Οδηγείς στον δρόμο κάτω απʾ το
σπίτι σου. Ασυνήθιστη κίνηση για τη συγκεκριμένη ώρα. Κοιτάς λίγο πιο μπροστά.
Βλέπεις αυτοκίνητα πιο μπροστά από σένα, τον οδηγό να έχει βγει από το παράθυρο
του σχεδόν βρίζοντας.
«Τι να έγινε πάλι;» λες.
Τελικά το είδες.
Μπροστά του ένας νεαρός με
αναπηρικό αμαξίδιο προσπαθεί να προχωρήσει στον δρόμο με μεγάλη δυσκολία,
καθώς τα διπλοπαρκαρισμενα αυτοκίνητα από τη μία και το ανύπαρκτο πεζοδρόμιο
από την άλλη είχαν καταστήσει την διέλευση του ανέφικτη.
Και σαν να μην έφτανε αυτό,
βλέπεις και τον αυστραλοπίθηκο μέσα από το αμάξι πίσω του να του φωνάζει να
κάνει στην άκρη για να περάσει.
Μάλιστα.
Σίγουρα δεν ήταν η πρώτη φορά που
ήσουν μάρτυρας σε εκδήλωση απανθρωπιάς και έλλειψη ευαισθησίας και δεν θα ήταν
ασφαλώς και η τελευταία.
Η πρώτη σου αντίδραση ήταν να τον
σαπίσεις στο ξύλο αδιαφορώντας ότι με την χρήση βίας γινόσουν χειρότερος ίσως
από αυτόν. Δεν το έκανες όμως.
Είχες πάει πρόσφατα σε κάποια
ευρωπαϊκή χώρα και σου είχε κάνει τρομερή εντύπωση πως τα αυτοκίνητα
σταματούσαν στις διαβάσεις για να περάσουν οι πεζοί, και πως τεράστιες
λεωφόροι δεν είχαν φανάρια αλλά διαβάσεις, στις οποίες οι πεζοί περνούσαν
χωρίς φόβο για την ζωή τους, ή χωρίς να έπρεπε να έχουν κάνει διαθήκη όπως στην
Ελλάδα.
Αυτή τη στιγμή μπροστά σου
έβλεπες μια γιαγιά να προσπαθεί να περάσει το δρόμο και τα αυτοκίνητα να
τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα αδιαφορώντας για την γυναίκα που προσπαθεί
φορτωμένη με τσάντες να φτάσει στο σπίτι της.
Μπορεί ο άνθρωπος να είναι ζώο
αγέλης, αλλά δυστυχώς όσες χιλιάδες χρόνια κι αν πέρασαν από τότε που
βγήκε από τις σπηλιές να κυνηγήσει, δεν έχει μάθει να ζει αρμονικά με τους
άλλους. Μέσα στα πλαίσια του να ζεις αρμονικά με τους γύρω σου είναι να τους σέβεσαι.
Όχι γιατί πρέπει και επειδή το λένε οι υπόλοιποι ότι αυτό είναι το σωστό να
κάνεις. Θα πρέπει να βγαίνει από μέσα σου η αίσθηση της αλληλεγγύης, και όχι να
βοηθάς τη γριούλα να περάσει απέναντι το δρόμο απλά για να σε δουν οι άλλοι ότι
το έκανες.
Όσοι είναι ευαίσθητοι τη σημερινή
εποχή είναι για το θεαθήναι. Οι περισσότεροι από εμάς είναι ικανοί να δώσουν
λεφτά σε έναν άστεγο μόνο και μόνο για να βγάλουν μετά selfie μαζί του και να την ανεβάσουν στα social media.
Παρκάρεις το πρωί έξω από τη δουλειά
σου για άλλο ένα εποικοδομητικά εξουθενωτικό δεκάωρο. Το αφεντικό σου έχει για
άλλη μια φορά κέφια γιατί του χαμογέλασε η ταμίας στα Starbucks άρα στο μυαλό του είναι έτοιμος έχει
ήδη κάνει τρίο με αυτήν και τη Megan Fox. Μαθαίνει ότι μια συνάδελφος δεν ήρθε
σήμερα γιατί είχαν ένα ατύχημα οι γονείς της.
Για την επόμενη ώρα το μόνο που
ακουγόταν στο κτήριο ήταν η διάλεξη του καθώς μας εξηγούσε γκαρίζοντας σαν το
μουλάρι πόσο αντιεπαγγελματική ήταν η απουσία της συναδέλφου που έλειψε από τη
δουλειά με αποτέλεσμα να πάει στράφι η παραγωγή της της μιας ημέρας, για τον
ασήμαντο λόγο του να επισκεφτεί τους γονείς της στο νοσοκομείο.
Ευαισθησία ώρα μηδέν.
Η οικονομική κρίση, η
αποξένωση του ανθρώπου από τον συνάνθρωπο του, ο ανταγωνισμός, η σκληρή
καθημερινότητα, ο αγώνας για την επιβίωση, μας έχουν κάνει όλους πιο σκληρούς
και πιο ψυχρούς.
Υπάρχει μια σημαντική διαφορά, όμως,
ανάμεσα σε αυτούς που είναι διατεθειμένοι να πατήσουν σε πτώματα (ακόμα και για
να σου κλέψουν τη σειρά όταν πας να πάρεις τον καφέ σου), και σε αυτούς που
απλά είναι αδιάφοροι για το τι συμβαίνει γύρω τους, αλλά θα έδιναν όμως έστω
και ένα ευρώ σε κάποιον που κοιμάται στο πεζοδρόμιο και έχει να φάει μια
εβδομάδα.
Δεν μπορούμε να απαιτούμε από
κάποιον να γίνει πιο ευαίσθητος. Το θέμα είναι να μπορέσουμε να κάνουμε τον
διπλανό μας να εξωτερικεύσει την ανθρώπινη του πλευρά. Όταν κάποιος έχει
παρκάρει το αυτοκίνητο του πάνω στο πεζοδρόμιο κλείνοντας τη ράμπα των ΑΜΕΑ
αλλά και το ίδιο το πεζοδρόμιο, εκεί δεν μιλάμε για έλλειψη ευαισθησίας. Εκεί
μιλάμε για ντροπή να ανήκεις στο ίδιο είδος με αυτόν.
Η ευαισθησία συνδέεται άρρηκτα
και με την παιδεία. Δεν εννοούμε την ακαδημαϊκή μόρφωση, γιατί σπάνια έχει να
κάνει η ύπαρξη αυτής με την παιδεία.
Όταν θα φτάσουμε κάποτε στο
σημείο του να έχει κάποιος σεβασμό στον κοινωνικό του περίγυρο, όπως επίσης και
την στοιχειώδη λογική του να αντιλαμβάνεται το σωστό και το λάθος, χωρίς
να το κάνει απλά για να επιδεικνύεται, είναι ένδειξη ότι ίσως υπάρχει ακόμα
ελπίδα για το ανθρώπινο είδος.
