Ώρα τρεις τα μεσάνυχτα. Δεν έχεις
ύπνο. Όπως συμβαίνει συχνά τελευταία άλλωστε. Στριφογυρίζεις στο κρεβάτι και
κάνεις σκέψεις. Ξέρεις, αυτές τις κλασικές νυχτερινές αηδίες περί ερώτων,
ανεκπλήρωτων επιθυμιών και ναυαγισμένων ελπίδων. Κουράστηκες με όλα αυτά.
Σηκώνεσαι και βγαίνεις για ένα
τσιγάρο στο μπαλκόνι. Σαν να δρόσισε λιγάκι. Ανοίγεις μια ξεχασμένη μπίρα που
βρήκες στο ψυγείο και χαζεύεις τριγύρω.
Ανοίγεις το laptop θέλοντας ν’ ακούσεις μουσική.
Με ρώτησαν γιατί μ’ αρέσει να
γράφω, γιατί προτιμώ ν’ αποτυπώνω τα συναισθήματά μου και δεν κρατάω κάτι για
εμένα. Η απάντηση είναι απλή. Όταν γράφεις, δημιουργείς έναν δικό σου κόσμο.
Φτιάχνεις τη δική σου ιστορία. Ακόμα κι αν περιγράφεις πραγματικά γεγονότα, με
μία κίνηση μονάχα είναι εύκολο ν’ αλλάξεις τη ροή των πραγμάτων.
Μπορείς να δημιουργήσεις ένα
ευτυχισμένο τέλος σε μια θλιβερή ιστορία. Μπορείς να φωτίσεις όλα εκείνα τα
μαύρα σημεία χωρίς να σου κοστίσει κάτι.
Μπορείς να δημιουργήσεις έναν
ήρωα σ’ έναν κόσμο όπως τον ονειρεύτηκες. Μπορείς να δημιουργήσεις έναν
χαρακτήρα άτρωτο, που θα έκανε όλα όσα θα ήθελες εσύ να έχεις καταφέρει μέχρι
στιγμής. Ακόμα κι αν είναι κάτι πλασματικό, είναι δημιούργημά σου και νιώθεις
υπερήφανος που σου ανήκει. Που ακόμα κι εκεί μπόρεσες να είσαι αυτό που θέλεις.
Λένε πως το να ζεις κάτι, είναι
πάντα καλύτερο από το να το σκέφτεσαι. Δεν έχουν άδικο. Αλλά μερικές φορές δεν
είναι τόσο εύκολο να ζήσεις όλα αυτά που θέλεις με τον τρόπο που τα θέλεις. Απ᾽
το να μην τα έχεις καθόλου, λοιπόν, είναι προτιμότερο να φτιάξεις έναν
φανταστικό κόσμο που έστω εκεί θα νιώθεις ευτυχισμένος.
Θα μου πεις, αν θέλεις να είσαι
ευτυχισμένος μη βολεύεσαι στη συνήθειά σου και τράβα φτιάξε την ευτυχία σου. Θα
σου πω πως ίσως να μην είμαι φτιαγμένη γι αυτό. Κάθε άνθρωπος είναι
διαφορετικός και πλασμένος για κάτι μοναδικό. Υπάρχουν εκείνοι που πασχίζουν να
βρουν την ευτυχία, υπάρχουν κι οι άλλοι που προτιμούν να τη δημιουργούν με
μικρές στιγμές.
Έχω καταλάβει, λοιπόν, πως η
ευτυχία αποτελείται από μικρές στιγμές μέσα στο χρόνο και δεν είναι κάτι
μόνιμο. Έχω καταλάβει πως τίποτα όμορφο δε διαρκεί για πάντα γι αυτό και μ’
αρέσει να γράφω.
Στο δικό μου πλασματικό κόσμο,
στις δικές μου ιστορίες, οι ήρωες έχουν το ευτυχισμένο τέλος τους και κανείς μα
κανείς δεν μπορεί να τους το αλλάξει. Όσες φορές κι αν διαβάσω την ιστορία,
κάθε φορά θα έχει την ίδια χαρούμενη κατάληξη. Στην πραγματικότητα, όμως, όσο
και να παλέψεις για το κάτι παραπάνω, πάντα θα υπάρχουνε εμπόδια.
Είμαστε φτιαγμένοι για τα
δύσκολα, δεν αντιλέγω. Απλά ίσως υπάρχουν στιγμές που κουράζεσαι να ξεπερνάς
μονάχα εμπόδια. Υπάρχουν ώρες που νιώθεις κενός. Κάθε άνθρωπος που περνά από τη
ζωή μας, φεύγοντας παίρνει κι ένα κομμάτι μας. Άλλοι μικρότερα, άλλοι
μεγαλύτερα, δεν έχει και τόση σημασία.
Φτάνει μια στιγμή που
συνειδητοποιείς πως έφυγαν τόσοι άνθρωποι και, στο πέρασμά τους, τα πήραν όλα.
Σε άδειασαν. Δεν υπάρχει πλέον κάτι για να πάρουν. Εκεί, λοιπόν, είναι που
νιώθεις κενός. Όχι λυπημένος, μην μπερδεύεσαι. Πολλοί τα συνδέουν. Όταν νιώθεις
κενός δεν μπορείς να είσαι λυπημένος. Δεν μπορείς να είσαι τίποτα.
Δε χρειάζεται να κατηγορείς κανέναν,
βέβαια, που με τη φυγή του πήρε ένα κομμάτι σου. Είναι κάτι αναμενόμενο και,
όσο κι αν προσπαθήσεις να το ανατρέψεις, δε θα τα καταφέρεις.
Σημασία έχεις πως ακόμα κι όταν
είσαι κενός κι άδειος έχεις τη δυνατότητα να γράψεις, να δημιουργήσεις. Να γεμίσεις
ένα χαρτί με σκόρπιες λέξεις που ίσως στην αρχή δε θα σου βγάζουν κανένα νόημα,
μα στην πορεία θα πάρεις ένα πολύ σημαντικό μάθημα.
Θα έρθει η στιγμή που θα
διαβάσεις όλα σου τα κείμενα από την αρχή, θα βιώσεις τα συναισθήματα που είχες
τη δεδομένη στιγμή που τα έγραφες, θα δεις τις συναισθηματικές σου μεταπτώσεις,
θα δεις πόσο άλλαξες με τον καιρό και τι πραγματικά ήταν αυτό που σε ώθησε να
βελτιωθείς ή να χειροτερέψεις.
Μέσα από τα γραπτά σου, θ’
ανακαλύψεις πτυχές του εαυτού σου που ίσως να μη γνώριζες καν. Θα μάθεις ποιος
είσαι. Και δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από το να μπορείς να έχεις ψηλά το
κεφάλι και να ξέρεις ποιος είσαι.
Όταν γράφεις, δεν μπορείς να
μπεις σε καλούπια. Δεν μπορείς να κρατήσεις κανένα μέτρο ούτε να προσέχεις να
μιλάς με το γάντι. Γίνεσαι παρορμητικός, θυμώνεις με καταστάσεις και αυτό
φαίνεται από το ύφος που αποτυπώνεις όσα θέλεις να πεις.
Νιώθεις προδομένος,
απογοητευμένος, αδικημένος; Πιάσε ένα χαρτί και ξέσπασε εκεί. Γράψε όλα όσα θα
ήθελες να κάνεις και, προτού πάρεις μια απόφαση, ξαναδιάβασέ τα προσεκτικά κι
ύστερα πράξε αναλόγως.
Πολλές φορές πάνω στη
συναισθηματική μας φόρτιση κάνουμε πράγματα που δε θέλουμε, ξεστομίζουμε
κουβέντες που δεν εννοούμε. Δε φαντάζεσαι πόσο πολύ βοηθάει αυτό που μόλις εξήγησα
κι ούτε θα καταλάβεις μέχρι να το δοκιμάσεις.
Όπως προείπα, δεν μπορείς να
χωρέσεις σε καλούπια και όρια. Εγώ για παράδειγμα, έπρεπε να κλείσω αυτό το
άρθρο σ᾽ ένα συγκεκριμένο αριθμό λέξεων αλλά δεν μπορώ, γιατί πάντα
παρασύρομαι. Πάντα θέλω να πω κάτι ακόμα, κάτι που ίσως βοηθήσει άλλους
ανθρώπους να δουν μέσα από τα δικά μου μάτια και να μην κάνουν τα λάθη που
έκανα εγώ.
Μπορεί πρακτικά να γράφουμε με τα
χέρια, αλλά όλη η ουσία βρίσκεται σε αυτά που εξιστορεί η καρδιά. Μόνο εκείνη
ξέρει τι έχει περάσει και τι έχει ν᾽ αφηγηθεί. Κι όταν έχει τη δυνατότητα να
μοιραστεί τους προβληματισμούς της, νιώθει ανακουφισμένη.
Κράτα κάτι ακόμα για το τέλος.
Λένε πως τον κόσμο τον αλλάζουν οι τρελοί, οι μεθυσμένοι και οι ερωτευμένοι.
Εγώ σου λέω πως τον κόσμο τον αλλάζουν οι συγγραφείς και οι ποιητές. Γιατί
αυτοί είναι και τα τρία μαζί. Είναι πληγωμένοι και απεγνωσμένοι άνθρωποι. Είναι
ερωτευμένοι με τη ζωή και τον κόσμο αλλά ίσως σ’ ένα διαφοροποιημένο σύμπαν.
Είναι τρελοί, διψασμένοι για
έρωτα, αγάπη, ευτυχία. Είναι φωτεινοί άνθρωποι που κατέληξαν να βυθιστούν στο
σκοτάδι τους. Ή σκοτεινοί άνθρωποι που βρήκαν ψήγματα φωτός κι ελπίδας μέσα από
τις ίδιες τους τις ιστορίες.
Να τους αγαπάς λίγο περισσότερο
αυτούς. Ο κόσμος θα ήταν ένα τίποτα χωρίς μια δόση τρέλας.
Ήπια τη μπίρα μου, λοιπόν,
κάπνισα και το τσιγάρο κι είμαι έτοιμη να κοιμηθώ. Ξέρεις γιατί; Γιατί έβγαλα
από μέσα μου όσα νιώθω κι αισθάνομαι πιο ανάλαφρη. Αναγεννημένη. Ανακουφισμένη.
Δοκίμασέ το. Λειτουργεί.
