Οι
άνθρωποι έχουν την τάση να ξεχνάνε εύκολα. Αν δεν είσαι εκεί να κάνεις αισθητή
την παρουσία σου, θα ξεχαστείς. Θέλοντας ή μη, αυτό θα συμβεί.
Τι
περίμενες; Αν δεν διεκδικήσεις αυτό που γουστάρεις θα βαρεθεί και θα φύγει.
Οι
άνθρωποι δεν είναι λιμάνια για να αράζουν σε αυτά, να φεύγουν για το ταξίδι τους
και να γυρίζουν πάλι πίσω. Ή ίσως κάποιοι άνθρωποι είναι έτσι.
Εγώ, όμως
δεν είμαι. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα γίνει το λιμάνι σου. Δεν είμαι ο
άνθρωπος που θα τον αφήσεις και θα σε περιμένει με τα χέρια πίσω ανοιχτά. Δεν
είμαι ο άνθρωπος που θα σπαταλήσει τον χρόνο περιμένοντας.
Σπατάλη
χρόνου είναι να μένεις περιμένοντας έναν άλλον, όπου τα σημάδια είναι
εμφανή ότι δε σε υπολογίζει. Όταν, τα σχέδιά του δεν περιέχουν κι
εσένα μέσα, τότε ξέρεις ότι ένας από τους δύο έχει φύγει ήδη κι ήρθε κι η σειρά
και του άλλου.
Σε αυτούς
τους ανθρώπους που λες πως τους υπολογίζεις πρέπει να το δείχνεις. Είναι ένας
άγραφος νόμος. Το να το λες απλώς, είναι σαν τον καπνό στον αέρα. Φαίνεται για
λίγο και μετά εξατμίζεται. Διαλύεται. Χάνεται. Πώς να στο πω; Δεν
υπάρχει.
Φίλε μου,
όταν ανοίγεις το στόμα σου και λες μεγάλα λόγια πρέπει να έχεις και μεγάλα μυαλά.
Πρέπει να έχεις το μυαλό να σκαρφίζεται κάθε φορά ιδέες, να αποδεικνύεις τα λόγια
σου με πράξεις. Το να αρκείσαι σε μια σχέση «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε»,
κάτσε και αναλογίσου αν θα σου φέρει κάτι.
Δε θα
κερδίσεις τίποτα από αυτό. Είτε το θες είτε όχι, οι σχέσεις είναι δούναι και
λαβείν.
Αυτή
είναι η ουσία.
Να
κερδίζεις πράγματα από τον άνθρωπο δίπλα.
Να
γίνεσαι καλύτερος. Το ίδιο κι αυτός.
Να γίνεστε καλύτεροι
μαζί.
Αυτή
είναι η μαγκιά κι αυτό είναι κάτι που ελάχιστοι μπορούν να το κάνουν.
Είναι
αυτοί οι εκλεκτοί, που δεν τους νοιάζει τι θα βρέξει και τι θα κατεβάσει. Δεν
τους νοιάζει αν γύρισαν στο σπίτι στις 5 και το πλοίο φεύγει μισή ώρα αργότερα.
Είναι εκείνοι που θα προλάβουν το πλοίο στην ώρα τους, όπως και να έχει. Είναι
εκείνοι που θα σου δώσουν μια υπόσχεση κι όχι μόνο θα την κρατήσουν, αλλά θα
δώσουν κι αυτό το κάτι παραπάνω.
Δε θα
κάνουν τίποτα από υποχρέωση ποτέ. Δεν έχουν υποχρέωση ούτε στον ίδιο τους τον
εαυτό, γιατί γνωρίζουν καλά πως θα πάρουν αυτό που θέλουν με χίλιους τρόπους κι
άλλους δύο που δεν έχουν σκεφτεί ακόμη. Γιατί γνωρίζουν πως ακόμα κι όταν
πάρουν αυτό που θέλουν στα χέρια τους, θα το κρατήσουν και θα το φροντίσουν για
να μην το χάσουν.
Οι άλλοι
τύποι, εκείνοι που το μόνο που έχουν μάθει στη ζωή τους είναι να μιλάνε και να
μην απλώνουν το χέρι τους να φέρουν δίπλα τους αυτό που θέλουν, δε χωράνε στη
ζωή κανενός. Πόσο μάλλον στη δική μου.
Επιπόλαιη
και απόλυτη, ίσως με χαρακτηρίσεις. Απλή, λιτή και απέριττη θα
πω εγώ. Η ζωή μου είναι περιορισμένου χώρου και μέσα βάζω μόνο ό,τι χειροπιαστό
βρεθεί στο δρόμο μου.
Βάζω μέσα
και χαμόγελα που μου προσφέρουν, και αντίστοιχα προσφέρω.
Αντιθέτως,
απορρίπτω το παραμικρό ίχνος μιζέριας και στασιμότητας. Θέλω οι άνθρωποι στη
ζωή μου να έχουν πόδια και να τρέχουν. Να τρέχουν για να είναι εκεί, όποτε
ο καιρός το επιβάλλει. Και θα τρέχω κι εγώ μαζί τους.
Ακούγεται
σαν αγώνα δρόμου, αλλά ίσως είναι κι έτσι. Όμως, μόνο κουραστικός δεν είναι.
Καθετί που θέλεις να το κάνεις, κούραση δε θα σου προσφέρει ποτέ.
Υπερβάλλω,
ε; Εντάξει, ας είμαστε αντικειμενικοί. Θα κουραστείς. Σίγουρα, όμως δε θα
βαρεθείς.
Αν,
βέβαια τα πόδια σου έχουν κολλήσει στο πάτωμα και δεν κάνουν βήμα από ᾽κει,
λυπάμαι αλλά δε θα μείνω δίπλα, γιατί έχω μάθει να τρέχω.
Όταν κάτι
το θες πολύ, δεν το κυνηγάς. Απλά τρέχεις μαζί του παράλληλα.
