Πού είναι η αγάπη σας, ρε; Γιατί
προτιμάτε να δείχνετε την απάθεια περισσότερο από τη συμπάθεια; Ποιος σας είπε
πως ο πιο δυνατός είναι αυτός που μισεί; Πώς αποφασίσατε πως το χειρότερο που
μπορεί να σου συμβεί είναι να νιώσεις κάτι καλό για κάποιον άλλο;
Συγγνώμη που δεν έχω εισαγωγή, μα
αυτό το κείμενο δε χρειάζεται μια. Αρνούμαι να βάλω κάτι τόσο απλό μέσα σε
πλαίσιο. Δε θέλω, επειδή έχω ανάγκη ό,τι πω να ακουστεί. Ξέρετε πόσος καιρός
έχει περάσει από τότε που ακούσατε πραγματικά ευχάριστα νέα; Έχετε ποτέ σκεφτεί
πότε ήταν η τελευταία φορά που είπατε κάτι ειλικρινά καλοπροαίρετο σε ξένους
ανθρώπους, χωρίς να το καταστρέψετε με ένα «αλλά»;
Δεν είμαι καλύτερος, καθόλου.
Όποιος με ξέρει, γνωρίζει πως λίγα θα είναι τα καλά πράγματα που θα βγουν από
το στόμα μου. Όποιος πραγματικά με γνωρίζει, θα δει πως είναι δύσκολο για μένα
να μιλήσω με καλά λόγια, χωρίς να διακρίνεται έστω λίγη ειρωνεία στη φωνή μου.
Με αυτό, θέλω να καταλάβετε πως αυτό το κείμενο ξεκίνησε για εμένα κι όχι για
εσάς, όμως επέλεξα να το μοιραστώ, αφού ξέρω πως πολλοί το χρειάζονται.
Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε, το
ξέρετε; Είναι ανάγκη και υποχρέωσή μας να δώσουμε κάτι όμορφο σε έναν κόσμο
γεμάτο από άσχημα γεγονότα. Η τελευταία φορά που άκουσα πως κάποιος πέθανε,
περίμενα πρώτα να ακούσω τα γεγονότα, ώστε αμέσως μετά να πω «του άξιζε». Δεν
μου πέρασε από το μυαλό ούτε μια στιγμή, πως ένας άνθρωπος έφυγε από την ζωή,
όποιος κι αν ήταν, ό,τι κι αν είχε κάνει.
Έχουμε καταντήσει να βλέπουμε τα
πάντα σαν νούμερα, χωρίς να υπολογίζουμε τις άγνωστες μεταβλητές, όπως την
ψυχή, την αναπνοή και τη χαρά που, έστω και λίγες φορές, διακρίνει κανείς στα
μάτια του ανθρώπου απέναντί του. Αυτό είναι κατάντια, ναι. Δεν θα δεχτώ πως
είναι ρεαλισμός, αφού αν ήμασταν πραγματικά ρεαλιστές, δεν θα πονούσαμε για
κανέναν, ούτε για φίλο, ούτε για «συγγενή», ούτε για γονιό. Αυτό είναι
ρεαλισμός και πραγματικό βίωμα. Αυτό επίσης, δεν είναι ανθρώπινο.
Γράφω αυτά τα λόγια και ειλικρινά
πονάω. Πιέζω τα πλήκτρα με πόνο και θυμό. Καταλαβαίνω πια πως το αίσθημα της
αγάπης φεύγει από μέσα μου, λίτρο-λίτρο, και νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται,
σαν να στερεύει από αυτό το πηκτό κόκκινο υγρό.
Ο ρατσισμός έγινε πια μόδα, οι
φωτογραφίες με λεζάντα «Pray for…»
είναι πια το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε. Περπατάω στο μετρό και νιώθω
πως ακόμη κι ο άνθρωπος που βρίσκεται ελάχιστα εκατοστά δίπλα από το κορμί μου
έχει χτίσει ένα απόρθητο τοίχος ανάμεσά μας, πως αν γείρω να τον ακουμπήσω, θα
πονέσει ο ώμος μου. Είμαστε σωματικά τόσο κοντά και συναισθηματικά νιώθουμε
όλοι τόσο μακριά.
Αρνούμαστε να δεχτούμε πως
μονίμως δεχόμαστε πληγές κι όταν το αποδεχόμαστε, πιστεύουμε πως είμαστε οι
μόνοι που επιζήσαμε. Γελάω με τη γελοιότητα που με περικυκλώνει, κλαίω με την
τραγική αυτή κατάληξη του πνεύματός μου.
Αυτό το κείμενο θα είναι μικρό σε
έκταση, κρύβει όμως πολλά συναισθήματα και είναι από τα πιο σημαντικά για
εμένα. Μπορεί να μη σημαίνει τίποτα για εσάς, όμως εγώ θα το διαβάζω κάθε μέρα,
έτσι ώστε να μην ξεχνάω ποτέ πως αυτήν ακριβώς την στιγμή, αυτό εδώ το βράδυ που
γράφω αυτές τις λέξεις με ένα τσιγάρο στο στόμα μου, ένιωσα επιτέλους άνθρωπος,
με άγγιξε ο κόσμος κι εγώ ακούμπησα μια φορά την θνητότητα.
Μάθετε να αγαπάτε, επειδή αυτό το
συναίσθημα είναι το πιο κινητήριο καύσιμο, περισσότερο κι από το μίσος. Τη δύναμη
που έχει ο άνθρωπος που αγαπά, δεν θα την νιώσει ποτέ άνθρωπος που
κινητοποιείται μόνο με απάθεια και ψεύτικα λόγια.
