Η ζωή, όπως λέγεται, είναι κάτι πολύ περισσότερο από το να πηγαίνεις σε μία δουλειά, να κάνεις μία οικογένεια, να πληρώνεις λογαριασμούς και φόρους και να πεθαίνεις. Δυστυχώς όμως, στην καθημερινότητα μας έχει τρυπώσει αυτό το σαράκι, η ρουτίνα, που δεν αφήνει περιθώριο για το κάτι διαφορετικό.
Ή, τουλάχιστον,
έτσι πιστεύουμε.
Η εβδομάδα μας αποτελεί έναν
ατελείωτο μαραθώνιο υποχρεώσεων, ευθυνών και διαπραγματεύσεων σε συνδυασμό με
το μοτίβο σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. «Πώς θα καταφέρω αυτό, να ρυθμίσω το
άλλο, να μην ξεχάσω να κάνω εκείνο» και πάει λέγοντας.
Όταν περνάνε μήνες ή και χρόνια
από τη ζωή σου σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο, άντε με καμία έξοδο για ποτό -το πολύ
κανένα δίωρο γιατί δουλεύεις την επόμενη μέρα- τότε μία ξαφνική αλλαγή, είτε
καλή, είτε και όχι, μας πετάει απότομα από το λήθαργο μας, μας
αποπροσανατολίζει και μας αγχώνει.
Τότε, κάνουμε ένα από τα πιο κλασικά λάθη.
Δημιουργούμε ένα δεύτερο μεγαλύτερο πρόβλημα, το οποίο είναι το ερώτημα του πώς
θα λύσουμε το πρώτο πρόβλημα.
Το πρόβλημα, δεν είναι το
πρόβλημα, αλλά η στάση σου απέναντί του. Συνήθως, κάπου εκεί χανόμαστε,
γιατί ποτέ δε σκάει ένα πρόβλημα μόνο του αλλά όλα μαζί και στο μυαλό μας
επικρατεί μία χαοτική κατάσταση. Η καλύτερη λύση σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις,
είναι η απομόνωση.
Κι όμως, αν απομακρύνεις τον
εαυτό σου από το άγχος και το τρέξιμο της καθημερινότητας κι αφιερώσεις μια-δυο
μέρες για τον εαυτό σου, και γενικότερα για να χαλαρώσεις και να ηρεμήσεις,
κάνοντας μόνο πράγματα που σ’ ευχαριστούν, η λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα θα
έρθει πολύ πιο εύκολα.
Πέρα από τη στάση που κρατάμε
απέναντι στις τυχόν αλλαγές και στα προβλήματα, η ρουτίνα αποστραγγίζει την
όποια διάθεση μπορεί να έχουμε και τη θέληση μας να την αξιοποιήσουμε στον
ελεύθερο μας χρόνο.
Αναλωνόμαστε τόσο πολύ σ’ αυτό το
καθημερινό, επαναλαμβανόμενο μοτίβο, το αφήνουμε και μας εξαντλεί κι όταν
πραγματικά έχουμε κάποιο χρόνο, έστω κι ελάχιστο για τους εαυτούς μας, δε μας
έχει μείνει απολύτως κανένα πλέον κουράγιο ώστε ν’ ασχοληθούμε με οτιδήποτε
άλλο, πέρα από το να ξεκουραστούμε.
Περιττό ν’ αναφερθεί κανείς στον αντίκτυπο
που έχει στην ψυχολογία και στα νεύρα μας. Τα οποία, με τη σειρά τους, επηρεάζουν
εμάς, τους γύρω μας και τις σχέσεις μας με αυτούς, οι οποίοι κατά πάσα
πιθανότητα βρίσκονται σε μία ίδια ψυχολογική κατάσταση κι απλά χρειάζονται
κάποιον για να μοιραστούν τα προβλήματα τους.
Αυτό που οφείλεις να κάνεις για
να βοηθήσεις τον εαυτό σου, είναι να πάρεις τα πράγματα ψύχραιμα, να κρατήσεις
τις αποστάσεις σου από κάποια πράγματα ώστε να μην κλατάρεις. Χίλιες φορές να
τα παρατήσεις όλα, να πάρεις λίγο χρόνο για σένα και να επιστρέψεις αργότερα,
παρά να προσπαθήσεις να τα λύσεις όλα ταυτόχρονα.
Επίσης, το να μοιράζεσαι τις
ανησυχίες, τα προβλήματα, την κούραση και τα νεύρα σου με τους κοντινούς σου
ανθρώπους, είναι μία πολύ σημαντική κίνηση. Θα ωφελήσει εσένα, εκείνους αλλά
και τις μεταξύ σας σχέσεις.
Μη φοβάστε να μιλήσετε και να
μοιραστείτε αυτά που σας προβληματίζουν. Και πάνω απ’ όλα, μην αφήνετε κανέναν
και τίποτα να σας τρώει σιγά-σιγά από μέσα προς τα έξω.
Ο μόνος τρόπος για να σε καταπιεί
η ρουτίνα, είναι να την αφήσεις να το κάνει. Όσο βαθιά κι αν σου φαίνονται αυτά
τα νερά, συνέχισε να κολυμπάς και να παίρνεις βαθιές ανάσες.
Όλα είναι δυνατά, αρκεί να μην το
βάζεις κάτω.
