Σας έχει τύχει ποτέ να
ξεφυλλίζετε ένα περιοδικό μόδας και βλέποντας τα τέλεια καλλίγραμμα μοντέλα να
σκέφτεστε «Μακάρι να ήμουν κι εγώ
έτσι;»
Ξανασκεφτείτε το, γιατί ούτε
αυτές είναι έτσι.
Πίσω από όλες αυτές τις
«Σταχτοπούτες» κρύβεται ένα μαγικό ραβδί. Όχι, δεν υπάρχει νεραϊδονονά, αν σε
αυτό ελπίζετε. Μιλάω για το μαγικό ραβδάκι του Photoshop, αλλά ας τα πάρουμε απʾ την αρχή για να
εξηγήσουμε και μερικές μείζουσες διαφορές.
Το πολύ αγαπημένο σε όλους μας Photoshop
αποτελεί έναν Photo Editor, δηλαδή
πρόγραμμα επεξεργασίας φωτογραφιών, που, μεταξύ άλλων, ανήκει στο πακέτο της
εταιρίας Adobe. Η διαδικασία κατά
την οποία, η ήδη πολύ όμορφη κοπέλα που χαζεύουμε στα περιοδικά, μετατρέπεται
στο απόλυτο θηλυκό, ονομάζεται «ρετουσάρισμα», από το γαλλικό retouche που σημαίνει διόρθωση/βελτίωση.
Υπάρχουν χιλιάδες προγράμματα σαν
το Photoshop, αυτό όμως
συγκαταλέγεται στη λίστα με τα καλύτερα. Παρʾ όλα αυτά, οποιαδήποτε επεξεργασία
και να κάνουμε σε μία φωτογραφία μας, τη βαφτίζουμε photoshoped.
Όχι, όχι, όχι και....όχι! Άλλο
από ασχημόπαπο να γίνεσαι κύκνος και άλλο να πειράζεις τη φωτεινότητα, την
αντίθεση και την ισορροπία χρωμάτων. Να μαθαίνουμε τις διαφορές!
Δυστυχώς, όμως, όπως έχουμε
ξαναπεί, βρισκόμαστε στον αιώνα της υπερπληροφόρησης και δεν ξέρουμε την τύφλα
μας. Προγράμματα σαν το Photoshop αποτελούν εργαλεία για επαγγελματίες
γραφίστες, φωτογράφους, σχεδιαστές video
game και ταινιών.
Όχι για να ανεβάζει η νταρντάνα η
Σβετλάνα φωτογραφίες προφίλ στο Facebook, αφού έχει φροντίσει να κόψει τα 15
επιπλέον της κιλά, την ακμή, και ψιλόλιγνο λαιμό, που αν τον έκοβες στη
πραγματικότητα είχες έτοιμη σπαλομπριζόλα. Πλέον οι απείραχτες φωτογραφίες
είναι τόσο είδος υπό εξαφάνιση όσο είναι και η καρέτα-καρέτα.
Αμ, το άλλο που το πας, και σε
αυτό τον τομέα απευθύνομαι και στον ανδρικό πληθυσμό. Σε γνώρισα στο Facebook κι είχες κορμί λαμπάδα, κι όταν σε
είδα από κοντά έμοιαζες με κουράδα.
Μερικές
παρεμβάσεις είναι δεκτές γιατί όλοι λίγο πολύ τις κάνουμε. Πέραν αυτού όμως,
είμαστε άνθρωποι και είναι λογικό να έχουμε ανασφάλειες με κάποια σημεία της
εμφάνισης μας, αλλά μην το φτάνουμε και στο άλλο άκρο. Πέραν ότι μιλάμε για
ξεκάθαρη απάτη από ένα σημείο και μετά γίνεται και εμμονή.
Μπορείς να το πεις και αιτία για
τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Αν το καλοσκεφτείτε ο λόγος που πολλοί άντρες
περιμένουν δίμετρες αψεγάδιαστες κουκλάρες, είναι επειδή βλέποντας τες σε
φωτογραφίες νομίζουν πως υπάρχουν. Αυτό που σου γυρνάει τη βίδα είναι πως έχουν
και την απαίτηση να γίνεις μια τέτοια, όπως και οι γυναίκες κάνουν το
αντίστοιχο. Εδώ κολλάει η φράση του τύπου: «Αγόρια,
αν δεν μοιάζετε με τα μοντέλα του Calvin
Klein, μην περιμένετε να
μοιάζουμε με τα μοντέλα της Victoria's
Secret».
Έλα όμως που δεν σκέφτονται όλοι
έτσι! Η εξιδανίκευση του γυναικείου σώματος μέσω της τεχνολογίας είναι ένα από
τα αίτια των εξαντλητικών διαιτών, της ανορεξίας της βουλιμίας αλλά και των
αντίθετων αυτών σαν κόντρα στο κατεστημένο. Είναι πιο εμφανές αυτό σε γυναίκες
απ' ότι σε άντρες, γιατί οι άντρες είναι έτσι κι αλλιώς λίγο πιο στα αρχίδια
τους.
Καλά κάνουν, μακάρι και όλες οι
γυναίκες να μοιάζαμε σε αυτόν τομέα λίγο με τους άντρες. Δε λέω να μένουν απεριποίητες
και να κάνουν μπιροκοίλι, αλλά να μη βγαίνουν διαρκώς με μία μάσκαρα και ένα
κραγιόν στο χέρι.
Ας μιλήσουμε τώρα για τους “Master
of Disaster” των Photoshop. Που βλέπεις σε μια φωτογραφία με ένα
εξτρά χέρι. Γυναικεία μέση σε μέγεθος κυριολεκτικά δακτυλιδιού γιατί ο κορσές
είναι πολύ mainstream. Κομμένο τετραγωνάκι με ένα πιτσιρικά
αντιγραφή επικόλληση δίπλα σε μια φεράρι και λεζάντα από πάνω Η νέα μου αμαξάρα»,
που τη μόνη φεράρι που είχε δει ήταν lego μινιατούρα.
Αυτά ας πούμε είναι τα αστεία της
υπόθεσης. Τα βλέπεις και ψοφάς στο γέλιο. Αλλά όχι ότι είναι και ό,τι πιο καλό
και ψυχικά υγιές να πειράζεις διαρκώς της φωτογραφίες σου, δημιουργώντας έναν
ψηφιακό και ιδανικό alter ego σου, το οποίο δεν έχει απολύτως καμία
σχέση με την πραγματικότητα.
Το Photoshop είναι ένα απλό παράδειγμα του πως η
κακή χρήση της τεχνολογίας μπορεί να κάνει ψυχολογική ζημιά σε ανθρώπους. Αυτό
που πρέπει να θυμόμαστε είναι πως ο κόσμος γύρω μας, μας συμπαθεί, αγαπάει και
εκτιμάει για αυτό που είμαστε, όχι για αυτό που βλέπουνε. Στο τέλος της κάθε
μέρας αυτό που είμαστε είναι αυτό που μετράμε.
