Στο χα πει από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε πως θα μπορούσαμε να κάνουμε απίστευτη παρέα εμείς οι δύο. Κολλάμε σε πράγματα, γελάμε πολύ όταν είμαστε μαζί, πεθαίνω με τ’ αστεία σου και με τον τρόπο που ξέρεις πάντα να κάνεις κάποιον να νιώσει καλά.
Όμως ερωτευτήκαμε και πέσαμε στη λούπα. Δε γίναμε φίλοι
αλλά ζευγάρι. Κι αντί να γελάμε κάθε μέρα με τις μπούρδες μας, βαλαντώναμε στο
κλάμα. Τόσα λάθη, τόσες ανοησίες. Θα μου πεις άπειροι κι οι δυο και πώς να μην
κάνουμε λάθη;.
Πονέσαμε, κλάψαμε, προσπαθήσαμε. Θέλαμε να καταρρίψουμε
το μύθο πως το γυαλί αν σπάσει δεν ξανακολλάει και δοκιμάσαμε με κάθε πιθανό
τρόπο. Πήραμε τα κομμάτια μας και παλεύαμε να τα ενώσουμε όπως κάναμε μικροί με
τα παζλ. Μαζέψαμε τα θρύψαλα των σπασμένων γυαλιών κι επιχειρήσαμε να τα κολλήσουμε,
μα μάταια. Όσες φορές κι αν υφάναμε την κλωστή κι αν μοντάραμε με μπαλώματα τις
τρύπες μας, πάντα από κάπου έμπαζε.
Δεν ήμασταν τελικά
αυτοί που θ' αποτελούσαν εξαίρεση, μάτια μου.
Έφυγες, χάθηκα, δοκίμασα να προχωρήσω αλλά μάταια. Κάθε
φορά το ίδιο σκηνικό. Να εμφανίζεσαι μπροστά μου από το πουθενά και να
στοιχειώνεις κάθε μου στιγμή. Τα χουμε ξαναπεί αυτά όμως, μη σε κουράζω.
Τόσους μήνες μετά κι ήρθαμε σ’ επικοινωνία. Άβολο μα και
όμορφο ταυτόχρονα. Δε φαντάζεσαι πόσο χάρηκα που σε είδα, που μου χαμογέλασες,
που μιλήσαμε για τα νέα μας. Γι' άλλη μία φορά συνειδητοποίησα πόσο καλύτερα θα
ήταν αν είχαμε διαλέξει το μονοπάτι της φιλία αντί του έρωτα.
Δε μετανιώνω για
καμία στιγμή που έζησα κοντά σου, ακόμα και για τις πιο πικρές. Ακόμα και για
εκείνες που μ’ έκαναν να κλαίω σαν μωρό παιδί. Όλα είχαν το σκοπό τους. Έμαθα.
Μεγάλωσα. Απέκτησα άποψη για πράγματα που πρωτύτερα δε γνώριζα. Ανακάλυψα τον
εαυτό μου και τα όρια μου.
Αλλά γιατί έπρεπε να γίνει έτσι; Ίσως αν είχαμε μείνει
φίλοι να μην πονούσαμε τόσο πολύ. Να μη σε πλήγωνα. Να μη με ρήμαζες
συναισθηματικά.
Κάναμε τις επιλογές μας όμως κι ό,τι γράφει, δεν
ξεγράφει που λένε.
Μιλήσαμε, γελάσαμε, θυμηθήκαμε παλιές καλές στιγμές κι
ήταν ωραία. Αλλά έφτασε η στιγμή που συζητήσαμε και για πιο σοβαρά ζητήματα κι
εκεί με πόνεσες. Πολύ.
Πάλευα τόσα χρόνια να σε μάθω να χειρίζεσαι κάποιες
καταστάσεις. Να σε βοηθήσω να εξωτερικεύεις τα συναισθήματά σου. Να μου μιλάς
για τα προβλήματά σου. Κάθε φορά μαλώναμε γιατί το έπαιρνες στραβά και νόμιζες
πως σε θεωρώ αντικοινωνικό ή οτιδήποτε.
Κι έρχεται τώρα εκείνη για να σε παραλάβει έτοιμο και να
καυχιέται πως κατάφερε να σε αλλάξει και να σε βοηθήσει. Έπρεπε να χωρίσουμε
για να καταλάβεις όσα σου έλεγα, να μπεις σε μία νέα σχέση για να τα κάνεις
πράξη. Κι έχεις το θράσος να μου λες πως εκείνη είχε τον σωστό τρόπο για να το
κάνει.
Ήμουν έτοιμη να σε βρίσω μα ο εγωισμός μου δε μ’ άφησε να
σου δείξω ότι θύμωσα. Και καλύτερα δηλαδή. Αλλά είναι άδικο να έφαγα όλο το
ψυχολογικό γαμήσι εγώ για να σε ευχαριστηθεί κάποια άλλη. Είναι σαν εκείνο το
παράδειγμα που μου έλεγες παλιά.
Σαν να έχεις ένα μικρό κουτάβι που είναι ατίθασο και με
τόσο κόπο καταφέρνεις να το πειθαρχήσεις και τότε έρχεται κάποιος και στο
παίρνει μέσα από τα χέρια. Κι όλοι οι κόποι σου πήγαν χαμένοι γιατί κάποιος άλλος
απολαμβάνει αυτό που εσύ κατάφερες με τόσες θυσίες.
Ναι, νιώθω λύπη, απογοήτευση και αδικία. Στάθηκα δίπλα
σου στα πάντα, κερί αναμμένο. Υπέμεινα καταστάσεις που δεν περίμενα ποτέ πως θ’
άντεχα. Συμβιβάστηκα σε πράγματα που ήταν τελείως κόντρα στο εγώ μου. Πάλεψα με
κάθε μέσο για να καταφέρω να στέκομαι δίπλα σου.
Ακόμα και μετά το
χωρισμό μας προσπαθούσα να μη δίνω δικαιώματα μήπως και χαλάσω την εικόνα σου
για μένα. Και τι κέρδισα τελικά; Ένα «δεν είχες τον κατάλληλο τρόπο» στα μούτρα
στολισμένο με δυο χαμόγελα, λες και θα με παρηγορούσε.
Σου χα πει πως θέλω να μαθαίνω νέα σου. Μακάρι να
μπορούσαμε να μείνουμε φίλοι, μα είναι αδύνατον. Γι αυτό σου λέω ίσως θα ήταν
καλύτερα να είχαμε επιλέξει το άλλο μονοπάτι τότε, μα πού να ξέραμε θα μου
πεις.
Όλα είναι επιλογές κι εμείς κάναμε τις δικές μας. Μονάχα
να ξέρεις, πονάει να λες σε κάποιον μετά από τόσες θυσίες πως τελικά δεν ήταν
αρκετός. Αλλά ούτε εσύ ξέρεις καλά-καλά
τι νιώθεις. Πάνω που λέγαμε για θέματα ανεκτικότητας σου ξέφυγε κι είπες πως
καμιά δεν είναι σαν εμένα. Κι όσο και να προσποιείσαι, το ξέρω πως με σκέφτεσαι
ώρες-ώρες. Κι είναι λογικό. Το ότι χωρίζουν δυο άνθρωποι δε σημαίνει πως λήγει
κι η αγάπη τους μαζί με τη σχέση. Ίσως απλά φεύγει ο έρωτας μα, η αγάπη, σε καθαρά ανθρώπινο επίπεδο, μένει εκεί.
Λυπάμαι για όσα δεν κατάφερα εγώ να σου προσφέρω λοιπόν,
μα να θυμάσαι πως ένα πράγμα δε θα στο συγχωρήσω ποτέ. Πως, για να καταφέρω να
είμαι μαζί σου, έπρεπε να ερημώσω τη ζωή μου. Έπρεπε να διαλέξω. Ή θα ήμουν μαζί
σου, ή θα είχα ζωή. Δεν μπορούσα να συνδυάσω τη σχέση μου με τα ενδιαφέροντά
μου και τους φίλους μου. Ίσως γι αυτό να μην άντεξα τελικά.
Όσο και να ένιωθα
πως ήσουν όλος μου ο κόσμος, δεν άντεχα να βαλτώνω καθημερινά. Αν είχα την
επιλογή να γυρίσω πίσω το χρόνο και να το διορθώσω, πάλι εκείνα θα διάλεγα. Τους
φίλους μου, τη ζωή μου, τα ενδιαφέροντά μου. Γιατί αν πραγματικά ήθελες να
είμαι ευτυχισμένη, δε θα μ’ έβαζες να επιλέξω.
Θα διάλεγα εκείνα, κι ας ένιωθα ξανά κάθε μέρα που μου
λείπεις να ξεριζώνεται ένα κομμάτι από μέσα μου.
«Ό,τι είχα από ψυχή να ξέρεις στο έδωσα. Δεν τα κατάφερα, μου λες αδιάφορα, πάντοτε άδοξα τελειώνουν τα παράφορα.»
