Καθώς βγαίνουν τα αποτελέσματα
των πανελληνίων εξετάσεων και ενώ παρατηρείς τους νέους φοιτητές να ανυπομονούν
για το νέο τους ξεκίνημα, δε γίνεται να μην νοσταλγήσεις κι εσύ τα φοιτητικά
σου χρόνια.
Σαν χθες σου φαίνεται που
μετακόμισες στην πόλη που βρισκόταν η σχολή επιτυχίας σου και ξεκινούσες το
ταξίδι σου στο φοιτητόκοσμο.
Πάνε, όμως, τέσσερα χρόνια από
την αποφοίτησή σου. Όση ακριβώς ήταν και η διάρκεια των σπουδών σου. Πριν όμως
αρχίσει να σε πιάνει κρίση για το πώς πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια, βλέποντας
φωτογραφίες και βίντεο με τους τότε συμφοιτητές σου καθώς κι από την ορκωμοσία,
αποφασίζεις αυτή τη φορά να κάνεις ένα μίνι ταξίδι.
Το σαββατοκύριακο το έχεις
ελεύθερο οπότε κανονίζεις επίσκεψη στην πόλη που έζησες ως φοιτητής.
Ενημερώνεις κι όσους μπορείς από τους φίλους που έχετε χαθεί αν ενδιαφέρονται
κι αυτοί να συναντηθείτε εκεί, αλλά έρθουν-δεν έρθουν θα το κάνεις το reunion! Έστω και μόνος!
Με το που πατάς το πόδι σου στην
για τέσσερα χρόνια «πόλη σου», μια γλυκόπικρη αίσθηση σε πλημμυρίζει.
Χαρά, νοσταλγία, ίσως και ένα
μικρό παράπονο που πια λείπεις από εκεί καθώς και μια μικρή αγωνία. Άραγε θα
έχουν αλλάξει πολλά αφότου έφυγες; Όσοι ντόπιοι γνώριζες, θα σε θυμούνται άραγε
ακόμα;
Μόλις έφτασες λοιπόν!
Τι έχει το πρόγραμμα τώρα; Μα
φυσικά περιήγηση στα παλιά στέκια μέχρι να πονέσουν τα πόδια σου από το
περπάτημα!
Θα τα γυρίσεις όλα!
Ξεκινάς την βόλτα στο κέντρο της
πόλης. Νιώθεις τα πάντα τόσο οικεία γύρω αλλά και τόσο ξένα. Δεν έχουν αλλάξει
πολλά. Τουλάχιστον οι πλατείες, οι δρόμοι και οι πεζόδρομοι παραμένουν στο
σταθερό σημείο που τους άφησες. Όμως τα στέκια δε φαίνεται να υπάρχουν όλα
ακόμα. Περνάς από το πολυσύχναστο πεζόδρομο.
«Μα πώς το έλεγαν αυτό το μαγαζί;»,
αναρωτιέσαι.
Ναι, έχουν ανοίξει καινούργιες
καφετέριες και εστιατόρια, κάποια έχουν μετονομαστεί και από όσο μπορείς να
δεις και το προσωπικό έχει αλλάξει.
Κρίμα! Κάποια από τα αγαπημένα
σου στέκια δεν υπάρχουν πια. Υπάρχουν στη θέση τους νέα και ίσως και πιο
σύγχρονα και περισσότερο στο πνεύμα της εποχής.
Η βόλτα πάντως είναι άκρως
απολαυστική κι ο αέρας που σε δροσίζει σε κάνει να νιώθεις και πάλι όπως τότε
που πρωτο-περπάτησες στην πόλη κι ας είσαι πια μεγαλύτερος και σοφότερος.
Επόμενη στάση, επίσκεψη στη σχολή
σου. Δε γίνεται να μην επισκεφτείς ξανά τα αμφιθέατρα που πέρασες ώρες και ώρες
εκεί.
Δεν έχουν αλλάξει πολλά. Μόνο οι
σπουδαστές δεν είναι πια τα γνώριμα πρόσωπα που συναντούσες καθημερινά.
Στο παγκάκι δίπλα στη μικρή
καντίνα, κάθεται άλλη παρέα κι όχι εσύ και φίλοι σου. Μιλάνε, γελούν και έχουν
την ίδια λάμψη στα μάτια και το ίδιο αρκετά ξέγνοιαστο χαμόγελο που είχατε κι
εσείς.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έρχεται
μήνυμα στο κινητό σου, πως τελικά οι τρεις από τους παλιούς σου φίλους
κατάφεραν να έρθουν κι αυτοί.
Κανονίζετε τόπο συνάντησης και η
αποψινή βραδιά προβλέπεται άκρως τρελή! Έστω κι αν στα γύρω τραπέζια θα είναι παρέες
ως και οχτώ χρόνια μικρότερες σας, έστω κι αν στο ρεμπετάδικο που θα πάτε δεν
είναι πια ιδιοκτήτης ο Ανδρέας, ούτε σερβίρει ο Κώστας.
Ακόμη κι αν έχουν αλλάξει όλα,
ακόμη κι αν πια δεν είστε ντόπιοι όπως νιώθατε τότε αλλά επισκέπτες, οι δεσμοί
με αυτή την πόλη που περάσατε τη φοιτητική σας ζωή δε θα σπάσουν ποτέ. Απόψε θα
το κάψετε και θα θυμηθείτε τα παλιά.
Ο χρόνος περνά. Τα πάντα αλλάζουν
κι εσείς πια δεν είστε όπως τότε. Όμως ποιος είπε ότι οι αναμνήσεις πρέπει
πάντα να μας μελαγχολούν; Ένας κύκλος έκλεισε, μαγκιά σας που τον ζήσατε
στο έπακρον και χαρά μεγάλη που έχετε να θυμάστε τόσες όμορφες στιγμές.
Στην υγειά σας, λοιπόν! Στην
υγειά της πόλης και των κατοίκων της! Στην υγειά των νέων παιδιών που πήραν τη
θέση σας ως φοιτητές, στην υγειά όλων των παλιών σας φίλων που σας χάρισαν τα
καλύτερα σας χρόνια και στην υγειά των καλύτερων, αλλά ακόμα και των δυσκολιών
που έρχονται ή θα έρθουν.
Τα χρόνια περνούν αλλά δεν
πειράζει. Να είμαστε καλά και να έχουμε ένα όσο μπορούμε αισιόδοξο παρόν και
μέλλον.
