Είναι ο καλύτερός σου σύμμαχος. Ο
συνοδοιπόρος σου στη ζωή. Το άτομο που, όταν όλα πάνε στραβά, σου σκουντάει την
πλάτη και σου δίνει δύναμη να ξανασηκωθείς. Όχι, δεν αναφέρομαι στον έρωτα της
ζωής σου. Αναφέρομαι σε σένα και στον εαυτό σου.
Τον κουβαλάς μαζί σου όλα αυτά τα
χρόνια. Όπου κι αν πας, ό,τι κι αν κάνεις πάντα είναι εκεί. Μπορεί να μην τα
πάτε καλά μεταξύ σας, μπορεί ορισμένες φορές να τον θεωρείς βάρος, αφού ο
καημένος κουβαλάει όλες σου τις ανασφάλειες, μπορεί να τον θεωρείς άχρηστο, αφού
ποτέ δεν καταφέρνει να κάνει κάτι αρκετά καλά.
Όμως ένα είναι το σίγουρο. Εσείς
οι δύο πρέπει να κάνετε μια σοβαρή συζήτηση και να συμφιλιωθείτε μεταξύ σας. Κι
ύστερα ν’ αγαπηθείτε, αν νιώθεις ότι κάπου στην πορεία το χάσατε ή αν δεν
είχατε βιώσει ποτέ έτσι κι αλλιώς αυτό το συναίσθημα.
Το πρώτο βήμα για να χτιστεί μια
βαθιά και ουσιαστική σχέση είναι η ειλικρίνεια. Το ξέρω, είναι δύσκολο, αλλά
πρέπει ν’ αρχίσεις να κοιτάς τον εαυτό σου κατάματα και να του λες την αλήθεια.
Να δίνεις χρόνο στον εαυτό σου, να
τον εξερευνάς κι ύστερα να τα λέτε μεταξύ σας. Να του εξομολογείσαι όλα αυτά
για τα οποία είσαι περήφανος, αλλά κυρίως αυτά για τα οποία δεν είσαι. Να του
μιλάς για τις επιτυχίες σου, αλλά κυρίως για τις αποτυχίες σου. Να του μιλάς
για τα προτερήματά σου, αλλά κυρίως για τα ελαττώματά σου.
Μπερδεύτηκες λιγάκι, ε; Είπαμε ν’
αγαπήσεις· όχι να μισήσεις τον εαυτό σου θα μου πεις. Κι έχεις δίκιο. Όμως
σκέψου. Πόσο εύκολο είναι να είσαι αντικειμενικός κριτής του εαυτού σου; Να τον
ξεγυμνώνεις και να βλέπεις όλα του τα άσχημα;
Είναι βέβαια πολύ εύκολο όταν
πρόκειται για τους άλλους, να κρίνεις σκληρά και να βλέπεις παντού τα λάθη.
Πρέπει να μάθεις, όμως, να κοιτάς
στον καθρέφτη, όταν αντιμετωπίζεις τις αποτυχίες σου και να αναλαμβάνεις την
ευθύνη των πράξεών σου. Κι όταν έρχονται οι επιτυχίες, να κοιτάς και λίγο έξω
απ’ το παράθυρο, τους άλλους που σε βοήθησαν, την τύχη που ίσως σου έκλεισε το
μάτι.
Το φαινόμενο του παραθύρου και
του καθρέφτη είναι χαρακτηριστικά μεγάλων ανθρώπων, ταπεινών, που διακατέχονται
από μεγάλη αποφασιστικότητα κι επιμονή.
Αφού κάνεις αυτό το πολύ δύσκολο
πρώτο βήμα, φρόντισε ν’ αξιοποιήσεις τα όσα έμαθες.
«Να αποδέχεσαι τον εαυτό σου όπως
είναι», θ’ ακούσεις να σου λένε. «Κάν᾽το και θα σκοτώσεις κάθε ευκαιρία να
γίνεις καλύτερος», θα σου πω εγώ.
Η έννοια της αποδοχής, εμπεριέχει
και μια δόση παραίτησης.
«Έτσι είμαι και με αγαπάω γι’
αυτό που είμαι», λένε πολλοί. Αυτή η εγωιστική δήλωση σημαίνει πως είμαι τόσο
τεμπέλης, που επειδή βαριέμαι να κάνω την οποιαδήποτε προσπάθεια να εξελιχθώ,
τα βρίσκω «και καλά» με τον εαυτό μου κι ύστερα εφησυχασμένος, κάθομαι στη
γωνίτσα μου, απλός θεατής των γεγονότων.
«Μέχρι εκεί μπορώ», θα πιάσεις
τον εαυτό σου να λέει συχνά-πυκνά, στην προσπάθειά του να αποφύγει κάθε έξτρα
δόση κόπου. Λάθος.
Μπορείς πολλά περισσότερα από
αυτά που έχεις επιτρέψει στον εαυτό σου να νομίζει. Και το μόνο που σε χωρίζει
από το να τα καταφέρεις, είναι τα όρια που έχεις θέσει εσύ ο ίδιος. Το τείχος
που έχεις υψώσει, χτισμένο με ανασφάλειες, έλλειψη αυτοπεποίθησης και βαρεμάρα.
Είσαι τόσο καλός, όσο εσύ αποφασίσεις.
Αν ο Einstein, για παράδειγμα, είχε απογοητευτεί
από τους δασκάλους του που τον θεωρούσαν χαζό και είχε πει μέχρι εκεί μπορώ, δε
θα είχες ακούσει καν τη θεωρία τη σχετικότητας.
Βλέπεις όλους αυτούς τους
μεγάλους, τους πετυχημένους ανθρώπους στη ζωή σου και σκέφτεσαι, απλά έχουν το
χάρισμα. Ίσως και να το έχουν. Έχεις όμως ποτέ αναρωτηθεί πόσα έχουν θυσιάσει
και πόση ενέργεια έχουν αφιερώσει για να φτάσουν εκεί που είναι;
Φυσικά, αυτό δε σημαίνει πως
πρέπει να ζεις συνεχώς με το άγχος της τελειότητας και της ανεπάρκειας. Αυτό
που λέω, είναι πως πριν παραιτηθείς από κάτι που φαίνεται δύσκολο, σιγουρέψου
ότι έκανες ότι μπορούσες για να το πετύχεις.
Αφού, λοιπόν, έχεις κατανοήσει
πόσο σημαντική είναι η έννοια της εξέλιξης για να φτάσεις στην καλύτερη έκδοση
του εαυτού σου, πρέπει να μάθεις και να εκφράζεσαι. Βάλε ένα ποτάκι, χαλάρωσε,
άναψε τσιγάρο και κάτσε στην καρέκλα της ψυχανάλυσης.
Πες στον εαυτό σου τι σε κάνει
χαρούμενο, τι σε απογοητεύει, τι σε κάνει ευτυχισμένο και τι σε εξοργίζει. Τι πραγματικά
αισθάνεσαι για τους γύρω σου και τις καταστάσεις τις οποίες βιώνεις. Απλά και
ξεκάθαρα. Χωρίς αγκιστρώσεις από στερεότυπα και κοινωνικά αποδεκτές απαντήσεις.
Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα μάθεις να
μην αγνοείς τη φωνή που μιλάει μέσα σου και πασχίζει να σε κάνει να της δώσεις
λιγάκι σημασία. Να μάθεις ν’ ακούς το ένστικτό σου και οι αποφάσεις σου πέρα
από τη λογική να οδηγούνται και από συναισθηματική αυτογνωσία.
Κι ύστερα, θα δεις αυτό το
χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπό σου, εκείνο που σου λέει ότι έκανες το σωστό.
Όχι το σωστό για την κοινωνία, ή με βάση τα στατιστικά και τους υπολογισμούς,
το σωστό για σένα.
Τέλος, επειδή το να χτίσεις γερά
θεμέλια αγάπης με τον εαυτό σου, δεν είναι και τόσο απλή υπόθεση, να μάθεις να
τον επιβραβεύεις. Να τον ξεκουράζεις και να τον πηγαίνεις εκδρομές στη φύση
μετά από την εξαντλητική βδομάδα στο γραφείο.
Μετά από κάθε αγχωτική μέρα που
τα φέρνεις όλα εις πέρας να του λες: «Μπράβο. Είμαι περήφανος για σένα». Να του
κάνεις δωράκια μετά από κάθε δύσκολο στόχο που κατάκτησες.
Το μεγαλύτερο, όμως, δώρο που
οφείλεις να του κάνεις, είναι να μάθεις να τον αγαπάς πραγματικά. Και κάθε
βράδυ να κοιμάστε αγκαλιασμένοι και γαλήνιοι, γιατί τα έχετε βρει μεταξύ σας κι
ότι κι αν έρθει στο μέλλον, ξέρεις ότι μαζί θα τη βρείτε την άκρη.
