Έρωτες και μαλακίες…Έχεις δει κανένα θηρίο να ερωτεύεται ποτέ; Όχι. Γιατί, πολύ απλά, έρωτας και επιβίωση δεν πάνε μαζί. Ζούγκλα είναι εκεί έξω. Μια ζούγκλα γεμάτη θηρία που προσπαθούν να επιβιώσουν. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως το ένα θα κατασπαράξει το άλλο.
Ο ρομαντισμός την έχει κάνει εδώ
και καιρό για πιο εύπορα κλίματα. Κι εσύ νόμιζες ότι θα μπορούσες να τον
κρατήσεις εδώ. Ξαφνικά ερωτεύτηκες. Γελάω γιατί ξέρω την κατάληξη.
Γέμισες ελπίδες. Το μυαλό σου
επέστρεψε σε μια δεκαετία που είχες ξεχάσει πως υπήρξε. Τότε, στα εφηβικά σου
χρόνια, που ο έρωτας ήταν τόσο αγνός και δυνατός. Τότε, που ακόμα είχες το
στομάχι να παλέψεις και να διεκδικήσεις. Τότε, που έστηνες σκηνικά ολόκληρα για
να δικαιολογήσεις τη μίση ώρα καθυστέρησης στους γονείς σου.
Διεκδίκησες, λοιπόν. Με μια λύσσα
που δεν ήξερες ότι διαθέτεις. Γραπώθηκες από όπου βρήκες και κρατήθηκες με όλες
σου τις δυνάμεις.
Τι κι αν μάτωσαν τα χέρια σου; Τι
κι αν είχες ήδη πληγές από προηγούμενες μάχες;
Τα διέγραψες όλα και πάλεψες
λυσσαλέα, όσο ποτέ άλλοτε γι’ αυτό που πίστευες μέσα σου ότι αξίζει και θα
πετύχει. Με μια υπομονή μοναδική. Γιατί μπορεί να έγινες πάλι παιδί, αλλά
εξακολουθείς ζεις σε μια ζούγκλα.
Θόλωσες όμως. Δεν έβλεπες καθαρά.
Δεν κατάλαβες ποτέ ότι κρεμιέσαι από ψεύτικες ελπίδες που υπάρχουν μόνο στο
δικό σου μυαλό. Και δημιούργησες κι άλλη υπομονή. Έβαλες όλο σου το πείσμα και
με επιμονή κρατιόσουν από αυτές. Κι όλα αυτά για να ζήσεις το μοναδικό.
Μόνο που τώρα πλέον είσαι σε άλλη
δεκαετία. Κι όσο κι αν αρνείσαι να το παραδεχτείς, ξέρεις πως δεν έρχονται όλα
όπως τα θέλεις. Βαρέθηκες να ακούς τους δικούς σου ανθρώπους να σου λένε να τα
παρατήσεις. Τους έκανες να εκπλαγούν με την επιμονή και την υπομονή που έδειξες
για κάτι που δεν υπήρχε παρά μόνο στο μυαλό σου. Ό,τι και να λένε όμως, είχες
την ανάγκη να πιστέψεις και το έκανες.
Ώσπου έσπασες. Έπεσες. Οι ελπίδες
σου δεν μπορούσαν πλέον να σε κρατήσουν. Γιατί τι είναι οι ελπίδες; Μια νεφέλη από
συμπυκνωμένα όνειρα που φτιάχνει το μυαλό σου και παίρνει ό,τι μορφή της
δίνεις.
Θύμωσες. Με εσένα. Μόνο με εσένα.
Που πίστεψες και κρατήθηκες απ’ το τίποτα. Που επέτρεψες στο μυαλό σου να
περιστρέφεται γύρω από ένα τίποτα που δημιούργησες εσύ. Θύμωσες με όλο το
πείσμα που επένδυσες σε αέρα κοπανιστό.
Σιχάθηκες ακόμα και το πετσί σου.
Τώρα σου έμεινε το δύσκολο κομμάτι. Αυτό, που πρέπει να γδάρεις κάθε εκατοστό
μέσα σου για να απαλλαγείς από κάθε ψήγμα έρωτα. Να χτίσεις κάστρα απόρθητα με
τείχη που γλύφουν τον ουρανό. Να μην ξαναμπεί κανείς μέσα σου με το έτσι θέλω.
Να βρεις και πάλι το χαμένο σου «εγώ».
Με ό,τι πείσμα σου έχει
απομείνει, να ξεκινήσεις την ανοικοδόμηση του εαυτού σου. Να γίνεις και πάλι το
θηρίο που ήσουν κι όχι το μικρό παιδί που ρημάχτηκε. Δεν υπάρχει χώρος και
χρόνος για ρομαντισμούς πλέον, στο είπα και πάλι.
Ναι, ο έρωτας δε σε ρωτάει.
Έρχεται από το πουθενά και απλά πρέπει να τον αντιμετωπίσεις. Το πώς θα
αποφασίσεις να τον αντιμετωπίσεις όμως, είναι δική σου δουλειά.
Αντί να χτίζεις
όνειρα κι ελπίδες πάνω στο τίποτα, δες τον κατάματα, όπως ακριβώς είναι.
Γυμνό, βρώμικο και
απομυθοποιημένο.
