Είναι μία από εκείνες τις βαρετές
μέρες που μοιάζουν με όλες τις άλλες. Τίποτα το ξεχωριστό, το ενδιαφέρον.
Οι πρώτες φθινοπωρινές βροχές
άρχισαν να πέφτουν, θέλοντας να σου υπενθυμίσουν πως μια καινούρια εποχή
ξεκινά. Ο καιρός είναι μουντός, συννεφιασμένος και το μόνο που σκέφτομαι είναι
πως ταιριάζει γάντι με τη διάθεσή μου.
Βουλιάζω νωχελικά στον γκρι
καναπέ μου. Κλείνω τα μάτια μου και φέρνω εικόνες στο μυαλό μου. Κι ύστερα
χαμογελάω νοσταλγικά, τρώγοντας ένα κομμάτι σοκολάτα -ντάξει, ολόκληρη τη
σοκολάτα, μιας και η εποχή του ρουφήγματος της κοιλιάς έχει περάσει...
Να! Βλέπεις; Μόνο και μόνο η
σκέψη σου είναι ικανή να μου αλλάξει τη διάθεση ενώ πλήττω από βαρεμάρα,
περνώντας την ώρα μου ανούσια, κάνοντας ζάπινγκ στην tv, έτσι, απλά για να κάνω κάτι. Και
τρώγοντας πάντα σοκολάτα, μπας και μου περάσει η μελαγχολία που μ’ έχει
κυριεύσει, ή ίσως επειδή απλά ψάχνω μια καλή δικαιολογία για να φάω σοκολάτα.
Μετά, όμως, σε σκέφτομαι δίπλα
μου κι αμέσως η βαρετή μέρα γίνεται ενδιαφέρουσα κι αστεία και παιχνιδιάρικη.
Ξέρεις, έχεις αυτήν την ικανότητα, μʾ έναν ανεξήγητο τρόπο να κάνεις τα πάντα
να μοιάζουν όμορφα. Είτε είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι και χουχουλιάζουμε κάτω απʾτα
σκεπάσματα κάνοντας μαραθώνιο σειρών και τρώγοντας ακατάπαυστα (αυτό κυρίως),
είτε είμαστε βόλτα έτσι, χωρίς λόγο, στην παραλία, είτε πίνοντας καφέ κι
αγναντεύοντας το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα.
Δεν είναι το μέρος κι οι συνθήκες
που βάζουν χρώμα στη ζωή μας. Είμαστε εσύ κι εγώ, που μαζί, πάντοτε χάνουμε
την αίσθηση του χρόνου.
Αυτός ο χρόνος... Ποτέ δε θα μου
είναι αρκετός μαζί σου. Πάντα θα υπάρχει κάτι ακόμη που θέλω να σου πω, ένα
ακόμη μέρος που δεν πρόλαβες να με πας, ένα ακόμη ηλιοβασίλεμα που δεν είδαμε.
Δεν παραπονιέμαι όμως. Μπορεί η
απουσία σου μερικές φορές να με γεμίζει θλίψη, αλλά ο χρόνος που έχουμε περάσει
μαζί έχει γεμίσει με ουσία και οι στιγμές μας είναι τόσο δυνατές που μένουν
άφθαρτες στο χρόνο, γιατί οι αναμνήσεις δεν πεθαίνουν.
Δεν είναι πάντα βέβαια όλα τόσο
ρομαντικά. Μερικές φορές -πολλές για την ακρίβεια- σε μισώ τόσο πολύ, που είμαι
έτοιμη να βγω από το παράθυρο του αυτοκινήτου (εν κινήσει). Μου ανεβάζεις το
αίμα στο κεφάλι, ξέρεις, με κάνεις να σφίγγω τα δόντια μου και τη γροθιά μου
και να λέω λόγια που μετά δε θυμάμαι καν, τόσο θολωμένη που ήμουν. Ναι. Είναι
πολλές οι φορές που σε μισώ. Και που σου κρατάω μούτρα και είμαι εγωίστρια και
σκληρή και δεν σηκώνω το τηλέφωνο, καμιά φορά κι ας ξέρω πως έχεις δίκιο.
Όμως, ακόμη κι αυτές τις στιγμές
μας νοσταλγώ, τώρα που είσαι μακριά, γιατί κάθε φορά που σε μισώ, στο τέλος
καταλήγω να σʾ αγαπάω όλο και περισσότερο. Γιατί, χωρίς το πάθος μας, ο έρωτας
θα ήταν γλυκανάλατος και βαρετός και δε θα μας ταίριαζε. Και γιατί όλα μαζί σου
τα ζω τόσο έντονα και τόσο αληθινά και η παλέτα των συναισθημάτων γεμίζει με
χρώματα που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν.
Ποτέ μου δεν προσποιούμαι ή
σκέφτομαι τι πρέπει να πω, ή πώς θα σου το πω. Είμαι πάντα ο εαυτός μου. Το
ίδιο κι εσύ. Πάντα τα μάτια μου ψάχνουν τα δικά σου, γιατί έτσι μιλάνε οι
αλήθειες, κατά πρόσωπο.
Ποτέ μου δεν αναρωτιέμαι μήπως
ξενερώσεις που είμαι άβαφη, ή με δεις με τη ρόμπα τη μπεζ, τη μάλλινη, εκείνη
που μου λες ότι έχει ίδια και η γιαγιά σου. Ποτέ μου δεν με νοιάζει που μας
κοιτάνε όλοι γιατί παίζουμε στο δρόμο: «Ποιος θα κλωτσήσει τελευταίος τον
άλλον» και κυνηγιόμαστε σαν τα χαζά, αγνοώντας τα γουρλωμένα μάτια που μας
καρφώνουν.
Κάτι τέτοιες στιγμές μάλιστα,
είναι που ξέρω λιγάκι περισσότερο ότι είσαι ο άνθρωπός μου. Γιατί δεν είχα
φανταστεί ότι θα βρω κάποιον που είναι το ίδιο τρελός για δέσιμο με μένα.
Γιατί μαζί σου γελάω και κλαίω
και θυμώνω και χαίρομαι κι ερωτεύομαι την κάθε μέρα.
Γιατί είσαι πάνω απ’ όλα ο
κολλητός μου!
