Πέρασε ένας μήνας και δε με πήρες
στο τηλέφωνο. Ένας ολόκληρος μήνας που δεν έχω ακούσει την φωνή σου. Αυτό ήταν
δηλαδή; Τελείωσε;
Πολλές φορές, ξέρετε, το τέλος έρχεται τόσο σιωπηλά που προκαλεί μεγάλο θόρυβο.
Το περιμένεις να έρθει, μα ποτέ δεν νιώθεις έτοιμος για την
αποδοχή του. Πάντοτε αναζητάς μία άλλη κατάληξη.
Κι αυτή η σιωπή… Βασανιστική. Άλυτα όλα τα σενάρια του μυαλού, καμία εξήγηση ή απολογία. Απλά εξαφάνιση.
Φανταστείτε ένα σχοινί γεμάτο συναισθήματα. Κάπου στη μέση στέκει η καρδιά να ισορροπεί μεταξύ λογικής και πάθους, έρωτα και μίσους. Ο ένας τραβά τη μία άκρη να υπερισχύσει ό,τι εκείνος νιώθει. Η άλλη άκρη παλεύει να κρατηθεί και τραβάει αντίθετα, προκειμένου να μην καταρρεύσει η καρδιά. Ώσπου τελικά η καρδιά δεν αντέχει τις συναισθηματικές ταλαντώσεις και σπάει σε χίλια κομμάτια.
Μια ρωγμή και σκορπίζονται όλα. Αναμνήσεις, στιγμές, αγκαλιές, φιλιά. Θρύψαλα.
Μήπως τελικά θα ήταν πιο τίμιο, η μία άκρη να κόψει το σχοινί και να μείνει τουλάχιστον η ιστορία; Έτσι κι αλλιώς όλες οι ιστορίες έχουν ένα τέλος. Φτάνει να είσαι σίγουρος πως έχει τελειώσει μέσα σου και προκειμένου να μην βασανίζεις τον άλλο, κόβεις το σχοινί και αποχωρείς.
Ούτε τσακωμοί, ούτε φωνές. Σεβασμός απέναντι σε αυτά που κάποτε
ένιωσες .
Η εξαφάνιση τι υποδηλώνει; Να αδειάσω την καρδιά μου, να βιώσω τον συναισθηματικό θάνατο που μου προκάλεσες και να μην περιμένω μία επόμενη εμφάνιση σου;
Μα τις ίδιες απορίες ίσως να έχεις κι εσύ. Εξαφανίστηκα. Δε σε πήρα τηλέφωνο ούτε για να μάθω τον λόγο που χάθηκες. Σαν να μην με ενδιέφερε τι συνέβη.
Άραγε πέρασε ποτέ από το μυαλό σου ότι πάλευα με τον εγωισμό μου κάθε μέρα και κυρίως κάθε νύχτα προκειμένου να μη σε αναζητήσω;
Πήρα μία απόφαση και ξεκίνησα να έρθω να σε βρω. Μπήκα στο λεωφορείο, μα αυτή την φορά, δεν ανυπομονούσα να φτάσω. Αντίθετα είχα καρφώσει το βλέμμα στο παράθυρο και έφερνα με πείσμα όμορφες στιγμές στο μυαλό, προκειμένου να νιώσω κάτι. Μα τίποτα. Κάθε προσπάθεια, έβρισκε κενό.
Έπειτα ανέβηκα στο αστικό. Η κυριούλα που φωνάζει τις στάσεις είχε κάτι τρομακτικό στη φωνή της. Τώρα πια ήταν μάταιο, να γυρίσω πίσω.
Ξεκίνησα να περπατώ το δρομάκι για το σπίτι σου. Η καρδιά μου δεν χτυπούσε δυνατά να μου δίνει ρυθμό ως συνήθως. Εξασθενημένοι σφυγμοί και γόνατα κομμένα. Κοντοστάθηκα για μια στιγμή. Πήρα την μορφή σου και την πήγα σε εκείνη την πρώτη μας βόλτα στη παραλία. Διασχίζαμε ευτυχισμένοι αυτό το δρομάκι και κυρίως παρόντες.
Πήρα μία βαθειά ανάσα και συνέχισα προς το παρκάκι, εκείνο απέναντι από το σπίτι σου. Τα βήματα μου αργά και βαριά.
Ήθελα μόνο να σε δω. Να σε κοιτάξω από μακριά. Απόσταση όπως αρμόζει ανάμεσα σε δύο ξένους πια.
Έτσι θα γέμιζα τόσο από εσένα, ώστε να μην με αδειάσει το τέλος που λάμβανε χώρα απειλητικά.
Αυτήν την ώρα επιστρέφεις από τη δουλειά. Ένα αυτοκίνητο διπλοπαρκάρει, παίρνει ό,τι προλαβαίνει από τη γεύση σου και σου σκάει ένα χαμόγελο φεύγοντας.
Εσύ έχεις περίεργη όψη. Σαν να έχεις αντιληφθεί την παρουσία μου εκεί τριγύρω.
Βγάζεις το κινητό και με καλείς. Δεν έχω φωνή να απαντήσω. Να πω τι;
Με τελείωσες και συνεχίζεις να τραβάς ακόμη το σχοινί. Δε σε ενόχλησε καθόλου ο θόρυβος από τα κομμάτια που πατάς καθώς πηγαίνεις πάνω κάτω ενώ επιμένεις να με καλείς;
Σηκώνομαι να φύγω, χωρίς να με νοιάζει εάν σου γίνω αντιληπτή πια. Σε κοιτάζω σαν να είσαι άγνωστος και συνεχίζω να περπατώ. Αθόρυβα και τίμια. Τώρα πια έχεις όλες τις απαντήσεις.
Η κάποτε γνωστή διαδρομή για το σπίτι μου, ένας λαβύρινθος. Αγγίζω μόνο σκοτάδι και ακούω βουητά που μου προκαλούν σύγχυση. Φαντάζομαι έτσι επέλεξες να βγεις από μέσα μου. Ούτε θυμός, ούτε οργή. Κάτι χειρότερο ίσως. Ένα ξαφνικό, απέραντο κενό. Ίσως μόνο λίγη πικρία.
Δύο ξένοι που γνωρίζονται πολύ καλά. Κατάντια τουλάχιστον .
Δεν αξίζαμε αυτό το τέλος, ρε μπάσταρδε.
