Μερικές φορές, όταν οι αναστολές χαλαρώνουν από ξίδια και
καπνούς, τα χέρια γλιστρούν στο κινητό και σχηματίζουν έναν γνώριμο αριθμό. Μία φωνή πάντα διαθέσιμη περιμένει στην
άλλη άκρη της γραμμής.
Άνθρωποι-ρεζέρβες.
Σου μπαλώνουν την ψυχή, πολλές φορές με πλήρη επίγνωση
της κατάστασης. Μονοπωλούν τον εαυτό τους κι ας ξέρουν πως είναι για ένα βράδυ.
Κι ας ξέρουν πως είναι ένα καπρίτσιο της νύχτας. Πως το
πρωί θα τους βρει να κοιμούνται μόνοι στο διπλό τους κρεβάτι.
Κατεστραμμένες ψυχές που παλεύουν να ενώσουν τη μοναξιά
και τους φόβους τους με κάποιον εξίσου ανασφαλή και τρομοκρατημένο.
Ζουν κατά βάση την νύχτα. Έτσι έμαθαν να επιβιώνουν ˑ στα
σκοτάδια όπου κανένα λάθος δεν είναι κατακριτέο. Εθελοτυφλούν κι αρνούνται να δεχτούν πως είναι κατά συρροή εθελοντικές
ξεπέτες στις ορέξεις του άλλου, μόνο και μόνο για να μην πληγωθούν.
Προτιμούν να παίζουν έναν ρόλο στη ζωή κάποιου, παρά να
παρασιτούν σε πολλές ξένες αγκαλιές.
Είναι, βέβαια και οι άλλοι. Εκείνοι που εν αγνοία τους
ενσαρκώνουν την εύκολη λύση. Είναι οι σαχλοί, οι ρομαντικοί που αναπτύσσουν συναισθήματα.
Παρερμηνεύουν το λίγο ως πολύ και στην τελική καταλήγουν
να τρώνε τα μούτρα τους. Κι όσο πιο πολύ γεμίζουν το στόμα με χώμα, τόσο περισσότερο επιμένουν να διατηρήσουν αυτόν τον
φαύλο κύκλο. Ίσως γιατί βαθιά μέσα τους τρέφουν μια ελπίδα πως ακόμα και οι πιο σκληρές αγκαλιές, κάποτε μπορούν να
βγάλουν άνθη.
Θα ήταν πιο ξεκάθαρα τα πράγματα αν ήμασταν ορθολογιστές.
Αν λέγαμε πως το μόνο που θέλουμε είναι ένα καλό γαμήσι και μία εξηγημένη συμπεριφορά. Αν παραδεχόμασταν πως δεν έχουμε
χρόνο για να χάσουμε τα μυαλά μας για έναν έρωτα. Αν δεν ήμασταν τόσο μαζοχιστές ώστε να θέλουμε να είμαστε καβάτζες ή να
αποζητούμε.
Δυστυχώς, όμως, δεν είμαστε. Ίσως γιατί είναι και της
μόδας να μην ξέρουμε τι θέλουμε.
Ίσως από την άλλη να φταίει και η τάση μας να συνηθίζουμε
πράγματα, καταστάσεις κι ανθρώπους.
Μεγάλο πράγμα η συνήθεια. Ξυπνάς μία συγκεκριμένη ώρα
κάθε πρωί, πίνεις τον ίδιο καφέ σε συγκεκριμένο χρόνο, κάνεις την ίδια διαδρομή κάθε μέρα. Φτάνεις σπίτι, ένα ντους στα
γρήγορα, κάτι να τσιμπήσεις μέχρι να ξανά φύγεις στη δουλειά και έπειτα επιστρέφεις κουρασμένος, χωρίς διάθεση και ούτε
που καταλαβαίνεις πότε σε παίρνει ο ύπνος.
Κάθε μέρα μοιάζει με την προηγούμενη και κάθε επόμενη δεν
έχει τίποτα καινούργιο να τη γεμίσει.
Για μέρες, για εβδομάδες, για χρόνια το ίδιο
ξαναζεσταμένο φαΐ καθημερινότητας. Μέχρι που φτάνεις σε ένα σημείο που κάνεις εμετό και σιχαίνεσαι τη ζωή σου.
Έτσι ήσουν κι εσύ. Λάτρης του προγράμματος και εμμονικός της επανάληψης.
Δε μου οργάνωνες μία μέρα αλλά επτά κι αυτή σου η κακή
συνήθεια με έκανε υστερική, με εγκλώβιζε μέσα στο στενό πηγάδι της πίεσης.
Εγώ ήθελα να πράγματα να είναι πιο απλά. Να με παίρνεις
αγκαλιά όταν γυρίζω κουρασμένη κι ύστερα να κοιμάμαι στα χέρια σου. Το πρωί να ακούω μία «καλημέρα» από κάποιον που
ήξερα ότι το εννοεί και ν’ απολαμβάνω τον πρωινό καφέ μαζί με τη φωνή σου.
Ήθελα να έχω ένα μήνυμα κατά τη διάρκεια της δουλειάς κι
έναν λόγο παραπάνω να ανυπομονώ να σχολάσω.
Να νιώσω την αγάπη που σε ηρεμεί και όχι να αναμένω το
Σαββατοκύριακο για ένα ξερό και αδιάφορο γαμήσι, ίσα-ίσα για να λέω ότι δε λείπει κάτι από τη ζωή μου.
Δε ζητούν άθλους οι άνθρωποι στις σχέσεις. Ένα χάδι, ένα
γλυκόλογο, ένα αστείο post στο ψυγείο. Mία βόλτα, ένα σινεμά.
Όπως κι είναι ελάχιστα τα πράγματα που χαρίζουν πλατιά
χαμόγελα κι ανακούφιση. Μια οδοντόβουρτσα παρατημένη στο μπάνιο, ένα φούτερ στην κρεμάστρα, μια καρδιά υδρατμών στο τζάμι.
Αυτά φανταζόμουν για μας, μα κρατούσα πάντα κρυφές τις
σκέψεις μου γιατί δεν ήταν μέσα στα μεταξύ μας συμφωνηθέντα.
Δεν ήθελα οι κινήσεις μου να δηλώνουν κάτι παραπάνω από
αυτό που εσύ ήσουν διατεθειμένος να δώσεις.
Ένα κορμί διέθετα που όπου κι αν το ακουμπούσαν τα
χέρια σου, πονούσε. Δεν είχα, όμως, δικαίωμα να σου πω ούτε αυτό.
Κι όπως ήταν φυσικό, κάποια στιγμή μπούχτισα. Σταμάτησα
να απαντώ στα μηνύματα, σταμάτησα να είμαι το αποκούμπι ασφαλείας.
Όχι επειδή ήταν μέρος μιας στρατηγικής για να νικήσω,
αλλά επειδή δεν υπήρχε τίποτα σε σένα που να θέλω να κερδίσω.
Ζήτησες εξηγήσεις ενώ η απάντηση ήταν απλή. Για σένα
ήμουν μια καβάτζα και για μένα ήσουν όλα. Κι ο πιο υπομονετικός άνθρωπος κάποτε κουράζεται να νιώθει αδικημένος, δεν
νομίζεις;
Έχει περάσει ήδη καιρός κι επιμένεις να καλείς κάθε βράδυ
τον αριθμό μου. Μόνο που πια έμαθα να πατάω το κουμπί της απόρριψης.
Βγαίνω, πίνω, ξενυχτάω και στο σπίτι δεν μπαίνει κάνεις.
Για λίγες ώρες μόνο, όποτε το θελήσω. Προγραμμάτισα τη ζωή μου τόσο, ώστε να μπορώ να επιβληθώ σε τυχόν έρωτες.
Γι᾽ αυτό σου λέω μην ασχολείσαι και καν᾽ την όσο
προλαβαίνεις .
