερίνες», μην ξανοίγεστε. Αφήστε τις υποδείξεις για τους ειδικούς.
Φυσικά όλοι οι άνθρωποι έτσι έχουμε μάθει να ζούμε.
Επικεντρωνόμαστε σ᾽ αυτά που κάνουν οι άλλοι λάθος και όχι σε όσα κάνουμε
εμείς.
Ωστόσο -και αυτό αφορά όλους- καλό θα ήταν αντί να κρίνουμε, να βοηθάμε ο ένας τον άλλο ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας, είτε αυτή είναι το επάγγελμά μας είτε η οδήγηση διότι διαφορετικά όλα θα καταλήγουν σαν ένα θεαματικό ντόμινο του οποίου τα τουβλάκια πέφτουν το ένα μετά το άλλο.
