Δευτέρα 8 το βράδυ. Μετά από 10
ώρες δουλειά και άλλες δυο ώρες περίπου μετακίνησης με τα μεταφορικά μέσα στο
χάος της Αθήνας, έχεις κάνει το μπάνιο σου και θέλεις να ηρεμήσεις και να
διώξεις τους δαίμονες από το κεφάλι σου. Δύσκολο αλλά αξίζει να προσπαθήσεις.
Ανοίγεις το Kodi και
ψάχνεις κάτι να δεις να ξεχαστείς. Όχι, δε θα βάλεις πάλι Friends και Big Bang Theory που
ξέρεις μεν ότι θα σε κάνουν να γελάσεις πάλι με τα ίδια πράγματα μετά από οκτώ
εκατομμύρια περίπου επαναλήψεις. Ήθελες να δεις κάτι διαφορετικό κάτι που θα σε
προβληματίσει ευχάριστα.
Κατέβασες μια σειρά για την οποία
σου έλεγαν όλοι ότι αξίζει παραπάνω από τον μέσο όρο. Από τους τίτλους σε
έπιασε εμάς κόμπος στο στομάχι. Έπαιζε στο πιάνο η πιο μελαγχολική μουσική που
είχες ακούσει ποτέ σου, μέσα σε ένα τοπίο θολό από καπνό.
Πάντα σου άρεσαν οι science fiction σειρές και ταινίες, καθώς το να ξεφεύγεις
από την νοσηρή πραγματικότητα ήταν αυτοσκοπός, ένας τρόπος να επιβιώνεις από
όλα τα άσχημα που σε περιτριγύριζαν.
Σε αυτό που έβλεπες τώρα πλούσιοι
αυτάρεσκοι άνθρωποι που είχαν βαρεθεί την καταναλωτική ζωή τους, πλήρωναν
αμύθητα χρηματικά ποσά για να ζήσουν σε μια πόλη. Όχι μια συνηθισμένη
πόλη. Μια πόλη γεμάτη ανδρείκελα, ανθρώπινα ομοιώματα.
Οι επισκέπτες είχαν την
δυνατότητα να ζήσουν κάποιες ώρες δίπλα σε άλλους ανθρώπους. Στην όψη
τουλάχιστον.
Κάτι σαν το Jurassic Park, αλλά αντί οι άνθρωποι να πάνε να δουν
δεινοσαύρους, οι άνθρωποι πήγαιναν να δουν άλλους ανθρώπους.
Σου προκαλούσε δέος η
μαεστρία με την οποία ο σκηνοθέτης σου πλάσαρε την εικόνα των επισκεπτών να αλληλεπιδρούν
με τους οικοδεσπότες του πάρκου. Μπορεί να φαίνεται εύκολο και λογικό γιατί τα
ανθρωποειδή τα υποδύονταν άνθρωποι, αλλά δεν είναι.
Η σκηνή που έβλεπες ένα ρομπότ να
μιλάει με έναν από τους δημιουργούς του, όταν ήταν εκτός του σκηνικού και του
ίδιου του πάρκου, και στα πλαίσια του ίδιου διαλόγου με την πρώτη φωνητική
εντολή να λέει απλά «καλησπέρα» και με την δεύτερη φωνητική εντολή να του λέει
να «γύρισε σε sleep mode» και άμεσα να πέφτει το βλέμμα
του στο κενό και να γίνεται διαστολή της κόρης στο μάτι του, σου
προκάλεσε ανατριχίλα.
Έχοντας δει άπειρες επιστημονικής
φαντασίας σειρές και ταινίες, ήξερες πως το παρήγορο όταν βλέπεις κάτι άσχημο
είναι ότι ξέρεις πως δεν είναι αληθινό, και ότι έχεις την πεποίθηση ότι
κάτι τέτοιο είναι απίθανο έως αδύνατο να συμβεί.
Ήξερες πως έβλεπες απλά μια μορφή
κινούμενης εικόνας με πάρα πολύ καλές ερμηνείες, αλλά αυτή η αίσθηση άγχους που
σου δημιούργησε, αυτό το ρίγος στη σπονδυλική στήλη πως κάτι κακό επίκειται,
ήταν συναισθήματα που δεν μπορούσες να αποτινάξεις με τίποτα.
Ήταν θλιβερό να βλέπεις πόσο
εύκολα κάποιοι απογοητεύονται από αυτά που έχει να τους προσφέρει η
πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να καταφεύγουν ακόμα και ψεύτικο κόσμο.
Σε έναν κόσμο στον οποίο θα
μπορούσαν να σκοτώνουν χωρίς επιπτώσεις (ρομπότ ήταν και για αυτό πλήρωσαν
άλλωστε...), να κλέβουν και να βιάζουν χωρίς επιπτώσεις, και γενικότερα να
βγάζουν τα πιο άγρια και ανώμαλα ένστικτα τους κάνω σε όντα που ενώ ήξεραν πως
δεν είναι άνθρωποι...αυτό δεν τους είναι ικανό να τους απαλλάξει από τις
ευθύνες τους για αυτό που κάνει.
Όταν ασκείς βία σε μια κούκλα για
παράδειγμα για να διοχετεύσεις μέσα από αυτή σου την πράξη το θυμό σου ή όποιο
άλλο βίτσιο έχεις, δεν είσαι άμοιρος ευθυνών.
Η ψευδαίσθηση που βιώνεις ενώ
παράλληλα βρίσκεις ένα χώρο όπου μπορείς να διαπράττεις εγκλήματα ατιμώρητος,
είναι σίγουρα κάτι πολύ πιο ένοχο από τα παιδάκια του Jurassic Park που
απλά ήθελαν να δουν δεινοσαύρους.
Υπάρχουν πολλές αρρωστημένες
ταινίες. Και σειρές. Στις σειρές μάλιστα η νοσηρότητα έχει μεγαλύτερη διάρκεια
γιατί δεν κρατάει 90', αλλά 100 επεισόδια περίπου.
Ο κόμπος που σε έκανε να νιώσεις
στο στομάχι και η ναυτία με την συνειδητοποίηση της φρικαλεότητας του όλου concept του σεναρίου σε έκανε να σταματήσεις
να παρακολουθείς, και να κοιτάς με κενό βλέμμα το άπειρο.
Για περίπου ένα λεπτό.
Πατάς ξανά το play....
