Έφυγα μες στα νεύρα, πετώντας
του το κρασί μες στη μούρη. Δεν ήξερα πού πάω. Απλώς σηκώθηκα κι βγήκα γρήγορα
στον κρύο αέρα. Δεν μπορούσα να κάτσω άλλο εκεί. Πνιγόμουν. Με κεράτωσε. Με
κεράτωσε και με χώρισε κιόλας. Μετά από τέσσερα χρόνια με χώρισε. Θα τον
εκδικηθώ. Θα τον εκδικηθώ γιατί μόνο αυτό μου μένει να κάνω πια.
Έτσι συμβαίνει σε όλους τους
χωρισμούς. Νιώθεις τον κόσμο σου να καταρρέει. Να στερεύεις από αέρα. Να
σταματάει η καρδιά σου να χτυπάει. Κι αυτό γιατί; Γιατί πολύ απλά στήριξες
ολόκληρη τη ζωή σου σε κάποιον που δεν θα μείνει για πάντα. Να μια λέξη που
πρέπει να αφαιρέσεις από το λεξιλόγιό σου.
Όπως έχει πει και μια σοφή κάπου,
κάποτε «ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος», και στη δική σου περίπτωση
ισχύει. Για πάντα, ε; Μάλιστα! Το «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»
συμβαίνει μόνο στα παραμύθια, χρυσουλάκι μου, κι η ζωή μόνο παραμύθι δεν είναι.
Μάλλον για να ακριβολογούμε, παραμύθι είναι αλλά μόνο εκείνο το κομμάτι με τους
κακούς. You know, μάγισσες, δράκους, δηλητηριασμένα μήλα
κλπ.
Χωρίς να σκεφτώ τις συνέπειες -δε
με ένοιαζε κιόλας- του χάραξα το αυτοκίνητο. Νιώθω υπέροχα . Η εκδίκηση είναι
ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, κύριε (ο Θεός να σε κάνει). Δικαιώθηκα. Ο γελοίος!
Μόνο να ξενοπηδάει ξέρει. Μόνο γι’ αυτό είναι. Για να συναναστρέφεται με
πουτάνες. Για να μου καταστρέψει τη ζωή.
Μίσος. Απελπισία. Κατηγορίες.
Είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Δεν φταίει μόνο εκείνος.
Ποτέ δεν φταίει μόνο ο ένας. Μια σχέση για να δημιουργηθεί, αλλά και για να
καταστραφεί, χρειάζεται δύο. Εσένα κι εκείνον στην παρούσα φάση. Μαζί φτιάξατε
τον πύργο, μαζί τον γκρεμίσατε (για να γίνει κι η σύνδεση με το παραμύθι).
Επομένως, φταις κι εσύ. Και πολύ
πιθανόν το μερίδιο της ευθύνης να είναι ισόποσο, αλλά κανείς δεν το
καταλαβαίνει. Είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να κατηγορείς τους άλλους.
Τις ευθύνες στον εαυτό σου όμως πότε θα τις ρίξεις; Εκεί είναι η μαγκιά! Να
βγεις μπροστά και να πεις: «Ναι, φταίω κι εγώ!».
Με χαστούκισε! Μόλις είδε την
χαρακιά στο αμάξι, κι αφού τον έβρισα χυδαία μες στον κόσμο, με ακολούθησε και
με χαστούκισε. Άρχισα να κλαίω. Δεν το έχει ξανακάνει ποτέ. Με τράβηξε από τα
μαλλιά και με οδήγησε στο διαμέρισμά μας. Δεν το έχει ξανακάνει ποτέ.
Να είσαι έτοιμη να υποστείς τις
συνέπειες. Όποιες κι αν είναι αυτές! Δεν πρέπει πάντα να λειτουργείς
παρορμητικά. Φεμινίστριες του κόσμου, πέστε να με φάτε, αλλά έτσι είναι. Είναι
το αυτοκίνητό του. Ιδιοκτησία του. Κάτι για το οποίο πλήρωσε ακριβά. Κάνεις δεν
σου δίνει το δικαίωμα να καταστρέψεις το οτιδήποτε. Χωρίσατε. Σε όλους
συμβαίνει.
Σε όλους θα συμβαίνει. Ζεις ένα
δράμα, το ξέρω. Αντέδρασε όμως όπως αρμόζει σ’ έναν χωρισμό. Πάρε παράδειγμα τη
Ζέτα στο «Mόλις χώρισα» κι όχι τον σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι.
Μίλα του. Κλάψε. Βρίσε. Σπάσε
αντικείμενα. Κοιμήσου. Βγες με τις φίλες σου. Φάε ένα κιλό παγωτό. Κλάψε! Κάτσε
να ηρεμήσεις. Να δεις την όλη κατάσταση από διαφορετική οπτική γωνία. Να πάρεις
τον χρόνο που χρειάζεσαι και μετά να πράξεις. Με καθαρό μυαλό. Η εκδίκηση και η
βία δεν είναι λύση.
Και για μια ακόμα φορά… Δε φταίει
μόνο ο ένας. Ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας.
Μόλις η πόρτα έκλεισε πίσω μας,
άρχισε να με γδύνει. Δεν τον σταμάτησα. Ίσως αυτό τελικά να είναι η εκδίκησή
μου. Το τελευταίο τέλειο πήδημα. Τον άφησα να ξεσπάσει κι εγώ απολάμβανα τη
στιγμή. Αυτό ήταν. Δε με ένοιαζε τίποτα. Δεν υπάρχει συναίσθημα. Μόνο σεξ. Το
γνωστό σκληρό σεξ του χωρισμού.
«Σε εκδικήθηκα, μπάσταρδε!».
Και τι; Το ευχαριστήθηκες;
Ένιωσες την απόλυτη ευτυχία που για μια ακόμη φορά κυλίστηκες μέσα σ’ ένα
αρρωστημένο -γιατί αρρωστημένο είναι- πάθος. Μοίρασες απλόχερα την εκδίκηση σου
σε κείνον, χωρίς να σε νοιάζουν οι πράξεις του. Χωρίς να σε νοιάξει το μετά.
Χωρίς να σε νοιάξει το ίδιος σου ο εαυτός!
Τόσο εύκολο σου είναι να
απομονώσεις τα συναισθήματά σου; Ή μάλλον, τόσο εύκολο σου είναι να κλείσεις τα
συναισθήματά σου σε κουτιά, με λουκέτο, διπλό και μετά να πετάξεις τα κλειδιά;
Αυτός ο άνθρωπος πριν λίγα λεπτά ήταν ο άνθρωπός σου. Ο έρωτάς σου. Το ταίρι σου.
Και τώρα; Τώρα μεταμορφώθηκε στο
τέρας που σου κατέστρεψε τη ζωή να φανταστώ. Στον μαλάκα. Τον γελοίο. Τον
τιποτένιο. Τον αχάριστο. Κι εσύ, σαν κλασική γυναίκα, τον εκδικήθηκες μέσα από
το σεξ. Το τελευταίο τέλειο πήδημα.
Χωρίς να τον κοιτάξω του είπα να
ξεκουμπιστεί από εδώ. Όλα είχαν τελειώσει. Σηκώθηκε, ντύθηκε και έφτασε στην
πόρτα. Πριν φύγει, όμως, γυρίζει προς το μέρος μου, βγάζει ένα χαρτονόμισμα των
δέκα ευρώ και το πετάει στο πάτωμα.
«Για τόσα είσαι. Να μάθεις να μην
πηδιέσαι με τον κολλητό μου πίσω από την πλάτη μου τόσα χρόνια, για να είμαι κι
εγώ κύριος απέναντί σου. Όλα μαθαίνονται κάποια στιγμή. Άργησα να καταλάβω πόσο
μεγάλη πουτάνα είσαι, αλλά σε εκδικήθηκα με τον καλύτερο τρόπο. Αντίο!»
Οι μάσκες έπεσαν. Η αυλαία
έκλεισε. Τελικά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Τίποτα απολύτως! Τον αγαπούσες;
Δε φάνηκε.
Ήταν ο έρωτάς σου; Το άλλο σου
μισό; Δεν νομίζω.
Σε κεράτωσε; Το έκανες πρώτη και
το έμαθε.
Σε χώρισε; Και πολύ καλά έκανε.
Τι περίμενες; Να σε συγχωρέσει;
Να σου αγοράσει λουλούδια και να σου πει πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εσένα;
Είναι άντρας. Τα πράγματα για
αυτούς είναι απλά. Και το κυριότερο ξεκάθαρα. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Θα σου
συμπεριφερθεί όπως θα του συμπεριφερθείς. Αν βέβαια είσαι κακιά, θα γίνει
χειρότερος. Κι αν γίνει χειρότερος, μαύρο φίδι που μας έφαγε όλες!
Είναι έξυπνα πλάσματα οι άντρες
κι εμείς τους υποτιμάμε πολύ. Λάθος! Η γυναικεία πουτανιά πληρώνεται και
μάλιστα με το χειρότερο νόμισμα. Είδες που είχα δίκιο; Ποτέ δε φταίει μόνο ένας.
Να θυμάσαι. Σε αυτή τη ζωή τίποτα
δεν μένει κρυφό, γι’ αυτό πρόσεχε πως θα «εκδικηθείς» την επόμενη φορά!
Γελάει καλύτερα, όποιος γελάει
τελευταίος.
