Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας, κάποιες φορές
χρειαζόμαστε και την προσφορά του άλλου. Κάποιες φορές για να επιτύχουμε τις
ανάγκες μας πρέπει ο άλλος να συνεισφέρει γι᾽ αυτό.
Μια βοήθεια και προσφορά προς τον συνάνθρωπό μας είναι
και η δωρεά οργάνων σώματος. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι πρέπει να μάθουμε να
σβήνουμε τον εγωισμό από τον χάρτη. Να κάνουμε πέρα τον φόβο και να γινόμαστε
καλύτεροι άνθρωποι.
Για μας και για τους άλλους.
Για τους άλλους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί έξω και δεν
χαμογελάνε κάθε μέρα, δεν μπορούν να βγουν στον ήλιο κάθε μέρα, ίσως δεν
μπορούν ούτε να νιώσουν την βροχή.
Έχουμε μάθει να ζούμε σε ένα δικό μας μικρόκοσμο καλά
φτιαγμένο και περιφραγμένο με τείχη, κι αν κάτι χαλάει την αισθητική μας ή μας
κάνει τυχόν να πονέσουμε δεν το αφήνουμε να μπει.
Όμως, εκεί πέρα απ' τα τείχη υπάρχουν άνθρωποι που
καθημερινά παλεύουν να μείνουν εδώ μαζί μας. Για να μιλάμε, να βγαίνουμε, να
γελάμε μαζί. Αν θελήσουμε να μάθουμε θα βρούμε ανθρώπους γύρω μας που πασχίζουν
λόγω κάποιας ανεπάρκειας της λειτουργίας του οργανισμού τους και βρίσκονται σε
λίστα αναμονής για να λάβουν αυτό το δώρο, και πρακτικά να λάβουν ένα νέο, επαρκές
όργανο σώματος.
Λίστα αναμονής για το θαύμα, όπως το ονομάζουν εκείνοι.
Γιατί να πρόκειται για θαύμα, όταν υπάρχει η δυνατότητα να συμβεί;
Όταν, απλώς το μόνο που το εμποδίζει είναι οι
προκαταλήψεις και η παραπληροφόρηση που το συνοδεύουν; Ευτυχώς, η τεχνολογία έχει
προοδεύσει πολύ, ώστε αν κάποιος δεν γνωρίζει ή έχει ενδοιασμούς για το θέμα
της δωρεάς οργάνων σώματος να ενημερωθεί επ᾽ αυτού.
Η μεταμόσχευση, πρόκειται για εγχείρηση κατά την οποία
υγιή όργανα, ιστοί ή κύτταρα μεταφέρονται από έναν εκλιπόντα ή ζωντανό δότη σε
έναν χρονίως πάσχοντα ασθενή, ώστε να αποκατασταθεί η λειτουργία κάποιου
οργάνου του που βρίσκεται σε ανεπάρκεια.
Με το που ακούμε, λοιπόν, για τον εκλιπόντα δότη
αυτομάτως τρομάζουμε και λυπούμαστε. Πρόκειται για το τέλος μιας ζωής κάποιου.
Για έναν άνθρωπο που οι δικοί του άνθρωποι δε θα τον
συναντήσουν ποτέ ξανά.
Δε θα του μιλήσουν. Δε θα τον αγγίξουν.
Θέλουμε να τον θυμόμαστε, όπως ακριβώς την τελευταία φορά
που τον αντικρίσαμε, χωρίς να τον πειράξει κανείς. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται
για αγαπημένο πρόσωπο το τελευταίο χέρι που θα τον ακουμπήσει να είναι το δικό
μας.
Κανείς, όμως, δε θα έπρεπε να προβληματίζεται για το αν
πρέπει να δώσει τη συγκατάθεση του για να προσφερθεί ένα δώρο. Τα δώρα, όταν
υπάρχει η δυνατότητα πρέπει να δίνονται απλόχερα, γιατί είναι αυτό, τελικά, που
απαλύνει τον πόνο.
Ο πόνος είναι μέρος από τη ζωή μας, καλώς ή κακώς. Δεν
μπορούμε να τον αποφύγουμε, μόνο να τον απαλύνουμε.
Κάποιοι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι με αυτά που νομίζουμε
εμείς πως είναι λίγα. Δεν είναι λίγο να μπορείς να πάρεις αγκαλιά τον άνθρωπό
σου, το παιδί σου, το γονιό σου.
Κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται κλεισμένοι σε τέσσερις
τοίχους και καθηλωμένοι σε ένα κρεβάτι περιμένοντας, μόνο ένα τηλεφώνημα. Ένα
τηλεφώνημα, που θα τους βοηθήσει να σηκωθούν από εκεί.
Μιλάω, για το τηλέφωνο που θα χτυπήσει και θα σε
ειδοποιήσουν πως ναι, είναι η τυχερή σου μέρα. Η ζωή σου θα αλλάξει. Γιατί,
βρέθηκαν μερικοί άνθρωποι που παραμέρισαν τον εγωισμό τους. Φέρθηκαν ανθρώπινα
και αλληλέγγυα.
Αυτοί οι άνθρωποι μέσα από το χαμό τους δικού τους
ανθρώπου που βιώνουν αποφασίζουν να δώσουν ζωή σε έναν άλλον που δεν έχει
χαθεί, αλλά υποφέρει κι αυτό, ίσως να είναι και χειρότερο.
Γιατί, είναι άσχημο να σου ζητά το παιδί σου να το πάρεις
μια αγκαλιά και να μην μπορείς. Να θες να βγεις μια βόλτα με τον άνθρωπό σου
και να φοβάσαι μην τυχόν σου συμβεί κάτι κακό.
Οι άνθρωποι, που βρίσκονται με κάποια χρόνια ασθένεια ανεπάρκειας
οργάνου σώματος καταλαβαίνουν απόλυτα το τι σημαίνει αυτό.
Κι εμείς, οι υπόλοιποι θα έπρεπε να μπορούμε να
καταλάβουμε. Θα έπρεπε να μάθουμε. Πρέπει να συμμεριζόμαστε τον πόνο του άλλου
κι αν έχουμε την δυνατότητα να τον βοηθήσουμε με κάποιον τρόπο, να μη
διστάσουμε και να το κάνουμε.
Γιατί, τίποτα, ίσως, δεν σου προσφέρει μεγαλύτερη χαρά
από το να γνωρίζεις πως κάποιος εκεί έξω χαμογελά ξανά, γιατί εσύ του πρόσφερες
ένα δώρο.
Το μεγαλύτερο δώρο. Τη ζωή του.
