Η αναγνώστριά μας Ιωάννα γράφει:
Καλησπέρα. Πήρα το θάρρος να σου γράψω γιατί έχω την
ανάγκη να μοιραστώ τη σκέψη μου και την ανησυχία μου μαζί σου.
Πριν από έξι μήνες γνώρισα κάποιον ο οποίος με
εντυπωσίασε από την πρώτη μέρα. Ο λόγος
του, η αύρα του, η ομορφιά του… Γίναμε ζευγάρι και η λαχτάρα μου, ο έρωτάς μου
γι’ αυτόν μεγάλωνε.
Ανυπομονούσα να τον δω, να είμαι μαζί του. Μόνο εγώ όμως.
Έκανα συνέχεια πράγματα για κείνον και για μας. Μόνο εγώ.
Αυτός κοιτούσε απλά να μένει, να με περιμένει και να με
κρίνει σε ό, τι δεν του φαινόταν σωστό πάνω μου.
Το αποτέλεσμα ήταν να στενοχωριέμαι, να μαζεύομαι, να μη
δίνω άλλο. Όταν συζητούσαμε, φώναζε διαρκώς και δε με άκουγε, επειδή με
διέκοπτε.
Απορούσα τι έκανα λάθος συνεχώς κι ήμασταν έτσι.
Το πάλευα, προσπαθούσα. Σήμερα απλά δεν είμαστε μαζί.
Σταμάτησα να προσπαθώ, να πηγαίνω και να μην κάνει τίποτα για μας.
Άραγε δεν ήμουν αρκετή γι’ αυτόν; Ήμουν λίγη;
Πολλές μέρες σκέφτομαι. Έκανα κάτι λάθος εγώ ή απλά δε με
θέλησε ποτέ;
Πώς μπορώ να το διαχειριστώ; Μπορεί κάθε μέρα να
διαχειριζόμαστε θέματα της καθημερινότητας, αλλά στα αισθήματα είναι αλλιώς...
Ο σύμβουλος ψυχικής υγείας Σπύρος Θεοδώρου απαντά:
Αγαπητή Ιωάννα,
Όπως θα σου έλεγα αν αυτή η κουβέντα γινόταν στο γραφείο
μου, σ’ ευχαριστώ που μου δίνεις την εμπιστοσύνη σου για το ζήτημα αυτό που σε
απασχολεί, και θα προσπαθήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο να σε βοηθήσω να
αισθανθείς καλύτερα και, γιατί όχι, να δεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά…
Κατ’ αρχάς, αυτό που αντιλαμβάνομαι απ’ το κείμενό σου
είναι ότι είσαι ακόμα επηρεασμένη από τη γνωριμία αυτή, διατηρείς μία (απόλυτα
φυσιολογική) συναισθηματικότητα και ένα αίσθημα αδικίας, μία αίσθηση αδικαιολόγητης
απώλειας και ένα «γιατί ρε γαμώτο;»
Επίσης νιώθω ότι στην κατάσταση που περιγράφεις, ήσουν
μάλλον μόνη σου.
Αν έχω άδικο εδώ, συγχώρεσέ με, αλλά δε μπορώ παρά να
παρατηρήσω ότι, όπως λες, μόνο εσύ έκανες προσπάθεια, και μόνο εσύ επένδυσες
ουσιαστικά στη σχέση αυτή.
Φαίνεται ότι το άτομο που περιγράφεις (για το οποίο θα
ήταν πολύ βοηθητικό εάν είχα μερικές παραπάνω πληροφορίες) σου προκάλεσε έναν
έντονο ενθουσιασμό, μία έλξη που σε συνεπήρε και στο τέλος σε απογοήτευσε.
Τελείωσε, όμως, εκεί ο ρόλος του; Το μόνο που είχε να σου
προσφέρει ήταν μία εικόνα; Την ικανότητα στο λόγο; Ή μήπως αυτό που αποκαλείς
«αύρα»;
Κατανοώ απόλυτα το πόσο γοητεύτηκες από εκείνον. Πιθανόν
να ήταν η πρώτη φορά που έβρισκες κάποιον με αυτά τα προσόντα και θα ήταν
δύσκολο για σένα να τον αγνοήσεις.
Παρ’ όλα αυτά…
Αν εξαιρέσουμε την ομορφιά, τι μένει; Αν σταματήσει ο
όμορφος λόγος, αν πάψει να μας εντυπωσιάζει η «αύρα», τι έχουμε απέναντί μας;
Ουσιαστικά, τι είναι αυτό που σου λείπει;
Οι ερωτήσεις αυτές σκοπό έχουν να σε κάνουν να δεις τι
είναι αυτό που ζητάς σε ένα σύντροφο. Δε σε κρίνω ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος
για τις επιλογές σου, οπότε μην το πάρεις έτσι σε καμία περίπτωση…
Υπάρχει όμως η πιθανότητα να έχεις ως προτεραιότητα
στοιχεία επιφανειακά; Υπάρχει το ενδεχόμενο να βασίζεις τις επιλογές σου σε όσα
βλέπεις και ακούς σε επιφανειακό επίπεδο, χωρίς όμως να «σκάβεις» λίγο
βαθύτερα;
Βλέπεις, η πρώτη εικόνα κάποιου είναι κάτι σαν
«διαφήμιση». Δε θα σου δείξει απευθείας τα αρνητικά του στοιχεία, αλίμονο…
Αυτό που είδες, όμως, αν και δεν ήταν κάτι ψεύτικο, δεν
ήταν ολόκληρη η εικόνα.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν εσύ η ίδια έπλασες την υπόλοιπη
εικόνα, ελπίζοντας και περιμένοντας να ανακαλύψεις κι άλλα στοιχεία που θα σου
άρεσαν στον άνθρωπο αυτό.
Αντ’ αυτού, είδες ότι ο χαρακτήρας και η προσωπικότητά
του δεν ήταν ταιριαστά με τη δική σου. Διαπίστωσες ότι κάτω απ’ την εικόνα που
σε εντυπωσίασε υπάρχει κάτι που σε πληγώνει.
Πόσο δίκαιο είναι όμως για σένα να κατηγορείς τον εαυτό
σου για κάτι για το οποίο δεν έχεις ευθύνη;
Πόσα να κάνεις πια για κάποιον ο οποίος φαίνεται να μη
θέλει να βρίσκεται εκεί όπου βρίσκεται;
Πόσο να παλέψεις να επικοινωνήσεις με κάποιον ο οποίος δε θέλει να
επικοινωνήσει;
Αλίμονο αν δε μένουν οι άνθρωποι αυθόρμητα στις σχέσεις
τους, αλίμονο αν πρέπει κάθε φορά να αγαπιούνται οι άνθρωποι με όρους.
Ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι, το μόνο πράγμα για το οποίο
ίσως να φέρεις μία κάποια ευθύνη, είναι το ότι παρασύρθηκες απ’ τον ενθουσιασμό
σου και προσπάθησες να χτίσεις μία σχέση. Μόνη σου, όπως λες.
Δε χτίζονται οι σχέσεις από έναν…
Αλήθεια, νιώθεις ακόμα «λίγη»;
Πόσο αδικείς τον εαυτό σου; Πόσο λίγο αναγνωρίζεις τις
προσπάθειές σου; Και φυσικά, πόσο πιθανό είναι να αδικήσεις κάποιον άλλο στο
μέλλον, επειδή θα έχεις μία τέτοια εικόνα των σχέσεων στο μυαλό σου;
Ελπίζω να αισθάνθηκες καλύτερα, κι από εδώ και μπρος να
πάνε όλα καλά. Αν χρειαστείς οτιδήποτε άλλο, ξέρεις πού θα με βρεις.
