Πάρε μια τυπική, καθημερινή σου
μέρα. Πόσες καφρίλες έχεις ν’ αντιμετωπίσεις; Από οδηγούς στους δρόμους που δε
σέβονται ούτε νόμους, ούτε τους συμπολίτες τους, παρά κοιτούν τη βόλεψή τους,
μέχρι το τέρας του δημοσίου, με υπαλλήλους που άμα γουστάρουν τη φάτσα σου, σε
εξυπηρετούν. Όπως και να ’χει τρέχεις σαν το Λούη κι ελίσσεσαι για να
καταφέρεις να κάνεις αυτονόητα πράγματα.
Έτσι είναι, φίλε μου. Σ’ αυτή τη
χώρα όλα απαγορεύονται κι όλα επιτρέπονται. Ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει
και, κατά το δοκούν, ανακηρύττουν τα πάντα τσιφλίκ μπαχτσέ.
Δεν υπάρχει συλλογική σκέψη ούτε
για πλάκα, μόνο η βόλεψή μας κι ένας ατελείωτος ωχαδερφισμός διέπει το μέσο
Έλληνα χρόνια τώρα.
Όλοι αυτοί, λοιπόν, λόγω της
κρίσης, ξαφνικά έχασαν τη βολή τους. Ναι, υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που η
κρίση τους χτύπησε σκληρά. Πολλοί επέλεξαν την αυτοκτονία σαν μέσο διαφυγής.
Ζούμε σκληρές στιγμές.
Όχι ότι προ κρίσης όλα αυτά δε
συνέβαιναν, απλά υπήρχε μεγαλύτερη οικονομική άνεση. Οπότε τι; Να περιμένεις
τρεις μήνες να κλείσεις ραντεβού σε γιατρό; Άστο, πήγαινες σε ιδιωτικό. Το
παιδί σου είχε χάλια καθηγητή, καν’ του, μωρέ ιδιαίτερα, να τελειώνεις. Απλά
προσπερνούσαμε τα προβλήματα που υπήρχαν. Τώρα στένεψαν τα περιθώρια και δεν έχουμε
εύκολες εναλλακτικές. Γιʾ αυτό γκρινιάζουμε.
Αλλά να σου πω κάτι; Μας αξίζει.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί συνεχίζουμε να τραμπουκίζουμε και να
επαναπαυόμαστε στις δάφνες των αρχαίων ημών προγόνων. Εμείς, τώρα, σήμερα, τι
έχουμε να επιδείξουμε; Ποια παιδεία; Ποιο πολιτισμό; Γιατί απλά δεν κοιτάμε να
φτιάξουμε τα πράγματα, ξεκινώντας από τον εαυτό μας;
Ζούμε σε μια χώρα υπέροχη και
προικισμένη, μια επίγεια Εδέμ. Ευνοημένη από άποψη κλίματος, γεωπολιτικής
θέσης, υπεδάφους, δυνητικής αγροτικής παραγωγής. Με τεράστια ακτογραμμή και
πλήθος ιδιαίτερων και μοναδικών ηθών κι εθίμων. Με μια κουζίνα μοναδική και
σύνθετη. Με πλούσια ιστορία και μοναδικά μνημεία. Πώς τα αξιοποιούμε όλα
αυτά;
Ακόμα και τώρα, υπάρχουν στη χώρα
μας πολλά δυνατά μυαλά που μοχθούν να καταφέρουν κάτι, υπό εξαιρετικά αντίξοες
συνθήκες και δεν το βάζουν κάτω. Τα έργα και τα επιτεύγματα των ανθρώπων αυτών
ελάχιστα προβάλλονται.
Υπάρχουν και άλλοι, που έφυγαν
στο εξωτερικό. Διαπρέπουν για τον απλούστατο λόγο ότι διοχετεύουν την ενεργητικότητα
τους σ’ αυτό που κάνουν και δεν αναλώνονται ψάχνοντας τρόπους να ελιχθούν μέσα
στο σύστημα της ελληνικής πραγματικότητας. Μήπως πρέπει λίγο να επικεντρωθούμε
σ’ αυτά;
Οι πολιτικοί μας παίζουν εδώ και
χρόνια τα παιχνίδια τους στις πλάτες μας, αγνοώντας απροκάλυπτα το λόγο που
εξελέγησαν, δηλαδή να κάνουν κάτι ουσιαστικό γι' αυτό τον τόπο.
Αλλά ποιος τους ψηφίζει, σε
ρωτάω; Ο καθένας που χρωστάει ή ευελπιστεί σε ένα ρουσφέτι από τον εκάστοτε
πολιτικό. Ο καθένας που μπερδεύει το ποδόσφαιρο με την πολιτική. Ο καθένας που
ρίχνει την ψήφο του χωρίς καμία κρίση σε όποιον λάχει.
Αυτό δε που μ’ εξοργίζει
περισσότερο είναι ότι ακούμε στις ειδήσεις περιπτώσεις πολιτικών στο εξωτερικό
που τους πιάνουν να πληρώνουν π.χ. τα έξοδα καθαριστηρίου με έξοδα του κράτους.
Τι έκανες; Off with his head! Αν δεν έχουν την εντιμότητα να
παραιτηθούν οι ίδιοι, τους στέλνουν στα σπιτάκια τους.
Ενώ εδώ επικρατεί ένα τρελό
πανηγύρι, σκάνταλα ασύλληπτα σε καθημερινή βάση, ένα τρελό τσιμπούσι δημοσία
δαπάνη, με έξοδα δικά σου και δικά μου. Ε και; Δεν τρέχει τίποτα. Την επόμενη
μέρα είναι όλοι ακόμα στις θεσούλες τους βολεμένοι.
Γιʾ αυτό σου λέω, έχουμε αυτό που
μας αξίζει. Αν δεν κοιτάξουμε πρώτα να φτιάξουμε τα δικά μας κακώς κείμενα σαν
πολίτες και ν’ αλλάξουμε νοοτροπία, προκοπή σαν χώρα δε βλέπουμε.
Μην ξεχνάς, στην Αθήνα, ιδιώτη
αποκαλούσαν εκείνον που ασχολούνταν μόνο με το δικό του συμφέρον κι όχι με τα
κοινά, χαρακτηρισμός άκρως υποτιμητικός. Αυτή είναι η ρίζα του idiot,
ελληνιστί ηλίθιος. Τα συμπεράσματα, δικά σου!
