Πλησίαζαν. Ήξερες πως ερχόταν
αυτή η αποφράδα ημέρα. Ήξερες πως θα συμπλήρωνες άλλες 365 ημέρες στον μάταιο
τούτο κόσμο. Δε σε πείραζε το θέμα της ηλικίας.
Στους φίλους σου πάντοτε έλεγες
πως θα προτιμούσες να ήσουν ήδη 65 χρονών και να είχες πάρει σύνταξη και να άραζες
από το πρωί μέχρι το βράδυ, παρά να ήσουν 33 και να έπαιρνες 500 ευρώ μισθό με
το ενοίκιο σου να είναι 300. Το πρόβλημα είχε να κάνει με το πώς θα τα
περνούσες τα γενέθλιά σου φέτος.
Στον περίγυρό σου υπήρχαν άτομα
που ήθελες απλά να λες «καλημέρα», άτομα που συμπαθούσες κι άτομα που ήθελες να
τους ανοίξεις το κεφάλι με βαριοπούλα κάθε φορά που τους έβλεπες.
Όταν τα έχεις καλά με όλους είσαι
υποκριτής. Όταν είσαι μέσα σε ένα χώρο που ο ένας θέλει να φάει τον άλλον με
συνοπτικές διαδικασίες, είναι λογικό να έχεις διπλωματία, αλλά η διπλωματία
αυτή να μην ξεπερνά τα όρια της υποκρισίας. Οι περισσότεροι έχουν μια σύγχυση
στο να μην περάσουν τη λεπτή αυτή γραμμή.
Δεν μπορείς να μην είσαι αρεστός
σε όλους, χωρίς περαιτέρω συνέπειες.
Ενώ, λοιπόν, δούλευες σκεφτόσουν
πως σε είχαν καλέσει σε πάρτι γενεθλίων φέτος άλλες τέσσερις φορές, όχι
απαραίτητα άτομα από τη δουλειά, και σε όλα είχες το ίδιο αποτέλεσμα. Βαρεμάρα,
περνούσες καλά μόνο με έναν-δύο φίλους σου που έτυχε να ταιριάζετε και όλη την
υπόλοιπη ώρα ήθελες να βγάλεις τα μάτια σου με τις οδοντογλυφίδες από τα
καναπεδάκια.
Θυμόσουν κάτι που είχε συμβεί, όμως, πριν μερικά χρόνια.
Σαράντα άτομα τουλάχιστον μέσα στο σπίτι σου να χορεύουν και να γλεντάνε στο
σαλόνι του σπιτιού σου. Καλά μέχρι εδώ. Στο υπνοδωμάτιο, όμως, ήταν ξαπλωμένη η
κοπέλα σου που είχε ξαφνική αδιαθεσία και είχε τόσο πυρετό που το μέτωπό της
ήταν λίγο πιο ζεστό από το ηφαίστειο που ανατινάχθηκε στην Ιρλανδία.
Από την ώρα που είχε νιώσει
άσχημα και είχε ξαπλώσει, από όλο το πλήθος, είδες ελάχιστους να έχουν το
φιλότιμο να πουν: «Φεύγω τώρα. Να ξεκουραστεί κιόλας, μη μας έχει πάνω από το
κεφάλι της...και περαστικά!»
Η αγανάκτηση που είχες νιώσει
εκείνο το βράδυ για την έλλειψη ευαισθησίας των πολλών που τους είχες καλέσει
στο σπίτι του, σε είχε φέρει στα όριά σου.
Πραγματικός φίλος είναι αυτός που
ξέρει πώς και πότε να σου συμπαρασταθεί, και σε μια δύσκολη κατάσταση να σε
διευκολύνει όπως μπορεί, κι όχι να σε επιβαρύνει.
Με αυτές τις σκέψεις σκεφτόσουν
πόσο υποκριτής θα ήσουν απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό, εάν έκανες κάτι
αντίστοιχο ξανά φέτος. Γιατί μπορεί μεν να μην επαναλαμβανόταν το ίδιο σκηνικό
αδιαφορίας και ευαισθησίας προς μια δύσκολη κατάσταση που αντιμετώπισες, αλλά
από την άλλη επειδή στις δύσκολες καταστάσεις φαίνεται ποιοι αξίζουν να τους
έχεις κοντά σου και ποιους όχι, ήσουν πραγματικά μπερδεμένος.
Πέραν του ότι είχες γενέθλια,
περιστάσεις σαν αυτή σε έκαναν να σκέφτεσαι εάν αξίζει να περιστοιχίζεσαι από
τόσα άτομα, ή αν αξίζει να έχεις δίπλα σου μόνο αυτούς που αξίζουν. Από την
άλλη μεριά το να είσαι απόλυτα ειλικρινής -κοινώς να τα λες όλα στα μούτρα- σε
μια κοινωνία που κανένας δεν το κάνει κι όλοι υποκρίνονται, δεν έχει πάντα καλά
αποτελέσματα.
Δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο,
και ειδικά στο θέμα των σχέσεων, καθώς αυτός που είναι ευθύς και ειλικρινής
καταλήγει να είναι μόνος του.
Είμαστε ζώα αγέλης, αλλά καμιά
φορά το να είσαι μέρος του συνόλου απαιτεί δυστυχώς σε ακραίες περιστάσεις να
μην έχεις την πολυτέλεια να είσαι ο εαυτός σου. Καταλήγεις να είσαι μόνος σου,
και η μοναξιά είναι πολύ δύσκολη, όσο και αν έχεις την ικανοποίηση ότι έμεινες
μόνος σου απλά με το να λες την αλήθεια.
Η αλήθεια δεν αντέχεται από όλους.
Σε ένα ζευγάρι που ξέρεις ότι ο
ένας έχει ταράξει στο κέρατο τον άλλον, και υποκρίνονται τους ευτυχισμένους
μπροστά σε όλους, πρέπει κι εσύ να είσαι συγκαταβατικός και υποκριτής λέγοντας
συνεχώς: «Ναι, τι ταιριαστό ζευγάρι που είστε, πάντα ευτυχισμένοι», κλπ.
Στον ηλίθιο που έχεις για
αφεντικό πρέπει να υποκρίνεσαι καθημερινά πως δε θες να του χώσεις το κεφάλι
ανάμεσα στην πόρτα και στην κάσα και να τραγουδάς ταυτόχρονα το Raining Blood των Slayer.
Στον βλάκα που έχεις για γείτονα
ο οποίος σου κλείνει κάθε μέρα την πυλωτή κάθε πρωί για «πέντε λεπτά μόνο»,
είσαι συγκαταβατικός ενώ σκέφτεσαι να του βάλεις την εξάτμιση από τη μηχανή
εκεί που δεν τη βλέπει ο ήλιος.
Στην καθημερινή σου ρουτίνα,
λοιπόν, αναγκάζεσαι να είσαι υποκριτής για να μπορέσεις να βγάλεις τη μέρα και
να έχει απομείνει έστω και ένας άνθρωπος να σου μιλάει. Είσαι ειλικρινής με τις
αδυναμίες σου.
Κοιτάς στις επαφές του κινητού σου.
Διακόσιες πενήντα περίπου. Μετά το ξεκαθάρισμα που κάνεις, μένουν ελάχιστες,
μέσα στις οποίες αναγνωρίζεις τους πραγματικούς σου φίλους.
Τους παίρνεις τηλέφωνο. Βγαίνετε.
Φαγητό, ποτό, ξεσάλωμα, και σας βρίσκει το πρωί για κάποιο λόγο σε μια φάρμα
έξω από την Καρδίτσα να κοιμάστε δίπλα σε ένα τρακτέρ με μπουκάλι Absolut ανά χείρας.
Δε σε νοιάζει. Είσαι με τα μόνα
άτομα που αγαπάς αφού αποφάσισες να βγάλεις από τη ζωή σου όλους τους υπόλοιπους.
Το πρώτο βήμα που έκανες για να το καταφέρεις αυτό ήταν να μην καλέσεις κανέναν
στα γενέθλια.
Τη στιγμή που έκλεινες το 33ο
έτος της ζωής σου θα τη θυμόσουν πάντα ευτυχισμένα.
