Τον γύρο του ελληνικού διαδικτύου και των Μ.Μ.Ε. έχουν
κάνει από χτες τα τρία βίντεο που δημοσιοποιήθηκαν με τον ξυλοδαρμό της 16χρονης
μαθήτριας από τις δύο συνομήλικές της στη Λεμεσό.
Δε θέλω να σταθώ τόσο πολύ στο ίδιο το συμβάν, το οποίο
βρίσκεται πια στα χέρια του νόμου και μου γεννά πολλές απορίες παρακολουθώντας
προσεκτικά τα οπτικοακουστικά ντοκουμέντα, όσον αφορά τα πραγματικά κίνητρα της
επίθεσης και την απουσία της γονεïκής μέριμνας αμφοτέρων πλευρών.
Μιας όμως και πέρασα αρκετό χρόνο παρατηρώντας τα προφίλ
των τριών πρωταγωνιστριών, των σελίδων-ομάδων που ασχολήθηκαν με το επεισόδιο
καθώς και των διάσπαρτων social
media commentators, ας επικεντρωθούμε στον
όχλο και στην πρωτοβουλία του να παίρνει την εξουσία -πάντοτε τη διαδικτυακή,
γιατί τα αρχίδια φτάνουν μέχρι το πλήκτρο του enter- για την απονομή δικαιοσύνης.
Ο βλάκας είναι ένας ανόητος με πρωτοβουλία. Εν έτει 2016,
είναι ένα ανθρωπάριο που πατώντας πάνω στο δικαίωμά του περί ελευθερίας γνώμης
κι έκφρασης, ανεβαίνει στο βήμα, οπλίζει τα δάχτυλα, τα τοποθετεί στο πληκτρολόγιο
και τα αφήνει να κυλήσουν ελεύθερα πάνω στα γράμματα, ξαμολώντας ένα γραπτό,
καρκινικό λογύδριο που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ρητορική μίσους.
Πολλοί βλάκες μαζί συνιστούν τον όχλο. Ένα συνονθύλευμα
σκατού, απόψεων και μπόχας γιατί περί αυτού και μόνο πρόκειται.
Οι ενήλικοι, κατασταλαγμένοι, ακριβοδίκαιοι και ώριμοι
άνθρωποι, των οποίων «το δικό τους το παιδί θα είχε βρεθεί στο χώμα» αν έκανε
κάτι τέτοιο, οι υποτιθέμενοι νέοι που κατεβαίνουν και διαδηλώνουν συχνά-πυκνά
περί ισότητας, περί κακοποίησης, περί βίας, ήταν οι ίδιοι που μπήκαν στη
διαδικασία να ευχηθούν ψόφο, καλό καρκίνο, να προτρέψουν ομαδικό βιασμό των
θυτών, έτσι για παραδειγματισμό.
Ήταν οι ίδιοι που δε δίστασαν να κοινοποιήσουν τα
προσωπικά στοιχεία των κοριτσιών για να γίνει συλλογικό ντου κατάρας σε κάθε τους
φωτογραφία κι ήταν οι ίδιοι που έφτασαν στο σημείο να φέρουν στο φως του «λαϊκού
δικαστηρίου» που ονομάζεται Facebook
μέχρι
και το προσωπικό κινητό και σταθερό των δύο «νταήδων» του σχολείου.
Ποια ήταν, λοιπόν, η αντίδρασή τους; Μα η πιο φυσική! Bullying απέναντι
στο bullying. Ένας
νέος κύκλος βίας, πολύ πιο σκληρός, πολύ πιο εξοργιστικός γιατί εδώ δεν έχουμε
να λύσουμε τη διαφορά «γιατί έστειλες στο αγόρι μου μήνυμα», αλλά το πώς
μπορείς να είσαι τόσο μαλακομπούκωμα απέναντι σε μια κατάσταση για την οποία, επικριτή, είσαι εσύ υπεύθυνος.
Εσύ που με τη δική σου νοοτροπία και βλαχιά ανακυκλώνεις
την αμορφωσιά σου, φανατίζεις, ζητάς αίμα και θάνατο (ή τον εύχεσαι), αντί να
μάθεις τρόπους και να μπεις στη διαδικασία να τους περάσεις και στα παιδιά σου.
Ναι, φταις εσύ για αυτή την κατάντια. Γιατί το μόνο που
ξέρεις να κάνεις καλά, είναι να βολεύεις τον κώλο σου στη στριφογυριστή καρέκλα
του γραφείου σου, να φοράς τα άμφια της αγιοσύνης και να κρατάς και το σφυράκι
του εισαγγελέα, χτυπώντας την ετυμηγορία. Ποιος ξέρει; Ίσως επειδή ήσουν τόσο
στουρνάρι κι έχεις απωθημένα να γίνεις Πόντιος Πιλάτος.
Ίσως γιατί είσαι
τόσο αποτυχημένος σαν άνθρωπος και δε σέβεται κανένας τη γνώμη σου στον αληθινό
κόσμο και βρίσκεις παρηγοριά στην κάστα των υπολοίπων ηλιθίων, που ουρλιάζετε
σαν ουρακοτάγκοι σε περίοδο οίστρου.
Ίσως πάλι γιατί βλέπεις κάτι γνώριμο σε αυτά τα κορίτσια.
Ένα κομμάτι του εαυτού σου που πολύ ευχαρίστως θα έβγαζες προς τα έξω, αν δε σε
δέσμευε το κοινωνικό σου προφίλ και η εικόνα του καθωσπρέπει «κυρίου» ή
«κυρίας».
Ζηλεύεις και οργίζεσαι που δεν μπορείς κι εσύ να είσαι
έτσι. Απόδειξη; Το ότι στην πρώτη ευκαιρία δε διστάζεις να το δηλώσεις πως
είσαι ένας βάρβαρος, σκατόψυχος που διάκειται αρνητικά σε ανήλικα παιδιά
κατηγορώντας τα για τη συμπεριφορά τους.
Μια συμπεριφορά την οποία εσύ ο ίδιος έχτισες
πετραδάκι-πετραδάκι με τα ερεθίσματα που του δίνεις τόσο από τα postαρίσματά σου ανά καιρούς, τόσο από τον
λαμογίστικο τρόπο που φέρεσαι στη ζωή σου, όσο από την παιδεία που παραδίδεις
στο σπίτι σου και στην αμυντική στάση σου απέναντι στην παιδεία που δε δίνεται στο
παιδί σου, όταν το λαμβάνει το σχολείο.
Ένα παιδί δε φυτρώνει μόνο του, δε διαμορφώνεται
λανθασμένα όταν ανοίγεις το στόμα σου και του μιλάς. Όταν το παρακολουθείς,
όταν το σέβεσαι, όταν δεν πας να το κάνεις σαν τα μούτρα σου. Κι όχι, όσο
έξυπνο και να είναι, θα σε χρειαστεί δίπλα του σε όλη τη διάρκεια του
πλασίματός του, ακόμη κι όταν εσύ θεωρήσεις πως μεγάλωσε.
Δεν είναι να πιστεύεις πως υπάρχουν παιδιά φύσει
αιμοβόρα.
Το κακό σκυλί βγαίνει από τη μήτρα της κακιάς σκύλας,
όπου σκύλα είναι η ίδια η κοινωνία. Αν ο κόσμος που διαμορφώνεις έχει νύχια, δόντια
και δαγκώνει, με αυτά τα εργαλεία μαθαίνεις και στο κουτάβι να επιβιώνει.
Πράγματα που θεωρείς ξεσπάσματα ρουτίνας όπως ένα χαστούκι
στη γυναίκα σου, μούντζα και νταηλίκια στο φανάρι του δρόμου, ένα «άντε
γαμήσου» στη μάνα σου, μια εξευτελιστική εκδίκηση στο συνάδελφό σου στη δουλειά
κι η νοοτροπία να μη συζητάς πολιτισμένα σε μια κουβέντα, ή και καθόλου, είναι
μικρά σκουπίδια που παρατάς κάθε μέρα σε κάθε στενάκι της ζωής σου. Μην απορείς
γιατί το κάθε παιδί πάει και τα μαζεύει. Εσύ τα άφησες, κάποιες φορές ίσως κι
επίτηδες.
Κατέβασε, λοιπόν, τον εαυτό σου από το εικόνισμα.
Παραδέξου πως είσαι ηλίθιος και δούλεψε ώστε να γίνεις κάτι καλύτερο από αυτό.
Οι μελανιές και ο θάνατος κάθε θύματος bullying φέρουν,
φίλε μου, και τη δική σου υπογραφή.
Αν είσαι επιμένων βλάκας, διαβάζοντας το άρθρο θα ξεκινήσεις
την παπάρα, γιατί η συνήθεια είναι κάτι που αγαπάς και δε θες να αλλάξει.
Σου έχω μια συμβουλή σε αυτή την περίπτωση: Πάρε φόρα και
χτύπα το κεφάλι σου στον τοίχο.
Ίσως τότε στρώσει και γίνει χρήσιμο.
