Πότε ξέρεις ότι έχεις ξεπεράσει έναν οδυνηρό χωρισμό;
Πραγματικά όμως. Οριστικά και αμετάκλητα. Έναν χωρισμό που δεν τον ήθελες, αλλά
αναγκάστηκες να τον υποστείς, είτε γιατί ήταν επιλογή του άλλου είτε γιατί δεν
άντεχες τη νοσηρότητα της σχέσης. Ποιο είναι εκείνο το σημείο που, όταν φτάσεις,
μπορείς με απόλυτη σιγουριά να πεις, νοερά, στον πρώην: «Ναι, επιτέλους σε
νίκησα. Σε ξεπέρασα!»
Τι είναι εκείνο που καθορίζει το αποτέλεσμα; Ο
χρόνος που λένε ότι γιατρεύει τα πάντα; Η απόσταση; Το «μάτια που δε βλέπονται»;
Ένας νέος έρωτας; Το χτίσιμο μιας καινούριας ζωής εντελώς διαφορετικής από την
κοινή ζωή; Η εκλογίκευση της κατάστασης;
Πρόσφατα, έτυχε να μιλήσω με δύο άτομα, εντελώς
διαφορετικά μεταξύ τους. Το ένα ήταν κορίτσι είκοσι δύο ετών που, δύο μήνες μετά
τον χωρισμό της με έναν συμφοιτητή της από μια σχέση ενός χρόνου, κλαίει κάθε
βράδυ και δεν έχει όρεξη να κάνει τίποτα. Κάνει μόνο τα εντελώς απαραίτητα για
τη σχολή της και μετά το μόνο που θέλει είναι να μένει σπίτι και να κλαίει.
Ούτε για αστείο να βγει ραντεβού.
Το άλλο ήταν ένας άνδρας τριαντατεσσάρων ετών
που, ένα χρόνο μετά το χωρισμό του με μια γυναίκα που ήταν μαζί ενάμιση χρόνο,
έβγαινε κάθε εβδομάδα με άλλη και μετά το σεξ πήγαινε στο μπάνιο, δήθεν για να
πλυθεί, κι έκλαιγε.
Ιστορίες καθημερινές, απολύτως συνηθισμένες.
Ιστορίες που παρόμοιες έχουμε όλοι να διηγηθούμε αφού ποιου η καρδιά δεν έχει
ραγίσει τουλάχιστον μια φορά;
Φτάσαμε στο κρίσιμο ερώτημα: πόσος καιρός
χρειάζεται για να νιώσεις ότι είσαι πια ελεύθερος από όλα τα συναισθήματα που
αισθανόσουν για τον πρώην σου και μπορείς πλέον να προχωρήσεις με ανοιχτή
καρδιά;
Προφανώς δεν υπάρχει μια απάντηση για όλους.
Όμως σίγουρα θα χρειαστεί χρόνος. Δεν έχει και τόση σημασία η διάρκεια της
σχέσης. Μπορεί να ήταν μια γνωριμία ενός μήνα ή πέντε χρόνων και να χρειαστεί ο
ίδιος χρόνος για να το ξεπεράσεις. Άλλωστε η ένταση των συναισθημάτων δεν
εξαρτάται κατ ανάγκην από τη διάρκεια της σχέσης, ενώ συχνά όταν μια σχέση
τελειώσει νωρίς μένει το ανεκπλήρωτο και αυτό κάνει ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση.
Καταρχάς, χρειάζεται χρόνος. Χρόνος για να μπει
μια απόσταση από το γεγονός του χωρισμού, από την επαφή με εκείνον, από την
κατάσταση που έφθειρε και τους δύο. Άρα ό,τι κι αν συμβαίνει, χρειάζεται να
υπομείνουμε εκείνο το δύσκολο, πρώτο διάστημα που η ζωή μας αλλάζει ριζικά. Που
νιώθουμε ότι τώρα δεν υπάρχει κανείς να μας επιθυμεί, να επικοινωνεί, να
μιλήσουμε, να ανυπομονούμε να τον δούμε το βράδυ, να κοιμηθούμε σφιχτή αγκαλιά.
Δεν υπάρχει κανείς για να σχεδιάσουμε το επόμενο τριήμερο, τις καλοκαιρινές
διακοπές, τις πρώτες ανοιξιάτικες βόλτες χέρι-χέρι.
Αυτό από μόνο του είναι ιδιαίτερα οδυνηρό.
Σκεφτείτε το, όμως, σαν το ραντεβού με τον οδοντίατρο: είναι αναγκαίο και δε
μπορείς να το αποφύγεις αλλά θα περάσει.
Όσο ο καιρός περνάει, τόσο αρχίζεις να
συνειδητοποιείς την πραγματικότητα σε όλο της το μέγεθος.
Ο χωρισμός είναι
οριστικός, ο άλλος δεν έχει κάνει καμία κίνηση για επανασύνδεση κι εσύ
καταλαβαίνεις ότι δεν είναι ένα διάλειμμα αλλά μια κατάσταση τελεσίδικη. Μέσα
σου δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις, ίσως και να μη το χωράει ο νους σου ότι πάει,
τέλειωσε. Αυτό είναι ένα ακόμα δύσκολο στάδιο που πρέπει να περάσεις.
Ανάλογα με την προσωπικότητα και την
ιδιοσυγκρασία σου, πιθανόν να προσπαθήσεις να γνωρίσεις άλλους ανθρώπους
επιχειρώντας να ξεπεράσεις τον έρωτα με έρωτα.
Ένα ελάχιστο ποσοστό ανθρώπων είναι αρκετά
τυχερό και αυτή η κίνηση τους βγαίνει σε καλό. Στη συντριπτική πλειοψηφία όμως,
πρόκειται απλώς για ένα παυσίπονο, για μια γάζα πάνω σε ανοιχτή πληγή που στο
τέλος απλώς σε πονάει περισσότερο.
Οι rebound σχέσεις σχεδόν ποτέ δεν καταλήγουν
πουθενά πέρα από το σεξ και ακόμη κι αυτό μπορεί να είναι άσχημο αν είσαι σαν
τον φίλο μου που έκλαιγε μετά από κάθε ερωτική συνεύρεση.
Υπάρχει κι εκείνο το στάδιο που νομίζεις ότι
βλέπεις τη ζωή σου από ψηλά, να κυλάει παράλληλα με τη δική του. Ζείτε,
βγαίνετε, δουλεύετε, εξελίσσεστε, διάφορα συμβαίνουν καθημερινά, η ζωή
συνεχίζεται κι εσείς απλά είστε χώρια. Κι αυτό το νιώθεις φυσικό μαζί και
τραγικό.
Όταν πια έχει περάσει αρκετός καιρός, έρχεται
μια μέρα που έχει φτάσει μεσημέρι κι εσύ συνειδητοποιείς με έκπληξη ότι εκείνος
δεν ήταν η πρώτη σου σκέψη όταν ξύπνησες το πρωί. Ή ότι στη βόλτα που πήγες στη
θάλασσα δεν τον σκέφτηκες νοσταλγικά. Ή πως δεν σου έλειψε το προηγούμενο βράδυ
που είχες βγει για ποτό.
Ύστερα παρατηρείς ότι τον σκέφτεσαι μόνο τα βράδια που
είσαι μόνη σπίτι σου και μετά μπορεί να περάσουν μέρες που δεν τον σκέφτεσαι
καθόλου. Κάπου εκεί νομίζεις ότι τον έχεις πια ξεπεράσει και αυτό σε κάνει τόσο
χαρούμενη.
Κάπου εκεί αρχίζεις πια να θυμάσαι τη σχέση
χωρίς να πονάς. Όταν φέρνεις τη μορφή του στο μυαλό σου, κανένα συναίσθημα δε
σε πλημμυρίζει. Όταν σκέφτεσαι όσα είχατε περάσει μαζί, όσα είχες κάνει για
εκείνον ίσως και να χαμογελάς όπως όταν θυμάσαι έναν παλιό, καλό αλλά ξεχασμένο
φίλο.
Τώρα πια όλα μέσα σου έχουν γαληνέψει. Κανένας
θυμός δε σε πλημμυρίζει. Τον έχεις συγχωρέσει και έχεις συγχωρέσει τον εαυτό
σου για όσα του έκανες. Ελπίζεις και εύχεσαι να είναι καλά κι ευτυχισμένος.
Έστω και χωρίς εσένα. Είναι μια σκέψη που την αντέχεις πια.
Ήρθε η ώρα να πας παρακάτω. Γιατί τώρα τον
έχεις όντως ξεπεράσει...
