Δεν πιστεύω σε πρίγκιπες με άσπρα
άλογα. Δε θα με έλεγε κανείς ρεαλίστρια. Απλά καμιά φορά, αυτά που δε βλέπουμε,
δεν υπάρχουν. Έτσι απλά. Η αντίθετη άποψη, υπάρχει μόνο και μόνο για να κρατάει
ζωντανή τη φλόγα μέσα μας που σιγοκαίει.
Τη λεγόμενη ελπίδα.
Μʾ αρέσει να ζω με την ελπίδα,
εκεί που αξίζει να ζεις με αυτήν. Όταν η ζωή σου έχει δείξει πως υπάρχει κάτι
πέρα από αυτό που βλέπεις, πέρα από αυτό που πιστεύεις. Κάτι παραπάνω από αυτό
που ελπίζεις. Το να διανύει κανείς το νήμα της ζωής του στα τυφλά, με μόνο συνοδοιπόρο
την ελπίδα, είναι σαν να προσπαθείς να πιάσεις ένα αστέρι με τεντωμένα χέρια.
Δεν μπορεί να με αδικήσει κανείς.
Έχω δει και ζήσει τόσα, που έχω ανάγκη να βλέπω την πραγματικότητα έτσι όπως
είναι, κρατώντας μία πρέζα ευτυχίας στο πώς θα ήθελα να την έβλεπα. Υποθέτω πως
έτσι πρέπει να ζει κανείς τη ζωή του, βλέποντας τον κόσμο ακριβώς όπως είναι.
Εκεί όμως που αντιμετωπίζει τη στυγνή πραγματικότητα να σφυρίζει μία νότα
φαντασίας.
Κάπως έτσι πρέπει να κάνει
κάποιος πιστεύω, αν δεν θέλει να του στρίψει εντελώς.
Έρχεται, λοιπόν, εκείνη η στιγμή
που ερωτεύεσαι και όλα χορεύουν σε αποχρώσεις ροζ και κόκκινου. Σαν να
γεννήθηκες εκείνη τη στιγμή, ή καλύτερα ας χρησιμοποιήσουμε τον όρο,
αναγεννήθηκες. Κανένας και τίποτα δεν έχει σημασία. Νομίζεις ότι ζεις την
απέραντη ευτυχία, πως όλα τώρα θα είναι πάντα έτσι ανάλαφρα και χαρούμενα.
Πρέπει, όμως, να ξέρεις να κρατάς
τα πόδια στο έδαφος, όταν το μυαλό σου χορεύει μαζί με τα σύννεφα. Διαφορετικά,
η προσγείωση θα είναι απότομη, τότε και μόνο τότε θα ανακαλύψεις που πραγματικά
στέκεσαι.
Δεν είσαι ούτε ένα βήμα μπροστά,
ούτε ένα βήμα πίσω, απλά αιωρούσουν και προσγειώθηκες ακριβώς στο ίδιο σημείο
από το οποίο απογειώθηκες. Τι δε σʾ αρέσει; Ναι είναι δυσκολοχώνευτη η
πραγματικότητα, αλλά όπως και όλους τους άλλους δαίμονες πρέπει να την παλέψεις
κατά μέτωπο.
Το καλοστημένο “Happy End” που έχεις δημιουργήσει με το μυαλό
σου, δεν είναι παρά ένα προϊόν της -χωρίς καμία ένδειξη- ελπίδας που σε
καταβάλλει από τη μέρα που γεννιέσαι. Ελπίζεις πως μια μέρα θα γίνεις καλός
μαθητής, ελπίζεις πως θα μπεις στο πανεπιστήμιο, ελπίζεις πως κάπου εκεί έξω
υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν το ίδιο μόνοι όσο εσύ, ελπίζεις πως εκεί έξω
υπάρχει το άλλο σου μισό και σε περιμένει να το βρεις.
Ελπίζεις πριν καν προσπαθήσεις,
αφήνεσαι πριν καν νιώσεις. Σε αυτό που ενδεχομένως να υπάρχει και να είναι
γραφτό να ταιριάζει γάντι σε σένα, χωρίς να έχεις καμία απτή απόδειξη. Μόνο
εικασίες. Μόνο εσφαλμένες ελπίδες.
Αλλά ακόμα κι αν είχες απόδειξη, μπορεί να μη μπόρεσες ποτέ να την αγγίξεις. Έτσι γιατί απλά κάποια πράγματα δεν μας έρχονται στο πιάτο, πρέπει να τα κυνηγήσουμε πριν αρχίσουμε να πιστεύουμε σε αυτά. Πριν αρχίσουμε να εναποθέτουμε την ενέργεια και την ελπίδα μας σε αυτά.
Να μάθουμε να χωρίζουμε αυτά που
υπάρχουν, με αυτά που θα θέλαμε να υπάρχουν. Αυτά που φανταζόμαστε, με αυτά που
είναι υπαρκτά.
Ίσως εν τέλει να μην έχει να κάνει με το πόσο ρεαλιστής ή όχι είσαι. Ίσως έχει να κάνει καθαρά με τις ισορροπίες που πρέπει να έχει κανείς στη ζωή του. Ίσες ποσότητες φαντασίας και πραγματικότητας. Για να ξεφεύγει το μυαλό σου, χωρίς να ξεχνάει. Μία άγρυπνη περίπτωση αστρικής προβολής.
Στην τελική αν δεν έχουμε ελπίδα, τότε τι μας μένει;
