Οι μεγάλοι έρωτες δεν είναι απαραίτητα κι ευτυχισμένοι

Σε λίγο στις ειδήσεις των 8.30: ζευγάρι, ταιριαστό και αγαπημένο, μαζί από το Λύκειο, τώρα στα 30-κάτι τους, χώρισε ξαφνικά! Ο νεαρός άντρας δήλωσε, αποκλειστικά στο κανάλι μας: «Δεν τραβούσε άλλο η σχέση. Δε θέλω, τελικά, να παντρευτώ. Θέλω να φύγω».

Τραγική φιγούρα η μάνα της, πλέον, γεροντοκόρης που έχοντας έρθει η συντέλεια του κόσμου, πέταξε το σεντούκι (ναι, υπάρχουν ακόμα σεντούκια) με την προίκα της κόρης (σεντόνια, σεμεδάκια, τσικαλικά συν τίτλους ιδιοκτησίας για το χωράφι στο χωριό και το εξοχικό στην Εύβοια) και έχτισε ένα ράφι για την κόρη της. Ανήσυχοι οι γείτονες κουνάνε το κεφάλι με κατανόηση /συμπόνοια/ «αμ, το ʾλεγα εγώ, αφού δεν της έβαλε στεφάνι μέχρι τώρα...»

Ο μόνος λογικός άνθρωπος σε αυτή την υπόθεση; Η πρωταγωνίστρια κοπέλα που διάλεξε κάποιον άλλον από τους πολλούς συναδέλφους και φίλους της και μέσα σε δύο χρόνια είχε παντρευτεί και ήταν έγκυος. Σήμερα έχει τρία παιδιά και μια πολύ ευτυχισμένη και δεμένη οικογένεια.

Έκανε συμβιβασμούς; Ίσως, αλλά κανέναν πιο οδυνηρό και φοβερό από τους συμβιβασμούς που κάνουμε όλοι στη ζωή μας. Όταν πέφτουμε, σηκωνόμαστε και προχωράμε παρακάτω!

Χρησιμοποίησε τον πρώην συνάδελφο και νυν άνδρα της; Πρέπει να ξέρεις το ζευγάρι για να δεις πως, ρητά και κατηγορηματικά, όχι! Είναι μια πολύ αφοσιωμένη σύζυγος, μια υπέροχη μητέρα και μια επιτυχημένη επαγγελματίας. Αλλά πάνω από όλα είναι μια ισορροπημένη και χαρούμενη γυναίκα που αρνήθηκε να στιγματιστεί από ένα γεγονός που δεν ήταν στα χέρια της, που φυσικά την «τσάκισε» αλλά δεν το άφησε να καταστρέψει αυτό που ήθελε να κάνει στη ζωή της.

Το πιο σημαντικό; Έριξε πέτρα πίσω στο παρελθόν της, δεν έσκισε ενθύμια και δώρα, δεν έβαψε κουρτίνες αλλά προχώρησε μπροστά.
Και ναι, ο σύζυγος της ξέρει το «παρελθόν» της αλλά δεν τον ενοχλεί γιατί το παρελθόν της έχει μείνει ακριβώς εκεί, στο παρελθόν.

Ζηλεύουμε τους πρώην των δικών μας ανθρώπων γιατί οι δικοί μας άνθρωποι τους δίνουν ακόμα σημασία με το να τους αναφέρουν, να κάνουν συγκρίσεις, να κρατάνε μυστικά. Τους ζηλεύουμε επίσης γιατί θέλουμε το μυαλό του δικού μας ανθρώπου αποκλειστικά δικό μας, λες και μπορούμε ποτέ να ελέγξουμε κάθε γωνία και κάθε πτυχή του.

Θυμάσαι ακόμα τον πρώην σου; Δε μ’ αγαπάς! (Σʾ αγαπάω και θέλω να είμαι μαζί σου μόνο, απλά δεν έπαθα ξαφνικά αμνησία! Θα πρέπει να περιμένουμε το Αλτσχάιμερ τώρα!)

Αυτό που ξεχνάμε στην αιώνια αναζήτηση του άλλου μας μισού, είναι πως δεν είμαστε σκληρά και άκαμπτα κομμάτια ενός παζλ που πρέπει να βρούμε το ένα και συγκεκριμένο κομμάτι που μας ταιριάζει.

Όπως λέει και το αστείο «με την τύχη που έχω, το άλλο μου μισό βρίσκεται στο (προσθέστε ένα μακρινό μέρος)» και επειδή ούτε για αστείο δεν ξεσηκώνομαι να πάω να το βρω εκεί, είμαι πιο ρεαλίστρια στις προσδοκίες μου. Στην πραγματικότητα είμαστε πιο εύπλαστοι, αλλάζουμε οι ίδιοι σχήμα συνέχεια, και το άλλο μας «μισό» το ίδιο.

Ο μηχανόβιος γόης των λυκειακών μου χρόνων αντικαταστάθηκε από τον επαναστάτη συνδικαλιστή των φοιτητικών μου χρόνων, έπειτα από τον φιλόδοξο δικηγόρο των μετέπειτα χρόνων, και, τέλος, από τον υπέροχο πατέρα των παιδιών μου. Μπορεί όλες αυτές οι περιγραφές να ανήκουν σε ένα άτομο ή σε τέσσερα διαφορετικά!

Όχι, δεν είναι καμία αυξάνουσα η φθίνουσα πορεία, είναι απλά μια πορεία!

Δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος παντρεύεται και δεν κάνει ούτε μία υποχώρηση, από την αρχή ως το τέλος. Ίσα-ίσα, κάνει πολλές! Από τα καθημερινά πράγματα μέχρι τα πολύ σημαντικά! Έτσι λοιπόν είναι σημαντικό και πολύ χρήσιμο να το ξέρουμε και να είμαστε προετοιμασμένοι.

Όχι, δεν εννοώ να μη ζητάμε πάντα το καλύτερο δυνατό! Όχι, δε λέω παντρευτείτε τον πρώτο τυχόντα! Απλά λέω ότι οι κόμποι στο στομάχι και τα πεταρίσματα στην καρδιά δε σημαίνουν απαραίτητα μια ευτυχισμένη ζωή!

Ας κάνουμε τις βόλτες μας στις φεγγαράδες, ας χαράξουμε τα αρχικά μας σε όποιο έρμο δέντρο βρούμε μπροστά μας, ας ξεροσταλιάσουμε στις γωνιές (ή στις οθόνες) να περιμένουμε, και ας γράψουμε, ή αφιερώσουμε, ή απαγγείλουμε στιχάκια δικά μας ή κλεμμένα.

Αλλά στο τέλος, ας ζυγίσουμε προσεκτικά αν όλα αυτά θα μας κρατήσουν μαζί όταν το μωρό κλαίει, το τηλέφωνο χτυπάει, το ταμείον είναι μείον και η πεθερά θέλει και την πίτα σωστή και τα εγγόνια αναθρεμμένα ακριβώς όπως ανάθρεψε η ίδια τα δικά της παιδιά, αλλιώς αρχίζουν τα σχόλια.

Ξαφνικά σιχτιρίζουμε τα φεγγαρόφωτα και τις ρομαντζάδες και πιάνουμε τον εαυτό μας να τσακώνεται για τα ρούχα στο πάτωμα, τα σχόλια της εκατέρωθεν οικογένειας, λογαριασμούς και το ποιος θα βγάλει τα σκουπίδια.

Ρομαντικό δεν είναι να μου φέρεις ένα αρκουδάκι και τριαντάφυλλα στις 14 ενός τυχαίου μήνα, να μου γράφεις στιχάκια ή να κάνεις τατουάζ το όνομά μου...

Ρομαντικό είναι να μαγειρέψεις σήμερα εσύ γιατί δεν προλαβαίνω, αντί να φάμε πάλι σουβλάκια, να μου φέρεις έναν καφέ στις 11 το βράδυ γιατί ακόμα δουλεύω ή να κάνεις πως έχεις κι εσύ δουλειά και να κάτσεις μαζί μου για να μη με πάρει ο ύπνος.

Ρομαντικό είναι να κάνεις συμβιβασμούς και να μην κρατάς σε τεφτέρι ποιος έκανε τι και ποιος κάνει τις περισσότερες υποχωρήσεις για να το χρησιμοποιήσεις σε πρώτη ευκαιρία.

Ρομαντικό είναι να μου δώσεις χώρο και να σου δώσω και εγώ, ενώ είμαστε στον ίδιο χώρο.

Τέλος, ρομαντικό είναι να μιλάμε και να λύνουμε τα όποια προβλήματα παρουσιάζονται και να αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας χωρίς υπερβολικούς συναισθηματισμούς αλλά με γνώμονα πάντα τί είναι το καλύτερο δυνατό για μας τους ίδιους αλλά και για όσους άλλους φέραμε σε τούτη την «παρέα» που λέγεται οικογένεια.

Πρόσφατα φίλη μου εκμυστηρεύτηκε ότι παντρεύτηκε με συνοικέσιο και όλη η εκστρατεία στο facebook με εκδρομούλες και συναυλίες και φωτογραφίες χέρι-χέρι ήταν ναι μεν αληθινά και ευχάριστα γεγονότα, αλλά και λίγο εσκεμμένα, προγραμματισμένα για τα μάτια του κόσμου.

Η μυστικοπάθεια με τη οποία το είπε θα έκαναν κάποιον να νομίζει ότι μιλάμε για την Pretty Woman όχι απλά για δύο οικογένειες που αποφάσισαν να συστήσουν τα παιδιά τους τα οποία ταίριαξαν και πλέον ετοιμάζονται να αγοράσουν σπίτι μαζί!

Δεν ξέρω αν πέθανε ο ρομαντισμός, γιʾ αυτό δεν πενθώ. Γιορτάζω, όμως, όπου βλέπω να επικρατεί όχι ο συμβιβασμός, αλλά ο ρεαλισμός και η λογική!