Σάββατο πρωί. Η μέρα ξεκινάει στο σπίτι χαλαρά. Λίγο
μπλα-μπλα με την οικογένεια, μια γερή δόση από το καθιερωμένο διαδικτυακό
socialising, μερικές δουλειές ρουτίνας, κι έτοιμοι. Κινητό, κλειδιά, λεφτά,
ακουστικά στα αυτιά και φύγαμε.
Κανονική ζούγκλα εκεί έξω. Οι ρυθμοί σχεδόν όλων μας
επιεικώς τρελοί. Κόσμος εν κινήσει σε μια διαρκή βιασύνη. Να προλάβεις το
μετρό, το λεωφορείο, το ασανσέρ, τα deadlines. Τρέχεις στο δρόμο για τη δουλειά,
τρέχεις μέχρι και στις κυλιόμενες σκάλες. Πέφτεις πάνω σε κόσμο «ωχ, με συγχωρείτε»,
πέφτεις σε λακκούβα με νερά «φτου σου ρε, σκατά έγινα».
Φρικάρεις ξανά και ξανά χαμένος σε ένα πλήθος κόσμου που
(ω, τι έκπληξη!) τραβάει κουπί σαν εσένα. Όπα, παύση και rewind. Πατώντας το
play στο κινητό ή όποια συσκευή κουβαλά τα «διαμαντάκια» που καλύπτουν τα
αυτάκια σου, το σενάριο της καθημερινότητάς σου μπορεί κάλλιστα να αποκτήσει το
δικό του μουσικό χαλί, κόντρα στην πάσης φύσεως ηχορύπανση που επικρατεί
τριγύρω.
Πρώτα απ᾽ όλα, κλείνεις κυριολεκτικά πια τα αυτιά σου σε
ό,τι δε γουστάρεις να ακούς. Μηχανάκια με πειραγμένες εξατμίσεις, αυτοκίνητα
που κορνάρουν απελπισμένα κολλημένα στο κυκλοφοριακό κομφούζιο, «διακριτικές»
πάντα κουτσομπόλες γειτόνισσες που... ενδιαφέρονται για τον συνάνθρωπο ή ακόμα
κι εκείνη η ευγενέστατη κατά τ’ άλλα κοπελίτσα δίπλα σου που τσακώνεται στο
τηλέφωνο.
Φέρ᾽ τα στο μυαλό σου όλα αυτά με εικόνα και ήχο. Ωραία.
Τώρα βάλε τα στο mute. Πόσο αδιάφορα έως αστεία μπορεί να είναι χωρίς ήχο; Σε
αντίθεση με αυτές τις σκηνές καθημερινής τρέλας (στα όρια της παράνοιας,
παραδέξου το) είμαι σίγουρη πως το βιβλίο που έχεις στα χέρια σου, οι φωτογραφίες
που χαζεύεις στο κινητό, το τοπίο έξω από το παράθυρο, ακόμα κι οι ανθρώπινες
φιγούρες έχουν μακράν περισσότερο ενδιαφέρον.
Βάζοντας την τρέχουσα πραγματικότητα σε προφίλ αθόρυβο,
γίνεσαι καλύτερος παρατηρητής. Το βλέμμα σου πέφτει σε λεπτομέρειες που υπό
«κανονικές» συνθήκες ίσως να προσπερνούσες. Μια αφίσα συναυλίας κολλημένη σε
ένα τζάμι, ένα γκράφιτι του οποίου την ύπαρξη αγνοούσες μέχρι πρότινος κι ένα
μικρό πολύχρωμο μαγαζάκι στο βάθος της στοάς είναι μόνο μερικές από τις μικρές
πινελιές σε ένα φαινομενικά γνώριμο μοτίβο.
Κι όμως, δεν είναι μόνο τα μάτια σου που εντοπίζουν νέα
στοιχεία σ᾽ αυτό το ιδιαίτερο παιχνίδι κρυμμένων θησαυρών. Είναι κι οι
υπόλοιπες αισθήσεις σου αφυπνισμένες, όσο η ακοή σου έχει κατεβάσει ρολά στον
έξω κόσμο.
Δυο γλάστρες στο περβάζι ενός σπιτιού δίπλα στο
βιβλιοπωλείο γεμίζουν το στενό ευωδιά βασιλικού και δυόσμου. Λίγα μέτρα παρακάτω
μοσχοβολά φρεσκοκομμένος καφές ελληνικός απευθείας μέσα από το μπακάλικο που
χρόνια τώρα δεν έχει αλλάξει θέση.
Ξεγλιστράς απρόσεκτα ανάμεσα από ένα γκρουπ τουρίστες,
καταλήγοντας να γρατζουνίσεις άσχημα το μπράτσο σου πάνω σε έναν πέτρινο τοίχο. Αιφνιδιάζεσαι, μα κατά βάθος ξέρεις πως
αυτό το τραύμα σε πονά πολύ λιγότερο από την ανάμνηση του τραγουδιού που ακούς
ετούτη τη στιγμή. Αλλάζεις μουσικό κομμάτι σε μια προσπάθεια να φύγει από το
μυαλό σου εκείνη «η εικόνα του χειμώνα», πριν μελαγχολήσεις για τα καλά.
Περνώντας έξω από το παρακάτω πανέμορφο νεοκλασικό κτίριο
που θυμίζει κάτι από παλιά ελληνική ταινία, νοσταλγείς τα ζεστά καλοκαιρινά
βράδια με την παρέα στον υπαίθριο κινηματογράφο μασουλώντας ηλιόσπορους και
πασατέμπος με μια μπίρα στο χέρι. Θερινές νύχτες κλασικά με μπίρα κρύα, κι
ειδικά σε συναυλία.
Χαλαρώνεις το βήμα σου, χασκογελώντας για κείνη την
τσίχλα που σου κόλλησε τότε στο τζιν, όταν κάθισες χίπικα καταγής να απολαύσεις τους ήχους της κιθάρας.
Σε επαναφέρει στην πραγματικότητα μια γάτα που πετάγεται
ξαφνικά μέσα από μια αυλή. Γελάς με την αφηρημάδα σου, κόβοντας ταυτόχρονα ένα
κλαράκι γιασεμί, ανηφορίζοντας στα σκαλιά.
Κοντοστέκεσαι, λίγο παρακάτω, για να χαζέψεις έναν πάγκο
με χειροποίητα κοσμήματα, και το μάτι σου πάει σχεδόν αμέσως σε ένα μπρελόκ
στολισμένο μ᾽ ένα μικρό λουκέτο.
«Ό,τι πρέπει για το νέο μου κλειδί», σκέφτεσαι και
χαμογελάς αυτάρεσκα.
Ανυπόμονα βγάζεις από την τσέπη το κλειδί σου, που κουμπώνει άψογα με το νέο σου απόκτημα, ενώ
περνά από δίπλα σου ο κύριος με τη διαχρονική πια λατέρνα. Γνώριμος ο ήχος της,
κι ας μην ταιριάζει με τη μουσική σου λίστα.
Μα τι σύμπτωση! Τη δική σου μουσική διακόπτει μια κλήση
στο κινητό σου, τη στιγμή σχεδόν που ετοιμάζεται να πατήσεις παύση, ώστε να
απολαύσεις τον ήχο της λατέρνας.
Μια φωνή στην άλλη μεριά της γραμμής σου υπενθυμίζει τον
προορισμό σου:
«Έλα, είμαι ήδη στην πλατεία», φωνάζει όλο ενθουσιασμό.
«Σχεδόν έφτασα», απαντάς και κατηφορίζεις ανάλαφρα,
τυλίγοντας και βάζοντας παράλληλα τα ακουστικά στην τσέπη σου.
Η μουσική στα αυτιά σου σταματά, πατώντας ένα πλήκτρο. Οι
περιπλανήσεις όμως, μουσικές και μη, μέσα από τις αισθήσεις σου ακόμη και μες στη δίνη της πόλης, αρχίζουν και τελειώνουν με σημείο αναφοράς τον ίδιο σου τον
εαυτό.
Τι επιλέγεις, play ή stop;
