«Πρόσεχε τις σκέψεις σου,
γίνονται λέξεις.
Πρόσεχε τις λέξεις σου, γίνονται
πράξεις.
Πρόσεχε τις πράξεις σου, γίνονται
συνήθειες.
Πρόσεχε τις συνήθειές σου,
γίνονται ο χαρακτήρας σου.
Πρόσεχε το χαρακτήρα σου, γιατί
γίνεται η μοίρα σου»
Με αφορμή αυτό το απόφθεγμα -που
παρεμπιπτόντως άλλοι αποδίδουν σε ανατολική φιλοσοφία κι άλλοι στη Μάργκαρετ
Θάτσερ- αρχίσαμε να συζητάμε για το πώς προσεγγίζει και διαμορφώνει ο καθένας
μας τη ζωή του. Κάποιοι το αποκαλούν νόμο της έλξης, ενώ μια λαϊκή ρήση λέει
πως ό,τι σπείρεις θα θερίσεις.
Ποιος είπε, λοιπόν, ότι η μοίρα,
το πεπρωμένο, το κάρμα ή όπως αλλιώς θέλει να το ονομάσει ο καθένας δεν είναι
στα χέρια μας; Κάθε άλλο. Εξαρτάται κατά πολύ, αν όχι αποκλειστικά, από εμάς
τους ίδιους.
Η θετική ή αρνητική προσέγγιση
της ζωής μας παίζει καθοριστικό ρόλο στο πώς τελικά τη βιώνουμε. Επιλέγουμε τη
δράση ή την αδράνεια;
Ο λαός λέει: «Ενός κακού μύρια
έπονται».
Τυχαίο, λέτε; Καθόλου.
Όντας αρνητικά φορτισμένοι με τη
μία «στραβή» που προκύπτει, αναμενόμενο είναι να ακολουθήσουν κι άλλα δυσάρεστα
γεγονότα, αφού από εκείνη τη στιγμή έχουμε επικεντρωθεί και συντονιστεί απόλυτα
με το δυσάρεστο συμβάν.
Σαχλαμάρες, θα μου πεις. Για
σκέψου το όμως λίγο καλύτερα. Πόσες φορές «έτυχε» ευχάριστα ή δυσάρεστα
γεγονότα να διαδέχονται το ένα το άλλο σαν ντόμινο;
Στα ευχάριστα πετάς στα ουράνια,
θεωρώντας τον εαυτό σου απίστευτα τυχερό απολαμβάνοντας το «μάννα εξ ουρανού».
Αντίστοιχα, στα δυσάρεστα καταριέσαι τη μοίρα σου, το σύμπαν, τον ανάδρομο Ερμή
και τον ασκό του Αιόλου που άνοιξε κι οι άνεμοι σε πήραν και σε σήκωσαν.
Πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι το
σύμπαν ή οποιαδήποτε ανώτερη δύναμη συνωμοτεί υπέρ ή κατά σου; Και ποιος είσαι
δηλαδή για να ασχολείται ολάκερο το σύμπαν μαζί σου;
Δε θέλω να σου χαλάσω το όνειρο,
αλλά όλα ξεκινούν από τον τρόπο που σκέφτεσαι και λειτουργείς στην
καθημερινότητά σου. Αναρωτιέσαι γιατί μπλέκεις συνεχώς με κάφρους ή
χαζογκόμενες; Μάντεψε: τους τραβάς, τους μαγνητίζεις (όχι, δεν είναι μύθος ο
μαλακομαγνήτης).
Απορείς που όποιος θέλει χάρη
τρέχει σε σένα; Αν δε λες όχι ποτέ και σε κανέναν, τότε άδικα απορείς. Δεν
έχεις βάλει όρια; Σου ‘χω νέα: θα πάψει να σε εκμεταλλεύεται ο καθένας, όταν
εσύ σταματήσεις να το επιτρέπεις.
Με τούτα και με εκείνα
λοιπόν αποφασίζεις επιτέλους να αλλάξεις στάση ζωής. Φαινομενικά, η ιδέα σου
έρχεται έτσι απλά. Ουσιαστικά όμως κάτι σε ωθεί να το κάνεις, κάτι σαν τα
παραπάνω παραδείγματα.
Έτσι ξυπνάς ένα πρωί έτοιμος να
αναλάβεις δράση, αφού έχεις μπουχτίσει πια αναβολές. Βλέπεις γύρω σου ένα σωρό
δεινά, κόσμο βουτηγμένο στις δυσκολίες και τον καθένα, ακόμα και τον εαυτό σου,
χαμένο στα ζόρια του.
Είναι στιγμές που θαρραλέα
δηλώνεις ότι από αύριο θα αλλάξεις στάση και συμπεριφορά, θα τελειώσει πια αυτή
η ιστορία, κι άλλα τέτοια βαρυσήμαντα. Το υποστηρίζεις σθεναρά, αφού όντως το
έχεις ανάγκη, αλλά τζίφος, πάλι αναβολή. Αφήνεσαι να βαλτώνεις μες τη ρουτίνα
που εσύ έχεις διαμορφώσει με τις επιλογές σου.
Σκέφτεσαι πως οι αποφάσεις
χρειάζονται δύναμη, μα δειλιάζεις. Ναι, χρειάζεται δύναμη, μα πιο πολύ
απαιτείται θέληση. Αν το θες πολύ, θα την πάρεις τη ριμάδα την απόφαση.
Εναλλακτικά, πολύ αποτελεσματικά λειτουργεί κι ένα γερό ταρακούνημα, όπως μια
απώλεια, ένα πρόβλημα υγείας, ή κάποιο εξωτερικό ερέθισμα, τέλος πάντων, που σε
σπρώχνει να τη φας τη φλασιά σου.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή έχεις
ωραιότατα βολευτεί στη θέση του θεατή, του παρατηρητή. Έχεις αφεθεί με μεγάλη
επιτυχία στη φθορά, εσωτερική ή εξωτερική, που έχει προκύψει από τι άλλο: τις
δικές σου επιλογές.
Σαφώς είναι πιο βολικό να
κάθεσαι, κλαίγοντας τη μοίρα σου και την άτιμη κοινωνία που πάει κατά διαόλου,
αντί να σηκωθείς από τα ζεστά σου αυγουλακια και να πετάξεις από πάνω σου
επιτέλους τον πολυφορεμένο μανδύα της μίζερης και ψυχοφθόρας σου ρουτίνας.
Αν αναρωτιέσαι πού θα βρεις τη
δύναμη για ριζικές αλλαγές που θα σε αφήσουν να ανασάνεις ελεύθερα, να
χαμογελάσεις, αλλαγές που θα αναπτερώσουν το ηθικό σου, θα συμβάλλουν να
ανακτήσεις το κέφι σου, τη χαμένη σου αυτοπεποίθηση και θα ωφελήσουν την ψυχική
και σωματική σου υγεία, κοίτα τον καθρέπτη σου.
«Γίνε η αλλαγή που εύχεσαι να
δεις στον κόσμο», είπε ο Ralf Keyes. Ξεκίνα λοιπόν από σένα. Σεβάσου και αγάπα τον
εαυτό σου αλλά και όσα επιθυμείς πραγματικά, είτε αυτό είναι μια καλύτερη
δουλειά είτε παγκόσμια ειρήνη. Ένα κοινωφελές έργο, μια εθελοντική εργασία, μια
νέα δραστηριότητα, ακόμη και στροφή καριέρας ή μετακόμιση, το αποτέλεσμα
σίγουρα θα είναι ωφέλιμο τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Η φλασιά έρχεται σε μία στιγμή,
σαν ένας διακόπτης να γυρίζει μέσα σου. Τα οφέλη όμως παρουσιάζονται σταδιακά.
Λίγο-λίγο βλέπεις να μπαίνουν σε τροχιά βελτίωσης οι καταστάσεις γύρω σου,
απλώς και μόνο επειδή τόλμησες να κάνεις εκείνο το βήμα που τόσο φοβόσουν.
Είναι γεγονός πως το βόλεμα είναι
ένας δυνατός μαγνήτης που σε κρατάει στάσιμο, σε ένα βάλτο μιζέριας,
κακομοιριάς, γκρίνιας, κριτικής και αυτομαστιγώματος.
Κάθε μέρα γεμάτη υποχρεώσεις προς
διεκπεραίωση, ευθύνες που αναλαμβάνεις για να μη χαλάσεις χατίρια ενώ δεν
προλαβαίνεις, χάρες που κάνεις γιατί δεν έμαθες να λες όχι. Σαν να λέμε, όρια
που δεν έβαλες ποτέ, γιατί έμαθες να λες ναι και να είσαι καλός με όλους, καθώς
πρέπει. Για τον εαυτό σου, φυσικά, ούτε λόγος.
Ποιος νομίζεις ότι θα βάλει όρια
στη ζωή σου, αν όχι εσύ; Ποιος θα σε αγαπήσει και θα σε φροντίσει, αν δεν το
κάνεις πρώτα από όλους εσύ; Ποιος θα θέσει προτεραιότητες στη δική σου ζωή, αν
δεν το κάνεις εσύ; Ποιος θα διαμορφώσει την καθημερινότητά σου, αν όχι εσύ; Πώς
θα κάνεις τον κόσμο καλύτερο, αν δε γίνεις πρώτα εσύ ο ίδιος;
Για τη δική σου ζωή, αλλά κι επί
παντός επιστητού, πολλοί θα βρεθούν να ασκήσουν κριτική, όμως μονάχα εσύ θα
κάνεις την ανασκόπηση και τον απολογισμό σου.
Σταμάτα να μένεις θεατής, κάνε
την αυτοκριτική σου, σκέψου θετικά, κάνε τις επιλογές σου υπεύθυνα, ζήσε τις
στιγμές με όλη τους την ένταση, βάλε κι εσύ το λιθαράκι σου σε αυτόν τον κόσμο
και εκμεταλλεύσου στο έπακρο το χρόνο σου σε αυτή τη ζωή. Μέχρι την επόμενη,
φρόντισε να έχεις γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου και, γιατί όχι,
παράδειγμα προς μίμηση.
