Είναι φορές που ο εγωισμός
μπαίνει πάνω από τα συναισθήματα και την ανάγκη έκφρασής τους.
Από το πιο απλό «δε θα πάρω πάλι
εγώ πρώτος τηλέφωνο», ως το «μου λείπεις» που δεν ειπώθηκε ποτέ.
Άτιμο πράγμα ο εγωισμός. Ύπουλο.
Είναι να μην το αφήσεις να κυριαρχήσει στο μυαλό και τη ψυχή σου.
Έτσι κι εσύ για ακόμη μια φορά
έγινες έρμαιο του εαυτού σου, έκλεισες την πόρτα πίσω σου κι ενώ θες να
γυρίσεις πίσω και να τα κάνεις όλα διαφορετικά αυτή τη φορά δεν λες να το
κάνεις.
Τα βαρίδια της θιγμένης
περηφάνιας και του φόβου για εκείνη τη «συγγνώμη» σε καθιστούν ανήμπορο. Αμέτοχο.
Τα βράδια περνούν το ένα μετά το
άλλο. Οι σκέψεις πολλές και η ίδια εσωτερική φωνή πάλι να σε βασανίζει ξανά και
ξανά. Από τη μία η ανάγκη να πάρεις τηλέφωνο, να επικοινωνήσεις να πας να τον
βρεις, να παρακαλέσεις, να φωνάξεις, να επιμείνεις και από την άλλη η λογική
και η ψωρο-υπερηφάνεια μη ρίξεις τα μούτρα σου.
«Όχι. Δε θα πάρω τηλέφωνο. Δε θα
παρακαλέσω. Δε θα τρέξω πίσω από τον άνθρωπο που με άδειασε. Στην τελική δε
φταίω εγώ!»
Ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Τα
μίζερα βράδια μες στη μοναξιά και τις αναμνήσεις γίνονται όλα και περισσότερα.
Περνούν μέρες, μήνες.
Τα «γιατί» σε βασανίζουν και τα
βάζεις με την άλλη πλευρά.
Αφού εσύ δεν κάνεις κάτι, ο ως
τώρα άνθρωπος σου γιατί δεν επιδιώκει την επικοινωνία και την επανασύνδεση;
Γιατί περιμένει εσένα; Στην τελική αφού σε διέγραψε έτσι, τέλος! Δε θα
ασχοληθείς ποτέ ξανά.
Εγωιστές και οι δύο. Ούτε ο ένας
μετανιώνει ούτε ο άλλος.
Γιατί, όμως, αφήνετε να σας
ορίζει αυτό τη σχέση σας; Θα σε ξεχάσει και κάποια στιγμή θα ξεχάσεις κι εσύ.
Θα προχωρήσεις. Είτε γιατί θα το θες είτε γιατί δε θα έχεις άλλη επιλογή.
Όμως, έτσι θα είστε πάντα ένας
κύκλος που δεν έκλεισε. Ένας έρωτας που τον αφήσατε μετέωρο κι οι αμφιβολίες
και οι κατηγορίες μπήκαν πάνω από όλα.
Σε σκέφτεται, το ξέρεις. Όπως κι
εσύ. Αλλά ποτέ δεν το εκφράσατε. Όλα τα είπατε στη σιωπή που αφήσατε να μπει
ανάμεσά σας. Στο ακουστικό που σηκώσατε άπειρες φορές και το κατεβάσατε την
ίδια ακριβώς στιγμή, στα μηνύματα που γράψατε και δεν στείλατε ποτέ.
Κοιμάσαι. Έχεις ανήσυχο ύπνο.
Έχετε χωρίσει πια αλλά ακόμη νιώθεις αυτή τη παρουσία που είχε γίνει κομμάτι
σου, δίπλα σου. Στο όνειρό σου τρέχεις. Ο δρόμος έρημος και ατέλειωτος. Κάτι
ψάχνεις.
Από μακριά βλέπεις μια σκιά που
όλο και απομακρύνεται. Τρέχεις ακόμη πιο γρήγορα ακόμη πιο έντονα αλλά δεν
φτάνεις τη σκιά. Ώσπου σταματάς. Δεν μπορείς άλλο. Η σκιά φαίνεται να μένει
ακίνητη.
Ίσως θες λίγο ακόμα και θα
φτάσεις κοντά. Θα προλάβεις. Όμως σταματάς. Αλλάζεις κατεύθυνση. Γυρίζεις πίσω.
Δεν θα κυνηγήσεις άλλο την άπιαστη σκιά. Αφού απομακρύνεσαι αρκετά, κοιτάς για
λίγο, δειλά πίσω σου. Η σκιά έχει εξαφανιστεί. Είσαι ολομόναχος στον έρημο
δρόμο. Την έχασες την ευκαιρία σου.
Πετάγεσαι. Ιδρώτας τρέχει στο
πρόσωπο σου και η ανάσα σου γρήγορη. Η καρδιά σου σφυροκοπά.
«Στο διάολο εγωισμέ! Στο διάολο
φόβοι κι αμφιβολίες
Φτάνει να σε δω. Και θα σε δω!»
