Βροχή. Οι σταγόνες στο τζάμι σχηματίζουν περίεργα σχήματα σαν τις εικόνες που βασανίζουν τις πιο σκοτεινές γωνίες του μυαλού σου. Ή ώρα είναι 4:00 τα ξημερώματα και ξέρεις ότι σε λίγο πρέπει να ξυπνήσεις. Δε σε νοιάζει.
Πού και πού ακούγεται κάποιος να
περπατά στο δρόμο. Τα βήματα αντηχούν στην άσφαλτο ρυθμικά, συμβαδίζοντας με
τους ήχους της καρδιάς σου που όλο και αυξάνονται όσο προχωρά η νύχτα. Δεν
ξέρεις αν ξέρεις να κλάψεις ή να γελάσεις, ενώ αντιλαμβάνεσαι την κοσμική
μοναξιά του να αγναντεύεις το σκοτεινό και πλημμυρισμένο από σύννεφα ουρανό. Τα
σύννεφα αυτά σαν να σε κοιτούν χαιρέκακα. Σε τιμωρούν.
Είχες την ευτυχία στα χέρια σου. Την έχασες. Είχες βρει την αδερφή
ψυχή σου, το πρόσωπο που σε άκουγε πάντα όταν είχες να πεις κάτι, που σου
συμπαραστεκόταν σε κάθε δύσκολη στιγμή. Δεν υπήρχε ρουτίνα, δεν υπήρχε
συνήθεια, μόνο αγάπη. Και τα πέταξες όλα στα σκουπίδια.
Σκέφτεσαι ότι κάτι πολύ σοβαρό τρέχει με την πάρτη σου. Έχεις
μεγάλο πρόβλημα. Δε γίνεται να έχεις βρει το νόημα της ζωής σου και να το
διώχνεις. Πρέπει να είσαι διχασμένη προσωπικότητα. Το μυαλό σου πασχίζει να
βρει μια λογική εξήγηση. Δεν υπάρχει καμία.
Συνεχίζεις να κοιτάζεις το κενό.
Η βροχή έχει δυναμώσει. Οι σταγόνες πέφτουν πάνω σου πλέον και τις αφήνεις να
καθαρίσουν την ίδια σου την ψυχή. Ή έτσι νομίζεις τουλάχιστον. Το νερό
της βροχής δεν μπορεί να σε εξαγνίσει από τις παρανοϊκές σου σκέψεις. Πέφτει
στο πρόσωπο σου και οι σταγόνες σε καίνε σαν πυρωμένα σίδερα.
Είχες ένα λόγο να ξυπνάς το πρωί. Είχες μια αιτία για να ανοίγεις
το παράθυρο και να αφήνεις να μπαίνει το φως του ήλιου ενώ πιο πριν δεν σε
ένοιαζε. Τώρα το σκοτάδι που βλέπεις ελπίζεις να κρατήσει για πάντα. Να σε
αφομοιώσει. Να γίνεις ένα με αυτό.
Οι άνθρωποι είμαστε άρρωστα όντα. Κυνηγάμε με κάθε τρόπο την
ευτυχία. Την ψυχική και σωματική ολοκλήρωση. Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν
την τύχη να το καταφέρουν αυτό. Αυτή η διαπίστωση, όμως, δε σε κάνει να νιώθεις
καλύτερα. Οι λίγοι που μπορούν να βρουν την ολοκλήρωση, προσπαθούν στη συνέχεια
να καταστρέψουν το απόκτημά τους, γιατί και πάλι δεν τους ικανοποιεί.
Αισθάνεσαι σαν τον τυφλό που είχε βρει την όραση του, αλλά κάποια
στιγμή στη συνέχεια και για απροσδιόριστο λόγο πήρε ένα μαχαίρι και το κάρφωσε
στα μάτια του.
Δεν υπάρχει καμία λογική σε αυτό. Η ανθρώπινη φύση είναι ικανή για
τα χειρότερα πράγματα.
Ήθελες την ελευθερία σου. Πνιγόσουν από την ώρα που περνούσατε
μαζί. Δεν μπορούσες να κάνεις πράγματα που να σε εκφράζουν. Δεν είχες προσωπικό
χρόνο. Τώρα έχεις. Όμως πλέον ο χρόνος έχει σταματήσει.
Οι σταγόνες της βροχής στέκονται μετέωρες στον ουρανό. Τα σύννεφα
έχουν ακινητοποιηθεί και σε χλευάζουν παίρνοντας περίεργα σχήματα. Μια μαύρη
σκιά έρχεται και σε τυλίγει. Σε αρπάζει και σε πετάει από το μπαλκόνι.
Πέφτεις. Πέφτεις στο κενό. Ουρλιάζεις αλλά δε βγαίνει ήχος.
Προσπαθείς να πιαστείς από κάτι άλλα ακόμα και τα δέντρα στο δρόμο μοιάζουν να
κουνάνε τα κλαδιά τους αποφεύγοντας να σε βοηθήσουν. Πέφτεις στη σκληρή και
πλημμυρισμένη άσφαλτο. Δε νιώθεις πόνο.
Ανοίγεις τα μάτια σου. Είσαι στο κρεβάτι σου. Είναι δίπλα σου. Η
καρδιά σου έρχεται στη θέση της. Όλα ήταν ένα κακό όνειρο. Όλα καλά λοιπόν.
Εφιάλτης. Αλλά όχι. Πάλι η μαυρίλα. Έρχεται. Πλησιάζει. Όχι.
Το μαύρο σύννεφο τελικά διαλύεται. Είσαι στο μπαλκόνι ακόμα πίσω
από τη τζαμαρία. Οι σταγόνες συνεχίζουν να πέφτουν νοσταλγικές, δυσοίωνες.
Αισθάνεσαι ότι θα γίνει ακόμα
χειρότερο. Δεν έχει ολοκληρωθεί η κατρακύλα που έχεις πάρει. Τα δέντρα κουνούν
τα κλαδιά τους απειλητικά ενώ βλέπεις πλέον μέχρι και νυχτερίδες να πετούν
ανάμεσα σε αυτά.
Το σκοτάδι έχει απλωθεί παντού.
Είσαι μόνος.
