Μία βαλίτσα, τα πτυχία και τη
δίψα για ένα νέο ξεκίνημα. Αυτά πάνω-κάτω παίρνει ο κάθε ένας από όλους όσους
αποφασίζουν να φύγουν απ’ την Ελλάδα και να βάλουν ένα τέλος σε αυτό που ζουν.
Κανένα τέλος δεν είναι εύκολο.
Ειδικά όταν αυτό προέρχεται από ανάγκη κι όχι από εθελούσια απόφαση. Πολλοί
είναι εκείνοι που πιστεύουν πως το βασικότερο κίνητρο της μετανάστευσης είναι
οικονομικό. Τα λεφτά είναι απλά νούμερα. Η ανάγκη είναι βαθύτερη και ουσιαστικότερη.
Η ανάγκη του κάθε ανθρώπου να ζει
με αξιοπρέπεια και όχι μετά βίας να επιβιώνει. Ναι, είναι δύσκολοι οι καιροί
και σίγουρα δεν περιμένεις να βρεις δουλειά αμέσως μόλις τελειώσεις τη σχολή
σου. Εντάξει, θα κάνεις και ένα σκόντο ως προς το αντικείμενο της δουλειάς που
ψάχνεις, μιας και το να βρεις δουλειά σχετική με το πτυχίο σου φαντάζει όνειρο
θερινής νυκτός. Ευτυχώς ή δυστυχώς όμως, η αξιοπρέπεια δεν επιδέχεται εκπτώσεις.
Γιατί, όπως και να το κάνουμε, με
498 ευρώ -σύμφωνα με τα νέα μέτρα- βασικό μισθό στους νέους, η αξιοπρέπεια σου
πάει περίπατο. Αυτομάτως καταδικάζεσαι να ζεις απ’ αόριστον με τους γονείς σου,
χωρίς προσωπικό χώρο και ανεξαρτησία. Πώς να πληρώσεις νοίκι, νερό, θέρμανση,
τηλέφωνο και ηλεκτρικό με 500 ευρώ και να σου περισσέψουν και για να ψωνίσεις;
Καταντήσαμε να ζούμε δύο και τρεις οικογένειες με ενίσχυση από τη σύνταξη των
γονιών μας.
Κι όλα αυτά τη στιγμή που οι
αγαπητοί βουλευτάδες μας, απολαμβάνουν τους τετραψήφιους μισθούς τους
ενισχυμένους με τα εκάστοτε παχυλά επιδόματα. Παραγωγή έργου μηδέν.
Το μόνο που πραγματικά τους
απασχολεί, είναι πως θα βγάλει ο ένας τον άλλο άχρηστο για να βολέψει τον κώλο
του σε καλύτερη καρέκλα. Μια χώρα γεμάτη ανισότητες, κοινωνικές αδικίες και ένα
κράτος σε αποσύνθεση.
Να παρακαλάς θεούς και δαίμονες
μην τύχει κι αρρωστήσεις, όχι για να μη σε ταλαιπωρήσει η αρρώστια αυτή
καθαυτή, αλλά για να μην αναγκαστείς να πατήσεις πόδι σε νοσοκομείο. Νοσοκομεία
ερείπια, με ελάχιστο προσωπικό που πασχίζουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους
ακόμα και εφευρίσκοντας πατέντες για να αντικαταστήσουν τις ελλείψεις σε υλικά.
Φυσικά υπάρχουν και οι
υπερασπιστές της πατρίδας που επιμένουν πως πρέπει να μείνουμε εδώ, να το
παλέψουμε και να βοηθήσουμε τη χώρα να ορθοποδήσει και πάλι. Μάλιστα, θεωρούν
αυτούς που φεύγουν δειλούς γιατί δεν μπορούν να μείνουν και να παλέψουν.
Αυτό που μπορώ να πω σε αυτούς
τους ανθρώπους, είναι ότι χρειάζεται μεγάλα κότσια για να αποφασίσεις να
αλλάξεις τόσο ριζικά τη ζωή σου. Δεν είναι μόνο η μετακόμιση ή το εμπόδιο της
γλώσσας που οι περισσότεροι συναντούν, είναι ότι έχεις να παλέψεις με το
άγνωστο.
Νοοτροπία, συμπεριφορές,
γραφειοκρατία και φυσικά όλα όσα αφήνεις πίσω σου. Όλα καινούργια, όλα απ’ την
αρχή. Οι σταθερές που είχες μέχρι τώρα είναι πολλά χιλιόμετρα μακριά σου πια.
Άγνωστος μεταξύ αγνώστων πρέπει να ψάξεις να βρεις την άκρη σου.
Κι αν ακόμα με θεωρείς δειλό ή
λιποτάκτη απέναντι στην πατρίδα, μάθε ότι πατρίδα μου είναι τα όνειρα και η
αξιοπρέπειά μου. Σε αυτά οφείλω πίστη. Αυτά οφείλω να προστατεύω και να
διαφυλάττω.
Όλα τα υπόλοιπα είναι τρίχες…
