Όταν ξέρουμε τι θέλουμε, δεν το
έχουμε και όταν το έχουμε δεν ξέρουμε αν το θέλουμε. Μπέρδεμα.
Πολλές φορές, για διάφορα θέματα στη ζωή μας, δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε γιατί στην πραγματικότητα δε γνωρίζουμε τι πραγματικά θέλουμε να κάνουμε. Ήδη αντιλαμβάνεστε τη σύγχυση!
Σε πόσα ερωτήματα για το πώς θα κινηθείτε στην πορεία η απάντηση σας ήταν ένα αδιάφορο «δεν ξέρω».
Δύο λέξεις που αυτόματα οδηγούσαν την κατάσταση σε μία χαοτική
πορεία.
Νόμιζα πως μέχρι τώρα, πάντα ήξερα τι ήθελα. Κι αν ακόμη για κάτι δεν ήμουν σίγουρη, ζύγιζα την κατάσταση έως ότου αποφασίσω.
Στο συναισθηματικό κομμάτι, όμως, μάλλον δε λειτουργεί το ίδιο.
Δεν μπορούσα να δεχθώ ότι κάποιος δεν ξέρει τι θέλει από τον άλλο. Ακόμη και το «κάτι» ήταν πιο τίμια απάντηση.
Μαζί σου, όμως, πήρα φόρα και πορευόμουν σε αυτό το χαοτικό μονοπάτι , αφού πραγματικά δεν ήξερα τι ήθελα.
Όταν σε είδα για πρώτη φορά με τράβηξε κάτι επάνω σου τόσο πολύ, που δεν μπορούσα να το ονομάσω. Μόνο το άφησα να με εξουσιάσει, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από πάνω σου.
Αργότερα, ήρθε και προστέθηκε η φωνή και ο σεβασμός που εξέπνεε
κάθε σου φράση. Έπειτα και οι κινήσεις σου ήταν τόσο μυστήριες, που καθόμουν
και τις σκεφτόμουν με τις ώρες. Τελικά, αδυνατούσα να βγάλω άκρη και μου έδινες
το μυαλό στα χέρια κάθε φορά.
Δεν ήξερα τι ήθελα. Ήθελα απλά να σε κοιτάζω και να αφήνω την δύναμη της μορφής σου να με αποπροσδιορίζει; Ήθελα να ανακαλύψω το μυστήριο που ενσάρκωναν οι κινήσεις σου;
Ό,τι κι αν συνέβαινε, έπρεπε γρήγορα να ξεκαθαριστεί, από τη στιγμή
που βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο εργασίας. Καθημερινή επαφή σε σημείο που τα
μάτια σε είχαν συνηθίσει χωρίς ποτέ να σε βαρεθούν. Επικοινωνία τυπική, που
όμως στα ταξίδια του μυαλού μου είχαμε γνωριστεί πολύ ουσιαστικά.
Το πρώτο μίνι ξεκαθάρισμα, έγινε όταν τυχαία συναντηθήκαμε σε ένα καφέ. Ήσουν με τους υπόλοιπους συναδέλφους και χωρίς να έχουμε συστηθεί καν, με χαιρέτησες και μου μίλησες.
Η ταραχή μου ολοφάνερη αφού ήμουν
σχεδόν σίγουρη πως όλο αυτό προέκυψε εξαιτίας της δικής μου αδυναμίας να κρυφτώ
από αυτά που αισθάνομαι όταν σε έχω μπρος μου. Τότε συνειδητοποίησα πως δε μου
αρκούσε απλά να σε βλέπω. Ήθελα να σε μάθω.
Ήθελα να σε γνωρίσω και τώρα το ήξερα.
Έτσι πήρα την αφορμή και επικοινώνησα μαζί σου. Δε φάνηκε να σε ενοχλεί η προσπάθειά μου, αν και ήταν προφανές πως τα κίνητρα μου μόνο επαγγελματικά δεν ήταν.
Το δεχόσουν, αν και μου τοποθετούσες κάτι αόρατα όρια που με έκαναν να μη θέλω πια να συνεχίσω να σε μαθαίνω.
Μέχρι την στιγμή που αναζητούσες εσύ την επικοινωνία. Μέχρι που ήπιαμε και τους καφέδες και τα ποτά μας. Εξοικειωθήκαμε σε βαθμό που κάναμε και αστειάκια στη δουλειά.
Ποιος νορμάλ άνθρωπος χαίρεται να ξυπνά το πρωί και να πάει στη δουλειά; Ποιος φυσιολογικός δε δίνει δεκάρα για το φόρτο εργασίας μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται στη δουλειά;
Let's go and be psychos together.
Το επόμενο διάστημα θα μπορούσε κάλλιστα να είχε τον παραπάνω τίτλο. Οι συναντήσεις αραίωσαν, η επικοινωνία στη δουλειά τυπικότατη και το μυαλό μου στα χέρια σου για πολλοστή φορά.
Ήταν ολοφάνερο πως τώρα που εγώ ήξερα τι ήθελα, δεν ήξερες εσύ. Τι έψαχνες από εμένα και λειτουργούσες κατ᾽ αυτόν τον τρόπο. Τι άλλαξε; Δεν ήξερα.
Βέβαια, δεν μπορούσα να αναλωθώ άλλο. Βλέπεις, καμιά φορά, όσο κι αν κάτι γουστάρεις να σε παιδεύει, φτάνεις σε ένα σημείο που εκείνο το γαμημένο «δεν ξέρω» αρχίζει και σε ενοχλεί.
Καλά και τα εγκεφαλικά παιχνίδια, καλό και το σκοτσέζικο ντους,
αλλά μέχρι να φτάσει η κατάσταση στο επιθυμητό σημείο.
Εσύ εμφανίστηκες ξανά, και εγώ δεν ξέρω αν θέλω, αφού δεν ξέρω αν θέλεις εσύ. Και αν ακόμη θέλεις, δεν ξέρω τι είναι αυτό που θέλεις, γεγονός που με οδηγεί σε συναισθηματικό αδιέξοδο, πράγμα το οποίο σίγουρα δεν το θέλω.
Τι θα έλεγες να συγχρονιστούμε; Να μην ξέρουμε τι θέλουμε μαζί;
